Hoofdstuk 14: Oude vijanden
Het was morgend in de straten van Coral. Iedereen sliep nog. Florian en co liepen door Coral zonder één levend ziel tegen te komen maar wie staat er nu zo vroeg op. Elena en Ami stonden er met piepoogjes bij net als Florian. Dion zag er wat frisser uit maar hij was ook nog moe vanwege hij dit verried door zijn continu gegeeuw. Lee, Karin en Dean waren de enigste die er goed uitgerust zagen.
"Wel, ik zie dat iedereen goed uitgerust is", zei Red die hen vergezelde. Sommige in de groep keken hem boos aan waardoor de grote leeuw moest grinniken. Cloud, Barret en Yuffie waren er ook bij om ze uit te zwaaien met veel geklaag van Yuffie. Die wou absoluut nog slapen maar als Barret kwaad wordt is het beste dat je gehoorzaamt en zeker als Yuffie bent.
Dean stapte als eerste in om alles al klaar te laten stomen. Ze namen afscheid van Yuffie, Barret en Cloud als ze allemaal instapten.
Zorg goed voor jullie zelf en bescherm elkaar, fluisterde Cloud wanneer de Scraper met een grote snelheid opsteeg.
"Oké, we zetten jullie af in Bone Village vandaar kan je gemakkelijk de Stad der Ancients bereiken", zei Dean.
"Dat is goed, gelukkig dat ik de Lunar Harp bij heb", zei Red en liep een een klein harpje zien dat bij zijn materia om zijn nek hing.
"Voor wat heb je dat speeltje nodig", vroeg Florian.
"Speeltje? Dat speeltje stamt af van de Ancients en is de enige sleutel om door het slapende bos te komen", zei Re een beetje geërgerd.
"Ik vroeg het alleen maar", zei Florian.
"Wat ben je eigenlijk van plan te vinden eigenlijk, jullie hebben die stad toch al volledig onderzocht", vroeg Karin.
"Ja, dat is waar maar toen wist ik nog niets van die dimensionale wereld en toen hadden we geen Ancient bij ons", verklaarde de leeuw.
"Wel, ik hoop dat ik kan helpen en dat we haar vinden, dan kan ik haar eens te goed bedanken", zei Dion.
"Jij niet alleen, iedereen zou haar wel willen bedanken voor het redden van de wereld, ze heeft er veel voor opgeofferd."
"Bone Village in zicht", riep Dean.
De Scraper landde op zo'n 5 kilometer van het dorpje. Dion, Ami, Elena en Red stapten uit en de Scraper steeg direct achter hun op.
"Ik hoop dat ze het redden", zei Elena.
"Geen zorgen, ze kunnen goed voor hun zelf zorgen", zei Dion.
"Kom Bone Village ligt wat verderop en het is toch wat wandelen", zei Red. Iedereen knikten en vertrokken op weg.
"Euh, wat gaan we eigenlijk doen als we ze inhalen", vroeg Dean toen.
Iedereen keek naar Dean toen hij dat vroeg zonder te antwoorden.
"Improviseren", stelde Florian tot slot voor.
"We hadden dit misschien beter over een aanvalsplan kunnen bedenken", zei Karin.
"Bwa, met jullie krachten, hoe kunnen we dan verliezen", zei Florian.
"Hm, ik zou er maar niet teveel op hopen want het vraagt veel enrgie om in die vorm te blijven, als we tegen Kong zouden vechten in Midgar hadden we het misschien niet gehaald", zei Lee.
"Maar hoe gaan we ze eigenlijk vinden, de omgeving ronde de Noordere krater is wel enorm, het zou geluk moeten zijn dat we ze van de eerste keer zien", zei Dean.
"Geen zorgen we vinden ze wel", zei Karin. De grond onder de Scraper veranderde van een groen veld in een sneeuw veld. Het was mooi om te zien dacht Karin, ze had nog nooit de sneeuw velden gezien. Eigenlijk ze had niet vele van de wereld gezien behalve als ze naar buiten moest voor Cloud maar dat was niet alles. Waar ze ook aan dacht was waar ze vanaf nu heen moest als dit allemaal gedaan was. Ze had geen huis, geen familie om heen te gaan. Ze vlogen nu over het stadje Icicle.
"En wat vind je van de stad", vroeg Lee die bij haar kwam zitten. Ze schrok even maar glimlachte dan.
"Mooi, het mag er koud misschien zijn maar de mensen zien er gelukkig uit benden", zei de vrouw stil.
"Euh,Karin ik heb eigenlijk een vraagje", stotterde Lee. De vrouw keek om en glimlachte gewoon. Lee begon weer rood te worden van de manier ze naar hem keek.
"Ik euh heb is met Dion gepraat en we hebben besloten om ergens in een stad te gaan wonen terug bij elkaar zoals vroeger en euh we vroegen ons af of je…je…niet mee wou komen", vroeg de Harmonixer stotterend.
"Ja", zei ze stil.
"Ik weet als je liever reist of ergens alleen woont begrijpen we het ze je moet het niet doen…", ratelde Lee door totdat Karin zijn mond dicht hield.
"Ik heb ja gezegd, Lee."
Lee glimlachten en keek de vrouw in de ogen in die mooie robijnen ogen van haar. Ze lachte terug totdat ze opeens een geroezemoes hoorde. Ze keken naar de bestuurder en zagen de kapitein en Florian samen te giggelen. Wanneer Lee en Karin keken draaide ze zich snel om om te doen alsof ze in gesprek zijn over één of ander onderwerp.
Die gaat toch is wensen dat hij nooit geboren was en de andere is al geen haar beter, dacht Lee in zichzelf.
"Noordere krater komt in zicht", riep Dean.
Karin en Lee kwamen wat dichter staan om door het voorraam te zien. Het een enorme krater waar Midgar twee keer in kon. In het midden was een gat dat volledig vast stak met rotsen en dus onmogelijk om binnen te komen.
"Hm, dat betekent dat ze er nog niet zijn", zei Florian.
"WAT, dat kan niet", riep Dean.
"Wat je ziet dat er nog niets gebeurd is dus ze hebben nog niets gedaan", zei Florian.
"Niet dat kijk daar", riep Dean en wees naar iets aan de andere kant van de krater.
"Is…dat de Highwind", vroeg Karin.
"Ja, of toch iets dat er op lijkt", zei Lee.
Voor hun vloog een schip dat twee keer zo groot was als de Scraper. Het had hetzelfde uiterlijk als dat van de Higwind alleen was onderaan aan de romp het kanon aangesloten. Het kanon was dan nog is met draden aan grote vaten verbonden die aan de zijkant van het schip hing.
"Wat in hemelsnaam", riep Dean.
"Heb jij soms iets als een verrekijker of zo", vroeg Florian.
"Wacht ik heb iets beter, zien naar het voorraam maar", zei de bestuurder.
Op de voorraam kwam een klein vierkantje dat de Highwind omcirkelde. Het vierkantje werd groter en de Highwind ook. "Loopt daar nu iemand op het deck", vroeg Florian.
"Wacht ik zoom nog wat in!".
Op het deck stond een magere lange man. Hij had een zwarte mantel aan en lang wit haar. Aan zijn zij hing een lang smal zwaard.
"Sephiroth, hij is al tot leven gewekt", zei Florian met een piepstem.
"En Messias staat naast hem", zei Lee.
"Wie is dat aan de andere kant, het lijkt op een vrouw", zei Karin.
Dean zoemde nog een beetje en iedereen keek met grote ogen. De vrouw naast Sephiroth was Tifa Lockhearth de moeder van Florian. Mam, fluisterde Florian stil.
"Wat doet zij daar, belangrijker hoe komt dat ze terug weer leeft", vroeg Dean kwaad.
Florian keek geschokt naar zijn moeder. Waarom staat ze daar, is ze een gevangen, dwingen ze haar, wat doet ze daar, dit kan ik haar lichaam zijn verbranden in Cosmo Canyon, dacht Florian in zichzelf.
"Florian, wordt wakker", riep Lee.
"Dat is je moeder niet, het heeft alleen haar uiterlijk", zei Karin.
"Ik….ik weet het", stotterde Florian maar kon het moeilijk geloven.
"Je zou toch niet denken…", begon Karin.
"Jenova, ik had ook dat gevoel", zei Lee.
"Wat ze hebben mijn moeder lichaam gebuikt voor dat smerig geval", riep Florian boos.
"Maar wat zijn ze aan het doen, het lijkt of ze gewoon aan het kijken zijn", zei Dean.
"Kijk de grond begint te beven", riep Karin.
Middenin de krater begon de grond te trillen. De stenen die de doorgang blokkeerde begonnen te bewegen en vlogen dan naar alle kanten op. Een grote witte straal kwam vanuit de geopende doorgang. Een wezen van immense grootte steeg langzaam op en zweefde een stuk inde lucht.
"hm, één Weapon, Sephiroth zal niet een even groot gevaar zijn als Meteoor", zei Lee.
Het Wapen had twee grote vleugels en een grote robijn in het midden van zijn maag. Op zijn schouders zaten twee platen met allemaal kleine robijntjes op.
"Wat gaat het nu doen", vroeg Karin.
"Het gevaar uitroeien", zei Florian.
"Wel, hopen dat het hem lukt", zei Dean.
Het wapen begon in de lucht te zweven en richtte zich naar de Highwind.
De draden die aan het kanon waren verbonden begonnen te bewegen en op te lichten. Ze kleurden groen en liepen naar het kannon. De groene gloed verdween in het kannon. Verschillende lichtjes begonnen op de te lichten en het Kanon leek energie op te zuigen voor hen. Het weapon keek de Highwind aan en liet al de robijnen gloeien. Ze zagen opeens Messias een teken doen waardoor er een grote witte straal recht op het Weapon vloog. Het weapon schoot zelf een rode straal vanuit. De twee stralen ontmoeten elkaar in het midden maar de rode straal werd gewoon opgeslokt door de witte. Het vloog recht op het Weapon en doorboorde het grote wezen.
"Wat verschrikkelijk", zei Karin.
Het weapon zweefde nog even met een groot gat in zijn maag waar groen bloed uit lekte. Uiteindelijk viel hij naar beneden en verdween in het niets. De Highwind landde aan de ingang toen het wezen verdwenen was en de Scraper ging verborgen aan de andere kant landen.
"Misschien moeten we ze gewoon volgen en als ze er zijn ze voor hun weg nemen", zei Florian.
Iedereen knikte en stapten dan uit.
Dion en de rest waren al voorbij het slapend bos en in de ijskloof waar de stad der Ancient ligt. Ze stapten over een stenen brugje en zagen voor een bos met allemaal witte bomen zonder bladeren. In het midden van het bos was er een opening die door de bomen liep.
"Waar beginnen we eigenlijk", vroeg Dion.
"Hm, misschien eerst in het verloren deel van deze stad", zei Red en liep naar het pas tussen de dode bomen. Ze stonde zeer dicht bij elkaar dat het onmogelijk was om langs een andere kant te komen dan alleen het pad. Ze liepen door en kwamen een groot meer tegen met aan de overkant een huis in de vorm van een schelp.
Red liep aan de rand van het meer en boog zijn hoofd.
"Is het hier dat ze…", vroeg Dion. Red knikte waardoor de rest ook hun hoofden bogen en stil naar het meer keken. Dion dacht opeens iets gezien te hebben, een schaduw of zo, maar hij zal het zich gewoon verbeeld hebben.
"Kom we zullen zien of we naar het verloren deel kunnen", zei Red. Ze liepen het huis in wat, ze zagen dat het gewoon een padje was dat spiraal naar boven leidde. Onderweg was er een opening, dat geblokkeerd werd door een beeld van een grote vissoort. Toen Dion in de beurt kwam verdween de vis in het niets en liet het een glazen trap die naar beneden leidde. Ze liepen de trap af die diep naar beneden ging, onder de grond. Zilverachtige stralen schenen van boven hun uit een onbekende bron. Ze liepen door en zagen dan een klein stadje dat boven water hing. Het was een cirkel van huisjes waar de meeste van afgebroken waren en in het midden een pleintje dat omringt was door water. Je kon er alleen heen door van zuil naar zuil te springen die uit het water staken.
"We zullen apart opsplitsen, wanneer je iets vind roep dan maar", zei de leeuw en ging een huis binnen. Elena en Ami gingen de huizen daar naast binnen. Dion wou juist ook een huis binnengaan totdat hij iets voelde. Hij wist niet wat maar iets trok hem naar het pleintje. Hij liep blindelings naar de rand van de straat en sprong dan van zuil naar zuil om op het pleintje te komen. Hij stapte op de verhoging in het pleintje. Hij voelde iets hem roepen, iets aan hem trekken.
"Dion, is er iets", riep Red. Ami en Elena kwamen naar buiten toen ze de leeuw hoorden roepen. Dion luisterde niet hij wist dat hij hier moest zijn. Hij wist dat hij op deze plek moest staan. Iemand zei dat hij daar moest zijn.
Opeens begon de grond te trillen waardoor iedereen zijn evenwicht verloor. Dion bleef stil staan, hij had geen last van de aardbeving. Licht begon rond hem te verzamelen die hem vasthield en beschermde.
"Dion!", riep Elena nog uit. Licht werd feller en feller tot dat ze hun ogen moesten bedekken. Toen het licht weer weg was, was ook Dion weg.
"Hoe gaan we dit uitleggen", vroeg Ami die terug rechtkwam. De aardbeving was gestopt.
"Dit is zeer vreemd, misschien is het een soort van Ancient technologie die hem ergens in deze stad heeft heen gedaan of zo", zei Red.
"We zullen alles afzoeken", riep Elena vastberaden en liep de straten op. Ze zal hem vinden al moest ze heel de wereld afzoeken dacht ze in zichzelf.
"Wat is er mijn zoon, je bent zo stil", zei een vrouw die samen met twee mannen een grot afdaalde. Messias, Sephiroth en Jenova liepen het pad af naar de plaats waar het grootste gevecht heeft geweest.
"Niets moeder, ik ben gewoon blij dat we eindelijk onze dromen kunnen vervullen en deze planeet van zijn verraders kunnen verlossen", zei Sephiroth met een koele toon.
"Niemand zal ons meer tegenhouden als we de zwarte en witte materia in handen hebben", zei Messias.
"Moeder, wist je dat we gevolgd werden", zei de witharige man stil.
"Ja, mijn zoon, de verraders zijn haar om onze plannen te dwarsbomen, maar ze zullen niet sterk genoeg zijn om ons tegen te houden", zei Jenova met een kille toon.
"Ik heb goed nieuws voor u, één van degene die ons volgt is de zoon van je grootste vijand", zei Messias waardoor Sephiroth ogen kwaadaardig begonnen te blinken.
"Deze keer zal de Strife familie volledig uitgeroeid worden door mijn handen", zei Sephiroth en maakten zijn handen tot vuisten. Ze liepen door totdat ze op een open plek kwamen met in het midden een gat dat naar een groen wit blinkend meertje leidde.
"Weet je nog waar je de twee hebt achtergelaten", vroeg Jenova. Sephiroth knikte en daalde langzaam af in het gat. Jenova en Messias volgden hem. Het pad leidde recht het meer in Het leek niet nat en ze kunde ademen naarmate ze dieper gingen. Ze werden omringd door groen wit licht maar konden nog juist zien. Sephiroth leidde ze precies naar een het midden van de aarde maar bleef toen staan een gapend afgrond.
"Hier zijn ze", zei Sephiroth.
Jenova en Messias gingen aan de rad staan en hielden hun had boven de afgrond. Twee felle flitsen kwamen vanuit de afgrond, dat gevolgd werd door twee materia's. De ene was pikzwart, zo zwart als de nacht en gaf som een donker paarse schijn. De andere was hemels licht en straalde een beetje.
"We hebben ze eindelijk", zei Messias met een kwaadaardige stem.
"Niet voor lang", riep een stem vanachter hun. Toen ze omdraaide zagen ze vier mensen met getrokken wapens staan.
"Zo, jullie zijn hier", zei Messias met een kalme stem.
"geef die materia maar aan ons, als je, je leven lief hebt", riep Florian. Jenova keek met opgetrokken wenkbrauw aan.
"Jij durft ons te bedreigen, jongen", zei ze met een kalme toon. Florian haperde even. Het mocht dan Jenova zijn maar ze leek zoveel op haar moeder. Dat is mijn moeder niet, riep hij steeds in zichzelf.
"wel, ik had jullie verwacht, ik heb entertainment voor jullie bedacht", zei Messias en pakte 10 flesje met het speciale vloeistof uit zijn zakken. Jenova deed het zelfde en kieperde het samen met hem voor hen uit. De grond begon te beven en spleet open. Vanuit de gaten kwamen allerlei monster uitegkropen. Sommige waren soort van wolven maar dan een zeer grote soort andere waren dan weer wezen met allemaal messen als handen of vleermuizen met één groot oog. Het waren der honderden dat tevoorschijn kwamen.
"Oei vergeten dat ze zo'n vloeistof hadden", zei Florian.
"Vergeten, zoiets belangrijk vergeet je niet", riep Dean.
"Laat die monster maar aan ons over", zei Karin.
"Gaan jullie achter de materia's", zei lee.
Florian en Dean en stapten opzij. De twee riepen vreemde woorden waardoor een teken op hun polsen oplichtten. Ze smeten beiden hun mantels af wanneer ze transformeerde. Chaos en Twist stonden op de plaats van de twee harmonixers.
"Mag ik deze dans van uw", zei Chaos met een glimlach.
"Oh, ik dacht dat je het nooit ging vragen", zei Twist. De twee stegen op en vlogen zigzaggend door elkaar op het leger van monster af. Ze begonnen de monster die ze als eerste te pakken kregen open te rijten met hun klauwen. Sommige konden hun aanvallen ontwijken en vielen dan zelf aan.
"Wel, ik denk dat die twee het wel aankunnen", zei Florian.
"Kom zullen we een ander varkentje wassen", zei Dean.
De twee liepen langs het leger rond en kwamen zo achter Messias en Jenova.
"Zo, we hebben bezoekers", zei messias.
"Ik zou maar die materia aan ons geven als ik van u was", riep Florian kwaad.
"En als wij weigeren", zei Jenova met een geamuseerde stem.
"wel dan zullen we ze moeten afpakken", riep Dean.
"hm, alsof jullie dat kunnen, ik kan jullie hier ter plekken doden maar ik denk dat Sephiroth dat liever wilt doen. Hij wilt graag de zoon van zijn grootste vijand ontmoeten", zei Messias.
Sephiroth zette een stap naar voren en pakte zijn lang zwaard stevig vast.
"Speel braaf met je speeltjes", zei Jenova en ging langzaam met Messias weg.
"Zijn jullie klaar", zei Sephiroth met een grijns op zijn gezicht. Hij had er lang naar uitgekeken om te kunnen vechten. Florian en Dean pakten hun wapens klaar en keken hem strak aan.
Sephiroth liep op hen af en liet het lange zwaard door de lucht vliegen. De twee moesten beiden hun wapens gebruiken om het zwaard tegen te houden. Sephiroth sloeg door zodat de twee geen kans hadden om terug te slagen. En bij elke slag kwamen ze dichter bij de rand van de afgrond.
"Die twee hebben moeilijkheden", riep Twist die naar Florina en Dean wees.
"Dab zullen we dit is rap afhandelen", zei Chaos.
Hij bleef in de lucht even zweven en concentreerde zich op iets. Zijn hand begon rood te gloeien en wees naar de grond voor zich. Vanuit zijn vinger vloog er een klein straaltje naar de grond. De grond begon te beven toen een grote poort naar boven kwam. De poort was versierd met allemaal doodshoofden en demonen. Chaos ging bovenop de poort staan en knipte in zijn vingers. De twee groten deuren dan de poort gingen langzaam open. En een draaikolk van vuur werd zichtbaar waarvan de monsters achteruit deinsden. Er vlogen allemaal vuurbollen uit de poort die de monster tot as reduceerde. De monsters die te dicht bij de poort stonden werden erin gezogen en de andere werden tot as gereduceerd van de vuurbollen. De deuren sloten zich uiteindelijk en de poort verdween terug in de aarde. Alle monster waren verdwenen voor hen. Behalve twee of drie dat zijn gaan vluchten. Chaos en Twist vlogen op Sephiroth af om Dean en Florian te helpen.
"Dat gaat zo maar niet ze", riep opeens een vrouwelijke grauwe stem.
Jenova was al half omhoog toen ze de twee demonen om haar zoon zag afstormen.
Ze wees met haar vinger naar Chaos en er vloog een blauwe straal vanuit haar vingertop op de demon af. Voordat Chaos wist wat er aan de hand was werd hij door Twist weggeduwd en viel ze neer op de grond. Ze veranderde terug in Karin met een bebloed gat door haar borst. Chaos brulde het kwaad uit en veranderde dan in Lee terug en ging Karin zitten. Lee ondersteunde haar hoofd.
"Gaat het Karin", vroeg hij bezorgd.
"Ja…hoor, het is maar een klein schrammetje", loog de jonge vrouw.
"Waarom duwde je me weg, die straal was voor mij bedoeld", vroeg de jonge man.
"Omdat ik het wou, ik wilde dat niets jouw overkomt, en daarbij Dion zou zeer ongelukkig zijn als zijn broer het niet haalde", zei de Karin met een glimlach. Ze kuchtte ene paar keer en er vloog bloed uit haar mond.
"Je haalt het wel, ik breng je naar Cosmo Canyon, ze kunnen je daar wel helpen", riep Lee.
"hm, het was leuk om bij je te zijn Drakian Hirougi."
Zei Karin en nam Lee zijn hand vast. Er rolde een traan over zijn wang. Dit kon niet gebeuren, eerst zijn echte ouders, dan zijn vader en nu Karin. Dit is gewoon niet waar.
"Je gaat niet weg, je kunt niet weggaan, we gingen met zen gedrieën samen wonen weet je nog, je kunt niet weg", riep Lee uit. Karin hield haar vinger voor zijn mond zodat hij zweeg en gaf hem dan een kus die voor hem een eeuwigheid leek te duren.
"Ik zal altijd bij jou zijn Drakian Hirougi, ik zal altijd een deel van je zijn", fluisterde de jonge vrouw en het teken van Twist begon even op te lichten en verdween dan van haar pols. Haar ogen sloten zich en haar ademhaling stopte. Lee schreeuwde het uit en keek dan woedend naar de richting van Jenova en Messias die alle twee al weg waren.
"Eén neer nog drie te gaan", zei Sephiroth met een geamuseerde stem toen hij omkeek naar de het lijk.
Florian en Dean konden het niet geloven dat ze dood was en werden beiden woedend toen Sephiroth ermee lachte.
Er verscheen een vuurachtige gloed rond Florian die naar zijn zwaard ging. Sephiroth had dit niet direct door vanwege hij zat te lachen met de dood van Karin. Zijn zwaard gaf een licht schijnsel af. Hij zwaaide hard een keer door de lucht waardoor er een tornado ontstond die Sephiroth door de lucht zwierde naar alle kanten. Dean bracht zijn lans in de aanslag en doorboorde Sephiroth toen die terug naar beneden viel. Hij smeet hem af van zijn lans in de ravijn zodat ze zijn gezicht niet meer moesten zien.
De twee liepen langzaam naar Lee die Karin omhelsde en niet losliet.
"Lee?", zei Florian stil.
"Het spijt me maar we moeten gaan", zei Dean rustig.
Lee stond en droeg Karin mee naar boven naar het vliegtuig.
"Verdorie, waar is die toch henen", riep Ami geërgerd.
"Ik weet het niet, maar hij kan toch niet zomaar in het niets verdwenen zijn",zei Elena.
"Hey, de Scraper is hier", riep Red 13.
De meisjes holden de leeuw achterna, naar ene openplek waar het vliegtuig landde.
De deuren gingen open en Florian stapten als eerst uit. De meisjes zagen dat er iets niet pluis was. Hij keek hen niet aan, hij stapte gewoon uit. Dean was als tweede en ook hij keek de meisjes niet aan.
"en?", vroeg Elena voorzichtig.
"We hebben gefaald", zei Florian voorzichtig.
"Waar is Lee en Karin", vroeg Ami.
"Ze…ze zijn binnen",zei Dean.
"Ze probeerde ons te helpen toen Jenova hen van achteren aanviel en Twist Chaos uit de weg duwde", begon Florian.
"Ze werd geraakt recht in het hart, ze is…", zei Dean en kon niets meer zeggen.
De meisjes begonnen waterogen te krijg en tranen barstte los.
"Zo, weer een leven is genomen", zei Red treurig.
"Misschien is het best dat we ergens gaan uitrusten. Het is best dat we Lee even alleen laten.", zei Red.
Iedereen knikten en volgden Red naar ene huisje dat misschien vroeger een herberg was. Florian en Dean deden de uitleg van wat er juist allemaal gebeurd was. Elena met walging op toen ze hoorde dat Jenova het lichaam van haar vroegere meester gebruikte.
"Dus van Sephiroth zijn we al af", zei Red.
"Waar is Dion eigenlijk", vroeg Dean.
"Dat weten we niet, toen we hier kwamen en naar het ondergrondse deel van de stad gingen verdween hij in het niets na een aardbeving", verklaarde Ami.
"We hebben al heel de stad doorzocht maar vonden hem nergens", zei Red.
"Man, wat een persoon kan niet zomaar verdwijnen", vroeg Dean.
"weten we, maar we weten gewoonweg niet waar we nog verder moeten zoeken", zei Elena.
Iedereen werd stil en keek naar de grond. Ze waren nu niet 1 persoon kwijt, ze waren er nu al twee kwijt. Ze wisten niet wat ze verder moesten doen. Ze stonden met hun rug tegen een muur. Messias en Jenova hadden de zwarte en witte materia en konden elk moment de meteoren oproepen. Ze waren allemaal radeloos.
"hm, waarom allemaal het lange gezicht", riep een persoon. Iedereen keek om en zag een jongeman in de deuropening van de herberg staan. Ze keken verbaasd want ze kenden de jongeman.
"Dion?", zeiden ze allemaal tegelijk.