Hallo, ben ik weer :)
Dit is het tweede hoofdstuk...


Hoofdstuk 1. Verdwaald

Hijgend rende Helena naar de poort toe die hun zou transporteren naar de aarde. Voor de ingang van de Wegisweg ergens in Londen. Ze kwam de kamer in glijden en grijnsde verontschuldigend naar haar ouders.

Haar moeder kwam naar haar toe lopen en begon haar haren goed te doen. Helena probeerde de handen van haar moeder te ontwijken.

"Mam!" riep ze met een rood hoofd.

Hermelien deed een stap naar achteren en inspecteerde haar "Sorry schat, maar ik moest je haar even goed doen."

Helena zuchtte en wuifde het onverschillig weg. "Ok, ok." Mompelde ze en ging naast haar oudste broertje Felix staan die twaalf jaar oud was met dezelfde bruine ogen maar hij had kastanjebruin haar.

"Iedereen, ga twee aan twee staan." Commandeerde hun moeder met een zachte maar dwingende stem.

Gehoorzaam gingen ze twee aan twee staan. Matthew en Felix naast elkaar en Helena naast Luke, die precies op hun vader leek met zijn blonde haren en zilveren ogen.

Hun vader activeerde de poort en gebaarde dat ze erin moesten lopen. Matty en Felix gingen als eerst en achter hun kwamen Helena en Luke en uiteindelijk gingen hun ouders door de poort.


Zodra Helena door de poort stapte werd ze verblind door een fel licht. Snel deed ze haar ogen dicht en toen ze ze weer opende zag ze dat zij en Luke in een donker steegje stonden. De rest van de familie was nergens te zien.

Helena deed de kap van haar cape over haar hoofd zodat de mensen die hun winkels uit waren gegaan om te kijken wat er aan de hand was niet zagen wie ze was. Ze gebaarde naar Luke dat hij het ook moest doen en samen liepen ze door de donkere straten.

Opeens werden ze besprongen door een eng uitziende vrouw die glimlachte zonder haar twee voortanden. De vrouw grijnsde kwaadaardig en pakte Helena aan haar arm vast.

Helena trok zich los en gaf de vrouw zo'n koude blik dat ze snel weg liep. Ze keek eens om haar heen en zag dat alle mannen stil stonden om naar haar te kijken.

Ze trok haar wenkbrauwen op en voelde op haar hoofd Mijn cape zit nog op mijn hoofd…wat is er met ze aan de hand?

Luke had de blikken ook gemerkt en zijn ogen schoten opeens wijdopen "Helena! Je sirene krachten!" siste hij naar haar. Hij maakte zich zorgen om zijn zus, die mannen zagen er hongerig uit maar als ze Helena of hem zouden aanvallen zou Helena haar krachten gebruiken en vielen er zeker weten veel doden.

Nadat Helena haar broertje tegen zich hoorde praten schakelde ze snel haar sirene-krachten uit. De mannen keken elkaar even vreemd aan voordat ze hun ogen samenknepen en allemaal haalden ze hun toverstaf tevoorschijn.

Luke ging iets dichter naar Helena toe staan "Helena…volgens mij zijn ze boos…" fluisterde hij heel zachtjes.

Helena knikte en maakte zich klaar om te vechten.

De eerste die aanviel was een eng uitziende man met grijs haar en een lange baart, hij had ook een litteken vanaf zijn voorhoofd, door zijn oog naar de onderkant van zijn kin.

Een groene straal kwam op haar af vliegen en in plaats dat hij naar Helena vloog ging het recht op Luke af. Zonder na te denken sprong Helena ervoor en werd zij geraakt door de spreuk.

Zodra ze geraakt was voelde ze een tinteling in haar lichaam en heel even was er een pijnscheut voor alles weer normaal werd. Verward keek ze op naar de man alsof hij een verklaring had.

Maar de man keek haar angstig aan en opeens zette hij het op een rennen. Alle andere die het hadden gezien, mannen en vrouwen, renden snel weg uit de straat.

Helena keek naar Luke "Volgens mij moest er iets heel ergs met me gebeuren." Stelde ze vast. Afwezig knikte Luke zijn hoofd. "Ja…en ik denk dat we beter de rest kunnen gaan zoeken."

Helena knikte toen en pakte haar broertje bij haar arm vast en liep met grote stappen door de straten op zoek naar een lichtere en fijnere plek waar het niet rond zweefde met duistere magie.

Ze liepen een hoek om en zagen mensen wegduiken voor hun. Het nieuws over het 'gevecht' was duidelijk snel rond gegaan.

Helena was op haar hoede en verwachtte dat er elk moment iemand van achter een muurtje vandaan zou springen om haar en Luke te grazen te nemen. Ze schudde haar hoofd en opeens stond ze als verstijfd stil. Langzaam keek ze naar links en zag een donker café.

"Luke, voel je dat ook?" vroeg ze aan haar broertje, wenkend daar het café.

Luke knikte en keek haar aan "Zullen we naar binnen gaan?"

Zonder te antwoorden liep Helena naar het cafe toe met Luke achter haar aan lopend.

Ze gooide de deur met een luide knal open en negeerde de blikken die ze kregen en liep recht naar de VIP-kamers toe. Helena volgde de straal magie dat ze voelde maar voor ze de deur kon openen stond er een grote en gespierde man voor haar.

"Wat moet je?" zei hij chagrijnig.

Helena keek naar zijn gezicht en glimlachte. Ze deed haar cape af zodat nu ook haar gezicht zichtbaar was. "Hallo Corvenius !" zei ze vrolijk.

De man, een vampier, keek haar even geschrokken aan en glimlachte toen breed terug. Hij pakte haar vast in een harde knuffel "Lena!" riep hij blij, en trok met zijn harde stem veel aandacht.

Corvenius zette Helena weer op de grond neer en wees toen naar Luke "En jij bent…" hij snoof met zijn neus in de lucht "…Luke!" Het laatste riep hij weer blij en pakte nu ook Luke vast in een harde knuffel.

Luke grijnsde toen hij weer op de grond werd neergezet "Hey Corvy!" zei hij even vrolijk als Helena eerder al gedaan had.

Corvenius streek met zijn hand door de haren van Luke en maakte ze door de war waardoor de jongen een frons op zijn gezicht kreeg "Mijn haar!" riep hij. Voor hij snel naar achteren stapte en zijn haren weer goed probeerde te doen.

Corvenius grinnikte voordat hij zijn aandacht weer op Helena richtte "Wat doen jullie hier alleen meissie?" vroeg hij nieuwsgierig.

Helena beet op haar lip "We gingen door de poort en Luke en ik kwamen hier uit…en nu zijn we dus verdwaald!"

Corvenius rolde met zijn ogen en tikte met zijn vingers tegen haar voorhoofd aan "Oh dommie! Je kan jezelf toch gewoon naar je ouders toe transporteren! Of je kan een bloedsprong maken ofzo!"

Helena opende haar mond om iets te zeggen maar sloot hem snel weer. Ze begon te blozen "Oh ja…"

Corvenius lachte hard en duwde haar en Luke in de richting van de deur. "Ga maar naar binnen, ze zullen het leuk vinden!" Helena keek hem dankbaar aan en stapte met haar broertje op haar hielen de kamer in.


het hoofdstuk is weer af...
Review iedereen Review! :P

Sirene : iemand (man/vrouw) dieaantrekkingskrachten heeft...en de andere kunnen dan niet zelf beslissen of ze met haar willen of niet en de sirene kan ze allemaal dingen laten doen.
Corvenius : een vampier, het is een vriend van Helena en de rest. Hij is groot en gespierd en is een bodyguard van... (zelf verzonnen)
Transporteren : van het ene naar de een andere plek gaan door eraan te denken.
Bloedsprong : zoiets als transporteren alleen doe je dat doordat je uit elkaar ploft en alleen je bloed overblijft...vampieren doen het maar niet vaak want ze krijgen er een misselijk gevoel van. (zelf verzonnen)