Disclaimer: Same as usual...

Cicillia, writertje, Angelgood & BonnieLassie: Tanx ) You guys rule! deelt van die prachtige foto's in lijst uit van vallende herfstblaadjes savvy? Herfst? Autumn? Juustem, meid! (of gozer!)


Meer ideeën zijn altijd welkom...!

Reviews? Please? (puppy oogjes...) Ik schrijf dan wel voornamelijk voor mezelf (wuhaha, evil laugh) ik wil altijd weten wat jullie ervan vinden...! Ik heb er al 18 voor dit verhaal... maar ik wil er nog veel meer..! Review dus please!

Ik zag dat er een woord uit is gevonden voor illegaal laat opblijven en schrijven, jopen. Nou, joop-ze iedereen! Ik ben het nu ook aan het doen!

Bij de weg, dit hoofdstuk is misschien een beetje melig, maargoed, dat ben ik op dit moment ook... als het niet meer in het verhaal past, zeg het dan ff!

-Hoofdstuk 10: Herfst, Autumn, savvy?-

'Goudgrijp! Kom, laat het avontuur van de Wegisweg beginnen!' riep Ron uitbundig.

Toen we een halfuurtje later uit de bank kwamen was de Wegisweg nog net zo druk als ervoor. (Ik ben te lui om al die kobolden, karretjes en kluizen te beschrijven, lees HP 1 nog maar eens!) Ik had nu een grote zak met rare munten in mijn handen. Galjoenen, sikkels en knoeten noemden ze het. Het zal best, zolang ik er maar dingen mee kan kopen, dacht ik.

'Zo, nu naar Olivanders.' Zei Hermelien, en ze ging ons voor door de drukte heen naar een winkeltje wat er oud uitzag. We gingen naar binnen, en er rinkelde een belletje. Meteen na de bel kwam er een man op een ladder aanzoeven. Ik schrok me wild, hoe kon een ladder nou zo bewegen? De man was ondertussen al van zijn ladder afgestapt en ging achter de toonbank staan.

'Zo, reparatie van je stok nodig? O, ik herinner me jou nog wel, Griffel-'

'Ja, ja ja, u heeft een goed geheugen. Maar we komen voor Autumn hier.' Onderbrak Ron de man, terwijl hij naar mij wees.

'O.' zei de man, en hij viel even stil. 'O.' zei hij toen nog maar een keer.

'Maar ze is toch geen eerstejaars?'

'Na-ah.' zei ik, bitchy mijn hand opstekend. (je weet wel, met zo'n bitchy draai eraan) 'Zie ik er zo uit dan?' ging ik verder, terwijl Hermelien me aanstaarde, want, zoals ze me later zei, 'hoe kon ik nou zo ongelofelijk stom doen?'

Maar op dat moment had ik niet door hoe blond ik klonk. De man staarde me aan.

'A-haaaaa, juist.' Zei de man, expres de klemtoon leggend op de laatste lettergreep van Aha. Van zijn gezicht kon ik aflezen dat hij dacht dat ik waarschijnlijk gewoon een laag IQ ofzo had. (Vat je de zin nog? Ja? Nee? Boeiend, like I care, lees gewoon verder :P.)

'Ehm, nee, ze heeft een soort van speciale krachten, en die zijn pas net ontdekt, dus daarom komt ze nu pas op Zweinstein.' legde Hermelien snel uit, haar hoofd nu rood aangelopen.

'Ja, da's nou al de vijfentachtigste keer.' mompelde ik, doelend op het feit dat aan jan en alleman uitgelegd moest worden wat voor speciaal geval ik wel niet was.

'Wat?' vroeg ron, en daarbij was zijn gezichtsuitdrukking zó grappig dat ik in lachen uitbarstte. Ron keek met een half oog naar mij, vragend, terwijl hij het gesprek tussen Hermelien en de man probeerde te volgen. Toen ik om dat gezicht in lachen uitbarstte kreeg ik wel zijn volledige aandacht.

'Wat!' vroeg hij nog een keer, hij keek me even aan, en mompelde toen 'dat kind is echt gestoord.'

'Hé, dat hoorde ik!' riep ik, en hield abrupt op met lachen. Hermelien en de man hadden hun gesprek nu ook gestaakt en keken me aan.

'Yeah... right.' zei ik toen maar, wat in de 'dreuzelwereld' zoals het hier genoemd werd heel normaal was geweest, aangezien iedereen het daar zei, maar waarvan ze hier nogal raar opkeken. (Jihoe, I love de lange, onzinnige, niemand-gaat-ze-toch-snappen zinnen!)

Ze keken me nu al helemaal raar aan, terwijl ik nog steeds niet snapte wat ik nou verkeerd deed.

'Echt gestoord.' zei Ron nog, voordat hij zich tot de man wendde. 'Toverstok?' vroeg hij.

'Ah, juist. Komt u maar mee, juffrouw...' zei de man, me nog steeds raar aankijkend.

'Levada.' zei ik, maar ik moest er wel even bij nadenken. Geen Marjolein Houtman meer, maar vanaf nu Autumn Levada. Autumn Levada, Autumn Levada. Oké.

'Goed. Volg mij.' en de man liep weer naar achter de toonbank. Hij pakte een langwerpig doosje en gaf het aan mij. Voorzichtig opende ik het, en pakte er een toverstaf uit. Vragend keek ik Hermelien aan. Wat moest ik nou doen?

'Nou? Zwaai er eens mee?' zei de man, een beetje ongeduldig. Ik zwaaide met de stok. Er gebeurde niks. Voordat ik er verder over had kunnen nadenken had de man de stok weer uit mijn hand getrokken en er een nieuwe ingeduwd. Ik zwaaide weer. Een vaasje wat op de toonbank stond spatte uit elkaar.

'Oké, niet die dus, dat is duidelijk.' mompelde de man in zichzelf. Hermelien en Ron stonden maar wat te staan, geïnteresseerd naar mij kijkend.

Zo ging het nog úren door, voor mijn gevoel. Ik zwaaide met de ene na de andere toverstok, en elke keer gebeurde er helemaal niks, spatte er iets uit elkaar of vlogen er dingen uit kasten. Er lagen allemaal lege doosjes en losse toverstokken over de toonbank en op de grond verspreid. Toen, eindelijk, na duizenden toverstokken, had ik de goede te pakken.

'26 en een halve centimeter, eikenhout, kern van-' en abrupt (love the word!) kapte hij zijn eigen zin af. 'Hm, ongebruikelijk. Ik zie er eigenlijk de magie ook niet van in.' zei de vent droog. Hermelien en Ron keken geïnteresseerd toe.

'Wat voor kern?'vroeg ik de man. Hij keek me even aan.

'Kern van herfstbladeren van de beukwilg.' zei de man, nog steeds erg droog. Hij gaf me de stok, en ik zwaaide ermee. Herfstblaadjes varierend van donkerbruin tot lichtgeel, rood en oranje kwamen uit de lucht dwarrelen.

'Ah! Wat zei u ook alweer dat uw naam was, juffrouw?'vroeg hij, terwijl hij de stok weer in het doosje stopte, en het doosje met een rood lint dichtbond.

'Autumn Levada.' zei ik, ook al voor de vijfentachtigste keer ongeveer.

'Interesting... very interesting.' (hihi, pirates-quote tussendoor!) zei hij. Ron, intelligent zoals hij altijd reageerde, vroeg aan Hermelien:

'Wat is er zo interessant, dan?'

'O, Ron, denk eens even na!' en Hermelien rolde met haar ogen. Ron keek haar onschuldig aan, nog steeds niet begrijpend waar het nou allemaal over ging.

'Kern van herfstbladeren, Ron, HERFSTbladeren. Voor Autumn, hier.' Zei ze, expres de nadruk leggend op de woorden 'herfst' en 'autumn'. Ron dacht hier even over na, en toen verscheen er een glimlach op zijn gezicht.

'Ah! Ik snap het!' riep hij uit.

'Goedzo, grote jongen.' reageerde ik, waardoor zijn glimlach weer een beetje vervaagde.

Hermelien redde de situatie weer. 'Zo, nu naar Madame Mallekin's.' zei ze en liep abrupt (yeah, dude!) de winkel uit. Ron en ik volgden haar, helemaal tot aan Madame Mallekin's. In de winkel was niemand te zien, maar zodra we binnenstapten kwam er een klein, mollig vrouwtje aangelopen.

'Nieuwe gewaden voor haar.' zei Hermelien simpel. Gelijk verdween de vrouw weer tussen de rekken met kleding, om even later terug te komen met een paar gewaden.

'Zo, pas maar even, meisje!' riep ze joviaal, en ik trok de eerste over mijn hoofd heen. Hij was van de goede lengte, en viel in grote plooien om mijn lichaam heen.

'Goed, goed.' zei de vrouw, en liep weer weg om even later terug te komen met nog 2 van dezelfde gewaden.

'3, neem ik aan?' vroeg ze, terwijl ze het bedrag zich automatisch aansloeg op de (dreuzel-look-a-like) kassa.

'Ja, en ook nog een gala-jurk.' zei Hermelien. Ik gaapte haar aan. Gálá-júrk?

'Galajurk? What the f-'

'Bal.' zei Hermelien, die nu opeens master was in de korte antwoorden.

'A-hááááá.' zei ik, de man uit Olivander's herhalend.

De vrouw wees naar een rek met jurken. 'Daar staan de jurken. Roep maar als je klaar bent.' En Hermelien en Ron liepen al naar de jurken toe en begonnen ertussen te neuzen. Ik liep achter ze aan, keek een beetje verveeld naar de jurken, totdat mijn oog op één jurk viel.

Het was een bruine jurk (yay, de kleur van de herst), met lichtblauwe en lichtgroene bloemen en andere stiksels erop, met kleine schitterende diamantjes. De jurk liep aan de onderkant schuin af, en de punt ervan kwam tot halverwege mijn onderbeen. Het had geen mouwen, maar was strapless. Ik pakte hem tussen de andere jurken uit en hield hem voor me. Hermelien keek even verveeld naar me om, maar toen ze me zag verwijdden haar ogen zich.

'Autumn! Die jurk is... die jurk is... perfect!' riep ze uit, en toen keek Ron ook om, waarna ook zijn ogen zich verwijdden. 'Wow.' zei hij simpelweg.

Ik liep met de jurk naar de paskamers en trok hem aan. Ik kwam de paskamers weer uit en liep naar de grote spiegel die in de winkel stond. De jurk wás fantastisch, en zelfs een minder mooi persoon als ik zag er wel mooi in uit. De groene en blauwe stiksels maakten dat mijn ogen een beetje oplichtten. Je zou kunnen zeggen dat het de kleur van mijn ogen meer liet spreken, whatever die kleur ook was. Hermelien en Ron gaapten me aan.

'Oké, die word het dus.' zei ik, en liep weer terug naar de paskamers. Ik kleedde me weer om en kwam terug met de jurk. Toen keek ik naar het prijskaartje.

'Oei.' zei ik, en Hermelien kwam aangesneld.

'Wat is er?'vroeg ze bezorgd.

'800 galjoenen? Dat klinkt als veel.' zei ik. Hermelien slikte even, keek toen in de buidel geld die ik al die tijd in mijn handen had gehouden, en keek toen weer op.

'Is het genoeg?' vroeg ik, Hermelien hoopvol aankijkend. Ze keek terug, en zei...

Whuhaha! Dé perfecte jurk! Kan ze hem wel of niet kopen!

Zeg, vind jij dat blauwe knopje hieronder met 'go' ook al zo mooi? Ja? Klik er dan eens op! Nee? Dan moet je er al helemaal op klikken!

Bij de weg, die jurk bestaat echt, ongeveer! Alleen is hij dan geloof ik niet strapless. Hij hangt in de Fashion Target in Barneveld, als je hem ooit wil zien!