Jup. Hier ben ik weer, of je het nou leuk vind of niet. Nouja... als je het niet leuk vond had je nu niet op deze pagina gezeten, of wel soms?

Writertje, cicillia & angelgood: Merci, merci! Jullie lezen nog steeds! Jup, shoppen voor gala-jurken is vét, alleen is het best lastig om een jurk te omschrijven terwijl niemand hem kan zien...

Vandaag eens geen disclaimer, maar een claimer!

Yup. I own Autumn, I own de jurk, en, ehm... he sjit. Misschien is een disclaimer toch een beter idee. I don't own anything that isn't written in the claimer.

Next hoofdstuk. Read, Enjoy & Review!

- Hoofdstuk 11: Aphrodite -

'Is het genoeg?' vroeg ik, Hermelien hoopvol aankijkend. Ze keek terug, en zei...

'Ja, het is maar net hoe je ertegenaan kijkt...' met een vage blik in haar ogen.

'Ja, maar is het nou genoeg of niet? I don't care about other things at the moment, ik wil weten of het genoeg is!' zei ik verwoed, ondertussen engels gaan pratend.

'Ja, het is genoeg, maar dan heb je inderdaad niet zoveel geld over. Je moet er toch ook nog schoenen bij, of niet dan?' He shit, daar had ze een punt. Hoe moest dat dan? Ik kon de jurk toch niet zomaar laten hangen? Die jurk was gewoon voor mij geschápen! Ehm, nouja, hij stond wel aardig dus.

'Hoeveel heb ik dan nog over, als ik die jurk koop?' vroeg ik angstig aan Hermelien. Ron stond er ondertussen maar een beetje bij te lummelen, niet goed begrijpend waar het gesprek nou eigenlijk ook alweer over ging.

'Nog maar 500 galjoenen, en-' maar voordat ze uitgesproken was, onderbrak ik haar al.

'Man, da's zat, wat zeur je nou?'

'En daar moet je ook nog boeken voor kopen, de gewaden natuurlijk, en misschien nog een dier ook.' ging Hermelien verder. Toen snapte Ron ook weer waar het over ging, en mengde zich in het gesprek.

'Hermelien, da's zat! Als ik zoveel geld had zou ik er wel 500 gewaden, 200 boekenpakketten en ook nog eens 50 katten, ratten en uilen van kunnen kopen!'

'Yeah... right.' zei ik, en merkte dat het een beetje een stopwoordje begon te worden. Ook merkte ik dat ik me eigenlijk heel goed op mijn gemak voelde bij deze twee mensen, terwijl ik altijd heel erg gesloten was geweest. Misschien kwam het omdat ik besloten had helemaal opnieuw te beginnen. Het verleden weg te gooien, en als Autumn opnieuw te beginnen. Misschien was de nieuwe Autumn wel makkelijker in de omgang met mensen. Voor mezelf wist ik dat het waar was. Ik was een totaal nieuwe ik. Alles uit het verleden zou ik weggooien. Ik zou geen verlegen, gesloten meisje meer zijn. Nooit meer. Toen bedacht ik me dat we in een winkel stonden te discussiëren over of het nou wel of niet genoeg was. Hermelien en Ron waren verhit aan het praten, nou, schreeuwen, tegen elkaar.

'Ik neem de jurk!' schreeuwde ik boven hun 'gesprek' uit. Hermelien en Ron stopten allebei abrupt (Lang leve abrupt!) met hun discussie en staarden me aan.

'Wat?' vroeg Ron, erg langzaam.

'Ik neem de jurk.' zei ik en voegde daad bij het woord. Ik liep met de gewaden en de jurk naar de toonbank en legde ze erop. Ik drukte op het belletje dat er stond en de mollige vrouw kwam weer aangelopen.

'Ah, u bent eruit, zie ik. Dat is dan 960 galjoenen, 85 sikkels en 3 knoeten.' (kan zo'n bedrag? Nouja, lekker boeiend... go on with the story.) zei ze. Ik begon de munten uit mijn zak te pakken. Na een halfuur had ik alle 960 galjoenen, 85 sikkels en 3 knoeten eruit weten te vissen, en schoof ze over de toonbank.

'Bedankt voor uw aankoop, mevrouw, en tot ziens!' zei de mollige vrouw als een geprogrammeerde, automatische robot. Snel liep ik met mijn nieuwe aankopen de winkel uit, waar Hermelien en Ron al stonden te wachten. Hermelien stond aan de linkerkant van de deur naar links te kijken, en Ron stond aan de rechterkant van de deur naar rechts te kijken.

'He, kom op jongens, doe niet zo kinderachtig. Waar kan ik boeken halen?' vroeg ik, aan niemand in het bijzonder. Hermelien en Ron sprongen allebei op en begonnen voor me uit te lopen. Ik rende ze maar achterna, want ze gingen erg hard. Ze keken elkaar eens aan, keken toen weer weg en begonnen nog harder te lopen.

Hijgend kwamen we uiteindelijk bij Klieder & Vlek uit. Ik ging naar binnen, en zag gigantisch veel boeken, allemaal op stapels, in kasten, overal waren boeken. Ik begon rond te kijken, en vond een boek over Wicca dat ik nog niet had. Ik keek naar de prijs, besloot dat die er ook nog wel bij kon en nam hem mee naar de toonbank. Daar vroeg ik ook om een boekenpakket voor jaar 4, rekende af en liep weer snel naar buiten. Ron en Hermelien liepen achter me aan terwijl ik naar de overkant van de straat, naar de Betoverende Beestenbazaar.

Ik liep naar binnen, en er rinkelde een belletje. Binnen was het een gekkenhuis. Loslopende katten probeerden ratten te vangen, uilen krasten in hun kooien en veel andere rare beesten maakten ook erg veel lawaai. Ik liep de winkel door, naar achteren, waar het donker was. Ik kon er bijna niks zien. Toen, plotseling, lichtten er twee grote blauwe ogen op. Ik schrok me wild, maar liet niets merken. Heel rustig ging ik op een stoel zitten, die ik na een paar minuten in het donker had kunnen onderscheiden. De twee blauwe ogen volgden me.

Toen ik voorzichtig was gaan zitten, keken de twee blauwe ogen me nog steeds aan. Ze kwamen steeds dichterbij... en toen voelde ik iets harigs op mijn schoot springen. Ik schrok nu niet meer, ik wist al dat het zou kunnen hebben gebeuren. (de zoveel-mogelijk-werkwoorden-achter-elkaar-wedstrijd!) Er was een zwarte, jonge kat op mijn schoot gesprongen, met blauwe ogen. Toen wist ik het al gelijk. Dit werd mijn kat. Voorzichtig pakte ik de kat van mijn schoot en zette hem op mijn arm. Zachtjes begon de kat te spinnen. Ik liep weer terug naar de voorkant van de winkel, waar Ron me een beetje vreemd aankeek. Ik liep gelijk met de kat door naar de toonbank, waar een man iets aan het opschrijven was. Toen ik eraan kwam, keek hij op.

'Dat is vreemd, hij heeft nog nooit een mens in zijn buurt toegelaten.' zei de man, terwijl hij naar mij en mijn nieuwe kat keek.

'Interesting... very interesting.' mompelde de man. Toen keek hij weer naar mij.

'Omdat hij hier al een halfjaar zit, en dat gebeurt bijna nooit met katten, krijg je hem mee voor 5 galjoenen. Hij heeft nog geen naam.' zei de man, en keek me weer aan. Blij verrast betaalde ik hem de 5 galjoenen en ging hard nadenken over een naam. Ron en Hermelien waren er ook weer bij komen staan en deden nu suggesties.

'Poekie?' stelde Ron voor.

'Nee! Iel! Kom op, zeg, Ron! Poekie...' reageerde ik.

'Misschien is het wel lollig om hem Astrofe te noemen, jeweetwel, van Kat-Astrofe.' bedacht ik me toen, en Hermelien schoot in de lach.

'Nee, toch niet zo'n goed idee. Wat is het eigenlijk, mannetje of vrouwtje?' want dat wist ik eigenlijk nog steeds niet. De verkoper had het over een 'hij' gehad. Ik keek even. Nee hoor, het was een vrouwtje.

'Het is een vrouwtje.' stelde ik vast, en wist toen gelijk de goede naam voor mijn kat.

'Aphrodite.' zei ik, om te kijken hoe het hardop klonk. De kat keek even op vanaf mijn arm en begon toen te spinnen. Ze vond het goed.

'Mooi.' vond Ron, terwijl we de winkel weer uitliepen We hadden de benodigde benodigdheden (onzinnige zinnen rulen!) gekocht en liepen nu weer over de Wegisweg, terug naar de Lekke Ketel. Toen we daar aankwamen pakte Ron mijn arm weer vast en voor de derde keer voelde het alsof ik door een nauwe buis werd geperst. Toen we in Zweinsveld weer Verschijnselden kwam even later Hermelien ook aan met al mijn aankopen. Aphrodite had ik nog steeds op mijn arm. Hermelien sprak een spreuk uit over mijn spullen en liet ze voor zich uit zweven. Aphrodite sprong uit mijn armen en liep naast ons mee, en zo gingen we terug naar Zweinstein.

Na een wandeling van ongeveer 10 minuutjes stonden we voor de grote, zware deuren, die Ron met één spreuk ('Alohomora!') openmaakte. We gingen naar binnen en Hermelien dumpte mijn spullen zodra we in de hal stonden. Toen kwam er uit de grote deuren tegenover degene waardoor we net binnen waren gekomen een man lopen. Ik herkende de man als Perkamentus. Hij liep recht op mij af.

'Ron en Hermelien, jullie kunnen naar de Grote Zaal gaan, het diner is bezig.' zei hij vriendelijk tegen Ron en Hermelien. Ze liepen samen door de grote deuren, en ik kon nu zien dat erachter gigantisch lange tafels stonden met véél leerlingen eraan.

'Zo, Autumn. Je moet nu ingedeeld worden, dan weten we ook naar welke kamer je spullen moeten.' begon Perkamentus. Een beetje angstig keek ik hem aan.

'Nee, dat hoeft niet in het bijzijn van alle mensen. Dat doen we hier.' ging hij verder.

'Minerva!' riep hij toen met lichte stemverheffing. Er kwam een streng kijkende vrouw aangelopen met een krukje en een oude, opgelapte hoed. Ze gebaarde me dat ik op de kruk moest gaan zitten en dat deed ik. Ze zette de hoed op mijn hoofd en deed weer een stap naar achteren. Toen hoorde ik een stemmetje in mijn hoofd, leek het.

'Zo, Autumn, he? Moeilijk, heel erg moeilijk... Kennis genoeg, o, ja, zeker wel. Huffelpuf is geen optie. Zwadderich? Sluw genoeg. Nee, dat is het niet. Griffoendor? Moed bezit je ook.

Moeilijk... erg moeilijk. Ik denk dat ik toch maar kies voor...'

Suggesties, anyone! Welke afdeling moet het worden? Zelf kan ik namelijk ook nog niet zo goed kiezen. Dus... Review, please!