Laroza
Heeyheey! Mn volgende chap! Ik denk dat-ie een beetje te snel gaat, en dat-ie misschien uit niet meer dan 10 hoofdstukken gaat bestaan, maar als het te kort is ga ik denk ik wel een sequel schrijven. Oh, en voor diegenen die heel toevallig niet weten wat de spreuk Legilimens doet: Dat is om Legilimentie toe te passen. En voor diegenen die heel toevallig niet weten wat Legilimentie is: Legilimentie wordt gebruikt om de herinneringen en gevoelens van een persoon op wie je Legilimentie gebruikt te ervaren. En Occlumentie is om Legilimentie te blokkeren. Maar je kunt ook gewoon Hp en de Orde van de Feniks ff overlezen… Sneep legt het een stuk minder vaag uit dan ik, op blz 411.Oke, go ahead, READ! En review, please…
Disclaimer: Ik heb alleen Laroza bedacht. En vandaag, vandaag heb ik Melanie gecreëerd. Jaja, ik verbreed mijn wereld.
-Laroza's Symfonie -
Hij keek Laroza in haar ogen. Hij hief zijn toverstok op en mompelde:
"Legilimens!"
Hij was net uitgesproken, toen hij ineens tegen de muur smakte. Hij keek op, en zag Laroza voor hem staan. Ze keek hem schamper aan, haar toverstok op hem gericht. Dat kreng was snel! Draco was verbaasd. Niet alleen dat ze Occlumentie kende, maar ook dat ze hem zo snel wist te blokkeren. Ze kwam vlak voor hem staan, keek hem met haar prachtige ogen diep in de zijne.
"Probeer dat nooit meer. Ten eerste zul je nooit iets uit mijn verleden kunnen zien. Ten tweede weet ik dat Bellatrix je Legilimentie heeft geleerd, maar dat je niet zo goed bent dat je stand zult kunnen houden. Ten derde hoop ik voor jou dat je niet meer te weten komt. Dat zul je toch niet aankunnen. En ten vierde, als je al zo stom zou zijn het nog een keer te proberen, zul je het niet navertellen. Begrepen?" vroeg ze.
Draco was stomverbaasd.
"Hoe weet je dat tante Bellatrix me Legilimentie heeft geleerd?" vroeg hij.
"Begrepen?" herhaalde ze, terwijl ze iets dichter naar hem toe boog. Haar haren raakten zijn wangen. Ze rook lekker.
"Eh… Tuurlijk," zei hij.
"Mooi zo," zei ze, terwijl ze achteruit stapte. Draco baalde. Hij moest er nu echt achter zien te komen wat er met haar aan de hand was. Op dat moment stak een Ravenklauwer zijn hoofd om de hoek.
"Eh…Malfidus, kan… eh… zij weer terugkomen?" vroeg de jongen terwijl hij naar Laroza wees. Hij wist waarschijnlijk niet eens haar naam, ook al zat ze bij hem in de klas.
"Ja," zei Draco, en op dat moment ging de bel. Laroza liep langs hem heen, naar haar volgende les.
Toen Draco en Blaise voor het Transfiguratielokaal aan het wachten waren, zagen ze een groep Ravenklauwers aan komen lopen. Blaise stootte Draco aan, en fluisterde:
"Drie keer raden met welke spraakzame schoonheid we voortaan Transfiguratie hebben!" Draco grijnsde, en keek naar de groep. Tussen de Ravenklauwers zag hij haar nergens, maar helemaal achteraan slenterde ze naar het lokaal toe: Laroza. Draco had Blaise niks verteld over haar tas, en niks over de Legilimentie-ervaring. Hij had Blaise hetzelfde verhaal opgehangen als hij aan iedereen had verteld: hij had beloofd een eerstejaars te helpen met huiswerk in de pauze omdat hij Klassenoudste was, maar was de tijd helemaal vergeten. Iedereen had raar opgekeken: Draco Malfidus die een eerstejaars hielp? Blaise geloofde het waarschijnlijk ook niet, maar was er niet op door gegaan.
Toen Laroza hun zag, rolde ze even met haar ogen, en ze zuchtte diep toen Blaise als een gek naar haar zwaaide. Draco grinnikte zacht bij het zien van haar gefrustreerde gezicht, terwijl hij tegen de muur leunde tot professor Anderling kwam. Blaise riep haar, maar ze draaide zich om en liep zo ver mogelijk de andere kant uit. Draco kwam overeind en trok Blaise mee. Ook al wist Draco dat ze niet helemaal klopte, het was altijd leuk om mensen te frustreren. En al helemaal mensen die zo leuk reageerden als Laroza.
Laroza stond tegen de muur aan. Ze liepen naar haar toe en gingen voor haar staan, zodat ze niet weer weg kon lopen. Ze kreunde even. Draco en Blaise grijnsden. Zij was een perfect slachtoffer.
"Hé, Laroza! Alles goed?" vroeg Blaise. Ze gromde.
"Als jij niet degene was die die vraag stelde, waarschijnlijk wel, ja!" snauwde ze.
"En als ik die vraag nou stel?" vroeg Draco.
"Dan ging het waarschijnlijk nog slechter," bromde ze. Draco stootte Blaise even aan.
"Zie je wel, ze vind jou leuker!"
"Donder op!" beet ze hen toe. Op dat moment had Anderling de deur al geopend en stroomde iedereen naar binnen.
"Theo, ga jij naast Vincent en Karel zitten," zei Blaise tegen Theo Noot. Draco keek hem vragend aan, en Blaise knikte naar een tafel achterin de klas. De tafel waar Laroza aan zat. Draco begon te grijnzen toen hij begreep waarom Blaise Theo, bij wie ze meestal zaten had afgewimpeld. Draco en Blaise liepen naar Laroza toe, en gingen aan weerzijden van haar zitten. Ze keek op.
"Rot op! Waarom kunnen jullie me verdomme niet met rust laten?" zei ze.
"Omdat je zo lief tegen ons doet!" zei Draco.
"Ja," ging Blaise verder, " je bent altijd zo vrolijk en prettig om mee om te gaan!" Ze zond hen een dodelijke blik toe, voor ze in haar tas dook om haar boek te pakken. Draco keek even zenuwachtig. Hopelijk zou ze niet merken dat hij al die rare dingen had gezien in haar tas… Maar ze liet niets merken, pakte haar boek en smeet het op tafel.
"Oh nee! Professor! Ik ben mijn boek vergeten!" zei Blaise op gemaakte toon. Hij knipoogde tegen Draco, die wist dat Blaise zijn boek bij zich had. Professor Anderling zuchtte en zei:
"Dat is heel dom van u, meneer Zabini!" zei ze. "Kijk maar met juffrouw Laroza mee."
"Goed professor!" antwoordde Blaise, terwijl hij naar Laroza grijnsde. Die klemde haar kaken op elkaar en keek hem vernietigend aan. Blaise glimlachte nog even lief naar haar. Toen drukte hij zijn wang tegen de hare aan, terwijl hij deed alsof hij meelas in haar boek. Draco wendde vlug zijn gezicht af, bijna niet meer in staat geluidloos te lachen. Laroza duwde Blaise weg en haalde een hand door haar krullende haar. Blaise grijnsde weer naar Draco.
"Oke, dan maken jullie nu de opgaven die op het bord staan!" blafte professor Anderling door de klas.
"Heb jij toevallig perkament bij je?" vroeg Blaise aan Laroza. Die schudde geïrriteerd haar hoofd. Draco grijnsde bij de gedachte aan de hoeveelheid perkament die Laroza in haar tas had.
"Jij wel, Draco?" vroeg Blaise aan hem. Draco knikte en pakte een stuk perkament uit zijn broekzak. Hij gaf het aan Blaise. Die draaide het om en fronste.
"Wat?" vroeg Draco.
"Niks man. Nooit geweten dat jij een instrument bespeelde," zei Blaise, terwijl hij het perkament omhoog hield. Laroza en Draco keken tegelijk op. Ze herkenden het ook allebei tegelijk. Laroza snakte bijna onhoorbaar naar adem, terwijl Draco opsprong en het weggriste. Het was het laatste blad van zijn kopie van Laroza's vioolmuziek. Stom, nu had Laroza het natuurlijk gezien! Zonder haar aan te kijken propte Draco het perkament weer onderin zijn broekzak.
"Wat was dat?" wilde Blaise weten.
"Niks," zei Draco vlug. Laroza keek hem met open mond aan.
"Wat is ' Bittersweet Symphony' in vredesnaam?" vroeg Blaise.
"Huh?" zei Draco.
"Dat stond onderaan die noten. Is dat de titel?" vroeg Blaise.
"Uh… Weet ik veel. Dat...eh…heb ik gevonden tijdens de Klassenoudste-ronde vanmiddag," verzon Draco. Was dat de titel van die muziek? Bittersweet Symphony? Het leek wel bij Laroza te passen. Hij keek even naar haar. Ze keek hem achterdochtig aan. Draco boog zich snel over zijn opgaven, en Blaise volgde zijn voorbeeld.
"Mag ik even naar het toilet?" vroeg Laroza aan professor Anderling. Die knikte, en Laroza stond op. Ze nam haar tas mee en Draco wist dat ze ging controleren of ze haar bladmuziek nog had. Nu iedereen aan het werk was, haalde Draco voorzichtig de vellen perkament uit zijn zak en streek ze glad. Hij bekeek de laatste, en zag inderdaad onderaan ' Bittersweet Symphony' staan. Hij keek de noten door, maar had geen flauw idee hoe de muziek zou klinken. Hij vloekte zachtjes. Hij vouwde het perkament weer op en legde het in zijn tas.
"Blaise, ken jij toevallig iemand die viool speelt?" fluisterde hij. Blaise keek even op, en zei toen:
"Hoezo? Ik ben een keer met een meisje uit geweest die viool speelde," fluisterde hij terug.
"Wie dan?" vroeg hij.
"Eh… Weet ik niet meer, ik ben haar naam vergeten," antwoordde Blaise. Draco vloekte weer.
"Denk dan na!"
"Wacht… Nee, ik weet het echt niet meer. Ze had rood haar dacht ik, en ze zat een jaar lager dan ik, geloof ik. Vorig jaar, dus ze zit nu in de vijfde," zei hij.
"Bedoel je Ginny Wemel?" vroeg Draco.
"Nee, niet die. Of misschien wel, ik weet het niet meer!" antwoordde Blaise heel snel, terwijl hij met zijn voeten schuifelde. Op dat moment kwam Laroza terug. Ze had een vreemde, afwezige blik in haar ogen.
"Ik zoek haar in de pauze wel op," zei Blaise nog, voor Laroza ging zitten.
"Hoe kwam je aan die muziek?" vroeg ze. Niet argwanend, ze had haar eigen exemplaar waarschijnlijk al gevonden.
"Gevonden, in de kerkers," verzon hij.
"Mag ik het eens zien?" vroeg ze. Hij aarzelde.
"Tuurlijk. Hij haalde het uit zijn tas en gaf het aan haar. Ze keek het door, en Draco zag dat ze weer dezelfde uitdrukking kreeg als bij Toverdranken die ochtend. Ze bleef naar de noten staren. Draco keek naar haar. Hij dacht even dat hij haar zag glimlachen. Heel even, en hij wist niet of het echt een glimlach was. Hij had haar nog nooit zien lachen. Het was niet meer dan een flikkering. Daarna kreeg ze een heel andere uitdrukking. Bijna verbitterd. Intriest. Ze klemde het perkament stevig vast. Ineens liet ze het los, en ze gaf het terug zonder Draco aan te kijken.
Hij stopte het weer in zijn tas. Hij zag dat ze voor zich uitstaarde met lege ogen. Die muziek had nogal indruk op haar, dacht Draco. Ineens schoten haar handen omhoog en greep ze haar hoofd vast. Niemand anders merkte haar vreemde gedrag op, behalve Blaise. Die keek verbaasd op, naar haar ogen die dichtgeknepen waren, haar handen in haar haar. Ze zag er gekweld uit. Draco begreep er niks van, en wilde niets liever dan de muziek horen. Blaise keek vragend naar Draco. Hij haalde zijn schouders op.
Laroza liet haar handen langzaam zakken, en opende haar ogen. Ze leken te glanzen. Hij zag dat er nog net geen tranen in haar ogen stonden. Waarom raakte die vioolmuziek haar toch zo? Hij schrok op van de bel. Hij pakte zijn spullen in, en zag dat Laroza nu zo snel mogelijk wegvluchtte. Blaise tikte hem even aan, terwijl hij haar nakeek.
"Wat gebeurde er net met haar?" vroeg hij. Draco haalde zijn schouders op. Blaise en hij liepen de gang op, op weg naar de leerlingenkamer. De lessen waren voorbij.
"Hé, Wemel!" riep Blaise, en Draco keek op. Hij zag Ginny Wemel voor hem lopen, met een groep vriendinnen. Meteen herinnerde hij zich weer wat Blaise zei over dat zij misschien viool speelde.
"Wat moet je, Zabini?" vroeg ze.
"Kom eens mee," zei Draco. Ze keek hem fronsend aan.
"Het is dringend!" loog hij voor de tweede keer die dag. Maar weer met hetzelfde effect. Het roodharige meisje rolde met haar ogen, terwijl Blaise haar pols pakte en haar meenam naar een leeg lokaal. Haar vriendinnen bleven verbaast achter, terwijl Ginny vrijwillig met de Zwadderaars meeliep.
"Wat is er?" vroeg Ginny, toen ze binnen stonden en Blaise haar pols losliet.
"Draco is verliefd op je," zei Blaise met een kinderachtig stemmetje. Draco stompte hem.
"Ja, is goed, man. Behalve dat, heb jij toevallig een viool?" vroeg hij. Ginny keek hem verbaast aan.
"Nou, heel toevallig niet nee. Hoezo dat?" vroeg ze.
"Draco is verliefd op violen," zei Blaise met datzelfde stemmetje. Draco en Ginny keken Blaise aan.
"Hé, ik probeer dat kind iets te vragen! Zou je alsjeblieft je kop even willen houden?" vroeg Draco. Blaise knikte.
"Speel jij geen viool?" vroeg Draco.
"Nee! Hoezo?"
"Ben jij vorig jaar dan met Blaise uit geweest?" vroeg Draco.
"Nee! Gatverdamme, zie ik er zo blond uit als jij dan?" vroeg ze.
"Nee… Maar ik ben ook niet met Blaise uit geweest!" zei Draco.
"Welles!" riep Blaise er tussen door. Ginny en Draco negeerden hem.
"Nee, maar je bent wel onwijs stom," antwoordde ze.
"Dank je, Wemel. Blaise, wie was dat mens dan met wie je uit bent geweest?" vroeg Draco.
"Ik zeg toch, dat weet ik allang niet meer!" zei Blaise. Ginny snoof.
"Weet je zeker dat ze in de vijfde zit? En dat ze rood haar heeft?" vroeg Draco.
"Ja, dat weet ik nog wel. Volgens mij zat ze wel in Zwadderich," antwoordde Blaise.
"Wemel, zit er een roodharige Zwadderaar in jouw jaar?" vroeg Draco aan Ginny.
"Uh… Volgens mij wel," zei Ginny.
"Mooi. Denk je dat je haar wel herkent in de leerlingenkamer?" vroeg Draco.
"Waarschijnlijk niet, jullie hebben alle meisjes daar ongeveer een keer gehad," zei Ginny. "En dat is dus niet positief!" voegde ze eraan toe.
"Maar hij is nog nooit met jou uitgeweest!" zei Draco. Blaise knipoogde naar Ginny.
"En dat wilde ik graag zo houden," zei Ginny.
"Weet je dat zeker? Ik ben vanavond vrij!" zei Blaise met een veelbetekenende blik.
"Ja, dat weet ik zeker," zei ze.
"Hoe dan ook, mensen gaan rare dingen denken als we hier te lang blijven," zei Draco. Ginny maakte een geluidje dat leek op een stikkend vogeltje.
"Maakt mij niks uit. Als jij maar weggaat, Draco," zei Blaise, terwijl hij weer knipoogde naar Ginny. Haar mond viel open.
"Straks, schatje," zei Blaise. Ginny klapte haar mond meteen dicht.
"Waarom zijn jullie geïnteresseerd in een meisje waar Zabini mee uit is geweest dat viool speelt?" vroeg Ginny.
"Lang verhaal," zei Draco. "Blaise, kom je, of blijf je hier nog gezellig even met Wemel?" vroeg Draco.
"Dat laatste!" zei Blaise, terwijl Ginny een walgend gezicht trok.
"Gatverdamme, ik ben hier weg!" zei ze, terwijl ze naar de deur liep.
"Wemel, wacht even!" riep Blaise. Het viel Draco op dat ze zich meteen omdraaide. Draco grinnikte en liep de deur uit.
Buiten stonden Ginny's vriendinnen te wachten.
"Malfidus, waarom duurt het zo lang?" vroeg een meisje aan hem. Het was de knapste. Hij liep naar haar toe.
"Waarom denk je?" Hij grijnsde toen hij haar gezicht zag.
"Gatverdamme, zit ze daar met Zabini te rotzooien?" vroeg ze. Hij vroeg zich af waarom deze meisjes toch zo vaak 'gatverdamme' zeiden. Draco bekeek haar. Bruin haar, blauwe ogen. Hij ging iets dicht bij haar staan.
'Hoe heet je?" vroeg hij. Hij hoorde de rest van de meisjes naar adem snakken. Hij keek even naar het lokaal waar Ginny en Blaise zaten. Toen hij zich omdraaide, zag hij dat de rest van de meisjes weg waren. Alleen de brunette stond nu nog voor hem. Ze glimlachte.
"Melanie" zei ze.
"Zozo… Melanie," zei hij. Ze giechelde. Hij bekeek haar gezicht. Het was een knap meisje. Ze had blauwe ogen. Simpel blauw. Hij zag even groene ogen voor zich, met een beetje blauw erdoor en goudkleurige vlekjes in het midden. Hij keek naar haar lippen. Lipgloss. Waarom droeg Melanie lipgloss? Hij dacht aan de rode lipbalsem die hij die middag in een tas had gezien. Hij dacht dat hij die veel liever zou proeven dan die kleverige troep die Melanie droeg. En toen pas drong het tot hem door van die wie lipbalsem was. Van wie die ogen waren. Laroza.
"Melanie, ik moet nu eigenlijk gaan. Ik zie je vast nog wel eens," zei Draco. Melanie gooide haar haar naar achteren. Het was perfect stijl. En perfect in model. Anders dan… Draco vervloekte zichzelf. Hij moest stoppen met meisjes vergelijken met zijn chagrijnige Toverdranken-partner.
"Oke, ik zie je wel een keer," zei Melanie. Ze draaide zich om, maar Draco zei:
"Neem je niet eens afscheid?" Hij keek haar onschuldig aan. Ze giechelde even, terwijl Draco naar haar toe liep.
Ook al had Draco een hekel aan lipgloss en was Melanie lang niet zo mooi als Laroza, ze was niet slecht. Draco dacht niet dat het echt wat zou worden tussen hun. Het werd nooit wat. Omdat Draco meisjes meestal al dumpte voor het iets kon worden. Maar dit meisje, Melanie, scheen het niet zo erg te vinden. Niet meteen met iedereen een relatie beginnen vanwege een kus. En dat beviel hem wel. Ze was naar haar leerlingenkamer vertrokken, en Draco wachtte nu even op Blaise. Het duurde echt lang. En hij hoorde ze helemaal niet praten. Wat deden ze daar toch?
Draco kreeg een idee. Hij grijnsde. Hij liep naar de deur en luisterde even. Niks. Hij telde tot drie, rukte toen de deur open en rende naar binnen. Hij zag dat Ginny tegen de muur aan stond. Blaise stond voor haar, en ze waren aan het zoenen.
Draco keek even raar op. Blaise en Ginny hadden allebei niks gehoord. Draco sloeg zijn armen over elkaar, en liep iets dichterbij. Geen van beiden hoorden ze iets. Hij zuchtte. Zouden Blaise en Ginny elkaar echt leuk vinden? Echt leuk? Draco bekeek ze nog een keer. Ja, waarschijnlijk wel. Zijn vriend was verliefd. Wat lief. Draco gaf ze nog twee tellen, en toen liet hij zijn tas met een harde plof vallen. Blaise mompelde iets, dat nogal leek op 'donder op' maar hij liet Ginny nog steeds niet los. Draco haatte het om genegeerd te worden. Dus liep hij naar het stelletje toe, en schreeuwde:
"BLAISE! WORDT WAKKER EN LAAT DAT ARME KIND LOS!" Blaise maakte een sprongetje, terwijl hij en Ginny eindelijk de zoen verbraken. Werd tijd ook. Toen Ginny Draco zag, werd ze rood. Ze probeerde iets te zeggen, terwijl Draco grijnsde.
"Jullie mogen elkaar nu wel los laten hoor," zei hij, terwijl hij keek naar Ginny armen die om Blaise' hals geslagen waren, en Blaise' armen om Ginny's middel. Ze lieten elkaar vlug los. Ginny pakte snel haar tas.
"Was het gezellig?" vroeg Draco nog, terwijl ze naar de deur liep.
"Rot op, het was helemaal niet wat je denkt dat het was!" zei ze.
"Wat was het dan? Wat waren jullie aan het doen dan?" vroeg Draco onschuldig. Hij wist dat hij ongelooflijk kinderachtig aan het doen was, maar hij liet nooit een kans voorbij gaan om een Wemel te treiteren.
"Iets heel anders!" riep ze, terwijl ze de gang op liep. Draco draaide zich naar Blaise, die op een tafel was gaan zitten.
"Wemel? Waarom Wemel?" vroeg Draco.
"Ze ziet er heel anders uit sinds dit jaar. Vertel me nou niet dat dat je niet was opgevallen!" zei Blaise.
"Ja, ze ziet er leuk uit, maar is dit serieus? Ben je echt voor haar gevallen?" vroeg Draco, terwijl ze naar de leerlingenkamer liepen.
"Ik denk het. Weet ik veel, man," zei Blaise. Draco grinnikte.
"Zij! Ja, dit keer weet ik het zeker, dat is haar!" zei Blaise voor de ongeveer achtenzeventigste keer die avond.
"Alweer?" vroeg Draco sarcastisch. Ze waren al een half uur het meisje aan het zoeken dat een viool had en die noten kon spelen, en Blaise dacht elke vijf minuten dat hij haar gevonden. Blaise liep naar haar toe, terwijl Draco onderuitgezakt op een bank rondkeek. Hij zag Blaise vijf minuten later terugkomen, met het meisje.
"Ik zei toch dat het haar was!" zei Blaise.
"Voor de honderdste keer, ja. Kan ze viool spelen? Heeft ze haar viool hier?" vroeg Draco. Hij snapte niet waarom hij in vredesnaam zoveel moeite deed om een muziekstuk te kunnen horen, maar het intrigeerde hem. Alles aan Laroza… Misschien, als hij het hoorde, kwam hij iets meer te weten over haar. Blaise knikte, en het meisje zei:
"Mijn viool ligt boven. Heb je die noten?" Draco knikte, en ze ging haar viool halen. Toen ze met een koffer even later weer beneden stond, besloot Blaise naar de jongensslaapzaal te gaan. In de leerlingenkamer zouden ze toch niks kunnen horen. Toen ze boven waren, gaf Draco het meisje de muziek. Ze trok haar wenkbrauwen op.
"Dit is echt al heel oud! Ik weet niet of ik deze muziek kan spelen, hoor!"
Draco vloekte. "Probeer het dan gewoon!" riep hij.
"Rustig man, ik begin al!" Het meisje schudde haar hoofd even, en begon de muziek te spelen. Draco luisterde. Het begon als gewone muziek. Het leek een beetje opera-achtig. Niks indrukwekkends. Maar ongeveer vijf seconden later begon het. Een melodietje dat zich steeds herhaalde. Het was iets dat hij nog nooit had gehoord. Het klonk… Triest? Hij wist het niet, kon het niet plaatsen. De hoge viool begon kalm en rustig met de muziek. Hij wist niet of je het echt mooi kon noemen. Ja, het was wel mooi. Heel mooi. Her maakte grote indruk op hem, het was heel intrigerend. Het was Laroza. Maar er klonk iets doorheen dat Draco niet goed kon plaatsen. Toen begon de muziek iets wilder te worden. Nog steeds het zelfde melodietje, maar een beetje… harder. Het was bijna ondraaglijk om naar te luisteren, maar niet op een nare manier. Het was heel erg overmannend. Toen stopte het ineens. Het meisje keek hem aan.
"Zo gaat het de hele tijd door,"zei ze. Draco schrok op. Hij was helemaal vergeten dat het meisje er nog zat.
"Ga maar gewoon verder tot het is afgelopen," zei Draco. Het meisje zuchtte mompelde iets dat leek op ' ja, ik heb niks te doen', maar ze pakte de strijkstok weer op en speelde verder. De melodie begon weer. Achter elkaar door klonk het, vaak genoeg om helemaal gek van te worden. Draco ging naast het meisje op het bed zitten. Hij staarde voor zich uit. Hij wist dat Laroza bij deze muziek aan haar verleden dacht, en ook dat haar verleden heel tragisch moest zijn. De hoge violen die zolang hetzelfde muziekje herhaalden, pasten zo goed bij haar, ook al kende Draco haar helemaal niet. Deze muziek bevatte haar herinneringen en gevoelens, en hij had het gevoel dat dit ze beter op konden roepen dan Legilimentie. Hij staarde voor zich uit. Hij had niet door dat het meisje gestopt was met spelen. Dat ze haar viool weg had gelegd. Dat Blaise naast hem was komen zitten. Het meisje legde haar hand op zijn schouder. Toen werd hij wakker.
Zodra ze weg was, deed Blaise zijn mond open.
"Je hebt die muziek van haar, hè? Van Laroza?' Draco knikte, en was blij dat Blaise, zijn beste vriend, het ook meteen begreep. Draco had het gevoel dat hij steeds dieper in Laroza's leven kwam, en door deze dag leek hij haar te kennen nu. Hij leek alles van haar te weten, ook al wist hij niet eens haar achternaam. Hij wist geen feiten over haar, maar wel hoe ze zich voelde. Ongeveer.
Draco was moe. Hij had tijdens die vijf minuten Laroza gekend, en het was vermoeiend. Hij bleef de muziek in zijn hoofd horen. Hij wist dat Laroza tijdens de les die melodie ook de hele tijd hoorde, en dat ze daarom haar hoofd vastgreep. Hij begreep het. Hij begreep alles. En hoewel hij wist dat het morgen weg zou zijn, had hij het gevoel Laroza's geheimen ontrafeld te hebben.
Vaag einde: Ik weet het. Ik ben heel erg moe, mensen, super bedankt voor de reviews! Ik ga slapen… Doeidoei, ik geloof dat ik ernstig slaapgebrek heb…XX