Laroza

Yo, morans! Srry dattik deze ff nie heb ge-update, maar kwas voor de verandering weer eens verder aan het schrijven aan List of Liefde… Jaja, won't let it die! Tis natuurlijk wel mn eerste fic, en da heeft een bepaalde sentimentele waarde… Uhm.. nee geintje ik lieg… I DON'T GIVE A DAMN ABOUT THAT STORY! ………… Heey mensen, weetje, ik geloof dattik nu echt serieus ernstig eng aan het doen ben, dus ik stop wel gewoon met deze onzin en ik schrijf da story. Ja… Dat doe ik! Luvvz to the psyched part of the world!

-Wat er gebeurde in het weeshuis-

"Kunt u ons vertellen hoe Laroza zich gedroeg?" vroeg Draco.

"Ja… Ik denk het… Weten jullie, het was een raar kind," zei ze plotseling. "Ja… Ze… ze was anders dan de meeste kinderen," Draco en Blaise knikten. De vrouw zuchtte even, en begon te vertellen.

"We weten nog steeds niet hoe ze hier is gekomen. Op een dag stond ze gewoon voor de deur. Toen we vroegen hoe ze hier kwam, zei ze dat ze was gebracht. Maar ze wilde niet zeggen door wie. We besloten er later naar te vragen, maar dat kwam er eigenlijk nooit meer van. Ze was negen, maar de kinderen vermeden haar allemaal. Ze deed altijd heel erg raar. Ze at bijna nooit. Het enige wat ze dronk, was limonade. De hele dag door, en alleen met een roze rietje. Als ze dat niet kreeg, werd ze niet driftig, zoals de meeste kinderen hier. Ze sloot zichzelf op, en weigerde nog te praten. Ze praatte eigenlijk sowieso bijna nooit. Niet tegen de andere kinderen, als ze al sprak, was het tegen de leiding.

Ze leek heel erg afwezig altijd, kwam bijna nooit in de openbare speelruimten, wilde nooit met speelgoed spelen. Ze staarde eigenlijk altijd alleen maar voor zich uit. Oh, en ze had een grammofoonspeler ontdekt. Je weet wel, zo'n ding waarop je van die Dreuzel-platen kunt afspelen. En ze had een plaat, die had ze vanaf de eerste dag bij zich. Het was een plaat van een of andere componist. Zo'n Dreuzelcomponist, Mozart, of Beethoven, of welke het ook was. Ze speelde nooit de hele plaat af, maar altijd een bepaald stukje. Iedereen werd er gek van, en speelde het achter elkaar door. Op de meest gekke momenten. Soms zelfs midden in de nacht. De ene keer zo zacht dat niemand het bijna hoorde, maar soms zo oorverdovend hard dat het plafond bijna naar beneden kwam. Het was hele rare vioolmuziek, ik kan het nu nog in mijn hoofd horen.

En ze was het enige kind van wie we de bagage nooit hebben gezien. Ze was altijd heel erg beschermend als het over haar tas ging. Niemand mocht weten wat er in zat. Ze droeg dat ding altijd bij zich. Oh, dat was ook zo vreemd, op een dag had een jongetje, best een naar joch eigenlijk, haar tas af weten te pakken. Hij rende naar de badkamer en deed de deur op slot. Hij was daarbinnen bezig met haar tas leeghalen. Zij rende achter hem aan, zo ongelooflijk snel, dat het niet normaal was voor zo'n mager klein kind. Voor als je naging dat ze bijna nooit iets at. Maargoed, ze sprintte met een ongelooflijke vaart naar de badkamer, maar hij was al binnen. Wij riepen dat dat joch eruit moest komen en haar tas terug moest geven. Er worden elke dag wel spullen afgepakt hier, dat is ook niet zo gek, het is een weeshuis, maar dit was anders. Laroza deed altijd heel erg raar, en niemand durfde echt met haar om te gaan. In haar eerste jaren hier negeerde ze mensen gewoon, maar als ze ouder werd, begon zo ook wel eens te snauwen.

Maargoed, die jongen zat haar tas door te kijken, en opeens, Laroza was toen geloof ik tien of elf, trapte ze zo de deur in. Met een of andere karatetrap. Iedereen was stomverbaasd, dat kind had zo een deur ingetrapt! Ze rende naar binnen, en om eerlijk te zijn heeft niemand gezien wat ze daarbinnen deed. Wij waren druk bezig met de rest van de kinderen rustig houden, en we dachten dat Laroza alleen haar tas ging terug pakken. Maar toen we Laroza naar buiten zagen rennen met haar tas, kwam dat jongetje nog niet naar buiten. Dus ik ging kijken. En het was niet te geloven. Dat arme kind lag daar bewusteloos! Laroza had hem helemaal in elkaar getrapt en geslagen, het was niet normaal. Kinderen vechten wel vaker hier, maar hij moest afgevoerd worden naar het St. Holisto! Daar zeiden ze dat zijn geheugen waarschijnlijk gemodificeerd was. Er was een heel krachtig Herinneringenslot aangebracht.

We dachten eerst dat Laroza dat nooit gedaan kon hebben. De meeste volwassen tovenaars kunnen dat niet eens, laat staan een kind! Daarna bedachten we dat je een toverstok nodig moest hebben voor zo'n krachtige spreuk als er was uitgevoerd. En Laroza kon nog helemaal geen toverstok hebben. Ze zat nog niet op Zweinstein. Maar de enige die dat gedaan kon hebben, was Laroza. Er was verder niemand in die badkamer. Vanaf die dag waren alle kinderen doodsbang voor haar. Wijzelf eigenlijk ook wel. Dat jongetje is trouwens nooit meer terug gekomen. Naar een ander weeshuis afgevoerd toen hij hersteld was. Laroza werd gemeden.

Oh, en ze scheen soms een nacht te verdwijnen. Dan was ze niet op haar kamer, en we hebben het hele weeshuis afgezocht, maar ze was nergens te bekennen. En op een nacht, dat was zo raar, dacht ik dat ik de deur hoorde. Dus ik keek uit mijn raam, en ik zag Laroza naar buiten lopen. Ik dacht dat ik nog iemand zag staan. Een volwassene met zwarte gewaden aan. Laroza liep naar die persoon toe, en ze Verdwijnselden. Ik wist niet wat ik zag! Ik besloot te wachten tot ze terugkwam. Een uurtje later, Verschijnselde er iemand. Twee personen, Laroza was aan het Bijverschijnselen. Het was denk ik diezelfde oudere persoon, in zwarte gewaden. Laroza kwam weer naar binnen. Ik liep naar beneden, om haar uit te horen, maar ik zag haar nergens. Toen ik naar haar kamer liep, was de deur op slot, en ze gaf geen antwoord. Ik dacht dat ik haar hoorde huilen. Ze huilde nooit. Ze vertoonde eigenlijk nooit emoties. Niemand heeft haar bijvoorbeeld ooit zien lachen. Zelfs geen glimlachje. Maar ze zat daar heel zachtjes te huilen, en ze had die vioolmuziek weer opgezet. Ik begreep er helemaal niks van. De volgende ochtend nam ik haar even apart, en vroeg haar of ze de vorige nacht naar buiten was geweest. Ze ontkende alles. Ze zei dat ze gewoon sliep.

Ik besloot er maar niet meer naar te vragen. Binnenkort zou ze toch naar Zweinstein gaan, en eigenlijk was ik daar wel blij om. Ze maakte me bang. Verder zag bijna niemand haar toen ze eenmaal naar Zweinstein ging en in de zomervakantie thuiskwam. Soms bleef ze de rest van de vakanties, bijvoorbeeld met Kerst op school, maar soms kwam ze naar het weeshuis. Het leek haar niets te kunnen schelen waar ze was. In de vakanties die ze hier doorbracht, zat ze altijd op haar kamer. Vorige week was ze hier nog, voor de school begon. Ze heeft geen woord gesproken, en dat was haar laatste vakantie hier.

Volgend jaar is ze meerderjarig en gaat ze waarschijnlijk op zichzelf wonen. Of bij iemand intrekken, ik weet niet of ze vrienden heeft op school. Ze nam helemaal geen afscheid toen ze wegging, van niemand. Ze was s' ochtends gewoon verdwenen, lopend naar het station gegaan. Ze was ook altijd heel erg kinderlijk, als je er op lette. Ja, eigenlijk is ze best veel hetzelfde gebleven sinds ze hier kwam. Het enige verschil is denk ik, dat ze make-up begon te dragen, maar ze draagt nu nog steeds roze pyjama's met beertjes erop. Oh, en ze droeg ook altijd langemouwshirtjes. Ja, ook in de zomer, als het ondraaglijk warm was. Altijd droeg ze shirtjes met lange mouwen. En iemand vroeg waarom, deed ze gewoon zoals ze altijd deed als iemand haar iets vroeg. Negeren, de mensen die doorvroegen konden een snauw krijgen. Ze zat ook zomers altijd binnen. Maar nu komt ze nooit meer terug. Ik hoop dat ik jullie heb kunnen helpen. Zijn jullie vrienden van Laroza?"

De vrouw stopte met praten en keek hen vragend aan. Draco wist even zijn stem niet te vinden.

"We, eh, zitten bij haar in de klas," zei hij. Blaise zat eerst glazig voor zich uit te staren, maar leek nu wakker te schrikken. Mevrouw Septuson knikte, en deed haar mond open om nog iets te vragen, maar opeens klonk er kabaal van boven, gevolgd door geschreeuw van een klein meisje.

"Verdorie," mompelde ze, en ze stond snel op.

"Sorry, maar ik moet even kijken wat er daar aan de hand is. Was er nog meer dat jullie moesten weten?" vroeg ze, terwijl ze naar de deur rende.

"Nee, eh, dat was het wel. Heel erg bedankt, we, eh, gaan nu wel weer," zei Blaise, en hij en Draco stonden op.

"Nou oke. Dag, jullie vinden de uitgang wel weer, hé?" riep mevrouw Septuson vanaf de gang. Draco keek Blaise aan. Die zuchtte.

"Het wordt steeds gekker met Laroza, hé?" zei Blaise. Draco knikte. De verhalen die de directrice had verteld wervelden nog door zijn hoofd, en hij wilde terug naar de leerlingenkamer om alles even goed op een rijtje te zetten. Blaise en hij liepen naar de haard. Toen pas zagen ze dat mevrouw Septuson was vergeten om hen Brandstof te geven. Blaise liep terug naar haar kantoor en had al snel Brandstof gevonden. Ze gingen terug naar de haard in de leerlingenkamer van Zwadderich. Toen ze daar waren, ploften ze op de bank neer.

"Wat denk je dat Laroza die nacht buiten deed?" vroeg Blaise na een paar minuten. Draco haalde zijn schouders op, terwijl hij nietsziend voor zich uit staarde.

"Het is in elk geval duidelijk dat ze die langemouwshirtjes droeg om dat Duistere Teken-gedoe te verbergen," zei hij.

"Ja. Eigenlijk moeten we er achter komen of ze nou echt het Duistere Teken heeft of niet," zei Blaise.

"Hmm… Vaag hé, hoe ze daar in dat weeshuis kwam. Wie zou haar gebracht hebben? En dat ze zo kinderlijk deed, had ik ook nooit verwacht," antwoordde Draco.

"En dat gedoe met die tas en dat joch was echt eng. Die jongen heeft dezelfde dingen in haar tas gezien als jij, en blijkbaar is het ongelooflijk geheim voor haar. Ze heeft de jongen die het wist, een Herinneringsslot gegeven. Hoe kan het dat een tienjarig meisje een krachtig Herinneringsslot kan aanbrengen zonder toverstok? Dat bestaat niet. Denk je dat ze er al een had? Een toverstok? Dat moet wel, hoe zou ze er aan komen?" zei Blaise.

"Geen flauw idee. Verdomme, nu wil ik echt weten hoe dat alles zit!" Draco schopte tegen de tafelpoot. "Laten we tijdens de lunch kijken of ze echt het Duistere Teken heeft," zei hij. Blaise knikte.

"Hoe?"

"Jij bent sterker, jij houd haar vast. Ik probeer dan wel te kijken wat ze op haar arm heeft," zei Draco. Ze hoorden de bel gaan.

"Hoe laat is het? Zou het nu al lunch zijn? Hoe lang zaten we eigenlijk bij Seppie?" vroeg Blaise. Draco keek op de klok die achter Blaise hing.

"Lunch. Laten we Laroza opzoeken," Draco stond op en Blaise volgde hem.

"Waar gaan we eigenlijk heen?" vroeg Blaise.

"Kerkers. Laroza had net Toverdranken, weet je nog, wat wij hebben overgeslagen. We kunnen haar opwachten als we zorgen dat Sneep ons niet ziet," zei Draco.

"En als hij ons ziet, doet hij vast alsof hij niks ziet. Het maakt hem niks uit of we spijbelen, we zijn Zwadderaars!" zei Blaise. Draco knikte. Ze bleven vlak voor een leeg lokaal bij de kerkers staan. Na een paar minuten toen alle leerlingen weg waren, kwam Laroza als laatste.

"Hé, Laroosje!" riep Draco. Ze draaide zich met een ruk om en staarde hem even aan. Draco schrok van de blik in haar ogen. Voor hij wist wat er gebeurde, stond ze voor hem en had hij een vuistslag tegen zijn kaak te pakken. Vlak daarna een trap in zijn maag. Hij keek verward op, en zag dat Blaise haar het lokaal in had getrokken. Hij volgde en deed de deur achter zich dicht.

Toen hij binnenstond, had Laroza Blaise van zich af geduwd en stootte ze haar vuist omhoog om hem nog een klap te geven. Draco pakte haar pols vast en hield de klap tegen. Meteen haalde Laroza vliegensvlug met haar andere vuist uit, te snel voor Draco om tegen te houden. Haar vuist maakte contact met Draco's kaak. Van achteren had Blaise haar bij haar middel gegrepen en had hij haar weggesleurd, bij Draco vandaan.

Meteen schopte ze Blaise tegen zijn schenen. Ze kwam weer op Draco af. Wat heb ik in vredesnaam gedaan om haar zo kwaad te maken, vroeg Draco zich af. Laroza haalde weer naar hem uit, en hij greep nu haar beide polsen vast. Een seconde later had hij alweer een trap tegen zijn knie te pakken, maar hij liet haar niet los. Blaise trok haar weer weg, maar Laroza spartelde tegen. Ze probeerde Blaise te schoppen, maar dat mislukte. Blaise verloor zijn evenwicht, en viel om, met Laroza bovenop hem. Blaise draaide om, zodat hij nu boven Laroza lag. Hij hield haar tegen de grond gedrukt, terwijl zij probeerde los te komen.

Draco kwam dichterbij, maar voordat hij haar mouw omhoog kon doen om haar arm te bekijken, was Laroza alweer los en trapte ze Draco met een snelle beweging in zijn maag. Hij sloeg dubbel, en Laroza duwde hem tegen de grond. Toen Draco daarna niks meer voelde, keek hij op. Laroza probeerde Blaise' armen van haar middel weg te trekken, maar Blaise liet haar niet los. Hij liep achteruit, tot hij tegen de muur stond. Toen draaide hij om, en drukte Laroza tegen de muur. Snel stond Draco op, en terwijl Laroza hen probeerde te schoppen en slaan, trok hij haar mouw zo snel omhoog dat hij het er bijna voor de tweede keer afscheurde. Hij staarde naar haar arm, en zag het teken dat ook op zijn vaders arm zat, en deze zomer op de zijne zou worden geplaatst. Een doodshoofd, met een slang die uit de mond kronkelde. Draco keek naar het Duistere Teken op de arm van een tegenstribbelende Laroza. Te laat zag hij Laroza's arm die zich los had gemaakt van Blaise. Hij voelde een harde slag in zijn nek, toen werd alles zwart.

Heey! Misschien een btje slap dat ik weer eindig met dat stomme Duistere Teken op Laroza's arm, maargoed, ik vond het zo wel lang genoeg. Iedereen bedankt voor de reviews, ik vind ze zo ontzettend gaaf! Oh, en lees Secret Sense van Sue-AnneSparrow, en van me-loves-Orli, en Autumn van Autumn Avaia, en Pretty in Pink van writertje en Het leven van Gwen van SPB! Yeahyeah, ikga weer verder schrijven aan List of Liefde met SuperLily en haar toren. Serieus, hoe raadt iedereen nou toch waar die toren van gemaakt is? Ginny en Autumn… ben ik zo voorspelbaar:P Blijkbaar… Nou, doeidoei, see yah ltr, fools!

XxX Ginevrapsk