Hoofdstuk 2 – De Website van Draakje
De volgende namiddag werden de drie wakker door stralen zonneschijn die de kamer in stroomden, omdat ze gisteren de gordijnen niet hadden dicht gedaan. Lolita raapte het zware Boek van Magie, dat de bloedstroom naar haar been belemmerde, op en legde het op de tafel. Bert zat ondertussen als ontbijt een zak chips leeg te eten terwijl Henk in een lepel tuurde om zijn haar netjes te krijgen.
"Goh, wat zit mijn haar ondersteboven vandaag," zei hij.
"Moet je ook niet in een lepel kijken, ijdeltuit," antwoordde Lolita zonder naar hem te kijken.
"Doe ik ook niet," zei Henk terwijl hij snel de lepel weglegde.
"Wat gaan we vanmiddag doen?" vroeg Bert terwijl hij in de chipszak keek of er nog wat in zat.
"Die Pashmina en Draakje opzoeken, natuurlijk," antwoordde Lolita, alsof dat het meest voor de hand liggende antwoord was.
"Oh…" zei Bert, en hij keek beteuterd naar Henk, die naast hem ging zitten.
"Maar hoe weten we dan waar we moeten zoeken?" vroeg Henk.
"Google!" riep Bert enthousiast.
"… Wat?" vroeg Lolita, stomverbaasd.
"Google!" riep Bert weer. "We Googlen Draakje gewoon. Hij had toch zo'n website? Misschien staat daar waar hij naartoe gaat."
"Ik denk niet dat Draakje zo dom is om op zijn website te zetten wat hij van plan is," zei Henk sceptisch. Maar vijf minuten later zat hij achter de computer met Bert, terwijl Lolita de rotzooi in de woonkamer opruimde.
"Wow, mooie website," zei Bert, onder de indruk van de site. Henk knikte en Lolita kwam naar ze toe om het ook te bekijken.
"Oooh, sexy foto," zei ze, wijzend naar de grote foto in het midden van Draakje. "Dat shirt staat hem echt heel leuk."
"Wie is dat naast hem?" vroeg Henk, terwijl hij wees naar een oudere vrouw die trots een arm om Draakje had geslagen.
"Er staat hier: moeder en ik," las Bert voor.
"Oh," zei Lolita. Ze haalde haar neus op en ging toen verder met schoonmaken.
"Zie jij iets over de Prachtige Pashmina, Bert?" vroeg Henk, terwijl hij de tekst las, opzoek naar informatie.
"Ik lees niks over dat fraaie omslagdoek, maar er staat hier iets over vakantie," antwoordde Bert. "Bedoel je dat? Hij zegt dat hij vanaf morgen op vakantie is, ergens in een afgelegen woestijn om 'zichzelf weer te vinden'."
"Zichzelf weer te vinden?" herhaalde Lolita sceptisch. "Waar slaat dat nou weer op?"
"Misschien heeft ie wat 'alone-time' nodig. Kan ik best begrijpen hoor," antwoordde Henk. "Soms zou ik zelf ook gewoon een hele week alleen gelaten willen worden." Lolita liet het doekje waarmee ze de tafel wou schoonmaken, vallen en haalde scherp adem.
"Hij wil helemaal geen 'alone-time'!" riep ze, en ze rende naar de computer toe waar ze op een sjaaltje wees. "Hij wil die Pashmina zoeken!"
"Dat is de Pashmina?" vroeg Bert terwijl hij vol afschuw naar de met de hand getekende sjaal keek op de site van Draakje.
"Nee, 'tuurlijk niet. Niemand weet hoe de Prachtige Pashmina eruit ziet, maar het is in ieder geval in de vorm van een Pashmina. Staat er ook nog bij waar hij van plan is om te zoeken?"
"Uhm… een afgelegen woestijn?" antwoordde Henk onzeker.
"Landkaart!" beval Lolita, en Henk stond op om zijn Listige-Landkaart-Go, met navigatie systeem, te pakken, om hem vervolgens 40 keer uit te vouwen op de vloer, terwijl Bert verder op de website van Draakje keek.
"Een afgelegen woestijn… een afgelegen woestijn," mompelde Lolita, terwijl ze een vinger over de kaart traceerde. ""Woestijnen zijn altijd afgelegen!" mopperde ze donker. Ze stond op en pakte een wichelroede, daarmee liep ze over de landkaart met haar ogen dicht terwijl Henk en Bert verwachtingsvol naar haar keken. "Aha, hier!" riep Lolita na vijf seconden.
"De Afgelegen Arahas Woestijn," las Henk voor. "Ziet er afgelegen uit, vind je niet?" hij keek met Bert naar de donker rode vlek midden op de kaart, afgelegen van huizen, steden en vliegvelden.
"Die moeten we hebben," fluisterde Lolita. "De Afgelegen Arahas Woestijn."
"En hoe komen we daar dan? Als het zo afgelegen is?" vroeg Bert.
"Eerst met de bus… en nee, ik ben niet gek!" zei Lolita fel. Henk en Bert keken elkaar aan. "Daarna zullen we moeten lopen," voegde Lolita toe, terwijl ze de kaart 40 keer opvouwde.
"Lopen?" vroeg Bert. "Ben je gek?" Lolita keek hem strak aan, met een blik van: wat-heb-ik-net-gezegd? Maar Bert negeerde haar. "Weet je wel hoe ver dat is vanaf de laatste bushalte?"
"Op een andere manier kom je er niet hoor!" zei Lolita fel. "Ik heb ooit gelezen over De Afgelegen Arahas Woestijn dat het zo dicht omringd is door de Bush-Bush dat het alleen te voet te betreden is.
"Te voet?" riepen Henk en Bert.
"En dat er gedrochten wonen… beesten waarvan je nog nooit hebt gehoord. En er zitten spinnen en moordende monsters-"
"Spinnen?" riep Bert terwijl Henk gilde: "Moordende monsters? Hey, mooie alliteratie," voegde hij toe. Bert keek hem strak aan.
"Tsss… übernerd." Zei hij, met armen opgevouwen.
"Ahem…" zei Lolita, en de twee jongens keken weer naar haar. "En de magie op de Woestijn… de magie weerhoud zelfs de dapperste mannen ervan om het te doorkruisen, omdat het zich tegen hen kan keren…" Bert was een paar seconden stil, terwijl Lolita hem met een donkere blik aankeek. Dan:
"Waarom moeten we ook alweer naar die zandbak om Draakje tegen te houden?"
"Omdat Draakje grote macht wil krijgen via de Prachtige Pashmina, waardoor het Kwade de bovenhand zal krijgen over het Goede!" krijste Lolita. "Wij moeten hem tegenhouden om de Balans te herstellen. Het gaat allemaal om de Balans, Bert. Die moet evenwichtig blijven," voegde ze donker. Bert keek haar met grote ogen aan en knikte, alsof hij het allemaal opeens snapte. Alsof alles opeens klopte. "Nee, ik heb geen zin om nu te gaan. Morgen," zei Lolita plotseling.
"Ehm… zei iemand iets?" vroeg Bert.
"En wanneer gaan dan naar die Afgelegen Arahas Woestijn toe?" vroeg Henk, die niet had opgelet en de computer aan het afsluiten was.
"Dat zeg ik toch: morgen!" zei Lolita ongeduldig.
"Oh, dan moeten we alvast alles klaar leggen. Vooral als we op tijd weg willen om Draakje voor te zijn."
"Wat moeten we allemaal meenemen dan?" vroeg Bert. "Alleen de Listige-Landakaart-Go toch? Zodat we weten hoe we moeten lopen."
"Wat dacht je van het Boek van Magie?" zei Lolita sarcastisch. "En wat extra kleren misschien? Een slaapzak? Eten en drinken? Het is meer dan een dag reizen hoor."
"En geld voor de bus," voegde Henk toe. "Waar gaan we dat allemaal laten?"
"We stoppen ieder onze spullen in een rugzak. Dat is makkelijker dragen," antwoordde Lolita. Zij en Bert spraken beide een spel uit en vijf seconden later lagen hun kleren en andere spullen bij Henk in de woonkamer. "En verder hebben we nog wapens nodig, om ons te verdedigen tegen wat er in dat woud leeft… Heb je hier ergens wapens liggen?"
"Nee… laat ik nou net niet een automatisch geweer hier in huis hebben," zei Henk sarcastisch.
"Verdorie… en aan de mijne mag ik niet zitten tot mijn 21e," zei Lolita hopeloos.
"We kunnen keukenmessen gebruiken!" riep Bert enthousiast, want van zijn ouders mocht hij nooit met wapens spelen.
"Jaaah! Goed idee!" riep Lolita enthousiast, en ze rende naar de keuken, om een paar seconden later terug te komen met alle keukenmessen, die ze onderling verdeelden. Een half uur later hadden ze alles klaargelegd. Extra kleren, eten en drinken, keuken messen, ieder had het in zijn eigen rugzak gestopt en de drie zaten nu op de bank, zich te vervelen.
"We zouden ook nu weg kunnen gaan," suggereerde Henk, maar Lolita schudde haar hoofd.
"Ik zei toch al dat ik geen zin had om nu al te gaan. En bovendien, als Draakje ons ziet weet hij dat wij weten dat hij weet waar die Pashmina is en wat hij van plan is. We kunnen beter wachten tot morgen."
"En bovendien komt er vanavond Edward Scissorhands op de televesie!" riep Bert, terwijl hij naar de afstandsbediening graaide en de tv aanzette. "Da's zooo een mooie film! En de muziek is prachtig! Ik moet elke keer weer huilen als ik hem zie," zei hij, vol gevoel, terwijl het introductie liedje van Edward Scissorhands begon te spelen en de begin scène werd getoond. Bert haalde zijn heus op en pakte een zakdoekje uit zijn zak als voorzorg. Een half uur later zaten alle drie vol bewondering te kijken naar de film, om de minuut tranen wegdeppend met het roze zakdoekje van Bert.