AN: Ik wilde even iedereen bedanken die heeft ge-reviewed! Dank jullie allemaal! Reviews zijn geweldig!
Hoofdstuk 7 – Confrontaties
Na de korte stortbui gingen de vier weer op weg. Lolita liep voorop met de LL-Go terwijl Feminimus constant achterdochtig om hem heen keek, alsof Zij Die Niet Genoemd Mogen Worden zomaar in een belaging uit de lucht bovenop hen zouden vallen.
"Henk, hou op met zeuren!" snauwde Lolita. "Jij hebt altijd pijn in je voeten."
"Maar-" begon Henk, met een pruillip.
"Niks maar, en help liever mee die Pashmina te vinden. Ik wil hier niet voor eeuwig in de Arahas Woestijn rond dwalen."
"Je kan het ook vriendelijker vragen, hoor," zei Henk, met een trillerige stem en een hand over zijn hart. "Ik heb ook gevoelens hoor." Hij snoof en begon in zijn oog te wrijven, zodat Lolita zich in schrik omdraaide en met grote ogen vroeg:
"Huil je nou?"
"Nee," antwoordde Henk schuchter. "Ik heb een stofje in mijn oog."
"Oh ja, die heb ik hier ook constant," zei Bert luidruchtig. "Deze zandbak is niet goed voor je ogen; er waait om de minuut een kilo zand in je gezicht." Er kwam geritsel uit de bosjes en plotseling stond Draakje voor ze, een beetje in de war, omdat hij er niet op had gerekend de vier op zo'n plek tegen te komen.
"Wat doen jullie hier?" vroeg hij verschrikt.
"Hey, Draakje! Ouwe rakker," zei Feminimus en hij liep op Draakje af. Deze gaf hem meteen een klap in zijn gezicht en de elf lag de komende vijf minuten voor pampus op de woestijngrond.
"Hey, dat mag niet zomaar!" riep Bert terwijl Henk door Lolita getroost werd. "Ehm… daarvoor zul je boeten!" Bert liep naar Draakje toe en duwde hem, waarop Draakje hem terug duwde. Ze raakten in een duw gevecht verwikkeld en Henk en Lolita keken toe, terwijl Feminimus nog steeds buiten kennis ernaast lag.
"Kom op nou, Bert! Je kunt het wel!" riep Lolita zenuwachtig van de kantlijn, terwijl Henk de hele tijd op en neer sprong.
"Ja maar, hij is zo sterk!" riep Bert terug terwijl hij probeerde Draakje op de grond te duwen. Lolita stond een seconde stil en liep toen op de twee af. Onder luid geschreeuw van Henk ("Wat doe je nou?") kneep ze in Draakje zijn biceps.
"Ooooh, iemand is naar de sportschool geweest," zei ze, terwijl ze met haar ogen knipperde en nog een keer in zijn biceps kneep. Draakje glimlachte.
"Dank je! Wat lief dat je dat opmerkt," antwoordde hij.
"Zeg, mensen, schieten we een beetje op?" vroeg Henk ongeduldig. Draakje draaide zich weer naar Bert toe en riep toen:
"Liga!" Bert lag binnen vijf seconden vastgebonden op de vloer.
"Ik moet hem redden!" zei Henk heldhaftig en hij wees zijn toverstokje naar Draakje en zei:
"Cade." Draakje viel op de grond maar riep onmiddellijk:
"De multa nocte!" Het werd meteen donker om hen heen en Henk raakte al bijna in paniek.
"Ad multem diem!" riep Lolita, en het werd weer licht. Draakje was nergens te bekkenen. Feminimus stond weer op, nu de kust veilig was, en vroeg angstig aan Bert hoe zijn haar zat.
"Dat kan ik niet zien, jij snob, ik lig vastgebonden op de grond," antwoordde Bert agressief, kwaad dat nog niemand hem overeind had geholpen.
"Laxe," zei Lolita en het touw verdween. Bert stond meteen op en wreef over zijn polsen.
"Dank je," zei hij en hij wilde net iets toevoegen toen Lolita er doorheen praatte.
"Nee, dat had ik niet eerder kunnen doen. We hadden belangrijkere dingen aan ons hoofd." Bert keek haar beledigd aan, maar Henk zei tegen hem:
"Let maar niet op Lolita, ze is een beetje chagrijnig vandaag." Bert knikte hevig zijn bijval.
"Ok, kinders, laten wij deze tocht continueren," zei Feminimus, terwijl hij voorzichtig over zijn gezicht wreef, alsof om te voelen dat alles er nog aan zat, na die klap van Draakje. Lolita pakte de LL-Go en leidde de weg, hopelijk naar de Prachtige Pashmina.