Hoofdstuk 8 – Obstakeltjes
"Hoe lang nog, Lolita?" vroeg Henk onder luid gekreun van Bert die nauwelijks meer kon lopen uit vermoeidheid.
"Jongens, hou nou eens op met zeuren," zei Lolita, op een haast smekende toon. Bert ging in het zand liggen uit vermoeidheid terwijl Feminimus, die ver achteraan liep, geschrokken, en met een toon van afschuw, zei:
"Ik begin te zweten! … Getver."
"Ok, misschien moeten we een kleine pauze houden?" vroeg Henk voorzichtig aan Lolita, die als een drilsergeant volledige inzet eiste en constant in een snel tempo voorop liep. Ze draaide zich om, keek hen alledrie strak aan en zei toen, met haar handen opgeheven in capitulatie:
"Goed, we houden een kleine pauze." Henk en Bert juichten en gaven elkaar een high-five. Of tenminste, dat probeerden ze: ze mistten elkaars hand en sloegen in plaats daarvan lucht. Feminimus lag de komende minuten voor pampus op de grond. Na al dat zweten was hij veel vocht kwijt geraakt en daardoor nogal zwakjes en toen Bert hem bijna raakte werd het de Elf net iets te veel.
"Wat doe je nou?" vroeg Lolita geschrokken, terwijl ze naast hem neerknielde. "Mijn Feminimusje, kijk toch wat je zijn mooie gezicht hebt aangedaan! Die afschuwelijke blauwe plek! Het is vreselijk!" riep ze dramatisch.
"Maar, Lolita, die blauwe plek kwam door de klap van Draakje," herinnerde Henk haar.
"Wow," zuchtte ze. "Wat is ie toch sterk." Ze keek een paar seconden dromerig de lucht in. Ondertussen stapte Draakje uit de Bush-Bush, op we naar de Prachtige Pashmina. Hij keek met een ergerlijke blik de vier vijanden aan, die nu al voor de tweede keer zijn pad doorkruisten.
"Nee, niet hij weer!" riep Feminimus verschrikt terwijl hij gehaast opstond en zich achter Lolita verstopte, die uit haar dromerige staat werd geschud. Draakje keek hem eventjes met opgetrokken wenkbrauwen aan maar wendde zijn blik daarna naar Henk, die vastberaden voor Bert stond, om hem te beschermen. Plotseling gaf Lolita een ijzige gil.
"Iiih! Een rat! Een rat!" Ze wees naar een klein, pluizig diertje met enorme flaporen, de Great Jerboa, dat voor haar langs rende.
"Lolita, dat is maar een kleine woestijn rat, die doet niks," zei Henk. De Great Jerboa rende onverstoord verder en verdween achter een cactus.
"Komen die woestijn ratten niet 's nachts tevoorschijn? Het zijn toch nachtdiertjes?" vroeg Bert achter Henk vandaan. Opeens werd het donker en moesten ze overnachten.
"Ja maar… het is zo donker," fluisterde Feminimus. Dadelijk kruipen er allemaal beestje in mijn haar." Henk en Draakje grepen verschrikt naar hun eigen haar, en Draakje smeerde er voor de zekerheid wat gel in.
"Een monster!" riep Bert opeens verschrikt. Hij stond meteen op en wees naar een reptiel dat langzaam over de grond liep, tussen de vijf door.
"Bert, dat is geen monster," zei Lolita rustig, die vijf minuten geleden precies hetzelfde reageerde over een kleine, grappige woestijn rat. Ze greep naar het Boek van Magie en las voor: "Deze zwaarlijvige hagedis met korte staart leeft meestal op de grond en schuilt zich onder stenen. Het is een nachtdier dat de Gila Monster heet-"
"Aha, dus toch een monster," zei Bert met zijn handen op zijn heupen. Lolita ging onverstoord verder:
"- en voornamelijk de eitjes van vogels en andere reptielen eet. Dus het is een ongevaarlijk dier. Ja Draakje, nu kunnen we eindelijk gaan slapen." Draakje, die een beetje afgelegen stond en niks had gezegd, keek Lolita aan alsof ze gek was, maar ging toch op de grond liggen om te slapen. De rest volgde zijn voorbeeld. Kort daarop werd het weer dag.
"Getverderrie," zei Henk toen hij opstond. "Moet je dat beest zien." Voor hen zat weer een reptiel, de Thorny Devil, maar het zag er erg anders uit dan de hagedissen die ze tot nu toe hadden gezien. Feminimus keek erg ongemakkelijk toen de hagedis langzaam op hem afliep en hij jammerde toen het op zijn voet zat. Daarna gaf hij een ijselijke kreet.
"Hij steekt me dood!" schreeuwde hij dramatisch, terwijl hij zichzelf op de grond liet vallen. De Thorny Devil liep ondertussen weer gezellig verder. Lolita pakte het Boek van Magie weer op schoot en las voor:
"De Thorny Devil-"
"Het is de duivel!" zei Bert dramatisch.
"De duivel neemt geen vormen van hagedissen aan," zei Draakje, met zijn armen over elkaar gevouwen. Lolita ging ondertussen ongestoord verder:
"- is de merkwaardigste van de hagedissen, omdat zijn lichaam bedekt is met grote, kegelvormige stekels. Het is een ongevaarlijk diertje en makkelijk in toom te houden."
"Tenzij je Feminimus heet," voegde Draakje toe. De Elf keek hem gekwetst aan toen hij weer rechtop stond.
"Kom, laten we verder gaan," zei Henk dapper. De rest knikte, inclusief Draakje. De vijf liepen gezamenlijk verder, totdat ze boven op een zandheuvel stonden en Bert naar de lucht keek en wees op een groot vogelachtig monster dat met enorme vaart recht op hen af vloog.
"Moet je dat zien!" riep hij enthousiast. De rest keek meteen naar de lucht. Henk kneep zijn ogen half dicht en zei toen:
"Ik zie niets, ik heb mijn lenzen niet in."
"Heb jij lenzen?" vroeg Bert en de anderen keken naar hem.
"Ja, 'tuurlijk, met die bril lijk ik net Balkenende," antwoordde Henk, met een toon van afschuw.
"Ja," zei Lolita, knikkend in medelijden.
"Hey… Ja!" riep Draakje, die het voor het eerst zag. Het bleef een paar seconden stil totdat de vogel krijste en tegen Draakje aan vloog. Hij werd tegen de grond gegooid en gilde:
"Mijn arm! Mijn arm ligt eraf! … Neeeee, mijn haar! … Mijn oh-zo-prachtige gezicht! … Ik ben verminkt!" Henk probeerde de vogel af te lijden van Draakje, maar werd zelf ook tegen de grond aan geduwd. Lolita, die het aan had zien komen, verjoeg de vogel met een spreuk en genas Henk en Draakje beide van hun verwondingen.
"Je gezicht is nog intact," verzekerde ze Draakje, die aan zijn gezicht zat te voelen of het nog egaal was. Draakje keek haar met grote ogen aan, van zijn lig positie op de grond. Ze zat naast hem gehurkt en keek diep in zijn ogen. Vanuit het niets begon romantische muziek te spelen. De twee brachten hun gezichten steeds dichter bij elkaar.
"Kunnen we nu eindelijk gaan?" dramde Bert, die ongeduldig aan de kant stond te wachten. De romantische muziek verdween en Lolita en Draakje stonden geschrokken op.
"Ik leid de weg!" zei Henk dapper en hij keek op de LL-Go. "Goed… nou… we moeten vast die kant op." Hij wees naar het zuiden en keek vragend naar Lolita, die met haar hoofd schudde. "Naar het noorden?" Lolita knikte en Henk glimlachte breed. "Goed, op naar het noorden!" zei hij dapper. Hij draaide zich om en struikelde over een steen.
AN: Nog maar één hoofdstuk en dan is dit verhaal klaar, dus nu is jullie kans om heel veel te reviewen en mij zo enorm blij te maken, hehe