A/N: Kijk! Ik ben er weer! Met het laatste hoofdstuk! Ik was het hele weekend ziek (hehe, nog steeds) en werd gevangen gehouden in mijn bed dus ik kon dit prachtige en oh-zo-geweldige einde van mijn perfecte verhaaltje daarom niet op het internet zetten… mais voilá:
Hoofdstuk 9 – De Prachtige Pashmina
Na zijn balans hersteld te hebben leidde Henk de groep met een ingedeukt ego verder. Totdat het plotseling weer donker om hen heen werd en Bert angstig jammerde.
"Passshmiiinaaa," klonk het uit het duister. "Passsmiiinaaa!" Steeds dringender klonk het ijzige gefluister, en steeds meer angst joeg het de vijf aan. De zes zwarte ruiters op hun zes zwarte paarden verschenen weer, de leider met uitgestrekt hand. Maar ze bleven niet stil staan. De donkere figuren kwamen steeds dichterbij en de paarden hinnikten louche.
"Passshmiiinaaa," zeiden alle zes de ruiters terwijl ze nog steeds dichter bij kwamen. Henk hoorde weer de afschuwelijke opera muziek en hield zijn toverstok in de lucht om een spreuk te roepen, maar zijn hele hoofd was opeens leeg.
"Wacht!" riep Feminimus plotseling. Iedereen draaide zich naar hem toe, vol verwachting. "Een pluisje." En hij pakte voorzichtig een pluisje van Draakje zijn schouder. Ondertussen had Henk de kans gehad om aan Lolita de spreuk te vragen en wat hij ook al weer moest doen.
"Lux Lucis!" riep hij luid terwijl hij aan heel veel konijntjes en weides en bloempjes en allemaal kabbelende beekjes dacht. Zijn spreuk raakte de leider van Zij Die Niet Genoemd Mogen Worden zo hard, dat hij meteen stierf en van zijn paard af viel. Deze steigerde en galoppeerde onmiddellijk weg.
"Gaaf man!" zei Bert en hij klapte Henk op zijn schouder, maar deze keek met grote ogen en een pruilende onderlip naar de dode leider van Zij Die Niet Genoemd Mogen Worden.
"Wat heb ik gedaan?" vroeg hij verschrikt.
"Je hebt hem vermoord," zei Draakje rustig en Bert knikte hevig en blij. Lolita wilde al net een spreuk zeggen om het lijk te laten verdwijnen toen Henk riep:
"Nee! Ik wil een begrafenis geven." Lolita rolde met haar ogen en Draakje keek hem aan alsof hij gek was.
"Henk," zei Feminimus resoluut. "Dat is niet mogelijk. Daar was hij te slecht voor."
"Maar… maar-" begon Henk, en voegde dramatisch toe: "Het was niet zijn tijd om te gaan!"
"Neem maar van mij aan, dat was het wel," zei Bert en hij sleurde Henk mee naar de volgende zandheuvel. Daar kwamen ze een groepje woestijnratten tegen en Lolita begon meteen te gillen. Feminimus wilde ze er net op wijzen dat het nog licht was, terwijl woestijnratten juist alleen 's nachts tevoorschijn komen, toen het donker werd.
"Genoeglijk," zei hij. Bert viel meteen in slaap en Henk was te bedroefd over zijn moord om nog verder te gaan. Lolita had haar 'beautysleep' nodig en Draakje wilde niet verdergaan zonder Lolita. En Feminimus durfde niet in zijn eentje, hoewel hij zeer graag de Prachtige Pashmina wilde hebben.
De volgende ochtend begon Bert meteen met zeuren over de reis en dat hij naar huis wilde gaan.
"We zullen over een paar dagen de Pashmina wel gevonden hebben," verzekerde Lolita hem terwijl Henk, Feminimus en Draakje alledrie met hun haar bezig waren.
"Pass me die gel eens," zei Henk tegen Draakje, die zijn potje gel aan hem gaf. Toen ze klaar waren met optutten kon de reis weer verder gaan. Ze kwamen de resterende vijf Zij Die Niet Genoemd Mogen Worden niet meer tegen en de reis verliep rustig. Het groepje van vijf beklom de zoveelste zandheuvel maar toen ze bovenaan waren zagen ze opeens een helder, wit licht naast zich. Ze liepen er op af, en toen ze er omheen stonden, verdween het. In plaats daarvan hing er iets afschuwelijks, iets zo foeilelijk dat ze er bijna blind van werden.
"Argh! Mijn ogen! Mijn ogen!" krijste Bert. Draakje en Lolita keken beide met een gezicht vol afschuw naar het ding.
"Gad-ver-damme. Wat is dat?" vroeg Henk, en hij trok een gezicht alsof het enorm stonk. Feminimus staarde met open mond in bewondering naar het ding.
"Dat is- Dat is de Prachtige Pashmina!" gilde hij hysterisch met een blik op zijn gezicht alsof hij net Miss- nee, wacht: Mr. Universe was benoemd.Hij stak een hand voorzichtig uit in de richting van de bruine sjaal met slootgroene stippels en kitscherige gouden hartjes erop. Bloedrode met turkooizen touwtjes met daaraan gele kinderkraaltjes hingen aan de onderkant ervan.
"Oh," zeiden de andere vier. Ze staarden nog vijf seconden naar het ongunstig nekversiersel en draaiden zich daarna om, om de zandheuvel weer af te dalen, op weg naar huis. Feminimus bleef in zijn eentje achter, starend naar het voor hem prachtigste ding in de wereld. Hij pakte voorzichtig de Prachtige Pashmina in één hand en keek er nog even naar, niet gelovend dat hij het eindelijk had gevonden. Daarna deed hij het om en, terwijl muziek zich begon af te spelen, begon hij te poseren, met een extatische blik op zijn gelaat.
A/N: hmm… ik realiseer me nu pas hoe kort dit laatste hoofdstuk is en heb daarom besloten om er nog een stukje bij te typen, speciaal voor jullie trouwe reviewers! En voor alle Lolita/Draakje fans want anders weten jullie nooit hoe het met die twee af loopt! (… en dat zou me toch een ramp zijn…)
Aangezien Feminimus zo blij was met zijn modebewuste machtigheidsjaal dat hij niet eens merkte dat de andere vier weggingen, lieten ze hem maar in de woestijn achter… alleen… De vier vrienden bereikte al gauw weer het einde van de Afgelegen Arahas Woestijn waar hun paarden stonden (die al die tijd braaf hadden gewacht, zoals brave paardjes dat doen) en klommen er meteen bovenop. Draakje met zijn geweldige looks en slimme harses leidde de weg samen met Lolita die deftig op Pegasus Emilio Godfried Armani Sanchez Ulric Spit reed. Henk en Bert hadden geen keus behalve op en neer te wiebelen op hun paarden, die zonder enige aansporing de beesten van Lolita en Draakje volgden.
De paardenrit terug naar huis duurde korter dan de reis naar de Afgelegen Arahas Woestijn, maar desalniettemin hadden ze allemaal enorme pijn aan hun achterzijde… behalve Draakje, die van goeie komaf was en dus wekelijks paardrijlessen had gekregen van zijn moeder sinds hij kon lopen.
"Kijk!" riep Bert opgelucht terwijl hij naar voren wees. "De bewoonde wereld!" Henk tuurde vooruit, maar kon niets zien aangezien hij geen lenzen in had gedaan.
"Ik hoop dat we snel van deze paarden af mogen," zei hij tegen Bert, die nu enthousiast op en neer zat te wiebelen en probeerde zijn paard sneller te laten gaan, zodat hij nog eerder thuis zou zijn.
"Ja, ik ook! Ik heb–"
"Jij hebt altijd honger!" krijste Lolita van de voorkant van hun stoet. "Mond dicht of we laten je hier achter!" Ze was in een minder plezante bui, aangezien ze al een lange tijd geen goede schoonheidsslaap had gehad. Maar één blik naar Draakje en ze kreeg een scheve glimlach op haar gezicht en gleed bijna van haar paard af, zooo geweldig was hij.
"Ja, ik ben geweldig hè?" zei hij. "En zo'n ongelofelijk lekker ding… mijn psychiater zal blij zijn met deze vorderingen. En vader zal het fijn vinden te horen dat ik eindelijk een vriendin heb… moeder vindt het vast ook enig…" Op dit moment zat Draakje eerder in zichzelf te praten dan tegen de mensen om hem heen, maar die waren zelf toch te druk bezig om het te merken.
Toen ze eindelijk de bewoonde wereld weer hadden bereikt viel Bert meteen van zijn paard (die hem nog een keer extra omver duwde nadat hij weer was opgestaan) en begon een (zelfbedacht) vreugdedansje te maken. Lolita werd van haar paard afgeholpen door Draakje, die, aangezien hij van goede komaf was, van zijn vader had geleerd hoe hij een gentleman moest zijn, en Henk stond trots om zich heen te kijken, hopend dat het er van af zou stralen dat hij net een heldendaad had verricht (namelijk de Prachtige Pashmina uit de klauwen houden van de kwaadaardige Zij Die Niet Genoemd Mogen Worden).
En toen was het tijd om naar huis te gaan. Ze namen de eerste bus die ze tegenkwamen, aangezien lopen toch een beetje te vermoeiend was, en ook al waren er plaatsen zat in het voertuig, Lolita had zich op de schoot van Draakje geplaatst, tot het ongenoegen van Henk en Bert.
"He getver, moet dat nou?" zei Henk, terwijl hij een vies gezicht trok. Lolita wist haar tong uit Draakje's mond te krijgen en lang genoeg in het hare te houden om te antwoorden met:
"Ja, en nou ophouden met zeuren. En we zijn er over zeven minuten," voegde ze toe tegen Bert, die net zijn mond had open gedaan.
"Ik vroeg niet eens iets," mompelde hij donker, met zijn armen over elkaar: hij vond het strontvervelend als Lolita vragen beantwoordde voordat ze gevraagd waren. Henk keek naar de drie (Lolita zat inmiddels weer vastgekleefd aan Draakje alsof er geen morgen meer zou zijn) en vroeg zich dramatisch af of ze altijd zo tegen elkaar zouden snauwen. Maar toen stopte de bus zes minuten later bij hun bushalte en stapten ze allemaal vrolijk uit om daarna gedag tegen elkaar te zeggen. Lolita ging met Draakje mee naar huis om zijn ouders te ontmoeten en daar te blijven logeren, Henk en Bert durfden zich niet eens af te vragen wat ze daar allemaal zouden doen, en Henk en Bert gingen ieder naar hun eigen huis.
tralalalalalala
Vijf maanden later kwamen de vier weer bijeen in een gigantisch gebouw omdat ze uitgenodigd waren voor een evenement. De uitnodigingen waren anoniem verstuurd, maar foeilelijk versierd met roze hartjes en gele zonnetjes. Ze ontmoetten elkaar voor de ingang van het gigantische gebouw en het was een blije en gezellige reünie. Draakje en Lolita waren nog steeds dol gelukkig met elkaar en zaten op elk gegeven moment met hun lippen als zuignappen aan elkaar geplakt.
"Mogen we hier zitten?" vroeg Bert extatisch. Henk keek nog een keer op zijn foeilelijke uitnodiging en knikte.
"Ja, op het balkon met veel beenruimte. Wat een geluk!" antwoordde hij en ging naast Bert zitten. Lolita en Draakje namen ook een plaats en de show begon meteen. Er zat niemand anders bij hen op het balkon met veel beenruimte en Lolita zei tegen de andere drie dat iemand ze vast expres zulke geweldige plekken had gegeven. Er begon opeens muziek te spelen en een spotlight werd op een catwalk gericht.
"Oh! Het is een modeshow, jongens!" riep Lolita dol enthousiast terwijl ze naar beneden tuurde. "Ik heb altijd al naar zoiets willen gaan!"
"Ew… Lolita, wees niet zo'n meisje," zei Bert met een opgetrokken neus. Draakje had geen tijd om voor zijn vriendin op te komen, aangezien hij net scherp adem had gehaald en druk bezig was naar de catwalk te wijzen. Henk zag het ook.
"Is dat… dat is… Feminimus!" Hij stond op en begon heftig te zwaaien naar de figuur die de catwalk opgelopen was. De figuur streek door zijn blonde haar, keek omhoog en zwaaide hartstochtelijk terug.
"Joehoe!" riep hij, met een stralende glimlach.
"Mijn ogen! Mijn ogen!" krijste Bert, want om de nek van Feminimus, hing de foei en foeilelijke Prachtige Pashmina van Lord Arachnidi.
Aangezien dit het enige kledingstuk van de modeshow was eindigde het al vrij snel en gingen ze weer naar huis. Draakje en Lolita vertrokken samen, kregen allemaal wonderschone en helderziende baby's en leefden nog lang en gelukkig.
A/N: Ok… hopelijk is dit net-verzonnen-einde net zo grappig en raar als de rest van het verhaal… geef je mening erover in de vorm van een review! Yaaaaay! Want dan ben ik net zo blij als Feminimus wanneer hij de überlelijke sjaal om heeft… en zo blij zou eigenlijk iedereen moeten zijn…
Ik wil al mijn reviewers enorm bedanken, omdat ik anders nooit had geweten dat mijn verhaaltje het lezen waard is: MERCI!