Hoofdstuk 2
De wildste verhalen deden de ronde over hoe het kwam dat Draco in elkaar gestort was in de entreehal. Sommige zeiden dat hij was aangevallen door één van Hagrid's dieren, terwijl anderen zeiden dat hij was flauwgevallen bij het zien van een muis. Niemand wist eigenlijk de echte oorzaak.
Draco was zodra hij gevonden was gelijk naar de ziekenzaal gebracht. Daar heelde mevrouw Pleister zijn wonden en dat was toen de lastige vragen begonnen. Ze wilde weten hoe hij aan zijn verwondingen kwam, maar Draco weigerde het tegen haar te vertellen. De heler was echter niet van plan om hem zonder enige uitleg weg te laten gaan en zo kwam het dat Perkamentus en Sneep nu voor zijn bed stonden.
"Draco ik wil dat je me verteld hoe je aan deze verwondingen gekomen bent", zei Perkamentus met een serieus gezicht.
Draco keek hem alleen verwaand aan en zei niets.
Sneep keek Draco onderzoekend aan.
"Ik weet denk ik wel hoe het gekomen is hoofdmeester", zei Sneep terwijl hij een stap naar voren deed en het ziekenhuisgewaad van Draco's arm afhaalde. Zoals hij al verwachtte was er niets te zien en hij keek Draco vragend aan. Draco trok zijn arm terug en deed zijn gewaad weer goed terwijl hij Sneep een woedende blik gaf.
"Heeft Voldemort je dit aangedaan?", zei Perkamentus terwijl hij Draco bedachtzaam aankeek.
Draco krimpte ineen bij het horen van Voldemort's naam. Hij besloot om alles maar te zeggen, omdat hij wist dat ze hem eerder toch niet met rust zouden laten. Hij keek nog even argwanend naar Sneep, maar bedacht dat Sneep hem toch niets zou doen met Perkamentus erbij.
"Ik weiger om iemands z'n slaaf te worden", zei Draco.
Perkamentus en Sneep bleven stil en dus ging Draco verder.
"Ik wil niet iemand gaan helpen voor wie ik voortdurend in angst leef. Begrijp me niet verkeerd, ik heb nog steeds een hekel aan modderbloedjes."
Hij stopte even om te kijken hoe zijn woorden effect hadden op de twee oudere tovenaars.
"Waarom laat u een dooddoener les geven op Zweinstein?", zei Draco terwijl hij Perkamentus aankeek.
Hij had zich altijd al afgevraagd waarom Perkamentus Sneep les liet geven op school. Hij had Sneep altijd gezien als een bondgenoot, iemand die dezelfde ideeën had als hem. Maar nu hij toch voor een andere weg had gekozen had hij hem het liefste zo ver mogelijk bij hem vandaan. Sneep keek Perkamentus vragend aan en Perkamentus knikte. Sneep begon hem te vertellen over zijn werk als spion.
Het was nu drie dagen nadat Draco het teken geweigerd had en de veranderingen waren al goed zichtbaar. De mensen uit Zwadderich waren door hun familie al snel op de hoogte gebracht van Draco's verraad en lieten hem links liggen. De prins van Zwadderich was gevallen. Niemand van zijn afdeling sprak nog met hem. Ook de andere afdelingen was deze verandering niet ontgaan, al wisten zij natuurlijk niet waarom.
"Wat zou er met Malfidus gebeurt zijn?", vroeg Hermelien tijdens het diner.
"Zijn afdelingsgenoten zagen eindelijk wat voor een sukkel hij is", zei Ron met zijn mond vol.
"Echt Ron, je moet eens leren om eerst je mond leeg te eten voordat je wat zegt."
"Maar Hermelien, je verstond me zo toch ook prima", zei Ron.
Harry luisterde niet langer naar het gebekvecht van zijn vrienden en staarde naar Malfidus die in z'n eentje aan een hoekje van de Zwadderich tafel zat. Als Malfidus het al erg vond dat geen van zijn afdelingsgenoten meer met hem praatte, liet hij dat in ieder geval niet merken. Hij zag er nog altijd even zelfvoldaan uit als anders.
Hoewel Harry een grote hekel had aan Malfidus, had hij nu toch medelijden met hem. Hij wist uit ervaring hoe het was als niemand meer met je praatte en wenste het niemand toe. Hij werd uit zijn gedachten gehaald doordat er iemand op zijn schouder tikte. Toen hij zich omdraaide zag hij Perkamentus achter zich staan. Verbaasd keek Harry hem aan.
"Harry zou je na het diner even langs willen komen op mijn kantoortje. Het wachtwoord is drakendrop."
Harry knikte en Perkamentus liep de grote zaal uit.
Hermelien en Ron, die toen Perkamentus er aankwam gestopt waren met ruziën om het gesprek te kunnen verstaan, keken Harry vragend aan.
"Wat zou er aan de hand zijn?", vroeg Hermelien nieuwsgierig.
"Ik heb geen idee, maar er is maar één manier om er achter te komen."
Snel nam Harry nog een laatste hap van zijn pudding voordat hij opstond en richting Perkamentus's kantoortje liep. Hij zei het wachtwoord en liep de ronddraaiende trap op naar boven. Toen hij de deur opendeed was hij verbaasd om Malfidus te zien zitten.
"Wat doet hij hier?", zei Harry wat feller dan hij bedoeld had.
"Ga even rustig zitten Harry en laat mij het uitleggen", zei Perkamentus terwijl hij naar de leegstaande stoel tegenover zijn bureau gebaarde. Langzaam ging Harry in de stoel zitten terwijl hij nog een argwanende blik op Draco wierp.
"Zoals je wellicht al gemerkt hebt is de houding van veel Zwadderaars ten opzichte van Draco nogal veranderd."
Draco snoof, maar Perkamentus ging rustig verder.
"Dit gebeurde uiteraard niet zonder reden. Draco heeft besloten het duistere teken te weigeren."
Harry was verrast toen Perkamentus dit zei. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, sloot hem weer en opende hem toen opnieuw zonder iets te zeggen.
"Hoewel Potter's imitatie van een vis erg leuk is om naar te kijken was er misschien ook nog een andere reden waarom u ons wilde spreken?", zei Draco een beetje ongeduldig.
"Dat klopt", zei Perkamentus terwijl hij zijn handen samenvouwde. "Ik wil dat jullie samen twee keer in de week elkaar ontmoeten in een leegstaand lokaal om jullie duelleer krachten te oefenen."
"Wat!", zeiden Draco en Harry tegelijkertijd, klaar om te gaan protesteren.
Perkamentus hield echter een hand in de lucht om aan te geven dat ze stil moesten zijn en ging verder.
"Dit duelleren is belangrijk voor jullie allebei. Draco, nu de dooddoeners op de hoogte zijn van je keuze zullen ze ongetwijfeld wraak willen nemen. Het is daarom belangrijk dat je jezelf kunt beschermen."
Hij draaide zich nu naar Harry.
"Voor jou Harry geldt, dat we niet weten hoe de eindstrijd er uit zal zien, het is daarom belangrijk dat je op alles voorbereid bent."
De jongens leken Perkamentus's woorden te overdenken.
"Mooi, dan is dat geregeld", zei Perkamentus terwijl hij tevreden naar de jongens keek. "Ik stel voor dat jullie morgenavond om half 8 beginnen in het leegstaande lokaal in de bezweringenhoek. Vergeet niet de deur op slot te doen. We willen natuurlijk niet dat een verdwaalde leerling per ongeluk binnenkomt en in het gevecht terechtkomt."
De jongens knikten en stonden op om weer weg te gaan.
"Ow en Harry", zei Perkamentus.
Harry draaide zich weer om naar Perkamentus.
"Ik wil niet dat je iemand verteld over Draco of over het duelleren. Ook niet Ron of Hermelien."
Harry knikte en liep het kantoortje uit. Zijn hoofd duizelde een beetje van de nieuwe informatie die hij zojuist gekregen had.
Toen hij de afdelingskamer van Griffoender binnenliep begonnen Hermelien en Ron gelijk met vragen.
"Wat zei Perkamentus Harry?"
Harry wilde vertellen wat Perkamentus had gezegd, totdat hij zich weer zijn laatste woorden herinnerde. Hij keek Hermelien en Ron aan. Hij moest nu snel een leugen bedenken.
"Ik moet twee keer in de week extra les krijgen van professor Sneep", floepte Harry er ineens uit.
"Voor je lessen occlumency?", vroeg Hermelien.
"Ja, inderdaad", zei Harry snel.
Eerlijk gezegd was Harry heel blij dat Hermelien dit zei. Nu sloeg hij twee vliegen in 1 klap. Niet alleen was zijn absentie verklaard, ze zouden nu ook niet weer beginnen met zeuren over zijn occlumency lessen. Sneep was dus toch nog ergens goed voor, al was het voor een leugen.