Ik zou zeggen houdt de zakdoekjes gereed, want het is best een zielig stukje.
Veel leesplezier!
Hoofdstuk 15
Harry staarde een beetje wezenloos voor zich uit. De woorden van Hermelien klonken nog na in zijn hoofd. Hij moest kiezen tussen Draco, de man van wie hij hield, en zijn vrienden die hem altijd gesteund en geholpen hadden. Na een half uur voor zich uit gestaard te hebben stond hij op en liep naar de jongensslaapzaal. Hij kleedde zich uit en ging in zijn bed liggen, maar ondanks zijn moeheid kon hij niet slapen. De keuze die hij zou moeten maken was daar de oorzaak van. Hij keek naar het bed waar Ron in lag en hoorde hoe hij zachtjes snurkte. De jongen waarmee hij al zoveel avonturen had beleefd en wiens familie hem inmiddels had opgenomen als een eigen zoon.
Hij sloot zijn ogen en probeerde de tranen die wilde komen tegen te houden. Hoe kon hij nou ooit kiezen? Hij kon Draco nu toch ook niet in de steek laten? Hij had het al zo moeilijk door de keuzes die hij gemaakt had en zijn hele afdeling had zich tegen hem gekeerd. Bovendien hielden ze van elkaar. Zijn vrienden konden hem toch nooit zo'n keuze laten maken?
Na veel denken en draaien had hij eindelijk een besluit genomen. Het deed hem pijn om deze beslissing te nemen. Fysiek en emotioneel doodmoe viel hij uiteindelijk in een onrustige slaap.
Doordat hij gisteravond zo laat pas ging slapen werd hij de volgende morgen ook pas laat wakker. Hij had geluk dat zijn lessen vandaag niet zo vroeg begonnen anders had hij vast niet op tijd gekomen. Snel kleedde hij zich aan en liep de afdelingskamer in. Daar in een hoekje leken Ron en Hermelien al op hem aan het wachten. Harry slikte en liep op hem af.
"Hey jongens", zei Harry terwijl hij bij hen ging zitten.
Ron keek alleen maar een beetje boos op en Hermelien gaf hem een por in zijn zij terwijl ze opkeek.
"Goedemorgen Harry, goed geslapen?"
"Niet echt", antwoordde Harry eerlijk.
"Ik neem aan dat je een keuze hebt gemaakt?", vroeg Hermelien.
"Ja, ik…," hij haalde een keer diep adem, "ik heb voor jullie gekozen."
Gisteravond had hij er lang over nagedacht en voor z'n vrienden gekozen. Zij kenden elkaar immers al jaren terwijl alles met Draco nog vrij nieuw was. Hij hoopte dat het daarom ook makkelijker zou zijn om zijn tijd met Draco te vergeten.
"Welkom terug dan Harry", zei Ron die voor het eerst weer wat tegen Harry zei.
"Ik wist wel dat je de juiste keuze zou maken", zei Hermelien terwijl ze glimlachte.
"Ja", zei Harry met een glimlach die z'n ogen niet helemaal bereikte. Hij wilde dat hij net zo zeker als zijn vrienden wist dat dit de goede keuze was.
"Uiteraard verwacht ik wel een excuus", zei Ron terwijl hij Harry aankeek.
Harry keek verward terug.
"Je denkt toch niet dat je zomaar mijn zusje kan dumpen en maar kan besluiten om homo te zijn en iets met Malfidus gaan beginnen."
"Ron", histe Hermelien waarschuwend, "dit zouden we pas later doen."
Harry begon echter boos te kijken.
"Je wilt dat ik mijn excuses aanbied omdat ik homo ben?", zei Harry ongelovig.
"Tuurlijk niet", zei Hermelien terwijl ze hard op Ron's teen trapte voordat hij wat kon zeggen. "Wat Ron bedoelde was dat hij er nogal mee zat dat je Ginny zomaar gedumpt had."
"Zo klonk het anders niet", zei Harry argwanend.
"Maar dat is wel wat hij bedoelde, nietwaar Ron?", zei Hermelien terwijl ze Ron doordringend aankeek.
"Ja maat, echt waar", zei Ron niet erg overtuigend.
"In dat geval, sorry Ron. Het was niet mijn bedoeling om Ginny te kwetsen."
"Nu dat ook allemaal uit de weg is, zullen we dan nu gaan ontbijten?", zei Hermelien. Ze wist dat ze iets moest doen voordat Ron weer zou beginnen en hun pas herstelde vriendschap met Harry weer in gevaar zou brengen. Een ontbijt was dan de perfecte mogelijkheid omdat dat Ron meestal in een veel beter humeur bracht. Bovendien zou hij waarschijnlijk dan toch te druk zijn met voedsel in zijn mond te duwen om nog wat zinnigs te zeggen. Hoewel hij toch vaak genoeg probeerde te eten en praten tegelijk, dacht Hermelien zuchtend.
"Goed idee Herm", zei Ron terwijl hij opstond. Harry knikte en stond ook op. Hij had echter helemaal geen honger. Als ze naar de grote zaal zouden gaan betekende dit ook dat hij Draco weer zou zien. Hoewel hij dit normaal wel toegejuicht zou hebben dacht hij niet dat hij het op dit moment aan zou kunnen. Hij kon dit alleen ook moeilijk tegen Ron en Hermelien zeggen dus volgde hij ze maar. Pas toen hij aan de Griffoendor tafel zat durfde hij voorzichtig een blik op de Zwadderich tafel te richten. Daar zat Draco gewoon rustig te eten en toen hij Harry zag kijken knipoogde hij. Snel keek Harry weer weg. Een brok had zich in zijn keel gevormd. Hoe kon hij nou ooit aan Draco vertellen dat het over was, voordat het eigenlijk nog maar echt begonnen was? Zonder iets te zeggen of te eten stond hij op en liep hij de grote zaal uit. Zijn eetlust had hem in zijn geheel verlaten en hij had behoefte om even alleen te zijn. Zonder zich druk te maken om de regen liep hij naar buiten en voelde hij de druppels over zijn gezicht glijden.
Toen Harry zo abrupt opstond wilde Ron hem achterna gaan, maar Hermelien legde een hand op zijn schouder en schudde haar hoofd.
Draco zag Harry de grote zaal verlaten en wist meteen dat er iets aan de hand moest zijn. Zonder eerst z'n ontbijt op te eten stond ook hij op en volgde Harry. Hij zag hoe Harry in de harde regen buiten stond. Probeerde hij zichzelf in de regen te verdrinken ofzo, dacht Draco terwijl hij hem volgde. Binnen een paar seconden was hij al helemaal doorweekt en hij liep naar Harry. Hij legde z'n hand op zijn schouder en zag dat Harry zich verschrikt omdraaide.
"Draco", zei Harry terwijl z'n ogen groot werden en hij vlug een stap achteruit deed.
"Ik ben ook blij om jou weer te zien Harry", zei Draco droog. "Harry wat is er met je?", vroeg Draco bezorgd.
"Niets", loog Harry.
"Ik weet dat alle gekken in Griffoendor zitten, maar zelfs jouw huisgenoten zie ik hier niet in de harde regen staan."
"Ik hou niet meer van je en heb ook nooit wat voor je gevoeld", zei Harry terwijl hij Draco niet aankeek.
"Tuurlijk Harry", zei Draco terwijl hij een stap dichterbij zette.
Verward keek Harry op. Dit was niet het antwoord dat hij verwacht had.
"Maar ik meen het", zei Harry weinig overtuigend.
Draco bleef hem echter alleen maar aanstaren en Harry begon een beetje zenuwachtig te worden onder zijn blik.
"Je voelt niets voor me", zei Draco kalm.
Harry rilde bij het horen van deze woorden, en het was niet van de koude regen. Harry knikte.
Draco pakte met één hand Harry's gezicht vast zodat Harry niet weg kon draaien en begon hem te zoenen. Waar Harry de kracht vandaan haalde om het te doen, wist hij niet, maar met een stevige duw duwde hij Draco van hem af. Draco wankelde een beetje en keek Harry met pijn gevulde ogen aan.
"Waarom?", was het enige wat Draco zei.
"Draco alsjeblieft", zei Harry bijna smekend. Het wegduwen van Draco was waarschijnlijk het moeilijkste wat hij ooit had gedaan. Het afstoten van één van de weinige dingen dat goed was in zijn leven. Hij was bang dat als Draco nog lang bleef staan hij zou breken.
"Het heeft te maken met jouw hereniging met je twee sidekicks nietwaar?", zei Draco die boos wilde lijken, maar de pijn op zijn gezicht verraadde zijn ware gevoelens. "Want als je me wilt wijsmaken dat je niets meer voor me voelt zul je toch beter je best moeten doen."
Harry zweeg en keek weg van Draco.
"Zeg me dat je niet meer van me houd terwijl je me aankijkt Potter."
Harry slikte en kon Draco gewoon niet aankijken.
"Verdomme Potter! Zeg het dan! Zeg dan dat je niets meer voor me voelt!", zei Draco terwijl hij gefrustreerd een hand door zijn natte haren haalde.
Langzaam keek Harry op naar Draco terwijl de druppels over zijn gezicht gleden. Zijn brillenglazen waren ook nat geworden door de regen, iets waar hij blij om was zodat hij Draco's ongetwijfeld gekwetste gezicht niet hoefde te zien.
"Ik houd niet meer van je", zei Harry terwijl hij Draco recht aankeek. Het was waarschijnlijk de grootste leugen die hij ooit verteld had. In z'n ogen had hij een soort smekende blik of Draco er over op wilde houden. Draco keek hem met een kwaad en gekwetst gezicht aan. Nog zeker een minuut stonden ze zo tegenover elkaar en keken ze elkaar aan zonder dat één van beide iets zei. Ze hoorde het zachte getik van de regen op de al natte grond. Harry durfde niet weg te kijken, bang dat dit misschien één van de laatste keren was dat hij Draco van zo dichtbij zou zien. Hoewel het hem pijn deed het gekwetste gezicht van Draco te zien bleef hij hem aanstaren. Uiteindelijk verbrak Draco het oogcontact en Harry zag de verslagen Zwadderaar terug naar het kasteel lopen. Zelfs met zijn kletsnatte haar en doorweekte kleding kreeg Draco het voor elkaar om er nog vol klasse uit te zien.
Harry keek hem na totdat hij door de deuren verdween. Past toen liet hij z'n tranen de vrije loop. Hij had zojuist z'n liefde bij hem vandaan laten lopen. Verdrietig en boos schopte hij tegen een steen. Als dit de juiste beslissing was, waarom deed het dan zo'n pijn? Zijn tranen vermengden zich met de regen en hij huilde totdat er geen tranen meer kwamen. Uitgeput, koud, drijfnat en gebroken liep Harry weer naar binnen. Hij ging naar de afdelingskamer waar hij een douche nam en vervolgens weer in bed ging liggen. Hij vertrouwde erop dat Ron en Hermelien wel een smoes voor hem zouden verzinnen. Morgen zou hij wel weer Harry Potter, vriend van Ron en Hermelien en vijand van Draco zijn. Maar vandaag zou hij nog treuren om Draco.
Reacties?