Hoofdstuk 18
Ron liep tevreden het zwerkbalveld af richting het kasteel. Hij was zojuist gaan spioneren bij de training van het team van Ravenklauw. Hoewel hij er alle vertrouwen in had dat Griffoendor met gemak van hen zou winnen kon een beetje extra hulp natuurlijk nooit kwaad. Hij was in een beetje euforische stemming totdat hij hen zag. Z'n ogen verkleinden zich tot spleetjes. Het was duidelijk dat ze hem nog niet gezien hadden. Daar liepen naast elkaar Malfidus en Harry richting het verboden bos. Hij dacht dat Harry zijn fout had ingezien, maar het was duidelijk dat hij er nog niets van geleerd had.
Nee Ron, ik kan niet met je mee spioneren. Ik ga samen met Hermelien huiswerk maken.
De woorden van Harry gingen weer door z'n hoofd. Niet alleen hield hij zich niet aan zijn belofte, hij had ook nog eens tegen hem gelogen. Met grote en boze stappen liep Ron op het tweetal af. Ze moesten zijn voetstappen gehoord hebben want nog voordat hij hen bereikt had draaiden ze zich al om.
"Ron", zei Harry die niet echt leek te weten wat hij moest zeggen.
Ron luisterde echter niet en nog voordat iemand hem kon tegenhouden haalde hij al uit naar Draco. Met een tevreden knal raakte hij Draco vol op het gezicht. Voordat hij echter weer kon uithalen greep Harry naar z'n toverstok en riep de verlammingsspreuk.
"Gaat het?", vroeg hij bezorgd terwijl hij naar Draco keek. Draco wreef een beetje over z'n gezicht. Morgen zou er vast een grote blauwe plek op verschijnen. Hij zal die wezel hier nog wel voor terugpakken, maar eerst moest hij zorgen dat ze het verboden bos ingingen.
"Behalve voor het feit dat die wezel zojuist bijna m'n gezicht in tweeën heeft geslagen gaat het wel."
Draco wreef nog een keer over z'n gezicht en zag hoe Harry naar Ron keek.
"Kom laten we verdergaan", zei Draco terwijl hij weer richting het bos begon te lopen. Harry knikte en volgde Draco.
In stilte liepen ze verder totdat ze het bos bereikten. Draco voelde hoe het teken onder zijn kleding steeds meer begon te branden. Ze moesten dus in de buurt komen.
"Hierin?", vroeg Harry terwijl hij een beetje aarzelend het bos inkeek.
"Ja", was het enige wat Draco zei voordat hij weer verder begon te lopen.
Het bos leek steeds donkerder te worden en een onheilspellende wind waaide door de bomen. Draco hield z'n ogen en oren goed open, wetend wat voor gevaren zich in het bos konden bevinden. Hij hoorde een takje breken en vliegensvlug draaide hij zich om.
"Sorry", zei Harry terwijl hij het gebroken takje omhoog hield. "Is het nog ver?"
"We zijn er bijna", zei Draco die het teken nu voelde kloppen. Al kon dat ook z'n hartslag zijn. Een drang van misselijkheid kwam opzetten, maar Draco vocht het weg. Dit moest gewoon gebeuren. Hij liep verder en hoopte maar dat ze er nu bijna zouden zijn, bang dat hij het plan anders niet meer door kon zetten. Hij kwam bij een soort open plek en voor hij het wist hoorde hij allemaal 'plop' geluidjes als teken dat er mensen in hun buurt verschijnselden. Draco keek om en zag hoe ze inmiddels omringd waren door allemaal dooddoeners. Hij keek naar Harry die ondertussen al vastgebonden was zodat hij niet meer weg kon rennen. Hij slikte en keek snel weer weg. Dit was gewoon het allerbeste. Het was nu te laat om terug te gaan.
"Jonge Malfidus, het is je dus gelukt."
Draco kende deze stem maar al te goed. Hij had hem vaak genoeg gehoord in z'n nachtmerries. Zodra hij Voldemort zag boog hij meteen.
"Ja mijn heer."
Voldemort had echter al geen aandacht meer voor Draco en had zijn blik inmiddels op Harry gericht.
"Zo Potter, we ontmoeten elkaar dus opnieuw."
Draco zag hoe Harry vocht tegen de touwen die hem vasthielden en keek snel weer weg.
"Wat vind je van mijn nieuwste dienaar? Een echte topper nietwaar."
Draco kon gewoon niet kijken en probeerde overal behalve die kant op te kijken. Op de één of andere manier werd zijn blik echter toch steeds weer die kant opgetrokken.
"Niet zoveel zin om te praten vandaag hè? Ach, ik wilde het praatgedeelte vandaag toch al achterwege laten, we willen toch niet dat het je opnieuw lukt om met een enorme dosis geluk te ontsnappen."
Draco's ogen gingen naar Harry en hij zag dat Harry nog verrassend rustig was gezien de omstandigheden.
"Je komt hier niet mee weg!", zei Harry boos.
"Oh nee? Let maar eens op", zei Voldemort terwijl hij z'n toverstok op Harry richtte. "Mijn trouwe dienaars, let goed op want dit is een historisch moment."
Voldemort keek met een gemene grijns naar Harry. "Zeg maar gedag tegen deze aarde Potter want je zult vlug weer herenigd worden met je ouders", zei Voldemort terwijl hij het woord 'ouders' met veel afschuw uitsprak. Draco zag hoe Harry's ogen de zijne zochten en hem bijna dwong om toe te kijken.
"Avada Kedavra!"
Een groene lichtstraal vloog uit Voldemort's toverstok en raakte Harry vol op het lichaam.
Draco kon niets anders dan als versteend toekijken naar wat er gebeurde. Hij wilde huilen…gillen…. schreeuwen… Maar in plaats daarvan keek hij alleen maar toe. Toen hij zag hoe de straal Harry's lichaam raakte leek al het gevoel hem te verlaten. Gevoelloos keek hij hoe Harry's lichaam op de grond viel. Hij wist dat dit zou gebeuren, maar toch was het moeilijk om aan te zien.
De dooddoeners grijnsden triomfantelijk terwijl ze toekeken hoe ze eindelijk verlost zouden worden van Harry Potter. Hun leider kon nu eindelijk de wereld overnemen en er was niets wat hem nog kon stoppen. Voldemort boog zich over het nu levenloze lichaam van Harry Potter. Hij controleerde of 'De Jongen Die Bleef Leven' dit keer echt dood was en grijnsde tevreden toen zijn controle positief was.
"Mijn trouwe volgers, een nieuw tijdperk is zojuist aangebroken. Niets kan mij nu nog tegenhouden. Eindelijk zullen we de wereld gaan verlossen van alle modderbloedjes en halfbloedjes die ons volbloedtovenaars belachelijk maken. Ik zal zeggen: laat de schoonmaak beginnen! Morsmordre!"
Het duistere teken vloog uit Voldemort's toverstok en verlichte het bos in een groene gloed. De dooddoeners juichten terwijl ze hun feestje aan het vieren waren.
Behalve Draco. Die stond nog steeds een beetje als versteend naar het tafereel te kijken. En terwijl Voldemort en de dooddoeners verdwijnselden om hun woorden kracht bij te zetten bleef Draco nog alleen achter. Hij wachtte totdat alle dooddoeners verdwenen waren voordat hij naast Harry's levenloze lichaam neerknielde en Harry's hoofd in z'n armen nam.
"Nee!" gilde Draco terwijl hij z'n best deed om z'n tranen tegen te houden. Dit lukte echter niet erg goed en enkele wisten te ontsnappen.
"Nee!" schreeuwde Draco opnieuw, dit keer in een iets zwakkere stem. "Waarom nou", zei Draco terwijl hij wat haar uit Harry's gezicht veegde. "Allemaal mijn schuld", snikte Draco. "Ik had nooit…."
Opnieuw ontsnapten er enkele tranen maar Draco veegde ze woest weg.
"En nu dit… ik…"
Draco kon zijn tranen niet langer tegenhouden en vrijuit stroomden ze nu over z'n gezicht.
Ron keek een beetje verward in het rond. Hoe was hij hier ook alweer terechtgekomen? Zijn onwetendheid duurde echter niet lang, want al snel kwamen zijn herinneringen weer bovendrijven. Oh ja, Harry had weer contact met Malfidus. Ron keek naar het bos waar hij Harry en Draco naar toe had zien lopen en zag toen het duistere teken in de lucht.
Oh nee, dacht Ron terwijl hij meteen richting het bos begon te rennen. Die stomme Malfidus had hem waarschijnlijk zo in de val gelokt, waarom luisterde Harry ook niet naar hem. Hoewel Ron boos was over het feit dat z'n beste vriend tegen hem gelogen had en weer naar Malfidus was gegaan moest hij er toch voor zorgen dat Harry in veiligheid zou komen.
Hopelijk was het nog niet te laat. Dat hele homo gedoe was toch de schuld van Malfidus. Ron's woede bereikte opnieuw een hoogtepunt en hij begon nog harder door het bos te rennen. De kleine spinnen die over de grond liepen vielen hem niet op, het enige waaraan hij kon denken was Harry.
Eindelijk bereikte hij de soort open plek in het bos en zag daar Malfidus met Harry's nogal stilliggende lichaam.
"Jij klootzak van een dooddoener! Jij hebt hem vermoord!", gilde Ron. Zijn woede begon nu echt het kookpunt te bereiken en hij richtte z'n toverstok op Draco. Draco keek met roodbetraande ogen op in het woedende gezicht van Ron.
"Het is niet wat je denkt."
"Je hebt hem vermoord! Het is jouw schuld dat hij nu dood is!", gilde Ron terwijl zijn gezicht inmiddels net zo rood begon te worden als zijn haar.
Draco keek van Ron naar z'n toverstok en haalde een keer diep adem.
"Oké Wezel, je hebt gelijk. Ik ben de reden dat hij dood is", zei Draco terwijl hij langzaam opstond. "Vermoord me maar", zei Draco terwijl hij met z'n armen wijd ging staan.
Ron was duidelijk een beetje verrast door deze houding van Draco.
"Ik verdien het om dood te gaan dus waar wacht je nog op."
Ron keek Draco met een calculerende blik aan. Dit was waarschijnlijk één van de weinige keren dat hij eerst nadacht voor hij iets deed. Hermelien's gedrag begon zeker op hem over te gaan, want vroeger zou hij niet getwijfeld hebben om Malfidus te vermoorden.
"Dat zou wel lekker makkelijk voor je zijn nietwaar? Jij zal zo wel heel eenvoudig je straf ontlopen. Maar nee Malfidus, hoe graag ik je ook met m'n eigen handen zou willen doden laat ik die eer toch graag aan de dementors over. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik niet een andere spreuk dan de verboden vloeken kan gebruiken om je te martelen."
Draco hoorde Ron's woorden over zich heenkomen. Op dit moment wilde hij niets liever dan zelf dood zijn. Hij was degene die dood had moeten zijn niet…" Hij slikte opnieuw en knipperde om opkomende tranen tegen te houden.
De blik in z'n ogen terwijl Draco toekeek hoe Voldemort de vloek des doods over hem uitsprak was waarschijnlijk voor eeuwig op zijn netvlies gebrand. Hij schudde zijn hoofd en richtte zich weer op het heden. Hij keek Ron aan en zag hoe een lichtstraal uit Ron's toverstok op hem afkwam.