Kranten

Opmerkingen:

Zal ik nog maar eens zeggen dat GundamWing niet van mij is? Goed.
GundamWing is niet van mij!

Ik ben de laatste dagen achter veel dingen gekomen. Van die kleine nutteloze dingen. Zoals dat ik walg van Zwitserse strooikaas. Lennerd eet het wel. En toen ik het zelf ging proeven keek hij me raar aan. Toen ik het bijna uitspuugde lag hij op de grond van het lachen.
Daarnaast ben ik er ook achter gekomen dat ik een allergie heb voor aardbeien. Ik had uitslag gekregen en dat was eigenlijk niet zo fijn.
Verder weet ik nu dat ik een uitslaper ben, maar niemand laat me uitslapen. Ik hou van films kijken en heb een obsessie met foto's.
Ik ben er ook achter gekomen dat het nette bureau in het kantoor van Sally eigenlijk niet mijn bureau was. Het was die van Wufei. De jongen met het zwarte haar in een klein staartje. Ik werkte daar alleen soms voor de gezelligheid en als Wufei er niet was. Mijn kantoor en bureau waren net zo rommelig als mijn kamer. Op mijn bureau stonden foto's. Van mij, Jazz en Lennerd. Van Sally, Duo en Wufei. En van mij en Zechs.

Zechs was in die laatste dagen een heel ander verhaal. Ik had hem nog steeds niet ontmoet en hij was als een soort denkbeeldig vriendje. Als ik sliep droomde ik vaak over hem en als ik mijn ogen dicht deed zag ik zijn gezicht voor me. Ik heb nooit durven vragen aan iemand wie hij was. Waarom ik zoveel aan hem dacht.
Door mijn dromen ben ik er wel achter gekomen dat hij op mars zit. Want als ik over hem droom zijn we altijd op mars. Dan wordt ik wakker en besluit ik dat ik in mijn vakantie naar mars zou gaan.

Ik zat nu achter mijn rommelige bureau. Mijn documenten waren netjes ingevuld en de rest van de dag had ik dus weinig tot niks te doen. Ik roerde nog eens door mijn koffie. Over mijn voeten heen, die op mijn bureau lagen keek ik naar buiten. Het werd lente, maar dat voelde je nog niet echt aan de tempratuur.
'Wufei laat me met rust! Ik doe dit werk nu al jaren en ik weet wat ik doe!' schreeuwde Sally aan de andere kant van de muur. Als Wufei en Sally ruzie hadden kon iedereen meegenieten. En helaas maakte ze veel ruzie.
Er werd hard een deur dicht geslagen en haastige boze voetstappen naderde mijn deur. Het duurde niet lang of een radeloze Sally zat in mijn kantoor. Ze zat voor over gebogen op een stoel die tegenover mijn bureau stond. Haar hoofd steunde in haar handen en ik kon de rest van haar gezicht niet zien. Mensen die Sally niet kende zouden zeggen dat ze nu aan het huilen was. Maar dat deed Sally nooit. Tenminste niet in het bijzijn van mensen.
'Waarom moet hij overal een probleem van maken?' vroeg Sally met een gedempte stem. Ik zuchtte.
'Geen idee. Maar hij doet het vast niet met opzet.' Antwoordde ik. Als ik Sally zo zag herkende ik het gevoel. Niet de heftige ruzies, maar het gevoel erna. Het afvragen waarom dingen niet zo kunnen gaan zoals je wilt dat ze gaan. Het was duidelijk dat Sally en Wufei gek op elkaar waren. Maar ze waren allebei te trots om dat toe te geven. En zelfs dat herkende ik ook een beetje.
'Ben ik ooit eens heel erg verliefd geweest?' vroeg ik. Sally keek verbaasd op. Ze had deze vraag niet zien aankomen. Ik eerlijk gezegd ook niet.
'Hoe bedoel je?' vroeg Sally onzeker.
'Je weet wel, zo verliefd zijn dat je elkaar nooit meer laat gaan. Dat je altijd bij hem wil zijn.' Ik wist echt niet waar die woorden vandaan kwamen. Maar ik liet mijn onbewuste maar door praten. Ik keek Sally doordringend aan en ik wist dat ze mijn vraag niet kon negeren.
'Koffie. In de kantine praten we verder.' Zei Sally terwijl ze op stond. Naast het feit dat ik al koffie had ging ik toch met haar mee.

Rond deze tijd was het nooit druk in de kantine en we gingen aan een tafeltje zitten die in de hoek stond. We hadden nog niks gezegd en ik zag dat Sally op het punt stond iets te vertellen.
'Je bent wel verliefd geweest. Erg verliefd. Ik weet geen details, maar ik weet wel op wie het was. En waar hij zich momenteel waarschijnlijk bevindt.' Begon Sally mijn vraag te beantwoorde. Ik knikte als teken dat ze door moest gaan.
'Hij heette Zechs Marquise. Die man op de foto, maar ik denk dat je daar al achter was gekomen.' ging Sally verder.
'Na de oorlog van de Bartons vroeg hij of je meeging naar mars. Je had blijkbaar gelijk ja gezegd, want je had geen tijd meer om afscheidt van me te nemen. Soms belde je me op vanaf mars en hadden we gesprekjes over van alles en nog wat. Je zei dat je van hem hield en dat hij nog steeds je liefde niet beantwoorde. Later kwam je gebroken thuis en heb je dagen in je bed gelegen.' Maakte Sally haar verhaal af.
Ik was er stil van. Zechs was blijkbaar niet toevallig een denkbeeldig vriendje. Maar waarom was ik weg gegaan? Liefde heeft toch tijd nodig? Wat was er gebeurt?
'Noin, je verspilt je tijd.'
Opeens voelde ik me draaierig. Ik voelde een pijnlijke steek in mijn hart.
'Dank je voor de informatie. Ik denk dat ik nu maar weer terug ga naar mijn kantoor.' Zei ik. Sally keek me bezorgd aan, maar zei niks over mijn plotselinge inzinking.
'Goed, als je me nodig hebt weet je me te vinden.' Was het enige wat ze zei. Ik knikte en verliet zo snel als ik kon de kantine.

Mijn kantoor was lekker rustig. Niemand die me ongewenst kon storen. En dat had ik nodig om na te denken. Wat Sally verteld had was erg interessant. Ik wist al dat Zechs de gene was waarop ik verliefd was. Maar het was duidelijk geen geheim geweest. En het idee dat Zechs Marquise echt bestond was nog steeds op één of andere manier vreemd voor me.
Ik had dromen waar hij stil en teruggetrokken aan een tafel zat. Iedereen kon zien dat er iets mis was met hem. Maar ik wist niet wat. Het verhaal ging niet verder, mijn dromen bleven op een dood punt hangen. Ik wou weten wat er gebeurt was, ik wou weten waarom ik gebroken thuis kwam. Maar de gedachten en de verhalen van mijn verleden zaten op dat onderwerp gewoon vast.
Ik sloeg mijn vuist op het bureaublad. Ik kon er niet tegen. Ik moest het weten! Ik pakte de foto van Zechs en mij uit mijn bureaula. Ik had hem daar in gestopt omdat het een vreemde foto was. Net alsof iemand een foto van je dromen had gemaakt.
Ik staarde er naar en probeerde uit de foto op te maken wat er mis was gegaan.
'Alsjeblieft, vertel wat er is gebeurt. Dan kan ik het misschien goed maken.' Zei ik zacht.
'Ga weg! Je verspilt je tijd! Dat heb ik je de hele tijd al gezegd!'
Opeens kreeg ik last van stekende hoofdpijn. Met mijn handen tegen mijn hoofd gedrukt zakte ik op mijn bureaustoel. Geduldig wachtte ik tot de pijn weg ebde.

Vermoeid kwam ik thuis. Ik hing mijn jas slordig op en liep regel recht naar de zitkamer. Daar liet ik mezelf op de bank vallen en sloot mijn ogen. De hoofdpijn was nog steeds niet helemaal weg en door de vermoeidheid deed mijn been ook weer pijn.
'Zware dag gehad?' zei Lennerd, die duidelijk in een betere bui was dan mij.
'Ik heb hoofdpijn.' Zei ik op zeurende toon. Ik drukte mijn handen overdreven op mijn hoofd.
'Ojeej, zal ik wat thee voor je zetten? Dat ontspant een beetje.' Stelde Lennerd voor. Ik knikte en hoorde dat hij uit de zitkamer liep.
Toen hij verdwenen was ging ik rechtop zitten. Duf keek ik om me heen. Deze zitkamer werd met de dag gezelliger. Ik voelde me hier al echt thuis.
Op het kleine tafeltje midden in de zitkamer lagen wat kranten. Ik las eigenlijk nooit de krant, ik was er veel te druk voor. Maar toen ving een rode foto op de voorpagina mijn aandacht.
Nieuwsgierig en voorzichtig pakte ik de krant op.
'Mars aangevallen door rebellen.' Zei de kop luidt en duidelijk. Ik voelde mijn hart een slag overslaan. Ik voelde mijn maag in één krimpen. En ik voelde mijn hoofd steeds lichter worden. Mijn handen begonnen te trillen.
Het was een rare reactie, maar ik had een heel slecht gevoel over dit artikel. Mijn ogen vlogen over de woorden en mijn hersenen probeerde de woorden om te zetten in zinnen. Om dan die zinnen weer om te zetten in een verhaal.
'Mars was aangevallen door rebellen. Door de slechte communicatie was de hulp veel te laat. Er zijn 105 gewonden gevallen, waaronder 55 ernstig gewond. Het aantal gestorven mensen is nog niet bekent. Maar nu zijn er 16 lichamen terug gevonden.' Zie het artikel.
'Zechs…' piepte ik.

Wordt vervolgd.

Opmerkingen:
Ja, het is niet zolang. Maar ik ben nu wel eens gestopt met een goede cliffhanger! En het duurde allemaal nog even wat langer door mijn inspiratieloze hoofd. Mijn verhalen productie stond werkelijk heel wat dagen stil. Maar hopelijk ben ik terug!
It's back!

Ryne C.