'Sjeblieeeeeeeeeeft! Reageer...
Stilte was een woord dat op dit moment door je kan hoofd galmde. Stilte was het woord van
het zwijgen en het verschonen van onnodige nonsens. Stilte was een prachtig woord met een
nog mooiere betekenis.
De lucht was donker en grijs, zodat de dag een sombere val had. De wind was koud als het
bevroren water en de takken van de bomen waren bedekt met een klein laagje wit, sneeuw.
Het donker groene gras was vochtig en de aarde nat. Het bloedrode kiezelpad liep in het
midden van het kerkhof, dat ergens in een verboden bos ligt, dichtbij een groot mysterieus
kasteel met vele geheimen en herinneringen. Aan het einde van het pad was een hoopje aarde
waaronder een man lag begraven. Sterk, knap, rijk en machtig, maar met een gebroken hart,
dat op dit moment niet meer sloeg. Voor het graf stak een zwaard met een rood en goud
bedekt handvat. In het glimmende metaal was de naam 'Goderic Griffoendor' met sierlijk
handschrift erin gebrand en eronder 'Harry Potter'.
Twee druppels vielen naar onder op de zwarte cape van de man die voor het zwaard stond. De
hoed op de mans hoofd liet zijn gezicht in de schaduw hangen terwijl hij naar het graf staarde.
Alleen een waterige blik in zijn grijze emotieloze ogen waren goed ondanks de donkere
schaduw. Lange licht blond haar vielen van zijn schouders toen de koude wind opkwam.
Een koude rilling gleed door zijn lichaam. Zijn mond was droog en hij slikte moeilijk een snik
door. Zijn hart klopte hard toen zijn vingers voorzichtig over de gouden richels van het
handvat gleden. Hij sloot zijn ogen toen een steek in zijn borst voelde.
Pijn door de herinneringen die door zijn hoofd spookte. Pijn door de woorden die zijn oren
waren gefluisterd. Pijn om niet meer te kunnen voelen; de handen die over zijn wang naar
onder gleden, vingers over zijn nek, mond op mond, tong tegen tong, en nog verder.
Hij negeerde de koude wind. Hij negeerde de hard vallende regen. Hij wilde het niet meer.
De blond harige man viel op zijn knieën op de kiezels. Zijn handen vielen langs zijn lichaam
en hij keek naar boven, zodat zijn hoed naast hem op de grond viel. Zijn huidskleur had een
wit effect door de donkerheid. Dan hij opende zijn ogen. Grijs.
Tranen vielen over zijn wangen, maar door de regen waren ze bijna onzichtbaar. Nog starend
naar de lucht sloten zijn ogen en huilde geluidloos. Alle pijn en alle verdriet om zijn verlies.
Om zijn liefde.
'Hey Draco…' Vingers speelde met zijn haar.
'Ja?' Twee neuzen die elkaar bijna aanraakte. 'Wat is er, Harry?'
Twee prachtige fel groene ogen. 'Ik hou van je, Draco Malfoy…'
Twee monden die elkaar verslonden.
Er begonnen meer druppels naar beneden te vallen.
The End