Hoofdstuk 5
De gevangene

Madison zat in het grimboutplein 12 aan de keukentafel. Er was helemaal niemand thuis. Ze moesten allemaal klusjes voor de orde doen en omdat zij nog niet goed kon toveren moest zij thuis blijven. Dat was nog niet zo erg, maar het was doodsaai daar, en haar beltegoed was op. Haar gedachte dwaalde weer af naar Draco, híj had haar gezoend.
Madison zuchtte. Ze moest niet zo veel aan hem denken. Hij was een dooddoener en zij stond aan de goede kant. Het kon nooit wat worden, en ze kon hem ook niet meer ontmoeten. Ze moest zich nu gewoon focussen op haar werk dat ze van Hermelien moest leren. Ze was net een week bezig maar het was moeilijker dan het leek. Ze was nu bij de wingardium leviosa bezwering en moest een veer laten zweven, maar ze was nu al een uur bezig en nog lukte het niet.
Ineens ging de deur open en stormde Harry naar binnen.
"Madison hou hem onder schot" riep Harry maar voordat ze wist wat hij bedoelde kwamen Ron en Hermelien al binnen en hielden stevig een jongen vast met witblond haar en diepe grijze ogen genaamd Darco Malfidus.
"Waarvoor brengen jullie hem hier?" vroeg Madison, ze was woest niet alleen brachten ze de vijand in het hol van de leeuw maar dan ook nog iemand waarmee ze had gezoend.
"Een nieuw idee van de orde, we houden hier dooddoeners voor een ondervraging. Je kunt dit huis moeilijk uit komen en als hij er probeert uit te komen horen we mevrouw Zwarts wel brullen op de gang" zei Harry. Daar had hij een punt het was handig uitgedacht. Ze probeerde Draco's blik te mijden maar voelde dat zijn blik die van haar zocht.
"Nou oké dan" zei ze, nog steeds Draco niet aankijkend.
"Ik neem hem wel mee, kan ik mijn nieuwe spreuken misschien gebruiken" zei Madison en pakte Draco vast en bracht hem naar boven (Ron en Hermelien bleven onder aan de trap wachten voor het geval dat)
Ze bracht hem naar de zolder, daar hadden ze het minste last van hem.
"Zo, ik had eigenlijk al uitgekeken naar het moment dat ik je weer zou zien" zei Draco die 'zijn' nieuwe kamer bekeek.
"Ik niet" zei ze pakte wat lakens uit een kast en maakte zijn bed op.
Toen ze bezig was keek Draco naar haar en zij hield hem in de gaten zodat hij niet kon ontsnappen.
Maar ineens deed hij iets wat ze nooit had gedacht, hij sloeg zijn armen om haar middel heen. Dat was moeilijk te weerstaan, maar toch gaf ze een elleboog.
"Ik ben niet en of andere hoer" zei ze en draaide zich om en keek nu omhoog naar Draco's gezicht. Hij wreef nog over zijn zij maar hij zoende haar al.
Die zoen was bijna net zo heerlijk als de eerste zoen en Draco op het bed vallen. Hij wreef over haar armen en ging streek langzaam naar beneden en maakte haar broek open.
Dit was heerlijk, dacht Madison. Ineens stopte ze, ze moest naar beneden. Voordat de situatie helemaal uit de hand liep.
"Draco, ik moet naar beneden Harry, Ron en Hermelien verwachtten me" zei ze en kroop onder hem vandaan.
"Kan je zelf je bed nog opmaken?" vroeg ze en Draco keek haar liefdevol aan.
"Je bent heel zorgzaam, zo zie je er ook uit. Beloof me een ding, blijf altijd zoals je bent. En ja ik kan zelf me bed wel opmaken denk ik" zei Draco en Madison bloosde.
"Dat beloof ik" zei ze en keek hem ook liefdevol aan. Ze deed haar spijkerbroek dicht en liep de deur uit en deed die op slot.
Ze zuchtte.
"Dit is niet gebeurd" bleef ze herhalen, ze kon het haast geloven net zoals de eerste zoen in het steegje bijna niet kon geloven.
"Is alles gelukt?" vroeg Hermelien, even dacht Madison dat ze het over dat ene had, maar ze herstelde zich snel.
"Ja, hij zit op zolder en heb een bed opgemaakt voor hem" zei ze en liep langs Hermelien en Ron naar de keuken waar Harry zat.

"Heey" zei ze en ging naast hem zitten.
"Hoi" zei hij vaag terug, zo te zien was hij met zijn gedachte ergens anders.
"Zit je ergens mee?" vroeg Madison.
"Nee, er is niets" zei Harry al geloofde Madison hem niet.
"Luister Harry ik zie dat er wat met je is, je kan het heus vertellen" zei Madison en Harry keek haar eindelijk aan.
"Ik zit te denken aan het komende gevecht tussen Voldemort en mij, want die zal komen. Het is alleen maar een kwestie van tijd" zei hij.
"Waar ben je bang voor?" vroeg Madison, "Je hebt Voldemort al heel vaak verslagen"
"Nou Madison er is iets, ik heb het zelfs niet aan Ron en Hermelien verteld, achttien jaar geleden was er een profetie over me gedaan, het kwam er op neer dat ik alleen Voldemort kan verslaan. En als ik hem niet versla verslaat hij me. Dus met andere woorden ik moet een moordenaar worden of een slachtoffer worden" vertelde hij en zuchtte van opluchting.

Madison kon haar oren niet geloven, ze had alles verwacht behalve dit. Ze sloeg een arm om hem heen. Ze had erg met hem te doen, als dit met haar was gebeurd had ze het nooit overleefd.
"Harry, je gaat hem verslaan. Dan kan iedereen weer normaal leven leiden" en ze dacht aan Draco en haar, zij zouden nooit openbaar samen gezien kunnen worden.
En op dat moment kwamen Ron en Hermelien binnen en Madison ging snel weer normaal zitten, ze was Harry dan misschien wel aan het troosten. Voor iemand die binnen kwam zag het er best raar uit.

Die nacht kon Madison slecht slapen na alle gebeurtenissen die waren gebeurd met Draco en het geheim van Harry. Ze kon misschien wel naar Draco gaan, het enige probleem was dat ze een akelig krakende trap op moest. Ze keek naast zich en zag Hermelien rustig slapen. Ze zou het er op wagen, ze zou naar Draco gaan. Eigenlijk had ze ook nog wel een aantal vragen.
Ze stapte uit bed, deed haar ochtendjas aan, deed haar sloffen aan en liep naar boven. Ze ging eerst naar de badkamer en haalde een glaasje water als eventueel motief. Ze liep extreem langzaam naar boven en de trap kraakte.
"Ow, alsjeblieft werk mee" fluisterde ze en toen ze op de laatste tree was deed ze de deur van de zolder open. Draco zat op de grond en staarde door het dakraampje naar buiten.
"Hoi, ik dacht dat je misschien wel dorst had" zei ze en gaf hem het glas water.
"Dank je" zei hij en dronk het in een keer leeg.
"En ik zou graag willen weten hoe de zaken er tussen ons voor staan" zei ze zacht en zakelijk. Draco wist meteen waar ze het over had en ging met haar op de grond zitten waar hij ent al had gezeten.
"Luister Madison, misschien ben ik te hard van stapel gelopen. Maar vanaf het eerste moment dat ik je zag vond ik je al leuk en ik bleef maar aan je denken. Ik moest je nog eens zien, ook al was je een dreuzel. Helaas kon ik je niet meer vinden en toen ik je dus op de Wegisweg zag moest ik de kans grijpen" zei hij en keek haar aan, een straaltje maanlicht viel over zijn ogen, hij was betoverend.
"Ik moet ook wat bekennen, ik vond jou ook leuk toen ik je daar in die steeg zag. Ik schrok wel toen ik je weer zag, maar ik heb van alles genoten" zei ze en Draco grinnikte.
"Madison, ik heb zittend denken hier. En ik hou van je. Ik hou van je met uit het diepste van mijn hart. En dat meen ik. Je bent dan wel een halfbloed maar…"
"Halfbloed?" vroeg Madison, ging hij haar nu op haar bloed beoordelen.
"Luister ik heb altijd een hekel aan halfbloedjes gehad, dat is me geleerd. Maar nu ik jou heb leren kennen weet ik dat het niet waar is" zei Draco en keek haar aan emt de waarheid in zijn ogen.
"Oké" zei Madison, ze begreep het, het was net zoiets als de bruine bevolking en de blanken.
"Zeg Draco" zei ze en hij zei: 'ja.'
"Ik hou ook van jou, en ik zeg dat ook niet vaak" op dat moment zoende ze elkaar hevig en vielen op de grond.
"Au" zei Madison lacherig omdat zij met haar hoofd op de vloer terecht kwam.
"Sorry" zei hij, hij stond op tilde haar op en legde haar op het bed dat er nog net zo bij lag als die middag. Ze zoende hevig, hij kon goed zoenen. Ze kon het niet meer stoppen, ook al was het fout. Ze was verliefd op de vijand.