Hoofdstuk
5
De gevangene
Madison zat in het grimboutplein 12
aan de keukentafel. Er was helemaal niemand thuis. Ze moesten
allemaal klusjes voor de orde doen en omdat zij nog niet goed kon
toveren moest zij thuis blijven. Dat was nog niet zo erg, maar het
was doodsaai daar, en haar beltegoed was op. Haar gedachte dwaalde
weer af naar Draco, híj had haar gezoend.
Madison zuchtte.
Ze moest niet zo veel aan hem denken. Hij was een dooddoener en zij
stond aan de goede kant. Het kon nooit wat worden, en ze kon hem ook
niet meer ontmoeten. Ze moest zich nu gewoon focussen op haar werk
dat ze van Hermelien moest leren. Ze was net een week bezig maar het
was moeilijker dan het leek. Ze was nu bij de wingardium leviosa
bezwering en moest een veer laten zweven, maar ze was nu al een uur
bezig en nog lukte het niet.
Ineens ging de deur open en stormde
Harry naar binnen.
"Madison hou hem onder schot" riep Harry
maar voordat ze wist wat hij bedoelde kwamen Ron en Hermelien al
binnen en hielden stevig een jongen vast met witblond haar en diepe
grijze ogen genaamd Darco Malfidus.
"Waarvoor brengen jullie
hem hier?" vroeg Madison, ze was woest niet alleen brachten ze de
vijand in het hol van de leeuw maar dan ook nog iemand waarmee ze had
gezoend.
"Een nieuw idee van de orde, we houden hier
dooddoeners voor een ondervraging. Je kunt dit huis moeilijk uit
komen en als hij er probeert uit te komen horen we mevrouw Zwarts wel
brullen op de gang" zei Harry. Daar had hij een punt het was handig
uitgedacht. Ze probeerde Draco's blik te mijden maar voelde dat
zijn blik die van haar zocht.
"Nou oké dan" zei ze,
nog steeds Draco niet aankijkend.
"Ik neem hem wel mee, kan ik
mijn nieuwe spreuken misschien gebruiken" zei Madison en pakte
Draco vast en bracht hem naar boven (Ron en Hermelien bleven onder
aan de trap wachten voor het geval dat)
Ze bracht hem naar de
zolder, daar hadden ze het minste last van hem.
"Zo, ik had
eigenlijk al uitgekeken naar het moment dat ik je weer zou zien"
zei Draco die 'zijn' nieuwe kamer bekeek.
"Ik niet" zei
ze pakte wat lakens uit een kast en maakte zijn bed op.
Toen ze
bezig was keek Draco naar haar en zij hield hem in de gaten zodat hij
niet kon ontsnappen.
Maar ineens deed hij iets wat ze nooit had
gedacht, hij sloeg zijn armen om haar middel heen. Dat was moeilijk
te weerstaan, maar toch gaf ze een elleboog.
"Ik ben niet en of
andere hoer" zei ze en draaide zich om en keek nu omhoog naar
Draco's gezicht. Hij wreef nog over zijn zij maar hij zoende haar
al.
Die zoen was bijna net zo heerlijk als de eerste zoen en
Draco op het bed vallen. Hij wreef over haar armen en ging streek
langzaam naar beneden en maakte haar broek open.
Dit was
heerlijk, dacht Madison. Ineens stopte ze, ze moest naar beneden.
Voordat de situatie helemaal uit de hand liep.
"Draco, ik moet
naar beneden Harry, Ron en Hermelien verwachtten me" zei ze en
kroop onder hem vandaan.
"Kan je zelf je bed nog opmaken?"
vroeg ze en Draco keek haar liefdevol aan.
"Je bent heel
zorgzaam, zo zie je er ook uit. Beloof me een ding, blijf altijd
zoals je bent. En ja ik kan zelf me bed wel opmaken denk ik" zei
Draco en Madison bloosde.
"Dat beloof ik" zei ze en keek hem
ook liefdevol aan. Ze deed haar spijkerbroek dicht en liep de deur
uit en deed die op slot.
Ze zuchtte.
"Dit is niet gebeurd"
bleef ze herhalen, ze kon het haast geloven net zoals de eerste zoen
in het steegje bijna niet kon geloven.
"Is alles gelukt?"
vroeg Hermelien, even dacht Madison dat ze het over dat ene had, maar
ze herstelde zich snel.
"Ja, hij zit op zolder en heb een bed
opgemaakt voor hem" zei ze en liep langs Hermelien en Ron naar de
keuken waar Harry zat.
"Heey" zei ze en ging naast hem
zitten.
"Hoi" zei hij vaag terug, zo te zien was hij met zijn
gedachte ergens anders.
"Zit je ergens mee?" vroeg Madison.
"Nee, er is niets" zei Harry al geloofde Madison hem niet.
"Luister Harry ik zie dat er wat met je is, je kan het heus
vertellen" zei Madison en Harry keek haar eindelijk aan.
"Ik
zit te denken aan het komende gevecht tussen Voldemort en mij, want
die zal komen. Het is alleen maar een kwestie van tijd" zei hij.
"Waar ben je bang voor?" vroeg Madison, "Je hebt Voldemort
al heel vaak verslagen"
"Nou Madison er is iets, ik heb het
zelfs niet aan Ron en Hermelien verteld, achttien jaar geleden was er
een profetie over me gedaan, het kwam er op neer dat ik alleen
Voldemort kan verslaan. En als ik hem niet versla verslaat hij me.
Dus met andere woorden ik moet een moordenaar worden of een
slachtoffer worden" vertelde hij en zuchtte van opluchting.
Madison kon haar oren niet geloven, ze had alles verwacht
behalve dit. Ze sloeg een arm om hem heen. Ze had erg met hem te
doen, als dit met haar was gebeurd had ze het nooit overleefd.
"Harry, je gaat hem verslaan. Dan kan iedereen weer normaal
leven leiden" en ze dacht aan Draco en haar, zij zouden nooit
openbaar samen gezien kunnen worden.
En op dat moment kwamen Ron
en Hermelien binnen en Madison ging snel weer normaal zitten, ze was
Harry dan misschien wel aan het troosten. Voor iemand die binnen kwam
zag het er best raar uit.
Die nacht kon Madison slecht slapen
na alle gebeurtenissen die waren gebeurd met Draco en het geheim van
Harry. Ze kon misschien wel naar Draco gaan, het enige probleem was
dat ze een akelig krakende trap op moest. Ze keek naast zich en zag
Hermelien rustig slapen. Ze zou het er op wagen, ze zou naar Draco
gaan. Eigenlijk had ze ook nog wel een aantal vragen.
Ze stapte
uit bed, deed haar ochtendjas aan, deed haar sloffen aan en liep naar
boven. Ze ging eerst naar de badkamer en haalde een glaasje water als
eventueel motief. Ze liep extreem langzaam naar boven en de trap
kraakte.
"Ow, alsjeblieft werk mee" fluisterde ze en toen ze
op de laatste tree was deed ze de deur van de zolder open. Draco zat
op de grond en staarde door het dakraampje naar buiten.
"Hoi,
ik dacht dat je misschien wel dorst had" zei ze en gaf hem het glas
water.
"Dank je" zei hij en dronk het in een keer leeg.
"En
ik zou graag willen weten hoe de zaken er tussen ons voor staan"
zei ze zacht en zakelijk. Draco wist meteen waar ze het over had en
ging met haar op de grond zitten waar hij ent al had gezeten.
"Luister Madison, misschien ben ik te hard van stapel gelopen.
Maar vanaf het eerste moment dat ik je zag vond ik je al leuk en ik
bleef maar aan je denken. Ik moest je nog eens zien, ook al was je
een dreuzel. Helaas kon ik je niet meer vinden en toen ik je dus op
de Wegisweg zag moest ik de kans grijpen" zei hij en keek haar aan,
een straaltje maanlicht viel over zijn ogen, hij was betoverend.
"Ik
moet ook wat bekennen, ik vond jou ook leuk toen ik je daar in die
steeg zag. Ik schrok wel toen ik je weer zag, maar ik heb van alles
genoten" zei ze en Draco grinnikte.
"Madison, ik heb zittend
denken hier. En ik hou van je. Ik hou van je met uit het diepste van
mijn hart. En dat meen ik. Je bent dan wel een halfbloed maar…"
"Halfbloed?" vroeg Madison, ging hij haar nu op haar bloed
beoordelen.
"Luister ik heb altijd een hekel aan halfbloedjes
gehad, dat is me geleerd. Maar nu ik jou heb leren kennen weet ik dat
het niet waar is" zei Draco en keek haar aan emt de waarheid in
zijn ogen.
"Oké" zei Madison, ze begreep het, het was
net zoiets als de bruine bevolking en de blanken.
"Zeg Draco"
zei ze en hij zei: 'ja.'
"Ik hou ook van jou, en ik zeg dat
ook niet vaak" op dat moment zoende ze elkaar hevig en vielen op de
grond.
"Au" zei Madison lacherig omdat zij met haar hoofd op
de vloer terecht kwam.
"Sorry" zei hij, hij stond op tilde
haar op en legde haar op het bed dat er nog net zo bij lag als die
middag. Ze zoende hevig, hij kon goed zoenen. Ze kon het niet meer
stoppen, ook al was het fout. Ze was verliefd op de vijand.
