Hoofdstuk
7
De grote test
Dagen werden weken en weken werden
maanden en Madison had nog steeds niets van Draco gehoord. De eerste
weken had ze met smart gewacht op een bericht van hem. Maar namaten
de tijd versteek wachtte ze niet meer en vergat ze hem. Ze had een
leven om te leiden. Het was nu achtentwintig april en ze zou naar het
ministerie gaan om een test af te leggen waardoor ze een volleerde
heks was. Door de methodes van Hermelien was ze sneller volleerd dan
andere heksen en tovenaars. Daar waren ze allebei blij om. Madison
omdat ze nu een diploma kon halen en Hermelien omdat ze goed les kon
geven. Ze had zelfs voorgesteld om te solliciteren op Zweinstein,
maar nadat Madison er op had gewezen dat ze niet gemist kon worden
bij de orde kwam ze weer tot rust.
Ze was nu ook officieel lid
van de orde en het leek wel of er steeds vaker mensen van de orde
langskwamen nu zij lid was.
"Madison we moeten nu echt
gaan" zei Hermelien terwijl Madison een staart in haar, haar deed,
ze had haar, haar een klein beetje geknipt en het was nu veel mooier
vond ze en bekeek zichzelf in de spiegel.
"Oké, ik kom"
zei Madison en ze deed een jas aan. Harry en Ron gingen ook mee om te
kijken en haar te steunen voor de grote test.
Toen ze bij het
ministerie aankwamen moesten ze eerst hun stokken registreren en
gingen daarna naar de afdeling verdwijnselbrufetten. Het was een
ongewone zaak van Madison en ze werd dus ook meteen getoetst op
verdwijnselen en verschijnselen. Madison vond het wel prettig dat,
dat inbegrepen zat in de toets zo hoefde ze niet nog een keer een
afspraak te maken.
De toets ging haar vrij gemakkelijk af en ze
wist bijna zeker dat ze geslaagd was. De vrouw Camille Standy was erg
aardig en hielp vaak mee. Toen ze het ging nakijken en het
praktijkgedeelte ging bestuderen ging het kwartet naar de Wegisweg om
daar te winkelen.
In de toverwereld werd het steeds erger en
gevaarlijker en niemand durfde nog alleen over straat, alleen de
Wegisweg bleef onaangetast. Daardoor kwamen er veel tovenaars, vande
goede en de duistere zijde.
Ze hoopte dat ze Draco niet tegen zou
komen. Hij haalde een pijnlijke herinnering bij haar naar boven. Daar
probeerde ze nu niet aan te denken, nu gingen ze naar de
tovertweelings topfopshop wat er als gewoonlijk weer uitsprong naast
alle andere saaie winkeltjes. En het was er net zo druk als altijd en
ze gingen snel rondneuzen.
Ze zag kauwgom liggen dat in elke
smaak veranderde die je maar wilde. Iets sprak haar daar in aan dus
kocht een pakje.
"Hier Harry jij mag er ook wel een pakje
hebben" zei George toen ze gingen afrekenen en het aan hem gaf.
"Dank je" zei Harry maar hij bleef triest kijken. Zo was hij
de laatste tijd wel meer en Madison liep alvast samen met Hermelien
de fopshop uit.
"Merk jij dat er ook wat met hem is"
vroeg Hermelien aan Madison en ze knikte.
"Er zit hem iets
dwars denk ik" zei Madison die wel wist wat hem dwars zat: de
profetie.
"We moeten nu gaan, je examenuitslag wordt zo bekend
gemaakt" riep Ron, hij nam afscheid van zijn broers en ze gingen
weer terug naar het ministerie.
Voor Madison was de tijd erg snel
gegaan en ze kon niet wachten om de uitslag te horen.
"Madison
Verrera, je bent geslaagd je mag je vanaf nu een afgestudeerde heks
noemen" zei de vrouw en Madison omhelsde haar vrienden snel die
haar feliciteerde.
"Ik ben zó blij dat ik geslaagd ben"
zei Madison toen ze weer op de gang liepen en net toen ze dat had
gezegd schoten er een paar schouwers voorbij inclusief Tops.
"Tops
wat is er aan de hand?" vroeg Harry en Tops stopte. Tussen het
hijgen door zei ze: 'Een aanval van dooddoeners.'
"Wij
komen mee, Madison is net geslaagd" zei Harry en Tops feliciteerde
haar snel en ging toen achter haar collega's aan.
"Het is in
de Wegisweg, Dooddoeners proberen die te veroveren" zei Tops en ze
rende snel de lift in die zo snel naar boven ging dat ze bijna
opstegen door de zwaartekracht.
Als snel waren ze bij de plek
des onheils en overal zag Madison gevechten tussen Dooddoeners en
tovenaars. De Dooddoeners hadden maskers op en Madison dacht dat
Draco daar makkelijk tussen kon zitten. Net toen ze dat dacht flitste
er een groene straal langs haar heen, ze was op één
haar na dood geweest. Snel pakte ze haar toverstok en nam het op
tegen een veel te dikke dooddoener.
"Paralitis" schreeuwde
Madison en ze raakte de Dooddoener meteen in zijn buik waarna hij in
elkaar zakte.
Ze keek om zich heen en zag dat Hermelien het tegen
een hele lange Dooddoener opnam en ze zag dat Harry het opnam tegen
iemand van zijn postuur. Ze herkende hem natuurlijk meteen. Harry
vechtte tegen Draco.
Ineens werd er weer een groene spreuk op
haar afgevuurd, ze kon er niets aan doen, ze kon geen verweer meer
tonen. Alles leek stil om haar heen. Ze deed haar ogen dicht. Ze zou
haar dood tegemoet zien. Dat duurde toch wel langer dan verwacht,
dacht Madison. Ze deed haar ogen open en ze zweefde in de lucht.
Bijna iedereen staarde even naar haar maar ging toen weer verder
met zijn of haar gevecht. Madison maakte snel handig gebruik van haar
positie, ze zweefde naar voren en schopte de Dooddoener die de vloek
des doods naar haar toe had gestuurd in het gezicht. Die stond nog
steeds verbaasd te kijken en viel bewusteloos op de grond.
"Moet
je maar geen vloeken op me af vuren!" zei Madison en ze pakte het
masker van het gezicht. Het was een man met een spits gezicht en lang
blond haar wat hem echt niet stond, dacht Madison. Ineens werd ze
opzij geduwd door een Dooddoener en flitste er een groene lichtflits
over hen heen. Dat was de derde Avada Kedavra vleok in één
dag.
Ze verdwijnselde en kwamen bij een groot landhuis terecht.
Ze deed het masker af van de Dooddoener ook al wist ze dat het Draco
was. En het was inderdaad Draco.
"Ga van me af!" schreeuwde
Madison en Draco keek haar verbaasd aan. Toen hij niet van haar af
ging sloeg ze hem en kroop ze snel onder hem vandaan.
"Madison
wat is er?" vroeg hij.
"Wat is er, dat je dat nog durft te
vragen, je negeert me maanden en in een hevig gevecht leg je ineens
op me. Ik respecteer dat je me leven net hebt gered maar dan wil ik
nog niet in jouw leven zijn!" schreeuwde Madison en Draco keek haar
aan en snapte het, al duurde het wel een tijdje.
"Het spijt me
dat ik geen brief kon sturen maar alle post word in het landhuis
gecheckt" zei Draco. Hij stak zijn arm op en ze zag dat hij haar
armband om had.
Madison's gedachten werkten op topsnelheid. Ze
zou hem kunnen vergeven. Ze begreep wel dat zijn leven op het spel
stond en niet alles kon doen waar hij zin in had.
"Draco"
kon Madison alleen nog maar op een vragende toon uitbrengen.
"Ja"
zei hij terug.
"Hier!" ze sloeg hem in het gezicht, net toen
hij haar boos aan wilde kijken pakte ze zijn hoofd al wast en zoende
hem. Al de agressie, al de haat die ze al die tijd tegen hem had
gevoeld had in die klap gezeten.
"Madison ik het wat voor
jou" zei hij en verbrak de zoen.
"Accio armband" en uit het
landhuis kwam een pakje aanvliegen ook al wist Madison door de
someerspreuk wat er in zat.
"Alsjeblieft" zei hij en hij gaf
het pakje aan haar.
"Draco als ik hier nu niet had geweest hoe
had je het dan willen geven?" vroeg ze uit nieuwsgieigheid en
maakte het open.
"Ik had wel een manier gevonden" zei Draco,
uit het pakte kwam een prachtige zilveren armband te voorschijn. I
Love You Forever Too, Love D. Stond er op en ze deed de armband om.
"Hij is nog mooier dan de armband die ik je gegeven heb" zei
Madison en ze zoende hem.
"Madison, nu ze aan het vechten zijn
kan ik mijn huis aan je laten zien" zei Draco en ze gaf een arm aan
hem en ze liepen als een echt stelletje het huis binnen. Binnen was
het zo groot dat je het bijna niet kon voorstellen, ze had altijd al
van zo een huis gedroomd, een nette vloer en beige muren met planten
en schilderijen.
"Draco, het is hier prachtig" zei Madison en
keek hem bewonderend aan want dit was het huis waar ze altijd van
gedroomd had.
"D… Draco woon je hier?" kon ze net
uitbrengen.
"Ja, mijn hele leven al" zei hij verbaasd tegen
de verbaasde blik van Madison.
"Draco Malfidus ik heb echt veel
bewondering voor je" zei Madison op een serieuze toon en lachte
naar Draco.
Als antwoord zoende hij haar wat een eeuwigheid leek
te duren en het had Madison nites verbaasd als het ook niet zo lang
geduurd had.
