Hoofdstuk 11
Verloofd!

Nadat Madison uit het ziekenhuis was ontslagen werd ze temidden van al haar vrienden naar huis gebracht. Madison was vooral blij dat het tussen haar en Harry weer goed was. Harry was een engel voor haar. Hij zorgde voor haar en deed hartstikke aardig. De zomermaanden kwamen er aan en Madison werd steeds dikker. Uiteindelijk werd het juli en ze had van Draco bericht gekregen dat hij weer thuis zou komen.
Harry weigerde uiteindelijk wel om mee te gaan naar de Wegisweg om hem te ontmoeten maar hij was wel blij voor haar. Madison had het idee dat Harry het er erg moeilijk mee had dat ze zwanger was van Draco maar veel liet hij niet merken. Waarschijnlijk wilde hij geen ruzie meer.

"De tovenaarswereld heeft bijna alles voor tovenaars maar een simpele ventilator kan er niet van af" zei Madison. Ze zat in de woonkamer waar het raam wijd open stond en ze met een boek zat te wuiven.
"Nee Madison helaas" zei Hermelien die naast haar kwam zitten.
"Wat voor tor?" vroeg Ginny, Madison en Hermelien lachte en gaven maar geen antwoord op die vraag. De baby schopte opeens in haar maag wat nogal pijn deed. Het bewoog de laatste tijd erg veel.
Nu wilt het al aandacht, dacht Madison en voelde haar buik.
"Gaat het?" vroeg Harry.
"Nee, het is hier snikheet!" zei ze, ze stond op en begon wat te lopen.
"Zullen we alvast naar de Wegisweg gaan het is heerlijk weer" zei Madison.
"Dat is een prima idee" zei Hermelien. Ze verschijnselden naar de Wegisweg die volgepropt zat met tovenaars en heksen. Vooral omdat het heerlijk weer was.

Ze liepen een tijdje en Madison werd op haar schouder getikt. Ze keek om en zag twee grijze ogen. Het was Draco. Ze twijfelde geen moment en omhelsde hem.
"Ik heb je gemist" zei ze zacht in zijn oor.
"Ik jou ook" zei hij terug. Madison legde haar hoofd tegen de schouder van Draco aan, wat had ze die schouder gemist. Hij legde ook zijn hoofd tegen haar schouder en wreef over haar rug. Ineens deed Draco een stap naar achter en ze voelde zijn blik naar haar buik gaan. Veel mensen keek het stel verwonderd aan en begonnen te fluisteren of ze aan de goede of de slechte kant stonden.
Ze trok Draco mee naar een steegje. Ze wilde dit liever niet midden op straat met hem bespreken. Harry, Hermelien en Ginny volgde haar ook het steegje in.

"Harry, Hermelien, Ginny ik heb wat te bespreken. Dat wil ik onder vier ogen houden" zei ze en haar vrienden snapte het en liepen weg. Al keken Harry en Draco elkaar heel vuil aan.
"Madison in de brieven had je niet verteld dat je zwanger was" zei Draco, hij keek blij en ook verbaasd.
"Ik wilde het liever onder vier ogen vertellen" zei ze, ze pakte Draco's hand en legde die op haar buik. De baby schopte meteen hard alsof het hallo tegen zijn of haar vader zei. Draco lachte en zoende Madison en ze wist dat hij het goed vond.
"Je weet dat dit heel moeilijk word" zei Draco en keek haar ineens heel serieus aan.
"Hoe bedoel je?" vroeg Madison.
"Nou ten eerste, dit kind is iets tussen het goede en kwade. Ten tweede de heer van het duister zal hier niet blij mee wezen. Ten derde zullen mijn ouders hun kleinkind willen zien. En ten vierde het moet of in jouw schuilplaats bevallen of in mijn huis" zei Draco en somde zo de problemen op waar Madison nog helemaal niet aan gedacht had. Haar moeder wist natuurlijk dat ze zwanger was en had ze meteen bezocht nadat ze het wist. Maar ze had er niet bij stil gestaan dat de ouders van Draco haar kind ook zou willen zien. De moordenaar van haar vader notabene.
"Draco, je vader blijft van mijn kind af" zei ze en legde har handen beschermend op haar buik alsof hij het nu al kon stelen.
"Madison ik weet dat je mijn ouders niet mag en mijn ouders jou ook niet maar…"
"Draco jouw bloedeigen vader heeft mijn vader gedood, door hem heb ik een arm leven gehad en nooit liefde van ouders gekend omdat mijn moeder dag en nacht moest werken om haar en mijn hoofd boven water te houden" onderbrak Madison hem. Draco keek geschokt en Madison leunde nu tegen hem aan. Er geleed een traan over haar wang. Ze dacht weer aan alles wat ze nooit had gehad.
"Madison, ik zal thuis praten. Jij kunt ook mee. Ik garandeer je dat je niks overkomt" zei Draco en wreef over haar schouders.
"Oké, Draco Malfidus je hebt me over gehaald om met je mee te gaan. Maar ik ga tegen de middag weer weg" zei Madison. Hoeveel ze ook van Draco hield, ze vertrouwde het niet in het huis van een Dooddoener en ze vond het ook eng erg eng.
Samen liepen ze het steegje uit en zag haar vrienden wachten.

"Ik ga even met Draco mee. Ik kom vanavond wel terug naar jeweetwel" zei Madison en verschijnselde samen met Draco naar het enorme landhuis.
Ze stapte samen naar binnen en een vrouw met een vuile blik in haar ogen en met blond haar kwam op haar zoon af. Toen ze Madison zag keek ze haar met een vuile blik aan.
"Wat doet zij hier als je vader hoort wat je hebt gedaan en wat de gevlogen daarvan zijn geworden krijgt hij een rolberoerte" zei zijn moeder en keek naar de buik van Madison.
"Moeder daarvoor ben ik hier. Ooit is deze stomme oorlog over en dan moeten jullie elkaar toch beter kennen enzo" zei Draco tegen zijn moeder en drukte Madison dicht tegen zich aan.
"Ach Draco daar heb je wel gelijk, maar ze is toch geen modderbloedje hé?" vroeg zijn moeder al was er niets veranderd in haar vuile blik.
"Natuurlijk niet moeder" zei hij en ze liepen door het gebouw naar de veel te grootte woonkamer.
Ze gingen zitten en de moeder van Draco schonk een kopje thee in.
"Moeder ik denk dat Madison niet zoveel dorst heeft" zei hij, net toen hij dat had gezegd ging de deur open en kwam zijn vader binnen. Madison moest zich inhouden om te blijven zitten en hem niet te vervloeken. Lucius leek die aandrang ook maar net te weerhouden en keerde zich naar zijn vrouw.
"Wat doet zij hier?" vroeg hij kalm.
"Draco heeft haar hier gebracht" zei zijn vrouw.
"Draco! Mee komen!" schreeuwde hij en Draco liep naar zijn vader toe en liep samen met hem de gang op om te praten wat 'zij' hier deed.
"Zeg neem toch een slokje thee het staat er niet voor niks" zei Narsissa.
"Nee, bedankt ik heb geen dorst" zei ze, het idee dat ze thee zat te drinken met de vijand leek haar geen goed idee.
"Neem een kopje thee!" zei ze iets harder, het klonk bedreigend en Madison knikte maar.
Net toen ze het kopje bij haar mond hiel om te drinken kwam Draco binnen die het kopje met een spreuk stuk toverde.
"Draco Lucius Malfidus! Heb ik je niet geleerd om géén kopjes stuk te toveren?"
"Ja, moeder dat heeft u maar ik kan niet toestaan dat u mijn verloofde vergiftigd" zei Draco. De woorden drongen vaag bij Madison door.
"Mijn verloofde?" herhaalde ze zacht. Zijn moeder liep verbaasd weg naar haar man. Ze had waarschijnlijk gedacht dat haar plan had gewerkt als haar man zijn zoon nog iets langer op de gang bezig had gehouden.
"Als jij dat natuurlijk ook wilt" zei hij en hij ging op zijn knieën.
"Madison Verrera wil je met mij trouwen?" vroeg Draco. Madison's hart bonsde van geluk. Ze twijfelde geen moment en zei: "Ja, Draco Malfidus dat wil ik" Draco stond op en Madison ook weer, ze omhelsde elkaar stevig alsof ze elkaar nooit meer los zouden laten.
"Als je moeder wel zo vriendelijk wil zijn mij niet meer te vergiftigen" fluisterde ze met een glimlach in zijn oor.
"Dat zal ik tegen haar zeggen" zei Draco. Ze lieten elkaar los en gingen op de bank zitten waar ze elkaar zoende alsof hun leven er vanaf hing en elkaar nooit meer zouden zien.

Hoi

Ik wilde even iedereen bedanken voor de reacties.

Ik weet nog niet goed hoe deze site werkt maar daar kom ik nog wel achter.

Hier is weer een stukje en laat me weten wat je er van vind