Hoofdstuk
11
Verloofd!
Nadat Madison uit het ziekenhuis was
ontslagen werd ze temidden van al haar vrienden naar huis gebracht.
Madison was vooral blij dat het tussen haar en Harry weer goed was.
Harry was een engel voor haar. Hij zorgde voor haar en deed
hartstikke aardig. De zomermaanden kwamen er aan en Madison werd
steeds dikker. Uiteindelijk werd het juli en ze had van Draco bericht
gekregen dat hij weer thuis zou komen.
Harry weigerde
uiteindelijk wel om mee te gaan naar de Wegisweg om hem te ontmoeten
maar hij was wel blij voor haar. Madison had het idee dat Harry het
er erg moeilijk mee had dat ze zwanger was van Draco maar veel liet
hij niet merken. Waarschijnlijk wilde hij geen ruzie meer.
"De
tovenaarswereld heeft bijna alles voor tovenaars maar een simpele
ventilator kan er niet van af" zei Madison. Ze zat in de woonkamer
waar het raam wijd open stond en ze met een boek zat te wuiven.
"Nee
Madison helaas" zei Hermelien die naast haar kwam zitten.
"Wat
voor tor?" vroeg Ginny, Madison en Hermelien lachte en gaven maar
geen antwoord op die vraag. De baby schopte opeens in haar maag wat
nogal pijn deed. Het bewoog de laatste tijd erg veel.
Nu wilt het
al aandacht, dacht Madison en voelde haar buik.
"Gaat het?"
vroeg Harry.
"Nee, het is hier snikheet!" zei ze, ze stond op
en begon wat te lopen.
"Zullen we alvast naar de Wegisweg gaan
het is heerlijk weer" zei Madison.
"Dat is een prima idee"
zei Hermelien. Ze verschijnselden naar de Wegisweg die volgepropt zat
met tovenaars en heksen. Vooral omdat het heerlijk weer was.
Ze
liepen een tijdje en Madison werd op haar schouder getikt. Ze keek om
en zag twee grijze ogen. Het was Draco. Ze twijfelde geen moment en
omhelsde hem.
"Ik heb je gemist" zei ze zacht in zijn oor.
"Ik jou ook" zei hij terug. Madison legde haar hoofd tegen de
schouder van Draco aan, wat had ze die schouder gemist. Hij legde ook
zijn hoofd tegen haar schouder en wreef over haar rug. Ineens deed
Draco een stap naar achter en ze voelde zijn blik naar haar buik
gaan. Veel mensen keek het stel verwonderd aan en begonnen te
fluisteren of ze aan de goede of de slechte kant stonden.
Ze trok
Draco mee naar een steegje. Ze wilde dit liever niet midden op straat
met hem bespreken. Harry, Hermelien en Ginny volgde haar ook het
steegje in.
"Harry, Hermelien, Ginny ik heb wat te
bespreken. Dat wil ik onder vier ogen houden" zei ze en haar
vrienden snapte het en liepen weg. Al keken Harry en Draco elkaar
heel vuil aan.
"Madison in de brieven had je niet verteld dat
je zwanger was" zei Draco, hij keek blij en ook verbaasd.
"Ik
wilde het liever onder vier ogen vertellen" zei ze, ze pakte
Draco's hand en legde die op haar buik. De baby schopte meteen hard
alsof het hallo tegen zijn of haar vader zei. Draco lachte en zoende
Madison en ze wist dat hij het goed vond.
"Je weet dat dit heel
moeilijk word" zei Draco en keek haar ineens heel serieus aan.
"Hoe bedoel je?" vroeg Madison.
"Nou ten eerste, dit
kind is iets tussen het goede en kwade. Ten tweede de heer van het
duister zal hier niet blij mee wezen. Ten derde zullen mijn ouders
hun kleinkind willen zien. En ten vierde het moet of in jouw
schuilplaats bevallen of in mijn huis" zei Draco en somde zo de
problemen op waar Madison nog helemaal niet aan gedacht had. Haar
moeder wist natuurlijk dat ze zwanger was en had ze meteen bezocht
nadat ze het wist. Maar ze had er niet bij stil gestaan dat de ouders
van Draco haar kind ook zou willen zien. De moordenaar van haar vader
notabene.
"Draco, je vader blijft van mijn kind af" zei ze en
legde har handen beschermend op haar buik alsof hij het nu al kon
stelen.
"Madison ik weet dat je mijn ouders niet mag en mijn
ouders jou ook niet maar…"
"Draco jouw bloedeigen vader
heeft mijn vader gedood, door hem heb ik een arm leven gehad en nooit
liefde van ouders gekend omdat mijn moeder dag en nacht moest werken
om haar en mijn hoofd boven water te houden" onderbrak Madison hem.
Draco keek geschokt en Madison leunde nu tegen hem aan. Er geleed een
traan over haar wang. Ze dacht weer aan alles wat ze nooit had gehad.
"Madison, ik zal thuis praten. Jij kunt ook mee. Ik garandeer
je dat je niks overkomt" zei Draco en wreef over haar schouders.
"Oké, Draco Malfidus je hebt me over gehaald om met je
mee te gaan. Maar ik ga tegen de middag weer weg" zei Madison.
Hoeveel ze ook van Draco hield, ze vertrouwde het niet in het huis
van een Dooddoener en ze vond het ook eng erg eng.
Samen liepen
ze het steegje uit en zag haar vrienden wachten.
"Ik ga
even met Draco mee. Ik kom vanavond wel terug naar jeweetwel" zei
Madison en verschijnselde samen met Draco naar het enorme landhuis.
Ze stapte samen naar binnen en een vrouw met een vuile blik in
haar ogen en met blond haar kwam op haar zoon af. Toen ze Madison zag
keek ze haar met een vuile blik aan.
"Wat doet zij hier als je
vader hoort wat je hebt gedaan en wat de gevlogen daarvan zijn
geworden krijgt hij een rolberoerte" zei zijn moeder en keek naar
de buik van Madison.
"Moeder daarvoor ben ik hier. Ooit is deze
stomme oorlog over en dan moeten jullie elkaar toch beter kennen
enzo" zei Draco tegen zijn moeder en drukte Madison dicht tegen
zich aan.
"Ach Draco daar heb je wel gelijk, maar ze is toch
geen modderbloedje hé?" vroeg zijn moeder al was er niets
veranderd in haar vuile blik.
"Natuurlijk niet moeder" zei
hij en ze liepen door het gebouw naar de veel te grootte woonkamer.
Ze gingen zitten en de moeder van Draco schonk een kopje thee in.
"Moeder ik denk dat Madison niet zoveel dorst heeft" zei hij,
net toen hij dat had gezegd ging de deur open en kwam zijn vader
binnen. Madison moest zich inhouden om te blijven zitten en hem niet
te vervloeken. Lucius leek die aandrang ook maar net te weerhouden en
keerde zich naar zijn vrouw.
"Wat doet zij hier?" vroeg hij
kalm.
"Draco heeft haar hier gebracht" zei zijn vrouw.
"Draco! Mee komen!" schreeuwde hij en Draco liep naar zijn
vader toe en liep samen met hem de gang op om te praten wat 'zij'
hier deed.
"Zeg neem toch een slokje thee het staat er niet
voor niks" zei Narsissa.
"Nee, bedankt ik heb geen dorst"
zei ze, het idee dat ze thee zat te drinken met de vijand leek haar
geen goed idee.
"Neem een kopje thee!" zei ze iets harder,
het klonk bedreigend en Madison knikte maar.
Net toen ze het
kopje bij haar mond hiel om te drinken kwam Draco binnen die het
kopje met een spreuk stuk toverde.
"Draco Lucius Malfidus! Heb
ik je niet geleerd om géén kopjes stuk te toveren?"
"Ja, moeder dat heeft u maar ik kan niet toestaan dat u mijn
verloofde vergiftigd" zei Draco. De woorden drongen vaag bij
Madison door.
"Mijn verloofde?" herhaalde ze zacht. Zijn
moeder liep verbaasd weg naar haar man. Ze had waarschijnlijk gedacht
dat haar plan had gewerkt als haar man zijn zoon nog iets langer op
de gang bezig had gehouden.
"Als jij dat natuurlijk ook wilt"
zei hij en hij ging op zijn knieën.
"Madison Verrera wil
je met mij trouwen?" vroeg Draco. Madison's hart bonsde van
geluk. Ze twijfelde geen moment en zei: "Ja, Draco Malfidus dat wil
ik" Draco stond op en Madison ook weer, ze omhelsde elkaar stevig
alsof ze elkaar nooit meer los zouden laten.
"Als je moeder wel
zo vriendelijk wil zijn mij niet meer te vergiftigen" fluisterde ze
met een glimlach in zijn oor.
"Dat zal ik tegen haar zeggen"
zei Draco. Ze lieten elkaar los en gingen op de bank zitten waar ze
elkaar zoende alsof hun leven er vanaf hing en elkaar nooit meer
zouden zien.
Hoi
Ik wilde even iedereen bedanken voor de reacties.
Ik weet nog niet goed hoe deze site werkt maar daar kom ik nog wel achter.
Hier is weer een stukje en laat me weten wat je er van vind
