Hoofdstuk 13
De reis

"Alles wijst er op dat, dat een griezelement is" zei Harry in de vergaderruimte van de orde van de Feniks.
"En ook al is het geen griezelement dan ga ik alsnog op zoek naar andere" zei hij weer en maakte een wild gebaar met zijn handen.
"Weet je zeker dat je alleen gaat. Ik heb alle respect Harry. Maar wat hulp zou geen kwaad kunnen" zei Lupos en keek bezorgd naar Harry. Nu Lupos weer moest bespioneren bij de weerwolven had hij het idee dat hij Harry had verwaarloosd. Na Sirius' dood was hij al meer bezorgd over Harry dan ooit maar hij was absoluut op zijn toppunt.

"Ja, Remus ik weet het honderd procent zeker" zei Harry en knikte.
"Dan moet je contact houden met duiven, ik heb gelezen dat ze in de tweede ehm… de dreuzeloorlog ook duiven gebruikte. Het lijkt mij wel handig om die nu ook te gebruiken. De meeste tovenaars halen alleen maar uilen neer. Duiven laten ze door vliegen" zei Hermelien en iedereen lachte hoe briljant het idee van Hermelien was.
"Oké, dan is dat afgesproken" zei Harry.
"Nog één ding als je één week niets van je hebt laten horen gaan we achter je aan" zei Madison die in het hoekje zat.
"Is goed" zei Harry en hij stond op en daarmee was de vergadering ook beëindigd. Madison stond ook op en liep naar Harry die naar boven wilde gaan.
"Harry wees alsjeblieft voorzichtig, als ik één week niks van je gehoord heb kom ik je persoonlijk achterna" zei ze vastbesloten.
"Dank je Madison, je bent de beste vriendin die ik kan hebben" zei Harry en liep naar boven.
"Voel jij ook diep in je dat dit niet goed gaat aflopen" zei een stem achter haar die van Hermelien kwam.
"Ja, Hermelien dat gevoel heb ik ook" zei Madison en liep ook naar boven om bij Elissa te kijken. Ze was nu anderhalve maand oud en groeide als kool. De groeiachterstand die ze had gehad had ze snel ingehaald. Hermelien kwam achter haar aan en ging in kleermaker zit op haar bed zitten.
Madison pakte Elissa op en ging op haar eigen bed zitten in kleermakerszit.
"Madison, ik zat te denken we kunnen Harry ook gewoon gelijk volgen enzo" zei Hermelien.
"Ja, maar Hermelien ik zit hier met een kind" zei Madison die er niets voor voelde om Elissa van het een op het andere moment te verlaten.
"Mevrouw Wemel kan voor haar zorgen, ze is hier nu toch en ze zou het wel begrijpen dat we achter Harry aan gaan. Zelf is ze ook over Harry bezorgd. En mevrouw Wemel heeft zeven kinderen opgevoed dus ze weet hoe je een baby moet vasthouden en beschermen" zei Hermelien. Madison keek naar Elissa, ze had grijsblauwe ogen. Iets wat een mengeling van Draco en haar was.
"Oké" zei Madison en ze kuste Elissa op haar voorhoofd. Ze stond op en knuffelde haar hevig. Na nog een zoen op haar voorhoofd werd ze in haar wieg gelegd en keek Madison naar haar. Ze zat met het kettinkje te spelen. Soms kouwde ze er op maar Hermelien had een bezwering uitgesproken dat hij niet los kon gaan en ook niet kon beschadigen. Ze zuchtte en uiteindelijk draaide ze zich om.
Ze zou nog een brief aan Draco schrijven, dat was wel zo handig aangezien ze nog steeds contact hadden met brieven.
"Ik moet nog een paar dingetjes doen" zei Madison tegen Hermelien die 'oké' zei en naar Harry liep om hem te ontfutselen waar hij heen zou gaan. Madison doopte de veer in de inkt en begon te schrijven:

Lieve Draco
Ik hou nog altijd evenveel van je. Misschien wel meer.
Maar ik schrijf je omdat ik een tijdje wegga.
Ik heb een opdracht van de Orde.
Het is daarom handiger dat we geen contact houden.
Het doet me pijn, maar elke keer als ik je armband zie denk ik
Aan jou mooie gezicht. Met Elissa komt alles goed.
Mevrouw Wemel zorgt voor haar. Ik weet dat je dat
Liever niet hebt maar alles gaan ineens zo snel.
En ik moet alles heel snel regelen.
Ik weet niet wanneer ik terug kom, maar dan schrijf ik je weer.
Ik ben in ieder geval voor ons huwelijk thuis.
Ik moet nu stoppen ook al kan ik nog 10 blaadjes vol schrijven.
I love you Kiss M.

Madison las de brief een paar keer door en stuurde hem toen uiteindelijk op. Hermelien vond dat ze zo min mogelijk spullen moesten meenemen en Madison nam daarom niks mee. Behalve een paar galjoenen die ze van Draco had gehad. Daar kon ze wel genoeg kleren en eten voor kopen onderweg. Hermelien nam ook bijna niks mee, behalve haar toverstok natuurlijk die Madison ook bij zich had.

Harry ging die avond weg en een uur na Harry's vertrek gingen Madison en Hermelien hem achterna.
Harry ging naar een dorpje Havermouth. En Hermelien en Madison logeerde daar in een hotel.
"Moeten we Harry niet achterna gaan?" vroeg Madison in de hotelkamer.
"Madison, Harry zou uit zijn vel springen als hij wist dat we hier waren. Maar als we hem te hulp schieten als hij in gevaar hopelijk niet. We moeten hem alleen achterna gaan. Ik heb aan de balie gevraagd of meneer Potter hier logeert maar ze zei nee. Maar ik ken Harry, hij zou op zo een avontuur niet zijn echte naam opgeven dus ik vroeg naar Harry Evers, naar de achternaam van zijn moeder en die logeerde hier wel" zei Hermelien en keek uit het raam.
"Ze zeiden dat hij weg was gegaan dus het word wachten voor ons" zei Hermelien.

Ze wachtte, minuten werden uren en uiteindelijk werd het donker en rond een uur of tien zagen ze een slungelige jongen met zwart warrig haar verschijnen, hij liep gebogen, alsof hij gewond was. Hermelien zag dat ook en rende de hotelkamer uit, Madison besloot haar achterna te gaan toen ze zag dat Harry op de grond viel.
Toen ze buiten aankwamen zagen ze dat Harry om een klein plasje bloed heen lag.
"Hermelien je moet hem optillen" zei Madison en hielp haar met optillen, het moest onopvallend gebeuren dus liep Hermelien of ze met Harry knuffelde met Madison er achteraan.
Ze legde hem op bed en zagen dat hij op zijn borst was geraakt.
"Weet jij iets van helers Hermelien?" vroeg Madison lichtelijk in paniek want Harry bleef bloeden.
"Fixus mercarius" zei Hermelien zonder antwoord op Madison's vraag te geven. De wond stopte met bloeden en Ze haalde opgelucht adem.
"Hij is geraakt door een paar lamspreuken, deze spreuk hadden we ook gebruikt om jou destijds nog te redden wist je nog" zei Hermelien al wist Madison niet meer waar ze het over had.

"Nee Hermelien en Madison, ik moet dit in mijn eentje doen. Er zijn al té veel slachtoffers gevallen. M'n ouders, Sirius, Ron" toen Harry Ron's naam noemde werd het stil. Al was hij al heel lang dood, ze waren er nog niet over heen.
"Harry, ik snap wat je bedoeld, maar stel dat er wat fout gaat wie moet jou dan wreken?" vroeg Hermelien. Harry lachte om het ompraten van Hermelien en Hermelien lachte terug.
"Nou oké Hermelien. Maar er gaat maar één iemand mee. Met z'n tweeën heb je meer voordelen" zei Harry en zelfs Hermelien wist daar niets tegen in te zeggen.
"Dan ga ik mee Hermelien de orde heeft jou te veel nodig met je slimheid en Elissa ook" zei Madison en klopte op Hermelien rug. Hermelien bloosde hevig en keek Madison aan.
"Weet je het zeker?" vroeg ze want ze wist hoe graag Madison naar Elissa toe wilde.
"Ja, honderd procent en als Draco iets terug schrijft mag jij me post openen. Ik kan me voorstellen dat hij niet wilt dat alleen de orde Elissa opvoed. Dus hij mag haar eventueel ook een tijdje hebben" zei Madison, haar gedachte was alleen maar op Elissa gefocust. Kwam het door haar moedergevoelens of bezorgdheid, ze wist het niet maar Hermelien zei dat ze het snapte en aangezien Hermelien en zij vaak op dezelfde golflengte stonden vertrouwde ze haar.

Uiteindelijk hadden ze afgesproken dat Madison met Harry mee zou gaan om de laatste Griezelement te zoeken.
Die avond sliep Madison heerlijk in en droomde over Draco.