Hoofdstuk 21
Ontsnapt!

"Hoe bedoel je? Ze zijn al bijna vier maanden vermist en Elissa is bijna jarig!" schreeuwde Harry tegen een lid van de orde die hij nog nooit eerder gezien had. Hij had de opdracht gekregen om uit te zoeken waar Madison, Draco en de vermiste Maria waren gebleven. Het was duidelijk dat ze ontvoerd waren maar nog niet door wie en hoe al hadden ze een aardig idee.

"De heer van het duister heeft in de verstreken tijd niets verteld" zei de jongen.
"Madison weet dingen die Voldemort niet mag weten weet je hoe waardevol ze is?" vroeg Harry en de jongen rilde bij het horen van de naam.
"Ik speel niet voor niets dubbelspion als Voldemort haar echt heeft zal hij mij misschien wel over een tijdje een opdracht geven aan mij die misschien iets met haar te maken heeft dus als jij jouw werk doet doe ik mijn werk en des te sneller we dat doen des te eerder de heer van het duister verslagen is" zei de jongen en verdwijnselde.
"Hij is lid van de orde omdat hij jeweetwel weg wilt hebben de meeste die bij de orde werken haat hij" legde Hermelien uit.
"Dat maakt niet uit, ik maak me grote zorgen om Madison. Je kent haar. Ze zal niets vertellen en je weet dat Voldemort dat niet kan hebben" zei Harry bezorgd en plofte op de bank van de woonkamer neer.
"Dat weet ik Harry en ik maar me ook zorgen" zei Hermelien en ging naast Harry zitten.
"Denk je dat Voldemort haar heeft?" vroeg Harry.
"Alles kan" zei Hermelien.
"Emmelein" zei een klein kinderstemmetje en zag dat Elissa de deur open had gemaakt en naar binnen was komen lopen.
"Kom maar Elissa" zei Hermelien die de laatste tijd veel bezig was geweest met Elissa leren lopen naast haar taken van de orde, en het had geholpen. Elissa liep nu het hele huis rond en haalde veel kattenkwaad uit. Ook nu kwam Elissa naar Hermelien toelopen en die nam haar op schoot.
"Wat gaan we met Elissa's verjaardag doen als Malfidus en Madison nog niet terug zijn?" vroeg Hermelien en Harry haalde zijn schouders op. Hij was nooit goed geweest in dit soort dingen en als kind had hij zelf nooit feestjes gehad.
"Ik denk gewoon een feestje geven, mevrouw Wemel heeft zeven kinderen die zou wel weten wat we kunnen doen" stelde Harry voor.
"Ik bedoelde eigenlijk of we het door moeten laten gaan. Als ik een kind zou hebben zou ik voor geen goud de eerste verjaardag van mij dochter willen missen" vertelde Hermelien.
"Dat is aan jou Hermelien, ik vind het op zich al een prestatie dat Elissa Viktor Kruml na kan doen" zei Harry en Hermelien lachte.
"Ja, als Malfidus dit een paar jaar geleden geweten had dan was dát het enige goede punt geweest" zei Hermelien.
"Ja" zei Harry en grinnikte.

Madison zat nog steeds in de koude cel. Ze rilde en zat gehurkt op de grond. Maria lag met haar hoofd op haar schoot. En Rilde ook. Ze was ziek en Madison zou niet weten wat ze moest doen als het erger zou worden. Zelf was ze nog kerngezond maar was flink vermagerd en ze zat onder de blauwe plekken en wonden die af en toe ontstaken.
Het was geen schone en vriendelijk bedoeling en de behandeling was nog erger. Ze kregen twee keer per dag wat te eten. Net genoeg om te overleven. Madison gaf nu al het eten aan Maria en daarom had ze al een dag niet gegeten. Ook miste ze Draco. Ze had hem sinds ze hier was gebracht niet meer gezien. Ze was bezorgd om hem, als hij net zo een behandeling als haar kreeg had ze het erg met hem te doen.
"Madison" zei Maria met een zachte trillerige stem.
"Ja" zei Madison en Maria deed haar ogen open die ze net nog dicht had.
"Als er een mogelijkheid is dat je kan ontsnappen zonder mij, ga dan weg" zei Maria.
"Nee, nooit ik zal je hier laten zitten" zei Madison en veegde het rode haar uit haar gezicht. Af en toe werd Madison door Wormstaart gehaald en werd ze naar Voldemort gebracht. Die stelde steeds vragen de tot het eind van de orde van de feniks en haar familie konden betekenen. Madison had haar kaken stijf op elkaar gehouden. Ze zou nog liever dood gaan dan dat ze alles vertelde. Ze was wel bang dat Voldemort Veritaserum zou gaan gebruiken. Maar dat waren zorgen voor later, ze moest zich nu concentreren om Maria beter te maken.
Ineens hoorde ze sleutels rinkelen en ging de deur open. Wormstaart kwam binnen.
"Je moet komen" zei hij even koud en kil als het was.
"Maria, ik ben zo terug" zei Madison, Maria ging zitten en omhelsde haar vriendin.
"Wacht niet op mij" fluisterde ze en liet haar los. Ze liep de gang op en Wormstaart hield haar stevig vast.
"Hou me toch niet zo stevig vast ik kan toch nergens heen!" zei Madison geïrriteerd tegen Wormstaart die haar wel wat losser vast hield.
"Ik krijg ook mijn opdrachten" zei Wormstaart terug.
Al snel waren ze bij de deur aangekomen die naar de kamer van Voldemort leed en toen Wormstaart de deur open deed rukte Madison zich met geweld los. Draco lag bloedend op de grond en Madison knielde nu bij hem neer en tilde zijn hoofd op net als hij bij Maria had gedaan.
Ze keek in zijn mooie grijze ogen en was blij om hem te zien en hij was zo te zien ook blij om haar te zien. Draco's kleren zaten onder het bloed, het was duidelijk dat hij net gemarteld was.
"Madison" zei Draco trillerig.
"Draco" zei ze terug.
"Wormstaart laat mij alleen" zei een kille stem en Madison keek Voldemort met samengeknepen ogen aan.
"Crucio!" schreeuwde hij en Madison werd door de spreuk geraakt. Het was alsof haar lichaam door duizenden naalden werd geprikt. Ze hield haar stem in, ze wilde schreeuwen. Dat zou een teken van een zwakte zijn. Dat wilde ze niet.
Gelukkig stopte Vodemort met de vloek toen ze dat dacht en ze stond op. Kon ze maar ontsnappen. Had ze maar een toverstok.
"Vertel me nu waar Potter is of je echtgenoot gaat er aan!" schreeuwde Voldemort.
"Ik zal het je nooit vertellen!" schreeuwde Madison terug en voor ze het wist lag ze weer stuiptrekkend op de grond van pijn.
"Zeg het!" schreeuwde Voldemort.
Wat er toen gebeurde kon Madison niet verklaren. Ze dacht aan het feit dat ze zo graag een toverstok zou willen hebben om te ontsnappen dat de stok die Voldemort in zijn hand hield in haar hand vloog. Ze twijfelde geen moment en vuurde meteen een lamstraal af. Voldemort wankelde even maar schreeuwde toen om hulp.
Even dacht Madison er aan om al die hulp te lijf te gaan maar kwam toen toch op andere gedachten doordat 'de hulp' waarschijnlijk veel te sterk en te veel zou wezen. Het voelde niet goed om Maria achter te laten. Het was alsof Maria wist dat dit zou gebeuren. Toen de deur open ging en Wormstaart met versterking naar binnen kwam pakte Madison Draco vast en verschijnselde naar het Grimboutplein.

"Help hem" zei ze toen ze op de grond onder haar voeten voelde al wist ze niet of ze het tegen een bekende had of een vreemde.
"Madison!" schreeuwde een stem en toen ze zag van wie die stem kwam zag ze Hermelein aanrennen met Harry.

"Ik denk dat Malfidus naar het st. Hostilo moet deze verwondingen zijn te erg voor hier behandeld te worden" zei Harry toen hij Draco had bekeken.
Toen ging de deur van de woonkamer open en kwamen Fret en George naar binnen.
"Zijn verdiende loon" zei Fret toen hij Malfidus zag liggen, toen kon Madison het niet meer in houden en sloeg Fret met een stomp in zijn gezicht.
"Hij mag je vriend dan wel niet wezen je beledigd hem niet in mijn bijzijn!" schreeuwde Madison en werd door Hermelien in bedwang gehouden.
Madison keek naar Draco, hij was bewusteloos en het leek of hij dood was. Als Madison zijn borst niet op en neer zag bewegen was ze echt gek geworden.
"Haal liever hulp in het st. Hostilo!" schreeuwde Madison weer naar hun. Ze deden meteen wat ze zeiden wat Madison nogal verbaasde. Niet veel later kwamen een paar helers en namen Draco mee. Madison wilde dolgraag mee maar Hermelien hield haar tegen.
"Laat me gaan Hermelien! Ik heb hem maanden niet gezien" schreeuwde ze.
"Nee, het is het beste als je hier blijft" zei ze en zuchtte, tegenstribbelen als Hermelien wat in haar hoofd had was onmogelijk.
Ze stribbelde ook niet meer tegen, gaf Draco een kus op zijn voorhoofd en zag de Helers verschijnselen.
Hermelien begeleidde Madison nu naar de bank waar ze op ging zitten. Hermelien schoof het haar van Madison achter haar oren en schrok.
"Madison wat hebben ze met je gedaan?" vroeg ze.
"Dat maakt niet uit, we moeten naar Maria toe" zei Madison en keek Hermelien aan.
"Eerst ga je vertellen wie je heeft ontvoerd waarvoor en waarheen" zei Hermelien en ging naast haar zitten.
"Ik ben ontvoerd door Voldemort, omdat ik moest vertellen waar deze schuilplaats was en waarheen zou ik niet weten, naar een of andere donkere gevangenis" zei Madison en kon zich nu niet voorstellen dat iets of iemand haar in die vieze cel gevangen had gehouden.
"Kan je die plek nog vinden?" vroeg Harry.
"Ja, jij gaat met me mee en dan bevrijden we Maria" zei Madison en stond snel op. Hermelien wilde eerst nog een verwijt maken maar hield snel haar mond. Ze verdwijnselde met z'n drieën en verschijnselde weer in de kamer waar de troon stond. Die was echter leeg en Madison rende nu naar de deur die naar de cellen leed. De cellen waren even leeg als de kamer waar de troon had gestaan en Madison rende nu snel naar de cel waar zij met Maria had gezeten. Die was ook leeg en Madison zakte tegen de muur naar beneden. Harry en Hermelien die haar hadden gevolgd hielpen haar weer over eind al kon ze bijna niet meer op haar benen staan.
"Madison we gaan weer naar huis toe" zei Hermelien en verschijnselde met haar samen. Ze was nu absoluut niet in staat om te verschijnselen. Toen ze thuis waren legde Hermelien Madison op de bank neer. Ze was doodmoe en sliep al snel. Harry en Hermelein waren ondertussen naar de keuken gegaan waar ze rustig konden praten. Fret en George waren ook weer terug maar die zaten er maar plompverloren bij terwijl ze naar het gesprek luisterde.

"Dit is echt zo verschrikkelijk" zei Hermelien toen ze net zaten.
"Ja vertel mij wat. Ik mag Malfidus absoluut niet maar ik begin wel medelijden te krijgen met Madison en hem. Altijd moet hun wat overkomen" zei Harry.
"Ja, en als ze beter is zal ze Maria absoluut willen zoeken" zei Hermelein.
"Nou ik help haar mee. Als je ziet hoe ze haar behandeld hebben. Dat is echt onmenselijk" Zeiden Fret en George.
"Ja, en dan help ik ook mee" zei Harry resoluut.
"Ja, maar hoe gaan we alles aanpakken?" vroeg Hermelien.
"We weten niet waar Voldemort zit en waar hij zit daar zit Maria en wij zijn al maanden bezig om uit te zoeken waar Voldemort zit" legde Hermelien uit toen ze naar de vragende blikken keek.
"Daar zeg je me wat, maar ik weet iemand die wel weet waar Voldemort zit" zei Harry en kreeg een idee.
"Wie dan?" vroegen Fret en George in koor.
"Die ene jongen van eerder vandaag" zei Harry tegen Hermelien die zich de jongen nog goed herinnerde.
"Dat is een idee, hij is hier in maanden niet geweest en het word maar eens tijd dat hij weer eens komt" Zei Hermelien.

Madison was in de andere kamer wakker geworden. Ze stond nu voor een spiegel en kamde de klitten uit haar haren. Tranen probeerde zit in te houden. Ze moest zich sterk houden. Ze wilde niet zwak lijken na al die maanden die ze vol had gehouden
Toen ze haar haren had gekamd liep ze de gang op, in de keuken hoorde ze een druk gesprek maar lette daar niet op. Ze liep de trap op en ging naar haar kamer.
Elissa zat daar met een paar knuffelbeertjes te spelen.
Madison wist niet hoe snel ze naar haar dochter toe moest lopen om haar te omhelzen. Haar dochter die had ze het meest gemist van alles.