Hoofdstuk
21
Ontsnapt!
"Hoe bedoel je? Ze zijn al bijna vier maanden vermist en Elissa is bijna jarig!" schreeuwde Harry tegen een lid van de orde die hij nog nooit eerder gezien had. Hij had de opdracht gekregen om uit te zoeken waar Madison, Draco en de vermiste Maria waren gebleven. Het was duidelijk dat ze ontvoerd waren maar nog niet door wie en hoe al hadden ze een aardig idee.
"De heer van het duister heeft in de verstreken tijd niets
verteld" zei de jongen.
"Madison weet dingen die Voldemort
niet mag weten weet je hoe waardevol ze is?" vroeg Harry en de
jongen rilde bij het horen van de naam.
"Ik speel niet voor
niets dubbelspion als Voldemort haar echt heeft zal hij mij misschien
wel over een tijdje een opdracht geven aan mij die misschien iets met
haar te maken heeft dus als jij jouw werk doet doe ik mijn werk en
des te sneller we dat doen des te eerder de heer van het duister
verslagen is" zei de jongen en verdwijnselde.
"Hij is lid van
de orde omdat hij jeweetwel weg wilt hebben de meeste die bij de orde
werken haat hij" legde Hermelien uit.
"Dat maakt niet uit, ik
maak me grote zorgen om Madison. Je kent haar. Ze zal niets vertellen
en je weet dat Voldemort dat niet kan hebben" zei Harry bezorgd en
plofte op de bank van de woonkamer neer.
"Dat weet ik Harry en
ik maar me ook zorgen" zei Hermelien en ging naast Harry zitten.
"Denk je dat Voldemort haar heeft?" vroeg Harry.
"Alles
kan" zei Hermelien.
"Emmelein" zei een klein
kinderstemmetje en zag dat Elissa de deur open had gemaakt en naar
binnen was komen lopen.
"Kom maar Elissa" zei Hermelien die
de laatste tijd veel bezig was geweest met Elissa leren lopen naast
haar taken van de orde, en het had geholpen. Elissa liep nu het hele
huis rond en haalde veel kattenkwaad uit. Ook nu kwam Elissa naar
Hermelien toelopen en die nam haar op schoot.
"Wat gaan we met
Elissa's verjaardag doen als Malfidus en Madison nog niet terug
zijn?" vroeg Hermelien en Harry haalde zijn schouders op. Hij was
nooit goed geweest in dit soort dingen en als kind had hij zelf nooit
feestjes gehad.
"Ik denk gewoon een feestje geven, mevrouw
Wemel heeft zeven kinderen die zou wel weten wat we kunnen doen"
stelde Harry voor.
"Ik bedoelde eigenlijk of we het door moeten
laten gaan. Als ik een kind zou hebben zou ik voor geen goud de
eerste verjaardag van mij dochter willen missen" vertelde
Hermelien.
"Dat is aan jou Hermelien, ik vind het op zich al
een prestatie dat Elissa Viktor Kruml na kan doen" zei Harry en
Hermelien lachte.
"Ja, als Malfidus dit een paar jaar geleden
geweten had dan was dát het enige goede punt geweest" zei
Hermelien.
"Ja" zei Harry en grinnikte.
Madison zat
nog steeds in de koude cel. Ze rilde en zat gehurkt op de grond.
Maria lag met haar hoofd op haar schoot. En Rilde ook. Ze was ziek en
Madison zou niet weten wat ze moest doen als het erger zou worden.
Zelf was ze nog kerngezond maar was flink vermagerd en ze zat onder
de blauwe plekken en wonden die af en toe ontstaken.
Het was geen
schone en vriendelijk bedoeling en de behandeling was nog erger. Ze
kregen twee keer per dag wat te eten. Net genoeg om te overleven.
Madison gaf nu al het eten aan Maria en daarom had ze al een dag niet
gegeten. Ook miste ze Draco. Ze had hem sinds ze hier was gebracht
niet meer gezien. Ze was bezorgd om hem, als hij net zo een
behandeling als haar kreeg had ze het erg met hem te doen.
"Madison"
zei Maria met een zachte trillerige stem.
"Ja" zei Madison en
Maria deed haar ogen open die ze net nog dicht had.
"Als er een
mogelijkheid is dat je kan ontsnappen zonder mij, ga dan weg" zei
Maria.
"Nee, nooit ik zal je hier laten zitten" zei Madison
en veegde het rode haar uit haar gezicht. Af en toe werd Madison door
Wormstaart gehaald en werd ze naar Voldemort gebracht. Die stelde
steeds vragen de tot het eind van de orde van de feniks en haar
familie konden betekenen. Madison had haar kaken stijf op elkaar
gehouden. Ze zou nog liever dood gaan dan dat ze alles vertelde. Ze
was wel bang dat Voldemort Veritaserum zou gaan gebruiken. Maar dat
waren zorgen voor later, ze moest zich nu concentreren om Maria beter
te maken.
Ineens hoorde ze sleutels rinkelen en ging de deur
open. Wormstaart kwam binnen.
"Je moet komen" zei hij even
koud en kil als het was.
"Maria, ik ben zo terug" zei
Madison, Maria ging zitten en omhelsde haar vriendin.
"Wacht
niet op mij" fluisterde ze en liet haar los. Ze liep de gang op en
Wormstaart hield haar stevig vast.
"Hou me toch niet zo stevig
vast ik kan toch nergens heen!" zei Madison geïrriteerd tegen
Wormstaart die haar wel wat losser vast hield.
"Ik krijg ook
mijn opdrachten" zei Wormstaart terug.
Al snel waren ze bij de
deur aangekomen die naar de kamer van Voldemort leed en toen
Wormstaart de deur open deed rukte Madison zich met geweld los. Draco
lag bloedend op de grond en Madison knielde nu bij hem neer en tilde
zijn hoofd op net als hij bij Maria had gedaan.
Ze keek in zijn
mooie grijze ogen en was blij om hem te zien en hij was zo te zien
ook blij om haar te zien. Draco's kleren zaten onder het bloed, het
was duidelijk dat hij net gemarteld was.
"Madison" zei Draco
trillerig.
"Draco" zei ze terug.
"Wormstaart laat mij
alleen" zei een kille stem en Madison keek Voldemort met
samengeknepen ogen aan.
"Crucio!" schreeuwde hij en Madison
werd door de spreuk geraakt. Het was alsof haar lichaam door
duizenden naalden werd geprikt. Ze hield haar stem in, ze wilde
schreeuwen. Dat zou een teken van een zwakte zijn. Dat wilde ze niet.
Gelukkig stopte Vodemort met de vloek toen ze dat dacht en ze
stond op. Kon ze maar ontsnappen. Had ze maar een toverstok.
"Vertel
me nu waar Potter is of je echtgenoot gaat er aan!" schreeuwde
Voldemort.
"Ik zal het je nooit vertellen!" schreeuwde
Madison terug en voor ze het wist lag ze weer stuiptrekkend op de
grond van pijn.
"Zeg het!" schreeuwde Voldemort.
Wat er
toen gebeurde kon Madison niet verklaren. Ze dacht aan het feit dat
ze zo graag een toverstok zou willen hebben om te ontsnappen dat de
stok die Voldemort in zijn hand hield in haar hand vloog. Ze
twijfelde geen moment en vuurde meteen een lamstraal af. Voldemort
wankelde even maar schreeuwde toen om hulp.
Even dacht Madison er
aan om al die hulp te lijf te gaan maar kwam toen toch op andere
gedachten doordat 'de hulp' waarschijnlijk veel te sterk en te
veel zou wezen. Het voelde niet goed om Maria achter te laten. Het
was alsof Maria wist dat dit zou gebeuren. Toen de deur open ging en
Wormstaart met versterking naar binnen kwam pakte Madison Draco vast
en verschijnselde naar het Grimboutplein.
"Help hem" zei
ze toen ze op de grond onder haar voeten voelde al wist ze niet of ze
het tegen een bekende had of een vreemde.
"Madison!"
schreeuwde een stem en toen ze zag van wie die stem kwam zag ze
Hermelein aanrennen met Harry.
"Ik denk dat Malfidus naar
het st. Hostilo moet deze verwondingen zijn te erg voor hier
behandeld te worden" zei Harry toen hij Draco had bekeken.
Toen
ging de deur van de woonkamer open en kwamen Fret en George naar
binnen.
"Zijn verdiende loon" zei Fret toen hij Malfidus zag
liggen, toen kon Madison het niet meer in houden en sloeg Fret met
een stomp in zijn gezicht.
"Hij mag je vriend dan wel niet
wezen je beledigd hem niet in mijn bijzijn!" schreeuwde Madison en
werd door Hermelien in bedwang gehouden.
Madison keek naar Draco,
hij was bewusteloos en het leek of hij dood was. Als Madison zijn
borst niet op en neer zag bewegen was ze echt gek geworden.
"Haal
liever hulp in het st. Hostilo!" schreeuwde Madison weer naar hun.
Ze deden meteen wat ze zeiden wat Madison nogal verbaasde. Niet veel
later kwamen een paar helers en namen Draco mee. Madison wilde
dolgraag mee maar Hermelien hield haar tegen.
"Laat me gaan
Hermelien! Ik heb hem maanden niet gezien" schreeuwde ze.
"Nee,
het is het beste als je hier blijft" zei ze en zuchtte,
tegenstribbelen als Hermelien wat in haar hoofd had was onmogelijk.
Ze stribbelde ook niet meer tegen, gaf Draco een kus op zijn
voorhoofd en zag de Helers verschijnselen.
Hermelien begeleidde
Madison nu naar de bank waar ze op ging zitten. Hermelien schoof het
haar van Madison achter haar oren en schrok.
"Madison wat
hebben ze met je gedaan?" vroeg ze.
"Dat maakt niet uit, we
moeten naar Maria toe" zei Madison en keek Hermelien aan.
"Eerst
ga je vertellen wie je heeft ontvoerd waarvoor en waarheen" zei
Hermelien en ging naast haar zitten.
"Ik ben ontvoerd door
Voldemort, omdat ik moest vertellen waar deze schuilplaats was en
waarheen zou ik niet weten, naar een of andere donkere gevangenis"
zei Madison en kon zich nu niet voorstellen dat iets of iemand haar
in die vieze cel gevangen had gehouden.
"Kan je die plek nog
vinden?" vroeg Harry.
"Ja, jij gaat met me mee en dan
bevrijden we Maria" zei Madison en stond snel op. Hermelien wilde
eerst nog een verwijt maken maar hield snel haar mond. Ze
verdwijnselde met z'n drieën en verschijnselde weer in de
kamer waar de troon stond. Die was echter leeg en Madison rende nu
naar de deur die naar de cellen leed. De cellen waren even leeg als
de kamer waar de troon had gestaan en Madison rende nu snel naar de
cel waar zij met Maria had gezeten. Die was ook leeg en Madison zakte
tegen de muur naar beneden. Harry en Hermelien die haar hadden
gevolgd hielpen haar weer over eind al kon ze bijna niet meer op haar
benen staan.
"Madison we gaan weer naar huis toe" zei
Hermelien en verschijnselde met haar samen. Ze was nu absoluut niet
in staat om te verschijnselen. Toen ze thuis waren legde Hermelien
Madison op de bank neer. Ze was doodmoe en sliep al snel. Harry en
Hermelein waren ondertussen naar de keuken gegaan waar ze rustig
konden praten. Fret en George waren ook weer terug maar die zaten er
maar plompverloren bij terwijl ze naar het gesprek luisterde.
"Dit
is echt zo verschrikkelijk" zei Hermelien toen ze net zaten.
"Ja
vertel mij wat. Ik mag Malfidus absoluut niet maar ik begin wel
medelijden te krijgen met Madison en hem. Altijd moet hun wat
overkomen" zei Harry.
"Ja, en als ze beter is zal ze Maria
absoluut willen zoeken" zei Hermelein.
"Nou ik help haar mee.
Als je ziet hoe ze haar behandeld hebben. Dat is echt onmenselijk"
Zeiden Fret en George.
"Ja, en dan help ik ook mee" zei Harry
resoluut.
"Ja, maar hoe gaan we alles aanpakken?" vroeg
Hermelien.
"We weten niet waar Voldemort zit en waar hij zit
daar zit Maria en wij zijn al maanden bezig om uit te zoeken waar
Voldemort zit" legde Hermelien uit toen ze naar de vragende blikken
keek.
"Daar zeg je me wat, maar ik weet iemand die wel weet
waar Voldemort zit" zei Harry en kreeg een idee.
"Wie dan?"
vroegen Fret en George in koor.
"Die ene jongen van eerder
vandaag" zei Harry tegen Hermelien die zich de jongen nog goed
herinnerde.
"Dat is een idee, hij is hier in maanden niet
geweest en het word maar eens tijd dat hij weer eens komt" Zei
Hermelien.
Madison was in de andere kamer wakker geworden. Ze
stond nu voor een spiegel en kamde de klitten uit haar haren. Tranen
probeerde zit in te houden. Ze moest zich sterk houden. Ze wilde niet
zwak lijken na al die maanden die ze vol had gehouden
Toen ze
haar haren had gekamd liep ze de gang op, in de keuken hoorde ze een
druk gesprek maar lette daar niet op. Ze liep de trap op en ging naar
haar kamer.
Elissa zat daar met een paar knuffelbeertjes te
spelen.
Madison wist niet hoe snel ze naar haar dochter toe moest
lopen om haar te omhelzen. Haar dochter die had ze het meest gemist
van alles.
