Hoofdstuk
24
De helpende kracht Telekinese
"Hij is de
belangrijkste van ons allemaal" zei Madison tijdens de
spoedvergadering die op was gezet nadat Harry was ontvoerd. Ergens
verderop hoorde ze een tovenaar praten die haar vertaalde tegen de
Franse ordeleden die hun waren komen redden doordat Fleur ze snel had
gewaarschuwd.
"En hoe wil je hem dan gaan redden?" vroeg een
vrouw die ze niet kende en stond net als Madison op.
"De orde
heeft spionnen" zei Madison en ze doelde op Orlando.
"Dus je
klopt gewoon aan bij jeweetwel en vraagt of ze hem terug willen
geven?" vroeg de vrouw en deed haar zwarte haar achter haar oor.
Verschillende mensen begonnen te grinniken maar daar lette Madison
niet op.
"Als het moet wel ja" zei ze en hoorde dat ze weer
vertaald werd.
"Nou dat gaat niet werken, ik heb een idee dat
we Dooddoeners volgen en dan binnen dringen" stelde ze voor maar
hoorde veel negatieve geluiden om zich heen.
"Harry is niet
zomaar een ordelid, hij is de jongen die bleef leven en die Voldemort
moet verslaan" zei Madison en bijna alle mensen rilde even toen ze
de naam van Voldemort had gezegd.
"Madison heeft gelijk" zei
Hermelien en stond ook op.
"Als we nou met z'n alle de
schuilplaats nou overmeesteren kunnen we Harry bevrijden en misschien
kan hij er dan zelfs een eind aan maken" zei Hermelien en toen ze
dat had gezegd klonk er een geklap door de hele ruimte van de keuken
waar de vergadering werd gehouden. Er waren zoveel mensen dat niet
iedereen kon zitten en ook veel mensen moesten staan, het was zelf zo
dat de deur niet dicht kon en er een paar mensen op de gang stonden.
"Oké, als de Franse delegatie terug naar het veld gaat
waar we net waren blijven de engelse nog even hier" zei Hermelien
en werd vertaald. Meteen verschijnselde de Franse delegatie en het
werd wat ruimer maar was nog steeds krap.
"Wij gaan alvast
onze mensen inliechten succes" zei één van de leiders
van de Franse delegatie en verschijnselde nu ook.
"Hermelien,
ik denk dat jij de mensen toe moet spreken" zei Madison en ging bij
Draco staan die de hele tijd achter haar had gestaan. Iedereen stond
nu op en pakte zijn of haar toverstok.
"Dit is misschien wel de
strijd der strijden die gestreden moet worden. Er zijn veel
slachtoffers gevallen en die zullen nu ook misschien wel vallen. Ik
kan niet beloven dat dit het eind word want misschien word dat het
ook wel niet maar nu zal er in ieder geval een grote strijd plaats
vinden. Een strijd die wij moeten winnen" zei Hermelien en het werd
stil.
Iedereen verschijnselde nu en ze kwamen aan op het veld
waar Madison eerder die dag had gestreden.
"Draco denk jij
dat dit het eind is van alles?" vroeg Madison en keek Draco in zijn
ogen aan.
"Als het aan Potter moet leggen denk ik het niet. De
heer van het duister zal hem zeker verzwakt hebben" zei Draco en
keek haar terug aan.
"Denk je dat Harry al dood is?" vroeg
Madison geschokt.
"Nee, ik ken de heer van het duister. Eerst
wilt hij Potter martelen en daarna vermoorden" zei Draco en aan
zijn gezicht te zien was hij hier zeker van.
"Ik hoop dat hij
het niet te erg heeft" zei Madison onbezorgd en Draco lachte.
"Wat
nou!" vroeg ze lacherig.
"Je geeft altijd meer om anderen dan
om jezelf" zei hij en omhelsde haar.
"We verschijnselen snel
naar het kasteel!" schreeuwde Hermelien en kort daarna hoorde
Madison het in het Frans.
Ze verschijnselde en zat zo te zien
goed omdat ze dezelfde Dooddoeners zag.
"Blijf bij me in de
buurt" zei Draco.
"Ik ga naar binnen, ik wil erbij zijn als
Voldemort word verslagen" zei Madison en zag dat er Dooddoeners op
hen afkwamen vanuit het kasteel en mensen nu al spreuken begonnen af
te vuren.
"Madison dat is…" maar Madison zou er nooit
achter komen wat dat zou zijn want ze was al verdwijnseld in het
kasteel en al snel verschijnselde Draco naast haar.
"Er zat
niet eens een Fidelius bezwering op" zei Madison alsof Voldemort
een kind van 5 was geweest en wilde naar een deur lopen waar een
licht uit kwam maar Draco verkwam dat en trok aan haar arm.
"Madison
dit kan je dood worden ik wil niet dat je naar binnen gaat"
fluisterde Draco en Madison rukte zich los.
"Als je bang bent
blijf jij maar hier" zei Madison en sloop naar de deur en bleef om
de hoek staan.
"Zo bedoel ik het niet" zei hij en ineens
verschenen Ginny en Hermelien met een luidde knal en voegde zich bij
Madison.
"Zo te zien hadden we dezelfde ideeën"
fluisterde Hermelien en Draco deed de deur met een knal open en ging
met opgeheven toverstok naar binnen. Madison, Hermelein en Ginny
gingen snel achter hem aan en daar treftte ze Voldemort met een paar
Dooddoeners aan en Harry die bloedend op de grond lag.
"Ik
vroeg mezelf al af wanneer jullie kwamen" zei Voldemort en met een
spreuk sloot hij de deur.
"Nou nu dus" zei Hermelien en nu
kwamen de Dooddoeners naar voren en pakte iedereen vast. Iedereen
verzette zich en bij de meeste lukte het ook. Al snel was iedereen
hevig in gevecht en vlogen de spreuken om ieders oren.
Madison
was met een man in gevecht die ze niet kende maar wel goed kon
vechten. Zij ontweek al zijn spreuken en hij haar spreuken.
Toen
besloot Madison het niet meer eerlijk te spelen en gooide de
Dooddoener met een knal tegen de muur van de kamer wat hard aan kwam
want iedereen was in gevecht en maakte veel lawaai, toch was zijn
'oeh' goed te horen en hij viel bewusteloos op de grond. Haar
telekinese was toch sterker geworden.
Ze zag dat Voldemort met
plezier naar de gevechten keek en zelf niks uitspookte.
"Paralitis!"
schreeuwde Madison naar hem maar Voldemort had het door, hij
blokkeerde de spreuk en vloog nu naar Madison terug. Die vloog
leviteerde de lucht in en ging weer omlaag.
"Dus jij wilt
vechten" zei Voldemort en vuurde een groene spreuk af die Madison
maar net kon ontwijken.
Voordat Madison een spreuk kon zeggen
vuurde hij weer een spreuk af en Madison kon die alleen ontwijken
door een duikvlucht te nemen. Nu werd ze boos en gebruikte zonder het
te weten haar telekinese op Voldemort. Die vloog de lucht in en liet
zijn toverstok vallen. Ze voelde ineens al de woede omhoog komen. Al
de woede die ze gekoesterd had. Ze liet hem omhoog door de kamer
vliegen en sloeg hem tegen alle muren en plafonds aan. Ze hoorde de
pijnkreten van Voldemort en hoorde niemand meer vechten. Ze voelde
dat de blikken op haar werden gericht en een paar minuten later deed
ze haar ogen dicht en viel Voldemort in een prop op de grond.
Al
die tijd kon ze weinig met haar ogen knipperen. Ze deed haar ogen
weer open en liep naar Voldemort toe. Ze pakte haar toverstok van de
grond af en legde de toverstaf van Voldemort daarvoor in de plaats,
want sinds ze gevangen was genomen had Voldemort haar toverstok nog
die hij zo te zien gebruikte en Madison die van hem.
"Dat was
voor al de pijn die jij iedereen hebt aangedaan, nu is het de beurt
aan Harry om je te vermoorden" zei Madison en keek om haar heen
zoekende haar Harry. Harry lag nog steeds hevig bloedend op de grond
en ademde zwaar.
"Madison Harry kan nu niet vechten" zei
Hermelien.
"Dood hem zelf" zei Ginny en iedereen keek haar
aan. Zelfs Voldemort opende zijn vieze rode spleetachtige ogen.
"Het
was maar een idee" zei Ginny die een bloedneus had.
De
Dooddoeners deden nu hun Maskers af en Madison herkende Lucius
Malfidus en iemand die ze uit verhalen kende, Severus Sneep.
Sommige
liepen naar hun meester toe en andere begonnen gewoon weer met
vechten maar die waren door een paar snelle spreuken van Hermelien
snel ontwapend.
"Hermelien ga naar buiten en vertel tegen
iedereen dat het gevecht over is en dat geen van beide heeft
gewonnen, Ginny breng Harry weg" fluisterde Madison snel in ieders
oor nu de Dooddoeners beschermend rond hun meester gingen staan.
Ineens ging de deur open en kwamen Fret en George binnen met
opgeheven toverstok. Ze zaten onder de schrammen.
"Wij dachten
we komen even kijken" zeiden ze in koor en meteen begon het gevecht
weer door te gaan. Madison vocht niet. Ze keek naar alles en
probeerde mensen te helpen door wat spreuken de verkeerde richting op
te sturen. Voldemort werd nog steeds door zijn Dooddoeners beschermd
en Ginny was al met Harry verdwijnseld. Ook Hermelien was nu nergens
te bekennen. Madison zag ook dat Draco en Lucius met elkaar in
gevecht waren maar meer met elkaar praatte dan dat ze zich op het
gevecht richtte. Het waren ook lullige spreuken die ze naar elkaar
stuurde en Madison wist dat het een vader en zoon gesprek was maar
niet wilde opvallen. Ineens werd Madison geraakt en viel tegen de
tafel aan waar ze bij in de buurt stond, die viel om en Madison lag
er nu achter. Even kreeg ze geen adem en voelde toen een pijn in haar
borst, bijna net zo erg als de Crusiatusvloek. Toen ze naar haar
borst keek zag ze dat het rood was alhoewel het niet bloedde.
Niet
veel tijd later zag ze dat Draco bij haar kwam en achter de
beschermende tafel naast haar ging zitten.
"Wat voor spreuk
heeft je geraakt?" vroeg Draco.
"Weet ik niet maar het doet
wel pijn" zei Madison.
"Kan je, je nog bewegen?" vroeg
Draco en er botste een spreuk tegen de tafel aan.
"Nee, maar
wat is er gebeurd het is zo stil" vroeg Madison en probeerde zich
te bewegen al lukte dat niet.
"Na de wapenstilstand van net is
iedereen weer aan het vechten en Potter en jeweetwel zijn weg"
vertelde Draco en keek over de tafel.
"Draco, ik kan me echt
niet bewegen" zei Madison paniekerig en de pijn die ze in haar
borst had gevoeld verspreidde zich nu door haar hele lichaam.
"Rustig maar Madison, ik denk dat het zo afgelopen is en wij
zijn aan de winnende hand, alleen mijn vader staat nog over eind en
de rest legt her en der bewusteloos op de grond" vertelde Draco en
Madison zuchtte, haar mond was het enige wat het nog deed afgezien
van haar ogen.
"Draco, ik heb hulp nodig. Ik ben geraakt door
een spreuk die me verlamt ofzo, maar geen lamspreuk en mijn longen
doen het zo niet meer, ik voel het" ze Madison en begon steeds
moeilijker adem te halen. Zou dit dan het einde zijn. Zou ze hier
dood gaan.
"Oké, Madison ik breng je nu naar het st.
Hostilo" zei Draco en Madison had geen adem over om iets terug te
zeggen. Ze ademde nu heel moeilijk met open mond. Draco stond op en
tilde haar op. Er kwamen gelukkig geen spreuken hun kant op en samen
verdwijnselden ze.
Ze kwamen in het st. Hostilo aan en zo te zien werd er meteen een bed voor haar gehaald. Ze keek Draco aan die haar nu op een bed legde en een kus op haar voorhoofd gaf. Dat was het laatst wat ze kon herinneren van die dag want toen verdween ze in een diepe slaap en werd het zwart voor haar ogen.
