Hoofdstuk 27
Vergeten en Vergeven

Een paar dagen later was de rust teruggekeerd. Niet alleen in Grimboutplein 12 maar ook in het lichaam van Madison. Ze had Draco genegeerd al had hij alle moeite gedaan om Madison alleen te krijgen maar dat was niet gelukt. Steeds als ze hem in huis tegen kwam liep Hermelien naast haar of Harry.
Toch miste ze Draco en had ze af en toe het gevoel dat ze hem moest vergeven, maar een ander stemmetje in haar zei dan dat ze niet zo slap moest wezen. Ze wist dat het er eens van moest komen al had ze er geen zin in, en nu ook geen tijd. Ze had besloten nu ze ruzie had met Draco zelf geld te gaan verdienen en niet op zijn zak te leven. Het beroep Schouwer leek haar wel wat maar daarvoor moest je veel ervaring hebben en veel studeren. Harry was ook schouwer en had er en half jaar voor moeten studeren. Hij had Madison verteld dat hij een uitzondering was geweest en ze die tegenwoordig veel meer maakten omdat ze troepen tegen Voldemort nodig hadden. Vooral als je bij de orde van de feniks zat had je voorrechten maar alsnog namen ze niet iedereen aan en zou het een hele klus worden om haar die baan te laten krijgen. Harry had voorgesteld mee te gaan en een goed woordje voor haar te doen en Madison nam dat maar al te graag aan. Vandaag zou ze weg gaan samen met Harry en Hermelien.

"Dus wees gewoon jezelf" fluisterde Harry ze liep met hem en Hermelien in het ministerie van toverkunst en Harry had de vervelende gewoonte gekregen om Madison steeds tips toe te fluisteren.
"Oké, ik zal er aan denken" zei Madison die best wel zenuwachtig was. Eindelijk waren ze bij het schouwershoofdkwartier aangekomen en Harry ging naar binnen. Binnen was het erg rustig. Harry had verteld dat het eerst altijd heel druk was geweest maar iedereen nu achter Dooddoeners aan moest en dat kon Madison wel begrijpen ook.
"Potter fijn dat je er bent" zei een vrouw die achter een bureau vandaan kwam en naar het drietal toe liep.
"Dit is nou Madison waar ik over heb geschreven" zei Harry en duwde Madison naar voren die tegen de vrouw op keek. Want de vrouw was heel lang en heel dik en had donkerblond haar.
"Nogal tenger" zei de vrouw die rond Madison heen liep en haar bekeek. Even was Madison van de kaart, die vrouw vond haar tenger terwijl ze zelf de omvang had van een babyolifant.
"Weet je zeker dat zij voor schouwer is geschikt?" vroeg de vrouw.
"Zij is net zo goed als ik" zei Harry vast besloten.
"Hoe vaak heb je voor jeweetwel gestaan?" vroeg de vrouw die vast dacht dat ze geen ervaring had.
"Ik ben een paar maanden gevangen door hem gehouden en heb daarna nog eens tegen hem gevochten" vertelde Madison en de vrouw stond even met een mond vol tanden maar herstelde zich weer snel.
"Nou oké, ik neem je aan maar je moet eerst een half jaar in de leer en daarna krijg je examen en aan de hand daarvan concludeer ik of je een derde graad schouwer kan worden" zei de vrouw en Madison was blij en opgelucht tegelijk.
"Dank u, wanneer is die examen? En waar moet ik in de leer?" vroeg ze.
"Ik denk dat Potter je wel kan helpen" zei de vrouw en glimlachte voor de eerste keer. Ze pakte een stuk perkament en een veer.
"Ik moet wel je naam, geboortedatum, toverschool en toverstokgegevens hebben" vroeg de vrouw en Madison was nu degene die even met haar mond vol tanden stond.
"Mijn naam is Madison Malfidus, ik ben op 27 december 1980 geboren ik heb privé les gehad en mijn toverstok heeft de man beneden aan de balie al opgemeten dus kunt u die daar navragen" zei Madison in één zin en de vrouw knikte. Ze liepen weg en op de gang schoten ze alledrie in de lach.

"Het is gelukt" zei Madison blij.
"Ja, en je bent mijn leerling" zei Harry en stootte Madison aan.
"Ja, maar nog snap ik niet wat het in houd, moet ik ervaring bij je op doen?" vroeg Madison.
"Ja, ik moest ook bij iemand mee lopen maar ik hoefde het niet lang" vertelde Harry en ze liepen de overvolle lift in. Daar waren ze stil en toen ze naar het Grimboutplein terugverdwijnseld waren vertelde ze iedereen het goede nieuws voor degene die er waren. (alleen Draco en Orlando)

"Ik moet even naar de Wegisweg een medicijn voor Knikkebeen halen" zei Hermelien een tijdje later en stond op.
"Wat is er dan?" vroeg Harry. Ze zaten met z'n vijven aan de keukentafel al was het heel stil en kruiste de blikken van Draco en Madison elkaar akelig veel.
"Ze is erg ziek en ik heb contact gehad met iemand die er verstand van had en daar moet ik nu een medicijn halen" legde Hermelien uit.
"Ja, en dan gaan Harry en ik ook wel mee, ik moet ook die kant op en ik moet Harry even spreken" zei Orlando en het hart van Madison ging te keer. Ze lieten haar expres alleen achter met Draco, dat kon Madison aan de manier van praten horen.
"Ow ja is goed hoor" zei Harry die heel slecht was in dit soort situaties maar toch erg professioneel te werk ging dit keer. Ze deden de deur dichte en Madison hoorde het drietal naar boven gaan. In de keuken werd het stil en Madison en Draco bleven zitten zoals ze zaten.

"Sinds wanneer gaat Orlando goed met Harry om?" vroeg ze maar keek Draco niet aan.
"Sinds ik aan ze heb gevraagd om mij een gelegenheid te geven om met je te praten" legde Draco uit en nu keek Madison weer naar Draco.
"Waarvoor wil je me spreken?" vroeg ze met een ik-heb-toch-gezien-wat-je-hebt-gedaan blik en keek hem nu wel aan.
"Nou ik kon je maar niet te pakken krijgen alleen dus heb ik hun hulp in geschakeld" zei Draco en knikte naar boven.
"Ik heb gezien wat je hebt gedaan, veel valt er niet aan toe te voegen" zei Madison.
"Madison Patty had aan mij verteld dat ze me wilde spreken, als vriend niet als vriendin. Ze zoende me en ik zoende eventjes terug maar duwde haar toen van me af" zei Draco en Madison voelde dat ze een kleur kreeg.
"Maar waarvoor ga je nog met haar om?" vroeg Madison en Draco stond op en ging naast haar zitten al keek Madison Draco nog steeds niet aan.
"Verplaats jij je nou eens in mij. Ik kan niet naar huis omdat mijn vader mij anders vermoord en moet mijn ouders dus de rug toe keren en ook al mijn bezittingen. Het enige wat ik kan doen is brieven schrijven. En later had ik door dat ik niet alleen mijn familie de rug had toegekeerd maar ook mijn vrienden en daar behoord zij ook toe al is het geen goede vriendschap meer en die wilde ik af en toe zien. Maar ik kon niet aan de orde vertellen dat ik met Dooddoeners om ging dus heb het geheim gehouden tot nu. Ik heb het aan je vrienden verteld die vonden dat het ook niet kon maar begrepen mij wel en stemde in om mij te helpen om met jou te praten" legde Draco weer uit en Madison had het gevoel dat ze met het woord meer roder en roder werd.
"Ik vergeef het je" was het enige wat Madison er op dat moment uit kon krijgen en ze deed haar ogen dicht. Ze had Draco gemist en was blij dat ze hem nu weer terug had.
"Maar nu ga ik ook even weg" zei Madison en ze stond snel op voor Draco de kans had gekregen om haar aan te raken.
"Oké" zei hij begrijpend en stond net als Madison op. Ze verdwijnselde en kwam weer tevoorschijn in het parkje dat vlak bij het Grimboutplein lag. Even lachte ze in zichzelf, ze was zo lui en afhankelijk van magie geworden dat ze zelfs dat kleine rotstukje niet kon lopen. Ze zag twee kinderen lopen die waarschijnlijk de enige op haar na waren die zich buiten in de kou waagde. Ze draaide met haar toverstok in haar zak, die moest je altijd bij je hebben. Ineens hoorde Madison een harde klap een stukje verderop. Meteen draaide ze zich om en rende er heen. Ze zag felle lichten en zag dat het een duel was. Ze verstopte zich achter de bosjes om het beter te bekijken. Toen ze keek geloofde ze haar ogen niet en hing haar mond open van verbazing.