Hoofdstuk
27
Vergeten en Vergeven
Een paar dagen later was de
rust teruggekeerd. Niet alleen in Grimboutplein 12 maar ook in het
lichaam van Madison. Ze had Draco genegeerd al had hij alle moeite
gedaan om Madison alleen te krijgen maar dat was niet gelukt. Steeds
als ze hem in huis tegen kwam liep Hermelien naast haar of Harry.
Toch miste ze Draco en had ze af en toe het gevoel dat ze hem
moest vergeven, maar een ander stemmetje in haar zei dan dat ze niet
zo slap moest wezen. Ze wist dat het er eens van moest komen al had
ze er geen zin in, en nu ook geen tijd. Ze had besloten nu ze ruzie
had met Draco zelf geld te gaan verdienen en niet op zijn zak te
leven. Het beroep Schouwer leek haar wel wat maar daarvoor moest je
veel ervaring hebben en veel studeren. Harry was ook schouwer en had
er en half jaar voor moeten studeren. Hij had Madison verteld dat hij
een uitzondering was geweest en ze die tegenwoordig veel meer maakten
omdat ze troepen tegen Voldemort nodig hadden. Vooral als je bij de
orde van de feniks zat had je voorrechten maar alsnog namen ze niet
iedereen aan en zou het een hele klus worden om haar die baan te
laten krijgen. Harry had voorgesteld mee te gaan en een goed woordje
voor haar te doen en Madison nam dat maar al te graag aan. Vandaag
zou ze weg gaan samen met Harry en Hermelien.
"Dus wees
gewoon jezelf" fluisterde Harry ze liep met hem en Hermelien in het
ministerie van toverkunst en Harry had de vervelende gewoonte
gekregen om Madison steeds tips toe te fluisteren.
"Oké,
ik zal er aan denken" zei Madison die best wel zenuwachtig was.
Eindelijk waren ze bij het schouwershoofdkwartier aangekomen en Harry
ging naar binnen. Binnen was het erg rustig. Harry had verteld dat
het eerst altijd heel druk was geweest maar iedereen nu achter
Dooddoeners aan moest en dat kon Madison wel begrijpen ook.
"Potter
fijn dat je er bent" zei een vrouw die achter een bureau vandaan
kwam en naar het drietal toe liep.
"Dit is nou Madison waar ik
over heb geschreven" zei Harry en duwde Madison naar voren die
tegen de vrouw op keek. Want de vrouw was heel lang en heel dik en
had donkerblond haar.
"Nogal tenger" zei de vrouw die rond
Madison heen liep en haar bekeek. Even was Madison van de kaart, die
vrouw vond haar tenger terwijl ze zelf de omvang had van een
babyolifant.
"Weet je zeker dat zij voor schouwer is geschikt?"
vroeg de vrouw.
"Zij is net zo goed als ik" zei Harry vast
besloten.
"Hoe vaak heb je voor jeweetwel gestaan?" vroeg de
vrouw die vast dacht dat ze geen ervaring had.
"Ik ben een paar
maanden gevangen door hem gehouden en heb daarna nog eens tegen hem
gevochten" vertelde Madison en de vrouw stond even met een mond vol
tanden maar herstelde zich weer snel.
"Nou oké, ik neem
je aan maar je moet eerst een half jaar in de leer en daarna krijg je
examen en aan de hand daarvan concludeer ik of je een derde graad
schouwer kan worden" zei de vrouw en Madison was blij en opgelucht
tegelijk.
"Dank u, wanneer is die examen? En waar moet ik in de
leer?" vroeg ze.
"Ik denk dat Potter je wel kan helpen" zei
de vrouw en glimlachte voor de eerste keer. Ze pakte een stuk
perkament en een veer.
"Ik moet wel je naam, geboortedatum,
toverschool en toverstokgegevens hebben" vroeg de vrouw en Madison
was nu degene die even met haar mond vol tanden stond.
"Mijn
naam is Madison Malfidus, ik ben op 27 december 1980 geboren ik heb
privé les gehad en mijn toverstok heeft de man beneden aan de
balie al opgemeten dus kunt u die daar navragen" zei Madison in één
zin en de vrouw knikte. Ze liepen weg en op de gang schoten ze
alledrie in de lach.
"Het is gelukt" zei Madison blij.
"Ja, en je bent mijn leerling" zei Harry en stootte Madison
aan.
"Ja, maar nog snap ik niet wat het in houd, moet ik
ervaring bij je op doen?" vroeg Madison.
"Ja, ik moest ook
bij iemand mee lopen maar ik hoefde het niet lang" vertelde Harry
en ze liepen de overvolle lift in. Daar waren ze stil en toen ze naar
het Grimboutplein terugverdwijnseld waren vertelde ze iedereen het
goede nieuws voor degene die er waren. (alleen Draco en Orlando)
"Ik moet even naar de Wegisweg een medicijn voor Knikkebeen
halen" zei Hermelien een tijdje later en stond op.
"Wat is er
dan?" vroeg Harry. Ze zaten met z'n vijven aan de keukentafel al
was het heel stil en kruiste de blikken van Draco en Madison elkaar
akelig veel.
"Ze is erg ziek en ik heb contact gehad met iemand
die er verstand van had en daar moet ik nu een medicijn halen"
legde Hermelien uit.
"Ja, en dan gaan Harry en ik ook wel mee,
ik moet ook die kant op en ik moet Harry even spreken" zei Orlando
en het hart van Madison ging te keer. Ze lieten haar expres alleen
achter met Draco, dat kon Madison aan de manier van praten horen.
"Ow ja is goed hoor" zei Harry die heel slecht was in dit
soort situaties maar toch erg professioneel te werk ging dit keer. Ze
deden de deur dichte en Madison hoorde het drietal naar boven gaan.
In de keuken werd het stil en Madison en Draco bleven zitten zoals ze
zaten.
"Sinds wanneer gaat Orlando goed met Harry om?"
vroeg ze maar keek Draco niet aan.
"Sinds ik aan ze heb
gevraagd om mij een gelegenheid te geven om met je te praten" legde
Draco uit en nu keek Madison weer naar Draco.
"Waarvoor wil je
me spreken?" vroeg ze met een ik-heb-toch-gezien-wat-je-hebt-gedaan
blik en keek hem nu wel aan.
"Nou ik kon je maar niet te pakken
krijgen alleen dus heb ik hun hulp in geschakeld" zei Draco en
knikte naar boven.
"Ik heb gezien wat je hebt gedaan, veel valt
er niet aan toe te voegen" zei Madison.
"Madison Patty had
aan mij verteld dat ze me wilde spreken, als vriend niet als
vriendin. Ze zoende me en ik zoende eventjes terug maar duwde haar
toen van me af" zei Draco en Madison voelde dat ze een kleur kreeg.
"Maar waarvoor ga je nog met haar om?" vroeg Madison en Draco
stond op en ging naast haar zitten al keek Madison Draco nog steeds
niet aan.
"Verplaats jij je nou eens in mij. Ik kan niet naar
huis omdat mijn vader mij anders vermoord en moet mijn ouders dus de
rug toe keren en ook al mijn bezittingen. Het enige wat ik kan doen
is brieven schrijven. En later had ik door dat ik niet alleen mijn
familie de rug had toegekeerd maar ook mijn vrienden en daar behoord
zij ook toe al is het geen goede vriendschap meer en die wilde ik af
en toe zien. Maar ik kon niet aan de orde vertellen dat ik met
Dooddoeners om ging dus heb het geheim gehouden tot nu. Ik heb het
aan je vrienden verteld die vonden dat het ook niet kon maar begrepen
mij wel en stemde in om mij te helpen om met jou te praten" legde
Draco weer uit en Madison had het gevoel dat ze met het woord meer
roder en roder werd.
"Ik vergeef het je" was het enige wat
Madison er op dat moment uit kon krijgen en ze deed haar ogen dicht.
Ze had Draco gemist en was blij dat ze hem nu weer terug had.
"Maar
nu ga ik ook even weg" zei Madison en ze stond snel op voor Draco
de kans had gekregen om haar aan te raken.
"Oké" zei
hij begrijpend en stond net als Madison op. Ze verdwijnselde en kwam
weer tevoorschijn in het parkje dat vlak bij het Grimboutplein lag.
Even lachte ze in zichzelf, ze was zo lui en afhankelijk van magie
geworden dat ze zelfs dat kleine rotstukje niet kon lopen. Ze zag
twee kinderen lopen die waarschijnlijk de enige op haar na waren die
zich buiten in de kou waagde. Ze draaide met haar toverstok in haar
zak, die moest je altijd bij je hebben. Ineens hoorde Madison een
harde klap een stukje verderop. Meteen draaide ze zich om en rende er
heen. Ze zag felle lichten en zag dat het een duel was. Ze verstopte
zich achter de bosjes om het beter te bekijken. Toen ze keek geloofde
ze haar ogen niet en hing haar mond open van verbazing.
