Hoofdstuk
28
Terug van weggeweest
Ze zag twee jongens
duelleren. De een kende ze niet maar de ander wel tot haar stomme
verbazing was dat Ron.
"Dit kan niet" zei ze tegen zichzelf.
Ron was dood, hij was in een gevecht gestorven dat hadden getuigen
gezegd waaronder Harry. Maar hadden ze ook gezien dat Ron werkelijk
mee was genomen, hadden ze Ron eigenlijk wel gezien voordat hij dood
was gegaan. Dat had Madison nooit geweten. Ze was toentertijd zo
verdrietig geweest om Ron dat ze geen zin had gehad om zijn dode
lichaam te bekijken, niemand had dat gedaan behalve meneer Wemel. De
helers hadden gezegd dat hij zo erg toegetakeld was dat je hem bijna
niet had kunnen herkennen en dat had Madison ook erg pijn gedaan.
"Petrificus totalus" fluisterde Madison tegen de
tegenstander van Ron die uit het niets geraakt werd door de spreuk en
verstijfd op de grond viel. Ron keek zoekend om zich heen en Madison
kwam tevoorschijn.
"Madison!" schreeuwde Ron enthousiast en
Madison glimlachte terug, al lachte binnen in haar helemaal niets.
"Wat heb ik je een tijd niet gezien" zei hij en kwam naar
haar toe en omhelsde haar.
"Dat maak je inderdaad niet elke dag
mee dat je iemand tegen komt waarvan je dacht dat hij dood was" zei
Madison en Ron liet haar los en keek haar geschrokken aan.
"Jullie
dachten toch niet dat ik dood was?" vroeg hij.
"Ja, na dat
gevecht is je lichaam gevonden en ben je in het st. Hostilo
gestorven" vertelde Madison al wist ze niet of ze het verhaal nou
in de verleden tijd moest vertellen of in de tegenwoordige tijd.
"Nou in dat gevecht ben ik inderdaad heel erg gewond geraakt,
ik lag op het randje van leven en dood" vertelde Ron en samen
liepen ze weg, het versteende lichaam dat een stukje verderop lag
helemaal vergeten.
"Vertel dan wat er is gebeurd" drong
Madison aan en Ron begon te vertellen.
"Ik was inderdaad erg
gewond na dat gevecht maar ik ben nooit in het st. Hostilo beland. Ik
bleek met magie naar een huisje toe te zijn gebracht waar een meisje
me verzorgde. Het herstel duurde vrij lang, ongeveer een jaar en ik
kon en mocht niet weg, al wilde ik jullie zoeken. Datzelfde meisje
hield mij in dat huisje zonder toverstok gevangen. Uiteindelijk kon
ik onsnappen maar ik kwam in een land terecht waar ze onze taal niet
spraken en kon dus geen heksen of tovenaars vinden"
"Wat een
verhaal" zei Madison en keek Ron bewonderd aan wat hij erg leuk
leek te vinden.
"Ik ben nog niet klaar. Dat meisje volgde me en
uiteindelijk na veel meningsverschillen en handelen liet ze me gaan
en gaf ze mijn toverstok terug" zei Ron.
"Ron, je zei
handelen wat moest je aan haar geven voor je vrijheid?" vroeg
Madison.
"Ze was een snul en wilde dat ik haar mijn toverstok
zou geven of zoiets, ze kon niet goed engels maar dat kon ik er uit
op maken. Ik wilde dat niet en ik heb haar een paar keer laten
toveren met mijn toverstok en was uiteindelijk tevreden" zei Ron en
haalde zijn schouders op.
"En wat deed die andere gast hier?"
vroeg Madison die Ron's duelleermaat bedoelde.
"Ow, dat was
een Dooddoener waarmee ik ruzie kreeg onderweg hiernaartoe" legde
Ron uit en vuurde een spreuk af die de verlamming ongedaan maakte en
ging snel met Madison uit zijn zicht.
"Maar vertel wat er met
jou in de tussentijd is gebeurd" stelde Ron voor en nu begon
Madison met vertellen.
"Nou ik ben met Draco getrouwd in de
tussentijd en ik ben tijdens een groot gevecht geraakt door een
zelfgemaakte spreuk waardoor mijn lichaam er langzaam mee op houd en
daar slik ik nog steeds drankjes voor maar de Helers zegen dat het
over een tijdje niet meer hoeft" vertelde Madison al had ze het
gevoel dat hij niet meer luisterde nadat ze had verteld dat ze met
Draco was getrouwd.
"Ben je nou met Draco Malfidus getrouwd?"
vroeg hij en keek haar ongelovig aan.
"Ja, al een tijdje hoor
en met onze dochter Elissa gaat het ook goed" vertelde Madison.
"Heb je nu al kinderen?" vroeg Ron nog verbaasder dan de
eerste keer.
"Ja, maar niet gepland" zei Madison en bloosde.
"Madison, je moet je niet met Dooddoeners in laten" zei Ron
en hield Madison bij haar armen vast en keek haar aan.
"Hij is
geen Dooddoener meer hij hoort bij de orde" zei Madison en Ron
zuchtte en ze hoorde hem duidelijk zeggen: "het is goed dat ik
terug ben want Harry laat alleen maar troep binnen in de orde" en
Ron liep weg.
"Ron de orde heeft het er al zo veel over gehad
maar ze vertouwen hem nu en dat moet jij ook maar eens doen" zei
Madison en Ron stond stil en even keek ze naar het stoom dat uit haar
mond kwam toen ze naar Ron had geschreeuwd.
"Vroeger heeft hij
ik weet niet hoe veel keer mijn familie beledigd en nu met ik ineens
dikke vrienden met hem zijn" zei Ron en liep naar Madison toe.
"Nee, natuurlijk niet dat zijn Harry en Hermelien ook niet maar
ze accepteren hem omdat ik van hem hou en nu meer dan ooit. We hebben
ruzie gehad maar dat is weer goed en nu laat ik hem nooit meer gaan"
zei Madison.
"Maar hij is een Dooddoener" zei Ron alsof
Madison net had voorgesteld om gezellig op reis te gaan naar de
Sahara.
"Misschien heeft hij die tatoeage wel op zijn arm maar
diep van binnen is hij tegen Voldemort" zei Madison.
"En laat
ik het er dan niet over hebben dat jij Hermelien leuk vond" floepte
Madison er uit en deed haar hand voor haar mond. Ze had al tijden
gedacht dat Ron en Hermelien elkaar leuk vond en andersom maar had
nooit wat aan Hermelien durven vragen, deels ook omdat Ron dood was
gegaan.
"Dat heb ik helemaal nooit gezegd!" riep Ron maar
werd wel knalrood.
"Daar zijn geen woorden voor nodig" zei
Madison die weer kalmeerde, de afgelopen minuten kon ze Ron ik weet
niet wat doen maar dat gevoel ebde nu weg.
"Kom dan gaan we
naar het Grimboutplein toe ze zullen hartstikke blij zijn" zei
Madison want ze vond dat ze Ron nu wel genoeg voor het blok had
gezet.
"Ja, goed plan" zei Ron en samen liepen ze naar het
Grimboutplein toe.
"Aah!" Hermelien slaakte een gil toen
ze Ron zag, stond meteen op en knuffelde hem. Madison durfde zelfs te
zweren dat Hermelien huilde.
"Ron!" schreeuwde Harry blij en
liep naar zijn vriend toe die werd platgeknuffeld door Hermelien.
"Hoe kan het dat je nog leeft?" vroeg ze, nu liet ze hem los
en veegde haar tranen weg. Ron legde voor de tweede keer het verhaal
uit en Harry en Hermelien luisterde aandachtig.
"Ron, als we
dat hadden geweten" zei Harry en op dat moment ging de deur open en
kwam Draco binnen. Heftige blikken wierpen Ron en Draco elkaar toe en
een paar minuten was het doodstil in de kamer.
"Je was toch
dood?" vroeg Draco uiteindelijk en ging naast Madison zitten.
"Ja,
en nu ik jou zie had ik dat beter kunnen blijven" zei Ron.
"Ron
doe normaal" zei Hermelien en hij stond samen met Harry op.
"Ik
doe normaal, maar niet tegen hem" zei Ron en liep naar boven met
Harry op zijn hielen.
"Wie denkt hij wel niet dat hij is" zei
Draco die zo te zien zijn woede erg in moest houden.
"Draco
begin jij nou ook al" zei Madison en Madison legde haar hoofd op
tafel neer.
"Begin ik, hoorde je niet wat Wemel zei tegen me?"
zei Draco geschrokken en Madison wist dat Ron, Draco's trots had
beschadigd.
"Ja, dat hoorde ze net zo goed als jij maar hij had
er alle rede toe om het te zeggen!" zei Hermelien boos.
"Hermelien
als je tegen Draco bent ben je tegen mij, ik dacht dat van iedereen
jij het wel zou snappen dat Draco ook maar een mens is" zei
Madison.
"Maar hij heeft op Zweinstein zo veel dingen gedaan"
zei Hermelien verbaasd tegen Madison. Hoe was het ineens gekomen dat
iedereen zich tegen Draco keerde?
"Dat zijn jeugddingen, die
mensen doen als ze jong zijn maar niet meer als ze ouder zijn" zei
Madison.
"Madison dat bedoelde ik allemaal niet maar ik bedoel
daar alleen mee te zeggen dat hij dat met alle rede kan zeggen"
verbeterde Hermelien zich.
"En daar ben ik het mee eens" zei
Harry die de deur weer in kwam.
"Malfidus heeft veel gedaan op
Zweinstein en niet alle wonden zijn te helen" zei Harry.
"Wonden?
Kom op zeg zo erg was ik ook weer niet. Alleen maar pesterijtjes"
zei Draco.
"Dan moet ik je vast niet aan het feit herinneren
dat je een heel lied hebt geschreven dat Ron niet kan Zwerkballen"
zei Harry en nu werd Draco rood.
"Oké, misschien was ik
wel erg, maar ik ben nu heus wel ouder en wijzer" zei Draco.
"Dat
snap ik maar mensen hebben tijd nodig om dat door te krijgen" zei
Harry. Toen kwam er een moment van stilte, niemand zei meer wat
totdat Harry de stilte verbrak.
"Ik ga weer terug naar Ron"
zei hij en liep naar boven.
"Ja, en ik ga mijn opdracht voor de
orde verder uitvoeren" zei Draco.
"Doe je wel voorzichtig?"
vroeg Madison en Draco herinnerde haar er nu aan dat zij ook nog
dergelijke klusjes te doen had.
"Voor jou doe ik alles" zei
Draco, hij gaf Madison een zoen op haar wang en verdwijnselde.
"Jongens" zeiden Madison en Hermelien in koor toen iedereen
weg was en gingen met een zucht zitten.
