Hoofdstuk 28
Terug van weggeweest

Ze zag twee jongens duelleren. De een kende ze niet maar de ander wel tot haar stomme verbazing was dat Ron.
"Dit kan niet" zei ze tegen zichzelf. Ron was dood, hij was in een gevecht gestorven dat hadden getuigen gezegd waaronder Harry. Maar hadden ze ook gezien dat Ron werkelijk mee was genomen, hadden ze Ron eigenlijk wel gezien voordat hij dood was gegaan. Dat had Madison nooit geweten. Ze was toentertijd zo verdrietig geweest om Ron dat ze geen zin had gehad om zijn dode lichaam te bekijken, niemand had dat gedaan behalve meneer Wemel. De helers hadden gezegd dat hij zo erg toegetakeld was dat je hem bijna niet had kunnen herkennen en dat had Madison ook erg pijn gedaan.

"Petrificus totalus" fluisterde Madison tegen de tegenstander van Ron die uit het niets geraakt werd door de spreuk en verstijfd op de grond viel. Ron keek zoekend om zich heen en Madison kwam tevoorschijn.
"Madison!" schreeuwde Ron enthousiast en Madison glimlachte terug, al lachte binnen in haar helemaal niets.
"Wat heb ik je een tijd niet gezien" zei hij en kwam naar haar toe en omhelsde haar.
"Dat maak je inderdaad niet elke dag mee dat je iemand tegen komt waarvan je dacht dat hij dood was" zei Madison en Ron liet haar los en keek haar geschrokken aan.
"Jullie dachten toch niet dat ik dood was?" vroeg hij.
"Ja, na dat gevecht is je lichaam gevonden en ben je in het st. Hostilo gestorven" vertelde Madison al wist ze niet of ze het verhaal nou in de verleden tijd moest vertellen of in de tegenwoordige tijd.
"Nou in dat gevecht ben ik inderdaad heel erg gewond geraakt, ik lag op het randje van leven en dood" vertelde Ron en samen liepen ze weg, het versteende lichaam dat een stukje verderop lag helemaal vergeten.
"Vertel dan wat er is gebeurd" drong Madison aan en Ron begon te vertellen.
"Ik was inderdaad erg gewond na dat gevecht maar ik ben nooit in het st. Hostilo beland. Ik bleek met magie naar een huisje toe te zijn gebracht waar een meisje me verzorgde. Het herstel duurde vrij lang, ongeveer een jaar en ik kon en mocht niet weg, al wilde ik jullie zoeken. Datzelfde meisje hield mij in dat huisje zonder toverstok gevangen. Uiteindelijk kon ik onsnappen maar ik kwam in een land terecht waar ze onze taal niet spraken en kon dus geen heksen of tovenaars vinden"
"Wat een verhaal" zei Madison en keek Ron bewonderd aan wat hij erg leuk leek te vinden.
"Ik ben nog niet klaar. Dat meisje volgde me en uiteindelijk na veel meningsverschillen en handelen liet ze me gaan en gaf ze mijn toverstok terug" zei Ron.
"Ron, je zei handelen wat moest je aan haar geven voor je vrijheid?" vroeg Madison.
"Ze was een snul en wilde dat ik haar mijn toverstok zou geven of zoiets, ze kon niet goed engels maar dat kon ik er uit op maken. Ik wilde dat niet en ik heb haar een paar keer laten toveren met mijn toverstok en was uiteindelijk tevreden" zei Ron en haalde zijn schouders op.
"En wat deed die andere gast hier?" vroeg Madison die Ron's duelleermaat bedoelde.
"Ow, dat was een Dooddoener waarmee ik ruzie kreeg onderweg hiernaartoe" legde Ron uit en vuurde een spreuk af die de verlamming ongedaan maakte en ging snel met Madison uit zijn zicht.
"Maar vertel wat er met jou in de tussentijd is gebeurd" stelde Ron voor en nu begon Madison met vertellen.
"Nou ik ben met Draco getrouwd in de tussentijd en ik ben tijdens een groot gevecht geraakt door een zelfgemaakte spreuk waardoor mijn lichaam er langzaam mee op houd en daar slik ik nog steeds drankjes voor maar de Helers zegen dat het over een tijdje niet meer hoeft" vertelde Madison al had ze het gevoel dat hij niet meer luisterde nadat ze had verteld dat ze met Draco was getrouwd.
"Ben je nou met Draco Malfidus getrouwd?" vroeg hij en keek haar ongelovig aan.
"Ja, al een tijdje hoor en met onze dochter Elissa gaat het ook goed" vertelde Madison.
"Heb je nu al kinderen?" vroeg Ron nog verbaasder dan de eerste keer.
"Ja, maar niet gepland" zei Madison en bloosde.
"Madison, je moet je niet met Dooddoeners in laten" zei Ron en hield Madison bij haar armen vast en keek haar aan.
"Hij is geen Dooddoener meer hij hoort bij de orde" zei Madison en Ron zuchtte en ze hoorde hem duidelijk zeggen: "het is goed dat ik terug ben want Harry laat alleen maar troep binnen in de orde" en Ron liep weg.
"Ron de orde heeft het er al zo veel over gehad maar ze vertouwen hem nu en dat moet jij ook maar eens doen" zei Madison en Ron stond stil en even keek ze naar het stoom dat uit haar mond kwam toen ze naar Ron had geschreeuwd.
"Vroeger heeft hij ik weet niet hoe veel keer mijn familie beledigd en nu met ik ineens dikke vrienden met hem zijn" zei Ron en liep naar Madison toe.
"Nee, natuurlijk niet dat zijn Harry en Hermelien ook niet maar ze accepteren hem omdat ik van hem hou en nu meer dan ooit. We hebben ruzie gehad maar dat is weer goed en nu laat ik hem nooit meer gaan" zei Madison.
"Maar hij is een Dooddoener" zei Ron alsof Madison net had voorgesteld om gezellig op reis te gaan naar de Sahara.
"Misschien heeft hij die tatoeage wel op zijn arm maar diep van binnen is hij tegen Voldemort" zei Madison.
"En laat ik het er dan niet over hebben dat jij Hermelien leuk vond" floepte Madison er uit en deed haar hand voor haar mond. Ze had al tijden gedacht dat Ron en Hermelien elkaar leuk vond en andersom maar had nooit wat aan Hermelien durven vragen, deels ook omdat Ron dood was gegaan.
"Dat heb ik helemaal nooit gezegd!" riep Ron maar werd wel knalrood.
"Daar zijn geen woorden voor nodig" zei Madison die weer kalmeerde, de afgelopen minuten kon ze Ron ik weet niet wat doen maar dat gevoel ebde nu weg.
"Kom dan gaan we naar het Grimboutplein toe ze zullen hartstikke blij zijn" zei Madison want ze vond dat ze Ron nu wel genoeg voor het blok had gezet.
"Ja, goed plan" zei Ron en samen liepen ze naar het Grimboutplein toe.

"Aah!" Hermelien slaakte een gil toen ze Ron zag, stond meteen op en knuffelde hem. Madison durfde zelfs te zweren dat Hermelien huilde.
"Ron!" schreeuwde Harry blij en liep naar zijn vriend toe die werd platgeknuffeld door Hermelien.
"Hoe kan het dat je nog leeft?" vroeg ze, nu liet ze hem los en veegde haar tranen weg. Ron legde voor de tweede keer het verhaal uit en Harry en Hermelien luisterde aandachtig.
"Ron, als we dat hadden geweten" zei Harry en op dat moment ging de deur open en kwam Draco binnen. Heftige blikken wierpen Ron en Draco elkaar toe en een paar minuten was het doodstil in de kamer.
"Je was toch dood?" vroeg Draco uiteindelijk en ging naast Madison zitten.
"Ja, en nu ik jou zie had ik dat beter kunnen blijven" zei Ron.
"Ron doe normaal" zei Hermelien en hij stond samen met Harry op.
"Ik doe normaal, maar niet tegen hem" zei Ron en liep naar boven met Harry op zijn hielen.
"Wie denkt hij wel niet dat hij is" zei Draco die zo te zien zijn woede erg in moest houden.
"Draco begin jij nou ook al" zei Madison en Madison legde haar hoofd op tafel neer.
"Begin ik, hoorde je niet wat Wemel zei tegen me?" zei Draco geschrokken en Madison wist dat Ron, Draco's trots had beschadigd.
"Ja, dat hoorde ze net zo goed als jij maar hij had er alle rede toe om het te zeggen!" zei Hermelien boos.
"Hermelien als je tegen Draco bent ben je tegen mij, ik dacht dat van iedereen jij het wel zou snappen dat Draco ook maar een mens is" zei Madison.
"Maar hij heeft op Zweinstein zo veel dingen gedaan" zei Hermelien verbaasd tegen Madison. Hoe was het ineens gekomen dat iedereen zich tegen Draco keerde?
"Dat zijn jeugddingen, die mensen doen als ze jong zijn maar niet meer als ze ouder zijn" zei Madison.
"Madison dat bedoelde ik allemaal niet maar ik bedoel daar alleen mee te zeggen dat hij dat met alle rede kan zeggen" verbeterde Hermelien zich.
"En daar ben ik het mee eens" zei Harry die de deur weer in kwam.
"Malfidus heeft veel gedaan op Zweinstein en niet alle wonden zijn te helen" zei Harry.
"Wonden? Kom op zeg zo erg was ik ook weer niet. Alleen maar pesterijtjes" zei Draco.
"Dan moet ik je vast niet aan het feit herinneren dat je een heel lied hebt geschreven dat Ron niet kan Zwerkballen" zei Harry en nu werd Draco rood.
"Oké, misschien was ik wel erg, maar ik ben nu heus wel ouder en wijzer" zei Draco.
"Dat snap ik maar mensen hebben tijd nodig om dat door te krijgen" zei Harry. Toen kwam er een moment van stilte, niemand zei meer wat totdat Harry de stilte verbrak.

"Ik ga weer terug naar Ron" zei hij en liep naar boven.
"Ja, en ik ga mijn opdracht voor de orde verder uitvoeren" zei Draco.
"Doe je wel voorzichtig?" vroeg Madison en Draco herinnerde haar er nu aan dat zij ook nog dergelijke klusjes te doen had.
"Voor jou doe ik alles" zei Draco, hij gaf Madison een zoen op haar wang en verdwijnselde.
"Jongens" zeiden Madison en Hermelien in koor toen iedereen weg was en gingen met een zucht zitten.