Hoofdstuk
31
Het Mysterie van de Ring
Het was een heerlijke
nazomerdag. Vandaag was de dag dat Ron en Hermelien gingen trouwen.
Madison en Harry waren als getuige gevraagd en Elissa was samen met
de zoon van Fleur gevraagd (die alweer zwanger was) om bruidsmeisje
en bruidsjonker te wezen. Ron had er ook pijnlijk op moeten toezien
dat Hermelien, Draco had uitgenodigd op 'zijn trouwen'.
Het
feest zou op het nest werden gehouden.
In al die jaren was
Madison er nog nooit geweest en was dus hartstikke zenuwachtig. Niet
alleen was dit het eerste trouwfeestje dat ze samen met Draco zou
bezoeken, ook zou dit weer herinneringen naar boven halen van het
primitieve trouwen van Madison.
Madison zat nu samen met Draco in
haar kamer. Zij zat op bed en was bezig met het haar van Elissa in te
vlechten en Draco deed zijn galagewaad goed voor de spiegel.
"Toch
heb ik er geen goed gevoel over" zei Draco zonder Madison aan te
kijken.
"Hoezo?" vroeg Madison die haar ogen nog steeds
gericht had op het haar van Elissa.
"Nou dat het zo open en
bloot word gehouden" zei Draco en draaide zich om en kwam naast
zijn vrouw en dochter zitten.
"De halve orde zit daar en er
kunnen er meer opgeroepen worden" zei Madison en deed een
elastiekje om het haar van Elissa.
"Ja, maar zullen die wel op
tijd komen?" vroeg Draco.
"Wij zijn er ook nog hoor, de halve
orde is al uitgenodigd" zei Madison en streek haar blousetje plat
en zette Elissa op de grond.
"Ja, maar laten we hopen dat er
niets gebeurd" zei Madison, ze zoende Draco en liep met Elissa naar
beneden. Daar zat het al stampvol met feestgangers aangezien het nog
maar 10 uur 's ochtends was.
"Madison!" schreeuwde iemand
en toen Madison om keek zag ze Harry in zijn galagewaad aankomen.
"Moesten wij niet eerder bij het nest wezen?" vroeg hij en
keek op zijn horloge.
"Ja, nu je het zegt" zei ze en keek
geschrokken op haar eigen horloge.
"Draco ik ga, ik neem Elissa
meteen mee. Ik zie je op de ceremonie" zei Madison maar voordat
Draco ook maar één verwijt had kunnen maken werd hij al
volop op zijn mond gepakt door Madison.
"Is goed" zei hij en
raakte de wang van Madison even aan en voordat hij het wist waren
zijn vrouw en dochter weg.
"O Madison wat ben ik blij dat
je er bent" zei Hermelien en omhelsde Madison.
"Nou lang ben
ik niet weg geweest hoor" zei Madison en Hermelien liet haar weer
los. Ze had een prachtige witte jurk aan zonder mouwen en versiersels
wat haar prachtig stond. In haar, haar had ze een witte bloem met
frutseltjes er aan wat prachtig stond in haar golvende bruine haar.
"Hermelien je bent prachtig" zei ze. Ze waren in de kamer van
Ginny die zelf ook mee hielp samen met Fleur. Ook haar zoon was er,
die kon net lopen en liep door de hele kamer heen met Elissa achter
hem aan om er op te wijzen wat wel en niet mocht.
"Dank je"
zei ze en ze bloosde.
"Kom weer zitten dan maak ik je make-up
kompleet" zei Fleur die met een kwastje van de oogschaduw in haar
hand stond te wachten.
"Ja, ik kom Fleur" zei Hermelien en ze
ging snel weer op de stoel voor de spiegel van Ginny zitten die was
versierd met kleine frutseltjes.
"Je bent laat" zei Ginny, ze
had een bruin topje aan dat haar prachtig stond. Iedereen die ze had
gezien had dat soort kleren aan. Madison zelf had een roze blousje
aan met een spijkerrok. Ze had medelijden met de mannen die in dit
warme weer met een galagewaad moesten komen. Eigenlijk moesten de
dames volgens de etiquette in een lange jurk komen maar omdat Ron en
Hermelien iedereen op het hart had gedrukt dat niet te doen was
iedereen in dit soort kledij gekomen. Madison was daar hartstikke
blij om. Ze had wel een paar jurken hangen maar die waren niet
bepaald dun.
"Ik was de tijd vergeten" zei Madison en ze liep
naar het raam.
De hele tuin was versierd. Op het gras twee
groepen van wel honderd stoelen. In het midden liep een witte loper
en de zijkanten waren versierd met roze bloemen. Aan het eind van de
loper stond een altaar met twee stoelen. Madison had altijd al
gedroomd van deze bruiloft. Maar door de omstandigheden had ze nooit
zo kunnen trouwen.
"Madison" zei Hermelien en Madison schrok
wakker uit haar overpeinzingen en keek van de tuin naar Hermelien die
er door Fleur als een prinses uit zag.
"Sorry, ik was er niet
bij wat zei je?" vroeg ze.
"Het jurkje voor Elissa en het
pakje voor Illias liggen nog beneden, wil je die even pakken?"
Madison gehoorzaamde en ging naar beneden om het te halen.
Madison stond nu naast het altaar waar een hogepriester
achter stond, aan de andere kant van het altaar stond Harry die de
ringen vast had. Even keken ze elkaar zenuwachtig aan. De ceremonie
kon elk moment beginnen. Er waren al veel gasten gekomen. Dwaaloog
Dolleman, die Madison al een hele tijd niet gezien had was er en ook.
Hagrid met madame Mallemour en Harid's broertje waren niet te
missen, al had Harry verteld dat Ron daar niet erg blij mee zou
wezen. Remus en Tops waren aanwezig en natuurlijk de hele familie
Wemel plus aanhang. Ook had Harry verteld dat er oude vrienden van
Zweinstein waren zoals Simon Filister, Marcel Lubbermans en Daan
Thomas. Marcel kon ze al maar het leek wel eeuwen geleden sinds ze
elkaar hadden ontmoet.
Wat collega's van het ministerie waren
komen kijken en de familie van Hermelien was er die groter leek dan
hij was. Wat vriendinnnen van haar waren mee gekomen en Harry had
verteld dat er een aantal professors van Zweinstein aanwezig waren
geweest en natuurlijk waren Orlando en Draco er. De rest van de zaal
was gevuld met verre familie en vrienden uit de orde van de feniks.
Ineens begon de muziek te spelen en kwamen Elissa en Illias aan
lopen. Elissa die veel beter kon lopen dan Illias ging voorop en trok
alle aandacht. Ze lachte lief en gooide langzaam en sierlijk met de
bloemblaadjes.
Ze leek meer op haar vader dan ze dacht om alle
aandacht te krijgen, dacht ze. Toen ze even naar Draco keek zag ze
dat hij ook met rots naar zijn dochter keek die alle aandacht van het
publiek kreeg. Onder een 'oh' en 'ah' liep ze naar Madison
toen en bleef ze bij haar staan net als Illias (al was Elissa niet zo
blij dat hij bij haar kwam staan)
Een paar seconden later kwamen
Ron en Hermelien de loper op gelopen. Hermelien straalde alle
schoonheid van haar af en iedereen vond haar zo te zien beeldschoon.
Dat kon ook niet anders dacht ze. Ron die arm in arm naast haar liep
was zo te zien verbaasd dat er zo veel mensen op zijn bruiloft waren
gekomen dat hij Draco helemaal was vergeten want dagen had hij er
over gezeurd dat hij hem niet op zijn bruiloft wilde hebben.
Madison
had een grote glimlach op haar mond. Twee van haar beste vrienden
gingen trouwen.
Uiteindelijk gingen ze voor het althaar zitten en
begon de dienst. Het duurde best lang, aangezien Madison de hele tijd
moest blijven staan.
"Geef jij Madison Malfidus,
toestemming voor deze twee geliefden om ze te laten trouwen en in de
eeuwigheid aan elkaar verbonden te zijn?" vroeg de hogepriester.
"Ja" zei ze en nu werd dezelfde vraag aan Harry gesteld. Deze
dienst had een geestelijke invloed maar niet helemaal. Hermelien en
Ron trouwden ook voor het ministerie van toverkunst, iets wat Draco
en zij niet hadden gedaan. Madison had eigenlijk heel graag haar
trouwen over willen doen, vooral nu ze dit allemaal zag. Op z'n
minst wou ze een feestje.
Ineens stond iedereen op en hoorde
Madison geklap. Madison werd uit haar trance gehaald en klapte ook.
Ron en Hermelien zoende elkaar nu en lieten elkaar uiteindelijk met
tegenzin weer los.
Na dat stond iedereen op en liepen naar Ron en
Hermelien toe. Madison tilde Elissa en Illias snel op voordat ze weg
zouden lopen en weg zouden lopen en bracht ze naar binnen. Zelf liep
ze nu weer naar buiten toe, op zoek naar Draco.
"Zocht je mij?"
zei ineens een stem achter haar en ze zag Draco met Orlando staan.
"Nee, ik zocht iemand anders" zei ze plagerig en ging naar
Draco toe.
"Het lijkt er anders verdacht veel op dat je mij
zocht en me nu hebt gevonden" zei Draco plagerig terug naar
Madison.
"Nou laten we het er daar maar op houden" zei ze.
"Heb je Ron en Hermelien al geluk gewenst?" vroeg Madison en
schoot in de lach. Dit was een onbetaalde blik die Draco nu trok. Als
Draco aan twee mensen wel een hekel had waren het Ron en Hermelien
wel en nu moest hij hen geluk wensen.
"Laat maar ik breng je
geluk wel over" zei ze, ze gaf hem een zoen en ging op zoek naar
Ron en Hermelien.
De stoelen waren inmiddels al opgeruimd en
hadden plaats gemaakt met tafels vol heerlijk eten persoonlijk
klaargemaakt door mevrouw Wemel zelf. Magie had zo zijn voor en
nadelen dacht Madison en aanschouwde hoe snel de stoelen wel niet
waren verdwenen.
Ze liep naar Ron en Hermelien toe die serieus in
gesprek waren met Tops en Lupos.
"Gefeliciteerd" zei Madison
tegen de twee.
"Dank je" zeiden ze in koor en Madison pakte
Hermelien haar hand, daar zat een mooie gouden ring om met drie
kleine diamantjes.
"Zo dus dit is eindelijk het bewijs dat je
getrouwd bent" zei Madison en Hermelien bloosde.
"Ja, al ben
ik wel wat later dan jou" zei ze.
"Ja, maar zo veel later ook
niet hoor" zei Madison en ze lachte.
"Hermelien wil je even
komen?" vroeg mevrouw Wemel en Hermelien ging naar haar toe. Zelf
ging Madison weer terug naar Draco die duister met Orlando praatte.
"Ik verwacht inderdaad niet dat het lang meer duurt" zei
Draco en Orlando knikte.
"Nee, ik ook niet, kijk Potter die is
in topconditie en de heer van het duister ook.
"Nou we zullen
zien" zei Madison en de twee jongens schrokken zich dood.
"Madison
ik wist niet dat je daar stond" zei Draco met een nog steeds
geschrokken gezicht.
"Ik sta er ook maar net" zei ze en ze
liepen naar elkaar toe.
's Avonds danste zij en Draco de
sterren van de hemel. Het was een heerlijke avond die niet al te koud
was en de sterren waren prachtig aan de hemel.
Er stond
romantisch muziek aan. Zij en Draco waren aan het schuifelen net als
meer gasten die aanwezig waren. Al veel mensen waren weg maar het was
nog steeds druk. Eigenlijk wilde Madison tegen de middag al naar huis
gaan omdat ze het mysterie van de ring wilde oplossen. Ze was er al
tijden mee bezig om uit te zoeken waar die ring vandaan kwam. Ze was
zelfs met Hermelien naar de gewone en tovenaars bibliotheek geweest.
Maar omdat ze een van de belangrijkste gasten was kon ze niet zomaar
weg. Ze legde haar hoofd nu tegen de schouder van Draco aan. Ze was
doodmoe en begon het nu wel koud te krijgen.
"Draco zullen we
zo gaan?" vroeg Madison.
"Ja, is goed" zei hij en ze stopte
met dansen.
"Hermelien, ik ga naar huis" zei Madison tegen
Hermelien die even op een stoel was gaan zitten en wat zat te
drinken.
"Is goed Madison" zei Hermelien en ze knuffelde
elkaar en toen gingen Draco en Madison snel naar binnen om Elissa op
te halen. Die hadden ze op bed gelegd omdat ze moe en vervelend werd.
"Verdwijnsel jij met haar?" vroeg Madison fluisterend aan
Draco en die schudde van ja. Hij pakte Elissa op en verschijnselde
met haar naar het Grimboutplein.
"Blijf je nu de hele avond
met die ring bezig?" vroeg Draco een half uur later. Hij was alvast
in bed gekropen terwijl Madison onder een schemerlampje 'ringen en
hun geschiedenis' aan het lezen was.
"Draco de eigenaar van
deze ring heeft mijn moeder vermoord" zei Madison en keek niet om.
"Laat mij dan helpen" zei Draco en stond op en ging achter
haar staan.
"Nee, Hermelien heeft het ook al aangeboden maar ik
wil het zelf oplossen" zei Madison, ze legde nu haar boek meer en
hield de handen van Draco vast terwijl ze bleef zitten.
"Is dat
de ring?" vroeg Draco en hij pakte de ring van het bureau af en
bekeek het.
"Ja" zei Madison en Draco had een geschrokken
gezicht.
"Madison, deze ring is van mijn vader"
