Hoofdstuk 31
Het Mysterie van de Ring

Het was een heerlijke nazomerdag. Vandaag was de dag dat Ron en Hermelien gingen trouwen. Madison en Harry waren als getuige gevraagd en Elissa was samen met de zoon van Fleur gevraagd (die alweer zwanger was) om bruidsmeisje en bruidsjonker te wezen. Ron had er ook pijnlijk op moeten toezien dat Hermelien, Draco had uitgenodigd op 'zijn trouwen'.
Het feest zou op het nest werden gehouden.
In al die jaren was Madison er nog nooit geweest en was dus hartstikke zenuwachtig. Niet alleen was dit het eerste trouwfeestje dat ze samen met Draco zou bezoeken, ook zou dit weer herinneringen naar boven halen van het primitieve trouwen van Madison.
Madison zat nu samen met Draco in haar kamer. Zij zat op bed en was bezig met het haar van Elissa in te vlechten en Draco deed zijn galagewaad goed voor de spiegel.

"Toch heb ik er geen goed gevoel over" zei Draco zonder Madison aan te kijken.
"Hoezo?" vroeg Madison die haar ogen nog steeds gericht had op het haar van Elissa.
"Nou dat het zo open en bloot word gehouden" zei Draco en draaide zich om en kwam naast zijn vrouw en dochter zitten.
"De halve orde zit daar en er kunnen er meer opgeroepen worden" zei Madison en deed een elastiekje om het haar van Elissa.
"Ja, maar zullen die wel op tijd komen?" vroeg Draco.
"Wij zijn er ook nog hoor, de halve orde is al uitgenodigd" zei Madison en streek haar blousetje plat en zette Elissa op de grond.
"Ja, maar laten we hopen dat er niets gebeurd" zei Madison, ze zoende Draco en liep met Elissa naar beneden. Daar zat het al stampvol met feestgangers aangezien het nog maar 10 uur 's ochtends was.
"Madison!" schreeuwde iemand en toen Madison om keek zag ze Harry in zijn galagewaad aankomen.
"Moesten wij niet eerder bij het nest wezen?" vroeg hij en keek op zijn horloge.
"Ja, nu je het zegt" zei ze en keek geschrokken op haar eigen horloge.
"Draco ik ga, ik neem Elissa meteen mee. Ik zie je op de ceremonie" zei Madison maar voordat Draco ook maar één verwijt had kunnen maken werd hij al volop op zijn mond gepakt door Madison.
"Is goed" zei hij en raakte de wang van Madison even aan en voordat hij het wist waren zijn vrouw en dochter weg.

"O Madison wat ben ik blij dat je er bent" zei Hermelien en omhelsde Madison.
"Nou lang ben ik niet weg geweest hoor" zei Madison en Hermelien liet haar weer los. Ze had een prachtige witte jurk aan zonder mouwen en versiersels wat haar prachtig stond. In haar, haar had ze een witte bloem met frutseltjes er aan wat prachtig stond in haar golvende bruine haar.
"Hermelien je bent prachtig" zei ze. Ze waren in de kamer van Ginny die zelf ook mee hielp samen met Fleur. Ook haar zoon was er, die kon net lopen en liep door de hele kamer heen met Elissa achter hem aan om er op te wijzen wat wel en niet mocht.
"Dank je" zei ze en ze bloosde.
"Kom weer zitten dan maak ik je make-up kompleet" zei Fleur die met een kwastje van de oogschaduw in haar hand stond te wachten.
"Ja, ik kom Fleur" zei Hermelien en ze ging snel weer op de stoel voor de spiegel van Ginny zitten die was versierd met kleine frutseltjes.
"Je bent laat" zei Ginny, ze had een bruin topje aan dat haar prachtig stond. Iedereen die ze had gezien had dat soort kleren aan. Madison zelf had een roze blousje aan met een spijkerrok. Ze had medelijden met de mannen die in dit warme weer met een galagewaad moesten komen. Eigenlijk moesten de dames volgens de etiquette in een lange jurk komen maar omdat Ron en Hermelien iedereen op het hart had gedrukt dat niet te doen was iedereen in dit soort kledij gekomen. Madison was daar hartstikke blij om. Ze had wel een paar jurken hangen maar die waren niet bepaald dun.
"Ik was de tijd vergeten" zei Madison en ze liep naar het raam.
De hele tuin was versierd. Op het gras twee groepen van wel honderd stoelen. In het midden liep een witte loper en de zijkanten waren versierd met roze bloemen. Aan het eind van de loper stond een altaar met twee stoelen. Madison had altijd al gedroomd van deze bruiloft. Maar door de omstandigheden had ze nooit zo kunnen trouwen.
"Madison" zei Hermelien en Madison schrok wakker uit haar overpeinzingen en keek van de tuin naar Hermelien die er door Fleur als een prinses uit zag.
"Sorry, ik was er niet bij wat zei je?" vroeg ze.
"Het jurkje voor Elissa en het pakje voor Illias liggen nog beneden, wil je die even pakken?"
Madison gehoorzaamde en ging naar beneden om het te halen.

Madison stond nu naast het altaar waar een hogepriester achter stond, aan de andere kant van het altaar stond Harry die de ringen vast had. Even keken ze elkaar zenuwachtig aan. De ceremonie kon elk moment beginnen. Er waren al veel gasten gekomen. Dwaaloog Dolleman, die Madison al een hele tijd niet gezien had was er en ook. Hagrid met madame Mallemour en Harid's broertje waren niet te missen, al had Harry verteld dat Ron daar niet erg blij mee zou wezen. Remus en Tops waren aanwezig en natuurlijk de hele familie Wemel plus aanhang. Ook had Harry verteld dat er oude vrienden van Zweinstein waren zoals Simon Filister, Marcel Lubbermans en Daan Thomas. Marcel kon ze al maar het leek wel eeuwen geleden sinds ze elkaar hadden ontmoet.
Wat collega's van het ministerie waren komen kijken en de familie van Hermelien was er die groter leek dan hij was. Wat vriendinnnen van haar waren mee gekomen en Harry had verteld dat er een aantal professors van Zweinstein aanwezig waren geweest en natuurlijk waren Orlando en Draco er. De rest van de zaal was gevuld met verre familie en vrienden uit de orde van de feniks.
Ineens begon de muziek te spelen en kwamen Elissa en Illias aan lopen. Elissa die veel beter kon lopen dan Illias ging voorop en trok alle aandacht. Ze lachte lief en gooide langzaam en sierlijk met de bloemblaadjes.
Ze leek meer op haar vader dan ze dacht om alle aandacht te krijgen, dacht ze. Toen ze even naar Draco keek zag ze dat hij ook met rots naar zijn dochter keek die alle aandacht van het publiek kreeg. Onder een 'oh' en 'ah' liep ze naar Madison toen en bleef ze bij haar staan net als Illias (al was Elissa niet zo blij dat hij bij haar kwam staan)
Een paar seconden later kwamen Ron en Hermelien de loper op gelopen. Hermelien straalde alle schoonheid van haar af en iedereen vond haar zo te zien beeldschoon. Dat kon ook niet anders dacht ze. Ron die arm in arm naast haar liep was zo te zien verbaasd dat er zo veel mensen op zijn bruiloft waren gekomen dat hij Draco helemaal was vergeten want dagen had hij er over gezeurd dat hij hem niet op zijn bruiloft wilde hebben.
Madison had een grote glimlach op haar mond. Twee van haar beste vrienden gingen trouwen.
Uiteindelijk gingen ze voor het althaar zitten en begon de dienst. Het duurde best lang, aangezien Madison de hele tijd moest blijven staan.

"Geef jij Madison Malfidus, toestemming voor deze twee geliefden om ze te laten trouwen en in de eeuwigheid aan elkaar verbonden te zijn?" vroeg de hogepriester.
"Ja" zei ze en nu werd dezelfde vraag aan Harry gesteld. Deze dienst had een geestelijke invloed maar niet helemaal. Hermelien en Ron trouwden ook voor het ministerie van toverkunst, iets wat Draco en zij niet hadden gedaan. Madison had eigenlijk heel graag haar trouwen over willen doen, vooral nu ze dit allemaal zag. Op z'n minst wou ze een feestje.
Ineens stond iedereen op en hoorde Madison geklap. Madison werd uit haar trance gehaald en klapte ook. Ron en Hermelien zoende elkaar nu en lieten elkaar uiteindelijk met tegenzin weer los.
Na dat stond iedereen op en liepen naar Ron en Hermelien toe. Madison tilde Elissa en Illias snel op voordat ze weg zouden lopen en weg zouden lopen en bracht ze naar binnen. Zelf liep ze nu weer naar buiten toe, op zoek naar Draco.
"Zocht je mij?" zei ineens een stem achter haar en ze zag Draco met Orlando staan.
"Nee, ik zocht iemand anders" zei ze plagerig en ging naar Draco toe.
"Het lijkt er anders verdacht veel op dat je mij zocht en me nu hebt gevonden" zei Draco plagerig terug naar Madison.
"Nou laten we het er daar maar op houden" zei ze.
"Heb je Ron en Hermelien al geluk gewenst?" vroeg Madison en schoot in de lach. Dit was een onbetaalde blik die Draco nu trok. Als Draco aan twee mensen wel een hekel had waren het Ron en Hermelien wel en nu moest hij hen geluk wensen.
"Laat maar ik breng je geluk wel over" zei ze, ze gaf hem een zoen en ging op zoek naar Ron en Hermelien.
De stoelen waren inmiddels al opgeruimd en hadden plaats gemaakt met tafels vol heerlijk eten persoonlijk klaargemaakt door mevrouw Wemel zelf. Magie had zo zijn voor en nadelen dacht Madison en aanschouwde hoe snel de stoelen wel niet waren verdwenen.
Ze liep naar Ron en Hermelien toe die serieus in gesprek waren met Tops en Lupos.
"Gefeliciteerd" zei Madison tegen de twee.
"Dank je" zeiden ze in koor en Madison pakte Hermelien haar hand, daar zat een mooie gouden ring om met drie kleine diamantjes.
"Zo dus dit is eindelijk het bewijs dat je getrouwd bent" zei Madison en Hermelien bloosde.
"Ja, al ben ik wel wat later dan jou" zei ze.
"Ja, maar zo veel later ook niet hoor" zei Madison en ze lachte.
"Hermelien wil je even komen?" vroeg mevrouw Wemel en Hermelien ging naar haar toe. Zelf ging Madison weer terug naar Draco die duister met Orlando praatte.

"Ik verwacht inderdaad niet dat het lang meer duurt" zei Draco en Orlando knikte.
"Nee, ik ook niet, kijk Potter die is in topconditie en de heer van het duister ook.
"Nou we zullen zien" zei Madison en de twee jongens schrokken zich dood.
"Madison ik wist niet dat je daar stond" zei Draco met een nog steeds geschrokken gezicht.
"Ik sta er ook maar net" zei ze en ze liepen naar elkaar toe.

's Avonds danste zij en Draco de sterren van de hemel. Het was een heerlijke avond die niet al te koud was en de sterren waren prachtig aan de hemel.
Er stond romantisch muziek aan. Zij en Draco waren aan het schuifelen net als meer gasten die aanwezig waren. Al veel mensen waren weg maar het was nog steeds druk. Eigenlijk wilde Madison tegen de middag al naar huis gaan omdat ze het mysterie van de ring wilde oplossen. Ze was er al tijden mee bezig om uit te zoeken waar die ring vandaan kwam. Ze was zelfs met Hermelien naar de gewone en tovenaars bibliotheek geweest. Maar omdat ze een van de belangrijkste gasten was kon ze niet zomaar weg. Ze legde haar hoofd nu tegen de schouder van Draco aan. Ze was doodmoe en begon het nu wel koud te krijgen.
"Draco zullen we zo gaan?" vroeg Madison.
"Ja, is goed" zei hij en ze stopte met dansen.
"Hermelien, ik ga naar huis" zei Madison tegen Hermelien die even op een stoel was gaan zitten en wat zat te drinken.
"Is goed Madison" zei Hermelien en ze knuffelde elkaar en toen gingen Draco en Madison snel naar binnen om Elissa op te halen. Die hadden ze op bed gelegd omdat ze moe en vervelend werd.
"Verdwijnsel jij met haar?" vroeg Madison fluisterend aan Draco en die schudde van ja. Hij pakte Elissa op en verschijnselde met haar naar het Grimboutplein.

"Blijf je nu de hele avond met die ring bezig?" vroeg Draco een half uur later. Hij was alvast in bed gekropen terwijl Madison onder een schemerlampje 'ringen en hun geschiedenis' aan het lezen was.
"Draco de eigenaar van deze ring heeft mijn moeder vermoord" zei Madison en keek niet om.
"Laat mij dan helpen" zei Draco en stond op en ging achter haar staan.
"Nee, Hermelien heeft het ook al aangeboden maar ik wil het zelf oplossen" zei Madison, ze legde nu haar boek meer en hield de handen van Draco vast terwijl ze bleef zitten.
"Is dat de ring?" vroeg Draco en hij pakte de ring van het bureau af en bekeek het.
"Ja" zei Madison en Draco had een geschrokken gezicht.
"Madison, deze ring is van mijn vader"