Nymphadora Tops en de Zeven Doodzonden
Disclaimer: Ik bezit alleen dit kleine beetje plot, wat meer een serie krabbeltjes is dan een echt plot. Dus, helaas, is Harry Potter niet mijn geldmachine.
A/N: Deze fic zal zeven hoofdstukken tellen, die allemaal al in het Engels geschreven zijn.
Hoofdstuk 1: Jaloezie
Nymphadora Tops was een halfbloed, dus ze wist alles van de zeven doodzonden. Haar vader was een Dreuzelkind, en zijn ouders waren brave Engelse Katholieken; wanneer ze bij hen verbleef, hadden ze haar meegenomen naar de Mis. Ze herinnerde zich dat, toen ze te weten kwam van de zeven zonden, ze zich besefte dat ze een heleboel tijd in het kleine hokje door zou moeten gaan brengen om de pastoor te vertellen wat voor stout meisje ze was geweest. Biechten, noemden ze het. Ze kreeg er maar een schuldgevoel van.
Op dit moment had ze te lijden van een van die zeven gevreesde eigenschappen. Jaloezie.
Ze was jaloers op Sirius Zwarts, haar eigen neef (hoewel ze slechts kort geleden de echte Sirius had leren kennen, niet degene uit haar moeders herinneringen of degene die ze zo vaak op 'gezocht' posters in het Ministerie zag), voor één lullig dingetje.
De manier waarop hij zo nonchalant met Remus Lupos kon praten, zo makkelijk. Ze was jaloers op hem omdat hij een kamer binnen kon lopen waarin voorgenoemde Remus Lupos zich bevond zonder op zijn achterste te vallen. Waarom had hij zo'n effect op haar?
Ze had weken geprobeerd toenadering tot hem te zoeken, maar het enige waar ze in was geslaagd was over hem heen te vallen. Zijn reflexen waren goed, God zij dank (misschien te danken aan de weerwolfzintuigen), dus negen van de tien keer ving hij haar op. Wat haar er dan weer toe bracht bijzonder ondeugend te zijn en expres te vallen, alleen om zijn armen om zich heen te voelen slaan.
Het was zielig. Het ergste was dat ze het wist. Maar het scheen dat ze niets goed kon doen wanneer ze bij hem in de buurt was. Voor hem was ze gewoon een of andere punker die over haar eigen voeten struikelde.
Dus moest ze zich voor nu tevredenstellen met het meeluisteren met (okee, afluisteren van) zijn gesprekken met Sirius en doen alsof ze bij hen zat, in staat tot spreken zonder te vallen of haar hele gedachtegang kwijt te raken.
Want wanneer ze met hem praatte, begon ze de malste dingen te benijden—zijn theekopje, omdat het zijn grote handen om zich heen kon voelen; zijn shirt, omdat het zijn met littekens bezaaide borst aan kon raken; zijn vork, omdat het zijn lippen aan kon raken…
Ze wist niet hoeveel langer ze het nog uit kon houden zonder hem te bespringen. En hem bespringen leek zo'n goed idee. Misschien zou ze deze keer meer dan één zonde op te biechten hebben in het kleine hokje.
Hopen staat altijd vrij. In de tussentijd ging Tops naar haar kamer, waar ze haar ogen sloot en deed alsof ze Remus' theekopje was.
A/N: Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Ik geef mijn Britse Literatuurles de schuld van deze kleine serie plot-bunnies. We lezen Everyman (Elcerlijc) en het noemen van de zeven doodzonden daarin deed me hier aan denken. Ja, fan fictie heeft mijn leven gecorrumpeerd. Dank aan mijn beta jwoods471 en Omnicat, die het vanuit het Engels heeft vertaald. Review alsjeblieft!
