Heej hallo, ik ben er weer...
Dit is weer het derde hoofdstuk...
Ik ben nu ook bezig met een ander verhaal...het gaat over iets heel anders...BEYBLADE...maar het gaat niet over de Bladebreakers maar over hun kinderen...ach ja...je moet het gewoon lezen wanneer het op internet staat...
Maar nu : Veel Plezier!
2.
Hinkend op 1 been en huilend liep Lizzy door de donkere kelder. Op zoek naar een uitgang. Haar hele lichaam zat onder het bloed en overal deed het pijn. Ze keek naar haar linkerbeen en zag dat er een glasstukje in zat.
Ze pakte het stukje glas en trok het uit haar been. Ze beet op haar lip om het huilen tegen te houden. Ze voelde aan haar rechterarm en zag een armband.
De armband was gemaakt door Merlijn zelf. En degene die hem omhad verloor zijn energie en kon dus geen magie gebruiken zonder flauw te vallen.
"Waarom…" mompelde Lizzy.
"Waarom doen jullie me pijn?"
Ze zat nu op de grond en begon te gloeien in allerlei kleuren. Lizzy snikte zachtjes "Ik wil hier weg!" zei ze "Ik ga hier weg!" Ze gloeide nu helemaal in het zwart en ze verdween in de schaduwen.
-------------------------------------
Op een duistere plek ver in het noorden van het Verenigd Koninkrijk zat een man achter zijn bureau. Hij had felrode ogen en donkerbruin haar. Toen hij bijna in slaap was gevallen in de stoel voelde hij een kracht. Een enorme energie kracht.
Hij pakte met zijn hand naar de plek waar zijn hart zat en haalde diep adem 'Wat was dat!' dacht hij verwoed.
----------------------------------------
Ondertussen zat Perkamentus in zijn kantoor op Zweinstein. Ook hij voelde de krachten en hij trilde nog na. De open haard kleurde groen en Severus Sneep verscheen "Professor!" riep hij. Op dat ogenblik werd de deur opengegooid en kwam Minerva Anderling de kamer binnen lopen "Albus!"
"Wat was dat!" zeiden ze allebei in koor.
Perkamentus had een frons op zijn altijd vrolijke gezicht "Dat was het duister!" mompelde hij "We moeten het stoppen!"
Severus keek hem geschrokken aan 'Het duister? Lizzy…' Hij slikte een keer en beet toen op zijn lip "Professor, het hoeft toch niet perse haar te zijn.
Perkamentus schudde verdrietig zijn hoofd "Het kan niet anders…ik zal de Potters een bericht sturen om zo snel mogelijk bij haar vandaan te gaan." Maar nog voor hij kon gaan schrijven brandde de open haard weer groen en verschenen nu de Potters.
"Albus! Ze is weg!" riep James uit.
-----------------------------------------------
Een trillend meisje stond voor een donker bos. Het Zwarte Woud. Ze liep er hinkend naar toe. Tranen liepen over haar wangen en haar kleren waren gescheurd en zaten onder het bloed.
Ze struikelde over een boomwortel. Voorzichtig probeerde ze op te staan maar had de energie er niet voor. Haar gesnik galmde door het bos heen.
Uit een van de donkere bosjes kwam er iemand te voorschijn. Het was een donkerblauwe tijger. Hij had lichtblauw, lichtgevende strepen over zijn lichaam en twee grote vleugels die voor een deel onzichtbaar waren. Hij keek haar aan met zijn felrode ogen.
Lizzy was haar pijn helemaal vergeten en keek met belangstelling naar de tijger die steeds dichterbij kwam.
Voorzichtig stak ze haar hand naar hem uit. De tijger kwam steeds dichterbij en likte voorzichtig haar hand. Lizzy trok snel haar hand terug toen ze een elektrische schok voelde. Het leek net of de tijger haar uitlachte. Hij deed nog een stap dichterbij en ging naast haar koude lichaam op de grond liggen.
Met zijn tong gaf hij Lizzy nog een lik op haar wang. Haar ogen zakten langzaam dicht en ze viel in een diepe slaap.
De tijger maakte een spinnend geluid Slaap zacht.
Toen Lizzy de volgende dag wakker werd zag ze dat de tijger weg was. Met een trillend lichaam stond ze op. Ze liep een paar pasjes en viel toen van uitputting weer op de grond neer.
Nadat ze gevallen was kwam de tijger weer terug. Hij had verschillende takken in zijn bek en daaraan zaten aardbeien, kersen, bosbessen en andere soorten eetbare bessen die in het bos te vinden waren.
Hij legde de takken naast haar neer en hielp haar met overeind zitten.
Eet!
Lizzy keek rond toen ze een stem hoorde in haar hoofd. Ze zag niemand en haar blik bleef toen rusten op de panter.
"Zei jij dat?" vroeg ze met een vragende blik. De leeuw knikte, hij maakte een zacht grommend geluidje en gebaarde met zijn kop in de richting van het eten.
Lizzy keek hem met een verdachte blik aan voor ze begon te eten. Eerst de aardbeien, dan de kersen en uiteindelijk alle soorten bessen die er waren. De panter keek geamuseerd toe toen ze met een volle buik op haar rug ging liggen.
Ze draaide haar hoofd in zijn richting "Hoe heet je?" vroeg ze met een slaperige stem. De tijger keek haar lang aan en Lizzy voelde krachtige magie door haar heen gaan.
Raiden. Klonk de stem in haar hoofd.
Lizzy glimlachte "Hallo Raiden…" ze hoestte een keer.
Raiden zag dat er bloed uit haar mondhoeken stroomde. Steeds meer. Hij begon in paniek te raken en liep snel op haar af. Meisje?
Lizzy glimlachte zwakjes "Lizzy…" mompelde ze voor ze in coma viel.
Raiden keek paniekerig rond. Er was niks wat hij kon gebruiken om haar te helpen. Hij duwde met zijn snuit tegen haar wang aan. Proberend haar weer wakker te maken.
Magie omringde Raiden en Lizzy. De bomen begonnen te bewegen en alle andere elementen vormden een cirkel om hun heen. De dieren in het bos werden aangetrokken door de vele magie en beetje bij beetje verschenen er steeds meer.
Raiden had niks door. Hij was nog bezig met het wakker maken van Lizzy. Hij begon nu wanhopig te worden en brulde een keer.
De kleine en jonge dieren schrokken en deden snel een stap achteruit. Raiden negeerde ze en brulde door totdat hij een brul terug kreeg. Hulp was onderweg.
Een bruine wolf, groter dan normaal sprong uit de bosjes. Ze had verschillende runen over haar lichaam en een lichtbruine streep om haar snuit heen. Ze had een lange staart waarbij het uiteinde veel lichter was dan de rest.
Haar felgroene ogen keken rond de dieren en ze vielen op Raiden.
Snel sprong ze naar hem toe. Door de magiecirkel. Ze stootte hem voorzichtig aan met haar snuit.
Langzaam draaide Raiden zich om. Zijn gezicht klaarde op toen hij haar zag. Athene! Dit meisje heb ik gisteren gevonden en ze is erg gewond en net hoestte ze ook bloed op! En ik weet niet wat ik moet doen want straks gaat er iets mis en-
De wolf, Athene gaf hem een klap met haar staart tegen zijn hoofd aan. Verward keek hij op naar haar.
Ze rolde haar ogen Je kraamde onzin uit! En nu opzij zodat ik haar kan gaan genezen!
Aarzelend stapte Raiden naar achter. Hij keek net zoals de andere dieren met spanning toe of het Athene zou lukken het meisje te genezen.
Lizzy begon te gloeien. Haar aura zo zwart als de nacht. Geschrokken deed Athene een sprongetje achteruit. Raiden sprong snel op haar af Wat is er? Is het gelukt?
Athene hijgde zachtjes en schudde haar hoofd. Ze word beschermd door een krachtige magie…wat mensen het noemen, duistere magie. Ze liep weer op Lizzy af en concentreerde zich.
Nu begonnen ze beiden te gloeien. Helemaal zwart. Maar met de tijd veranderde het zwart in donkerblauw, lichtblauw en uiteindelijk werd het na een lange tijd wit.
Uitgeput zakte Athene neer op de grond. Haar man, Apollo, een andere wolf kwam naar haar toe gerend en verzorgde haar met zijn eigen helende magie.
Ondertussen bij Raiden was Lizzy nog steeds niet wakker geworden. En Raiden begon ongerust te worden. Voorzichtig tilde hij haar op zijn rug en liep naar Athene en Apollo.
Athene…ik wil je bedanken, ze is genezen…maar waarom is ze nog niet wakker?
Athene keek vermoeid op en ze haalde haar schouders op Ik weet het niet, ze hoorde wakker te worden.
Ze probeerde op te staan en Apollo hielp haar. Hij gebruikte nog een beetje magie en ze was weer zo goed als nieuw. Athene gaf Apollo een lik over zijn wang als dankbaarheid en richtte haar aandacht toen weer op Lizzy.
Ze dacht goed na voor ze weer begon te praten Haal Sunlight, Hades en Solo! We gaan haar samen wakker maken.
Apollo deed wat hem was gevraagd en sprong de bosjes weer in. Athene draaide zich om naar de andere dieren die nog stonden te kijken Ik wil dat jullie allemaal weggaan, we maken hier een magie-vacuüm en geven het allemaal aan haar!
De plaats liep snel leeg nadat ze dat gezegd had.
Al snel verschenen er een zwarte eenhoorn, een zwarte panter en een witte leeuw. Sunlight, Hades en Solo waren er.
Athene liep naar ze toe met een bezorgde blik op haar gezicht.
Ze gingen met zijn vijven in een ster staan. Athene, Apollo, Sunlight, Hades en Solo stonden op de punten van de ster en Lizzy lag in het midden.
De dieren concentreerden zich en 1 voor 1 begonnen ze te gloeien.
Mathema dea no via ajethoa suka miadora sukanri…Mathema dea no via ajethoa suka miadora sukanri…mathema dea no via ajethoa suka miadora sukanri…
Met zijn vijven herhaalden ze de spreuk, telkens op nieuw. Ze voelden dat de krachten van het bos naar hun toe werden gezogen.
Lizzy begon nu ook te gloeien. Haar aura was weer zwart.
Langzamerhand werd haar aura lichter. Het donkergroen en zo ging de kleur van haar aura door tot het helemaal wit was geworden.
Haar oogleden begonnen te bewegen.
"Nee…" kwam haar fluisterende stem over haar lippen.
"Stop…" er liepen nu tranen over haar gezicht en haar aura veranderde weer in donkergroen.
De dieren hadden het nu moeilijk. Iets werkte hun tegen. Een kracht nog sterker dan die van hun vijven en die van het bos samen. Een stem galmde door het bos heen.
"De 1 in het duister,
de ander in het licht.
1 word gemerkt,
als verslager en gelijke van hem!
Eindeloze krachten,
Zo oud als de aarde,
Schuilen in 1 van de 2.
En alleen diegene,
Kan het duister verslaan!"
De stem stierf weg en om het meisje cirkelde veel krachtige magie. Athene en de andere voelden dat hun magie werd weggezogen.
Ze moesten hard adem halen en vielen voorover op de grond. Vanaf de punten van de ster waar ze stonden begon er een ster te gloeien op de grond.
Al de magie in het bos en die van alle dieren werden in de ster gezogen. Lizzy begon nu feller wit te gloeien en ze gilde het uit van de pijn.
"Nee! Mama, nee!" riep ze uit.
Athene keek met medelijden toe hoe het meisje met pijn op de grond rond rolde. En opeens lag ze stil. Alle magie was weer terug waar het moest zijn en de ogen van Lizzy gingen langzaam open.
Snel sprong Raiden naar haar toe. Hij duwde zachtjes met zijn snuit tegen haar wang aan. Lizzy. Probeerde hij.
Lizzy had haar ogen nu helemaal open en glimlachte toen ze Raiden zag. Ze sloeg haar kleine armpjes om zijn nek heen en gaf hem een zoen op zijn snuit. "Raiden!" riep ze blij.
De andere dieren keken met een glimlach toe. Athene liep op ze af. Kind, Raiden…ze moet nu rusten.
Raiden keek op en knikte. Hij tilde Lizzy op zijn rug en ze straalde toen ze op zijn hoge rug zat. Ze streek met haar vingers over zijn vleugels en trok ze snel terug toen ze een schok voelde.
Ze leunde voorover en sloeg haar armen weer om zijn nek. Raiden spande zijn vleugels en nam een kleine aanloop. Een paar seconden later vlogen ze hoog in de lucht.
Wow, dat was het...vonden jullie het leuk?
Ik ben weer bezig met het volgende hoofdstuk!
REVIEW, REVIEW
ik moet nu weer weg en tv gaan kijken...Toedeledoris allemaal...(K)