Author's Note: Hey, iedereen. Ik heb een tijdje niet gepost, omdat ik nog maar net ook een week op vakantie ben geweest en daarmee dat ik het goed maak met het posten van een nieuw hoofdstuk. Ik wil iedereen bedanken voor de reviews.

Lautjuh: Leuk dat je het een vet verhaal vindt.

goddes-of-imaginary-light: Bedankt voor je commentaar. Ik heb geprobeerd om er rekening mee te houden en dit hoofdstuk is allesinds toch een stuk korter denk ik.

Pixie Musa: Ik hoop dat ik je tip goed heb gebruikt.

taelia guest: Dit is een beetje de bedoeling van het verhaal, dat iedereen Sneep eens wat vriendelijker gaat bekijken. Ondanks dat hij in de boeken zo gemeen is, moet er volgens mij ook een aardige kant van hem zijn. Het was wel raar na het lezen van HBP om nog aardig over hem te schrijven, maar tot nu toe lukt het prima.

- Hoofdstuk 5: De ontmoeting. -

Marlies holde de trappen naar beneden. "Sorry, mag ik even door?" gebruikte ze al voor de vierde keer in tien minuten tijd. Het was zondag voormiddag en ze had haar vreselijk overslapen. Ze had nagedacht aan wie ze om raad zou kunnen vragen en had besloten dat professor Perkamentus misschien wel de beste oplossing was. Niet dat ze goede vrienden waren, maar omdat hij gewoon het beste iets begreep en kon uitleggen.

'Marlies!'

Marlies draaide zich om en keek in het gezicht van Sam.

'Waarom zo snel? Het is zondag!' kwam hij buiten adem naast haar staan.

'Is er iets, ik heb haast.' Zei Marlies ongeduldig.

'Wel, euhm, ik vroeg me af, euhm.' Schuifelde Sam zenuwachtig van de ene voet op de andere. Een jongen van Griffoendor die Marlies alleen kende van zien en twee jaar jonger was, kwam naast Sam staan en porde met zijn elleboog in zijn zij. Draaide met zijn ogen en nam het over van Sam.

'Hij vroeg zich, euhm, af wanneer je, euhm, jarig was.' Zei hij. 'Ja, wanneer ben je jarig?'

'Dat weet je toch al Sam?' vroeg Marlies verbaasd. 'Ik verjaar de zesentwintigste van november.'

'Ok, euhm, bedankt.' En de twee jongens liepen weg.

Marlies staarde hen na zonder met haar ogen te knipperen. Ze kon moeilijk geloven dat Sam haar kwam vragen wanneer ze verjaarde, vooral niet aangezien hij op dat vlak een kei in onthouden was. Marlies herinnerde wat ze weer ging doen en liep verder, hetzij minder snel.

Ze kwam tot stilstand bij het standbeeld die de toren van professor Perkamentus bewaakte.

'Ja, dat wachtwoord.' Zuchtte ze diep denkend wat het zou kunnen zijn. Ze ijsbeerde in het rond en mompelde een paar mogelijkheden.

'Euhm, hij is gek op snoep.' Dacht ze luidop. 'Dus, euhm, Chocoladekikkers?'

Geen reactie.

'Euhm, Smekkies in Alle Smaken?'

Niets.

'Ok, ok, wat dacht je dan van Kakkerlak Crunchies?'

Nog steeds geen reactie.

'Verdomme!' Marlies plofte zich neer voor het standbeeld. 'Anders moet je eens moeilijk doen!'

'En tegen wie ben jij bezig, Marlies?'

Marlies schrok en keek achterom in het gezicht van Harry.

'Oh, je liet me schrikken.' Lachte ze. 'Ik ben op zoek naar het wachtwoord.'

'Ah, het wachtwoord.' Glimlachte hij nu ook. 'Daar heb ik vaak achter moeten zoeken.'

'Weet je het?'

'Uiteraard.' Een venijnige grijns kwam op Harry zijn gezicht tevoorschijn. 'Ik wil het wel zeggen tegen een betaling.'

Argwanend keek ze hem aan. 'En dat is…?'

'Waar waren we de vorige keer gebleven?'

Marlies begon hevig te blozen en besefte dat ze het in feite wou vergeten. 'Laat, euhm, dan maar. Ik zal er zelf wel opkomen.'

'Hoe dan?' vroeg hij duidelijk een beetje boos.

'Denken zoals professor Perkamentus het doet.' Zei ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

'Dat zal niet moeilijk zijn, dan.' Mompelde hij tussen zijn tanden door.

'Wat zei je?'

'Niets!' haastte Harry zich en liep toen snel weg.

Marlies haalde haar schouders op en begon weer te ijsberen.

'Ok,' wreef ze haar handen. 'luister goed, standbeeld van mijn voeten, de strijd is tussen u en mij. Of je helpt mij en ga gewoon aan de kant en opent de toren of ik, euhm, ja, wat ga ik dan doen?'

Ze bekeek het standbeeld van dichter bij en realiseerde dat ze het moeilijk zou kunnen opzij schuiven, laat staan omver duwen. 'Dan maar denken als Perkamentus.'

Uit frustratie zat ze, met beide handen in haar haren, op de grond de hele tijd mompelend "Denk zoals Perkamentus."

'Ok, Marlies. Je bent Albus Perkamentus, je denkt zoals hem, je voelt zoals hem, je weet net als hem het wachtwoord.' Marlies stond daar met haar handen open naar het standbeeld alsof het wachtwoord tevoorschijn zou opkomen. In plaats van het wachtwoord kwam er een tocht door de gang die haar rok liet wapperen en haar haren over haar gezicht heen zweven. Opeens was er niets meer van de tocht te voelen.

Marlies stapte naar het standbeeld en zei luid en duidelijk: 'Droptoverstokken.'

Het standbeeld verplaatste zich en een wentelende trap kwam tevoorschijn. Marlies holde er op, aangezien ze al zoveel tijd had verspeelt met het zoeken van het wachtwoord. Snel klopte ze op de deur, maar wachtte niet op het antwoord dat ze binnen mocht. Ze opende de deur en stormde binnen.

'Professor Perkamentus ik moet iets heel dringe…' stopte Marlies abrupt toen ze zag dat hij bezig was met iemand anders. 'Euhm, sorry. Ik, euhm, zal een andere keer wel eens terugkomen.'

Marlies draaide zich snel om en wou net naar de deur lopen toen de kalme stem haar deed stoppen en omdraaien en tenslotte in de twinkelende, blauwe ogen van de professor te kijken.

'Het is niets, Marlies.' Hij toonde met zijn hand naar degene die op een stoel zat. 'Mag ik u voorstellen aan de minister van Toverkunst, Javier Creivalp.'

Javier stond recht en bekeek haar aandachtig vooraleer hij een hand uitstak en haar hand schudde. 'Javier Creivalp, aangenaam u te ontmoeten, juffrouw.'

'Oh, ik ben Mar…'

'Ik geloof dat we elkaar al eens ontmoet hebben, juffrouw Penutsmaker.' Onderbrak hij Marlies en keek vragend naar haar.

'Ontmoet?' klonk het dubbel; de ene van professor Perkamentus en de andere van Marlies zelf.

'Oh, misschien herinner je het gewoon niet.' Beantwoordde hij de vraag. 'Maar hoe dan ook, ik weet bijna heel zeker dat u zelf ook wel al wist hoe ik heette, is het niet?'

Marlies keek onzeker naar professor Perkamentus, maar hij staarde alleen maar nieuwsgierig naar haar. 'Euhm, ik had je in de Avondprofeet gezien. Met het interview.'

'Juist, ja.'

'Wou u iets met mij bespreken, juffrouw Penutsmaker?' vroeg professor Perkamentus van onderwerp veranderend.

'Ja,' stopte ze met staren naar de minister. 'het is nogal persoonlijk.'

'Dan laat ik jullie maar.' Nam minister Creivalp zijn mantel. 'Ik heb nog wat zaken te doen.' Hij knipoogde naar Marlies, schudde de handen met professor Perkamentus en met haar en liep vervolgens naar de deur. 'Albus, ik spreek je wel nog.'

'Uiteraard.'

'Juffrouw Penutsmaker, het was leuk u te ontmoeten.'

'Euhm, insgelijks.'

De minister knikte nog een laatste keer en ging er toen vandoor. Perkamentus nodigde haar uit om in een stoel te gaan zitten en nam zelf plaats aan zijn bureau.

'Waarmee kan ik u helpen, juffrouw Penutsmaker?'

Marlies dacht eventjes na, maar haar gedachten waren te verwarrend om zich te kunnen herinneren waarom ze naar hier was gekomen. Om haar wat meer tijd te gunnen, veranderde ze van onderwerp.

'Dus dat is de nieuwe minister van Toverkunst?'

Professor Perkamentus lachte eventjes en knikte toen zachtjes: 'Inderdaad, ik geloof dat het verfrissend zal zijn.'

'Verfrissend, professor?'

'Het zal de magische wereld goed doen om iemand jong te hebben die de leiding neemt.' Glimlachte hij nog steeds. 'Iemand die de jeugd begrijpt.'

'Dat zou eens leuk zijn, ja.' Stemde Marlies mee in.

'Inderdaad. Jullie zijn de toekomst van morgen en daarmee hielden ze geen rekening.' Professor Perkamentus werd plotseling serieus, maar toen hij weer naar Marlies keek, kwam de bekende glimlach weer tevoorschijn. 'Nu, wat wou u met mij bespreken?'

'Oh, ja.' Marlies kon het zich weer herinneren en wou toch heel graag raad krijgen. 'Wel de laatste tijd, wel ja, nog maar twee keer, heb ik raar gedroomd.'

'Gedroomd?' hij ging rechtop zitten en luisterde aandachtig. 'Over wat precies?'

'Wel, euhm, moet ik alles vertellen?'

'Je kan me vertrouwen, Marlies. Zeg maar.' Spoorde hij haar aan.

'Wel mijn eerste droom ging over, euhm, ik was aan het vluchten. Aan het vluchten voor iemand en opeens staat er iemand achter mij, maar ik kan enkel een glimp van hem opnemen. Hij zegt me om open te staan voor mijn gevoelens.'

'Ga verder, wat is er daarna gebeurd?'

'Toen verdween hij en kwam pro-' Marlies zweeg abrupt. Het zou waarschijnlijk niet verstandig te zijn daarover iets te zeggen. 'Euhm, daarna kwam er iemand die ik kende en hij stelde me op mijn gemak. Daarna verdween ook hij weer en kwam er iemand anders in de plaats, iemand die me nogal dierbaar is. Maar hij bedroog me en in die droom kon ik hem wel vermoorden.'

'Ken je de persoon die zei dat je moest openstaan voor je gevoelens?' vroeg professor Perkamentus geïnteresseerd.

'Niet onmiddellijk, nee.' Schudde Marlies haar hoofd. 'Maar ik kan me nog goed herinneren toen ik gisteren te laat was voor Toverdranken dat ik tegen iemand ben opgebotst en ik moet eerlijk toegeven, hij leek er sprekend op.'

'En je had hem nog nooit eerder ontmoet tot gisteren? Nergens op straat, in je vriendenkring?'

'Neen.'

'En plots ontmoet je hem?'

'Ja en neen.' Marlies aarzelde eventjes. ''s Avonds keek ik in de Avondprofeet en daar stond hij dan weer. Nu voor mij bekend als de minister van Toverkunst.'

'De minister van Toverkunst? Javier? De man die hier zonet was?' vroeg professor Perkamentus duidelijk heel verbaast.

'Ja, geen twijfel aan mogelijk.' Zei ze een onzeker. 'Deze nacht heb ik weer een droom gehad. En hij kwam er weer in voor.'

'In welke vorm?' Marlies keek hem vragend aan. 'Ik bedoel, in welke situatie?'

'Oh, ik was in een soort gangendoolhof. Ik was mijn weg kwijt en het was overal aartsdonker. Toen opeens, stond hij voor mij en bood mij de weg aan.'

'Nog iets anders?'

'Ik wou zijn hulp niet en verdween. Toen ik dan later zelf de weg probeerde te vinden voelde ik net alsof ik in een grote ruimte was met geen muren rondom mij. Ik had geen oriëntatiepunt. Even later zag ik een licht aan en uit flitsen en voor ik het wist lag ik op de grond neer.'

'Hm, interessant.' Was het enige dat de professor erop antwoordde. 'En hij zei dat hij je ook al eens eerder had ontmoet.'

In gedachten verzonken nam professor Perkamentus geen notitie van Marlies en zij besloot om maar eens rond te kijken in het kantoor. Ze keek naar omhoog en overal hingen er schilderijen die op hun beurt haar allemaal aanstaarden. Er was zelfs eentje die opeens uit zijn lijst verdween en terug kwam met iemand in zijn kielzog. Fluisterend wezen ze naar Marlies en begonnen haar aandachtig te bestuderen. Een ander schilderij kroop uit zijn lijst en ging bij zijn buurman op bezoek, steeds de blikken op Marlies gericht.

Marlies draaide zich om en keek verder rond. Op een kast stond een oude hoed, die haar heel goed bekend voorkwam als de Sorteerhoed die ze zeven jaar geleden had opgezet. Verder stonden er kasten met boeken en magische apparaten. Nieuwsgierig stapte ze naar de boekenkast en nam er een boek uit die als titel "Herinneringen" droeg. Ze sloeg de eerste pagina open en kon nog net een foto zien van een gezin vooraleer professor Perkamentus het boek uit haar handen grabbelde.

'Dat zijn niet u zaken, juffrouw Penutsmaker.' Zei hij geheimzinnig. 'Nu om je te helpen met je droom. Ik kan maar één ding zeggen.' Hij was eventjes stil en vulde er toen nog iets bij. 'Voorlopig toch.'

'En dat is, professor?' wachtte Marlies gespannen af.

'Toeval.'

Marlies keek niet begrijpend en vroeg zich af of dit nu haar hulp was, dat dit de raad was dat ze kreeg. 'Is dit alles?'

'Voorlopig.' Professor Perkamentus stond recht en nam haar bij haar elleboog vast en begeleidde haar zijn kantoor uit. 'Het spijt me, maar ik moet nog ergens naartoe gaan. Als je nog eens vragen of raad nodig hebt, kom dan maar altijd gerust eens langs.' Glimlachte hij vaderlijk. 'En ik hoop dat ik je dan beter van dienst kan zijn.'

Author's Note: Wel dit was het vijfde hoofdstuk. Hopelijk niet té lang, niet té langdradig of een beetje saai. Het volgende hoofdstuk is geloof ik wel een beetje (veel) saai, maar dat is eerder iets wat er in moet om, naar ik denk, goed te kunnen volgen + om misschien bepaalde zaken beter te begrijpen. Meer uitleg over dat zal ik de volgende keer geven.

Zie je dat knopje onderaan rechts?

Submite review?

Ja, dat knopje. Wil je daarop klikken?

Oké. Aah, kijk ik kan iets plaatsen voor de schrijfster...