A/N: Hm, wel ja...Ik doe het enkel en alleen nog voor mezelf. Nu ik het zo eens herlees, hmmm, ik weet niet. Het lijkt me inderdaad allemaal een beetje langdradig en of te wel is het omdat ik een depressieve bui ben of te wel is het gewoon zo, het verhaal trekt op niets. Ik ga het gewoon zo snel mogelijk proberen af te ronden...wel ja, de latere hoofdstukken vind ik persoonlijk wel veel beter.

Marjet: Bedankt voor je review. Ik ben blij dat jij het leuk vond.

Disclaimer: Alles behalve Harry Potter en wat er bij hoort behoort, is van mij. De rest is van J.K.Rowling die mij enorm inspireert. Zonder haar zou ik nooit geweest zijn zoals ik nu ben. GO ROWLING!

- Hoofdstuk 6: Het analyseren van de dromen. -

Voor ze het goed en wel besefte was hij verdwenen en stond zij weer op de gang. Ze stapte naar de Grote Zaal waar nu ongeveer het middagmaal op tafel zou moeten staan en ondanks dat ze niet veel at, had ze toch het gevoel dat ze honger had. Iemand kwam achter haar aangeslopen, Marlies glimlachte geheimzinnig. Opeens nam er iemand haar vast, sleurde haar naar binnen en had een hand rond haar mond gedaan zodat ze niets zou kunnen zeggen.

'Ik ga je loslaten, maar je mag me niet aankijken en je houdt je mond.' Klonk er een gesmoorde stem. Eenmaal haar mond vrij kreeg Marlies de slappe lach, zonder de persoon aan te kijken.

'Goedemiddag, Marc.'

'Huh, hoe heb je me herkent?' draaide hij haar verbaast om.

'Niet moeilijk. Jij bent de enige van Zweinstein met zo een parfum.'

'Bedoel je dat ik stink of zo?' vroeg hij beledigd en toch ook zenuwachtig.

'Neen, hoor.' lachte Marlies nog luider. 'Jij bent de enige die rondloopt met een parfum die ik voor jou heb gekocht en trouwens een heel zeldzame. Haha, betrapt!'

'Verdomme.' Verweet hij zichzelf. 'Ik had het kunnen weten.'

'Trouwens waarom deed je zo geheimzinnig.' Kalmeerde Marlies enigszins.

'Ik wou je verassen.' Zei hij droevig. 'Maar dat zal ook al niet meer doorgaan.'

'Maar je kan me toch nog steeds verassen?' zei Marlies snel. Nu was ze toch wel nieuwsgierig geworden wat Marc in de zin had.

'Maar ik heb het nu al gezegd dat ik je ging verassen.'

'En, ik weet toch nog niet wat, slimmerd.' Lachte ze. 'Please?'

'Doe je ogen dicht.' Zei hij opeens. 'Wacht eventjes.'

Marlies sloot even haar ogen en voelde kort daarna een doek rond haar ogen komen.

'Marc?' vroeg ze aarzelend wanneer hij haar hand vast nam en haar vooruit trok.

'Vertrouw je me, Marlies?'

'Ja.'

'Volg me dan.' Ze stapten eventjes en na een tijd kon Marlies zich niet meer voorstellen waar ze was. 'Pas op, hier is een trapje. Linker eerst. Kalm, Marlies anders lig je er.' En zo ging het maar verder.

'Je bent net meneer Voorzichtigheid zelve.' Grapte Marlies terwijl ze, volgens Marc, bijna tegen een beeld was gelopen.

Even later stond ze stil en werd de doek van haar ogen gedaan. Marlies stond in een grote ruimte dat versierd was. Er stond een tafeltje, gedekt voor twee personen, er speelde een zacht deuntje vanuit een onbekende bron. Het zag er net uit als een soort balzaal. Grote lusters met kaarsen, van de grond tot aan het plafond reikende ramen met rood fluwelen gordijnen, een haard die zachtjes brandde en zelfs een boekenkast.

'Marc,' fluisterde ze verbaasd zijn naam. Ze had er geen woorden voor. Ze draaide zich om en keek hem recht in de ogen aan.

'Allemaal voor jou, Marlies.' Hij nam haar hand vast en begeleidde haar naar de tafel. Hij zorgde ervoor dat ze plaatsnam en ging toen naast haar zitten. De borden die voor hen stond werden met een stokgezwaai gevuld. Een heerlijke geur van tagliatelle en zalm spreidde zich door de kamer.

'Tagliatelle met zalm?' Marlies kon nog met moeite haar verbazing verborgen houden. Ze viel in de ene verassing na de andere.

'Wel ja, niet echt spectaculair, maar wel je lievelingseten.' Haalde Marc nonchalant zijn schouders op. 'Trouwens, dat is het enige wat je nog eet.'

Even was de leuke sfeer verdwenen en heerste er spanning in de lucht. Marlies kreeg onmiddellijk medelijden met Marc. Hij had het zo goed bedoeld en nu zou gewoon zoiets kleins de sfeer verpestten. Tijd om het weer gezellig te maken, dacht Marlies.

'Waarom doe je dit Marc?' vroeg ze met een lach op haar gezicht.

'Om je te bedanken.' Hij keek eventjes weg en begon zenuwachtig aan zijntrui te frutselen. 'Je hebt me vijf jaar geleden opgenomen, Marlies, alsof je me al jaren kende en nu sinds twee jaar, terwijl je het zelf moeilijk hebt,' Marlies mompelde tegen. 'Neen, Marlies ik weet dat het zo is. Nu sinds twee jaar, zorg je voor mij alsof ik een broer of zo ben. Je staat altijd voor mij klaar. Of het nu 's morgens is of 's nachts, je bent er wanneer ik je nodig heb.'

'Ach, Marc. Ik doe niets liever en je bent meer dan een broer. Je bent mijn beste vriend.'

Marc glimlachte en spoorde Marlies aan om verder te eten, maar zij schudde van neen, ze had genoeg. Het leek er even op dat Marc iets wou zeggen, maar zich dan bedacht. Marlies wachtte geduldig vooraleer hij zijn bord leeg had gegeten.

'Je bent heel wat veranderd, Marc, sinds vijf jaar geleden.'

'Wil ik best geloven!' reageerde hij opgewekt. 'Ik was zo zenuwachtig. Ik bedoel ik was een speciaal gevalletje.'

'Ja, inderdaad.' Lachte Marlies. 'Ik kan me nog herinneren, in ons eerste jaar, datje een totaal vreemde voor mij was. Jij was steeds weg, je verdween iedere keer weer opnieuw naar je familie.'

'Ach, mijn zus was dan ook vreselijk ziek in die tijd.' Hij veegde even met zijn hand langs zijn ogen en zei stilletjes: 'God hebbe haar ziel.'

Marlies stond recht en legde haar hand op zijn schouder. Marc keek eventjes en keek toen weer weg. 'En toen begon het tweede jaar op Zweinstein.' Zuchtte hij.

'Ja, inderdaad.'

'Ik ben blij dat ik je toen heb leren kennen, Marlies, echt waar. Enorm bedankt.' Hij stond opeens recht en stapte naar de boekenkast, hij nam er een boek uit en gaf het aan Marlies. 'Hier is een mooi boek, moet je echt eens lezen.'

Marlies nam het boek aan.

'Verdwaald.' Las ze luidop voor. Verbaasd keek ze naar Marc. 'Waarover gaat het?'

'Het gaat over meisjes en jongens die hun verhaal doen. Ze leven in dezelfde situatie als wij. Het is niet echt een boek, eerder verschillende verhalen. Maar echt de moeite waard, het heeft mij enorm geholpen.'

Marlies sloeg het boek open en zag dat er een tekst in stond.

Hey, Marc!

Als je dit leest dat zal ik er hoogst waarschijnlijk niet meer zijn.

Ik heb mijn ziekte aanvaard en je was er steeds voor mij.

Ik weet dat je er problemen mee had, vandaar dat ik je dit boek geef.

Misschien zal dit je helpen om het verdriet te verwerken.

Marc, ik ga naar een betere plaats.

Ik zal daar op jou wachten.

Leef zolang je het kunt.

Je zus, Tilly.

'Marc, het is jouw boek. Dat kan ik niet lezen.'

'Natuurlijk, wel.' Zei hij. 'Je hebt het harder nodig dan ik. Ik ken het uit mijn hoofd.'

'Bedankt.' Fluisterde ze emotioneel.

'Nee, jij bent bedankt.'

'Och, Marc.' Ze omhelsde hem stevig en begon te snikken. Marc nam haar stevig vast en wiegde haar heen en weer.

'Ik hoop dat je er wat aan hebt.' Klonk hij hees.

Marlies keek even op en zag dat ook hij op het punt stond om te gaan wenen, ze glimlachte eventjes en keek op haar horloge.

'Uiteraard.' Zei ze. 'Marc, ik moet weg. Ik heb afgesproken met Tinne en je kent haar…'

'Als je één keer te laat komt is wereldoorlog drie uitgebroken.' Grinnikte hij.

'Juist.' Ze nam het boek nog steviger vast en boog zich voorover naar Marc en plaatste een luchtige kus op zijn wang. 'Ik zie je nog wel.'

Marlies stapte rustig in de gang. Af en toe kwam ze eens iemand tegen die haar dan vriendelijk toelachte of haar iets vroeg, maar voor de rest was alles heel rustig. Naarmate ze hoger en hoger klom, richting de toren van Waarzeggerij – waar ze had afgesproken – werd het zelfs muisstil. Marlies bleef even staan toen ze voor een splitsing kwam. Rechts of links?

'Stop!' gilde opeens iemand toen ze voor rechts koos.

Marlies draaide zich snel om en keek naar een lege gang, met gefronste wenkbrauwenzocht ze naar een gestalte. Schouderophalend zette ze weer een stap richting de rechter gang.

'Heb je nu oren in je kop of niet?' Marlies draaide zich om langs de kant van de muur en keek naar een schilderij. 'Ik zei stop!'

'Oh, ben jij het maar.' Zei ze gewoon, het schilderij herkenend.

'Ach, zo zit dat dus.' Zei heer Palagon. 'Ik red je uit de armen van een draak en als dank krijg ik, oh ben jij het maar.'

'Een draak?' klonk het sarcastisch. 'Ik zie er geen.'

Heer Palagon schudde zijn hoofd en probeerde ondertussen tevergeefs zijn helm van zijn hoofd te trekken. 'Niet hier, daar. Verder.'

'Oh.' Speelde Marlies het spelletje mee. 'Wel, dank u, schone ridder. Mag een lady, zoals ikzelf, u de weg naar de Waarzeggerijtoren vragen?'

'Uiteraard, mylady.' De ridder floot eventjes en toen kwam er een klein paardje tevoorschijn, nog kauwend op een stukje gras. Na een paar pogingen zat hij dan uiteindelijk op het paard – weliswaar omgekeerd – en glimlachte hij eventjes onzeker. 'Dit is, euhm, de nieuwe kunst van paardrijden, mylady. Maar volgt u mij vooral en let op dat u me niet kwijt raakt.'

Marlies draaide even met haar ogen en volgde hem tenslotte.

'Hier is het.' Zei hij opeens. 'Verder kan ik niet, geen schilderij meer, zie je.'

'Bedankt.' Zei ze over haar schouder en liep naar het luik dat openstond en klom naar boven. Een bedwelmende warmte kwam haar tegemoet. In de kamer stonden overal zitzetels en ronde tafels, honderden kaarsjes met vlammen die dansten als sierlijke ballerina's. In een hoekje aan een tafel zat Tinne en stak eventjes haar hand omhoog.

'Je bent te laat, Marlies!' klonk het een tikkeltje kwaad.

'Sorry, ik was met Marc bezig en daarna heer Palagon tegengekomen.'

'Oh,' haar gezicht klaarde op. 'dat verklaard veel.'

Marlies keek haar vriendin vragend aan. 'Als je met Marc bezig bent geweest, verklaard dat toch een hoop?'

'Oh.' Fluisterde Marlies als antwoord.

'Goed,' ging Tinne verder. 'Dus jij wou een beetje je toekomst laten voorspellen, hè?'

'Ja en nee.' Zei Marlies rondkijkend naar de vele kopjes, meubels en stoffige zetels. 'Het is hier wel, euhm, beetje overdreven hè?'

'Let daar maar niet op.' Ze trok aan de arm van Marlies. 'Antwoord eens op mijn vraag.'

'Ah, ja.' Deed Marlies alsof ze die vraag al vergeten had. 'Zou je eerst een paar dromen voor mij willen verklaren?'

'Natuurlijk!' Tinne sprong recht en nam twee kaarsjes. Met een simpele spreuk ontvlamde er vlammetjes.

'Ok, geef me je rechterhand.' Zei ze opgewonden.

'En wat ben je daarmee van plan?' vroeg Marlies argwanend. 'Voor zover ik je ken ben je nog wel eens van plan om mijn hand daarin te steken.'

'Ben je nu werkelijk zo dom, Marlies?' zuchtte ze. 'Dat komt er van als je niets van het Orakel afweet.' Mompelde ze.

'Wat zeg je daar?'

'Niets.' Haastte Tinne zich. 'Ik zou je nooit pijn doen, Marlies, dat weet je toch.'

'Het is al goed.' Marlies stak haar rechterhand uit en Tinne nam het met beide handen vast. Ze streelde met haar wijsvinger over één van de lijntjes in haar hand.

'Tinne?' vroeg ze aarzelend.

'Hm?'

'Wat ben je aan het doen?'

'Ik ben aan het handlezen. Op je hand kan je alles lezen wat je maar wilt.'

'Ik dacht dat dat was voor de toekomst.'

'Gedeeltelijk.' Tinne stopte eventjes en keek haar recht in de ogen aan. 'Handlezen wordt vooral gebruikt voor de toekomst, maar het wordt ook door, weliswaar weinigen, gebruikt voor het verleden te kunnen zien van een persoon.'

'Hoe zie je dat dan?'

'Veel te moeilijk om uit te leggen, maar ik kan het kort en simpel maken.' Tinne rechtte zich en ging ontspannend achterover leunen. 'Het zit zo. Op een hand heb je verschillende lijnen. De levenslijn, hartlijn, en noem maar op. Bij iemand zijn levenslijn kan je gedeeltelijk zijn toekomst zien, dit stuk hier.' Tinne wees naar de lijn die bij Marlies centraal lag, naar het gedeelte meer naar haar duim toe. 'Dit stuk hier,' nu wees ze het eerste gedeelte aan dichter bij de pink. 'is je verleden.'

'Ah, ok.'

'Zo kan ik zien, door deze onderbreking van je levenslijn, dat je iets verschrikkelijks hebt meegemaakt. De dood van je ouders uiteraard.'

'Dat wist je toch zoal? Wat is er dan te voorspellen aan?'

'Ik ken jou, maar niet andere mensen. Laat me nu toch gewoon doen, oké!' ergerde ze zich.

Marlies keek op haar horloge. Ze was hier nu al drie kwartier en liefst van al had ze zin om gewoon tegen Tinne te roepen dat het wel genoeg was voor vandaag en het afstappen. Tinne zat met haar neus in de boeken om haar droom te kunnen verklaren.

'Wacht, hier is iets.'

Marlies keek op en probeerde niet te gapen.

'Je zei daar iets van een vriend of zo, die je vroeg of alles oké was, hè?'

'Ja, maar is daar iets speciaals aan, dan?'

'Uiteraard!' schreeuwde Tinne het verontwaardigt uit. 'Alles in een droom is belangrijk! De omgeving, de kleuren, de personen, natuur, milieu, gewoon ieder detail!'

'Sorry, hoor.' Wreef Marlies over haar neus. 'Staat hij er nog op?'

Tinne draaide met haar ogen. 'Luister, die "vriend" van je kwam op een moment wanneer jij je angstig voelde en vroeg meteen of alles goed was. En volgens de ruimte die je beschreef vermoed ik dat het nacht was en in een gang. Dat zou kunnen beteken dat je je opgesloten voelt en die "vriend" zou een persoon in je dagelijkse leven kunnen voorstellen die bereidt is om naar je te luisteren. Iemand die bereidt is om je van dat opgesloten gevoel te bevrijden.'

Toch niet Sneep, dacht Marlies.

'Ok, en wat mijn verdere droom betreft?'

'Dan zei je daar dat je ondertussen iemand betrapt waarmee je was, juist?'

Marlies knikte kort.

'Dat zou kunnen betekenen dat die persoon niet helemaal trouw tegen je is. Hij hoeft je daarom nog niet te bedriegen. Het zou ook kunnen voorstellen dat je je wantrouwig voelt ten opzichte van die persoon en dat je twijfels over hem hebt. Maar het kan dan ook weer gewoon zijn dat je bang bent om hem te verliezen.'

'Oh, dat helpt veel.' Zei Marlies sarcastisch.

'Sorry, maar meer kan ik niet doen als jij me niet meer zegt.'

'Vergeet het maar, Tinne.' Zei Marlies snel toen ze door had waar Tinne naartoe wou. 'En wat mijn tweede droom betreft?'

'Wel dat doolhof zegt al dat je in de war bent, je voelt je verloren. Het feit dat het weer gangen zijn, maakt dat je nog steeds opgesloten bent. Het is weer nacht, zeg je, dus het zou ook kunnen betekenen dat je iets duisters moet kunnen accepteren.'

'Iets duisters?' vroeg Marlies onzeker aan haar vriendin. 'Ik wil helemaal niets duisters doen!'

'Met iets duisters moet je niet zo veel verwachten. Het kan gewoon iets zijn wat je niet gewoon bent van te doen, spijbelen bijvoorbeeld.'

'Oh, maar ik wil niet spijbelen.'

'Marlies,' zuchtte Tinne en keek haar smekend aan. 'Ik kan niet alles letterlijk zeggen, dus neem het dan ook niet letterlijk op! Spijbelen is een voorbeeld, maar ik denk niet dat dit het geval is. Ik denk eerder ietsje meer duisterachtig.'

'Oh, leuk.' Reageerde Marlies sarcastisch.

'Nu, je zei dat die ene man weer in je droom kwam en je wou helpen ofzo, het zou kunnen dat hij je probeert te beschermen tegen het duistere, tegen misschien wel je nog te vinden duistere kant.' Grapte Tinne het laatste deel. 'Dat je daar opeens een licht ziet, zou kunnen zeggen dat je daar naartoe moet gaan, het bevrijdend is. Maar je zei dat het vanzelf dichter bij kwam en voor dat je het wist je neergeslagen werd en een paar schoenen zag. Dat zal misschien gevolg kunnen geven van dat wat je van plan bent. Als je iets duisters doet, ontmoet je ook duistere personen. Als ik dan zo alles mag analyseren zou ik kunnen besluiten dat die persoon er moet zijn om je angst in te boezemen. Angst voor het licht, angst om terug te krabbelen. Je doet iets verkeerd en je wilt het herstellen, maar er is iemand die je dat belet, iemand die je bedreigt. Als je in het werkelijke leven goed handelt en naar het "licht" gaat stappen, zou het kunnen beteken dat je van je gesloten gevoel verlost bent.'

'Dus als ik met die persoon zou praten, durven iets te doen wat ik anders nooit zou doen, openstaan voor mijn gevoelens en dan tenslotte wanneer ik merk dat het beter is dat ik afstap van dat duister gedoe en naar het "licht" stap, voel ik me vrij en verlost?'

'Waarschijnlijk wel ja.'

'Bedankt, Tinne.' Marlies nam haar vriendin stevig vast en verliet toen snel het lokaal.

A/N: En dit hoofdstuk hebben we dan ook weer gehad. Dit vind ik het saaiste hoofdstuk...of toch het tweede gedeelte waar ze naar Tinne gaat. Vanaf dit hoofdstuk gaat het er eindelijk beter aantoe. Een opkomende Zwerkbalwedstrijd enzo...

Volgende keer: Marlies heeft een serieus gesprek met Sneep, wel ja...bij Sneep is het altijd serieus. Nieuwe twijfels...

Please Review en laat me weten wat jullie ervan vonden.

PadfootLotte