A/N: Hey, allemaal. Aangezien internet weer helemaal "genezen" is, kan ik lekker weer updaten. Er is niet onmiddellijk iets dat ik te vertellen heb, alleen nog een persoonlijk bedankje voor de reviewers. You rock my world!

Autumn Avia: Voor jou speciaal dit allereerste persoonlijk bedankje van het hoofdstukomdat je één van de eerste reviewers was die mij weer moed gaf om verder te posten. Bedankt voor de reviews, het is een hele goede oppepper voor mij.

Litira: Ik zit ondertuusen aan hoofdstuk 17 ergens en dat is een heeeel, lang hoofdstuk. Ik vond het vorige hoofdstuk persoonlijk ook wat kort en daarmee ben ik ook begonnen met gewoon te schrijven en niet te kijken hoe lang ze werden. Wanneer ik vond dat het hoofdstuk gesloten mocht worden, wel, dan sloot ik het ook gewoon. Bedankt voor de review, hopelijk is dit een wat langer hoofdstuk.

Yoen: Dank je voor de review. Ik schrijf verder!

Disclaimer: (ook op vorige hoofdstukken die ik ben vergeten) I just own my pathetic plot, all the stuff that's familiar it's all J.K.Rowlings, she's the rich one, I'm just the teenager girl who has too much time on her hands.

- Hoofdstuk 8: Het verraad -

Marlies staarde voor zich. Ze lag languit in haar bed en kon de slaap niet vatten. Het gesprek tussen haar en professor Sneep bleef in haar oren nagalmen. "Je bent een slim meisje, Marlies, je zal wel doen wat je denkt wat het beste voor je is…De keus ligt bij jou, Marlies…Waar zijn vrienden anders voor…Als je wilt mag je me Severus noemen…"

Marlies sprong recht. Ze ademde heel snel alsof ze net kilometers had gelopen, haar hart ging als een razende tekeer in haar lichaam. Ze voelde de ijskoude zweetdruppels die op haar voorhoofd verschenen waren. Marlies stond recht en stapte uit haar bed. Een vreselijke hoofdpijn kwam haar tegemoet en wankelend stapte ze naar de aangrenzende badkamer. Ze staarde eventjes naar haar spiegelbeeld. Een lijkbleke gestalte met ijskoude blauwe ogen keek haar aan. Met trillende handen nam ze een bekertje en draaide de kraan open waar koud water uitstroomde. Met het glas in haar hand stapte ze stilletjes de trap naar beneden naar de leerlingenkamer. Tot haar verbazing was ze niet de enige die daar zat.

'Wat doe jij nog op dit uur?' vroeg ze verbaasd tegen Marc die zich verschrikt omdraaide.

'Marlies, doet dat niet. Je weet dat ik snel schrik.'

Marlies lachte: 'Een slecht geweten?' Ze plofte naast hem neer en nestelde zich behaaglijk tegen Marc. 'Hoe komt het dat je nog op bent?'

Marc gaf haar een deel van het laken en haalde zijn schouders op. 'Niet kunnen slapen, geloof ik. En bij jou?'

'Hetzelfde.'

'Ben je al begonnen met lezen?' vroeg Marc zachtjes.

'Nee, nog geen tijd gehad,' zei ze en nam een slokje van haar water. 'Marc?'

'Ja?'

'Kan ik je iets toe vertrouwen?'

'Natuurlijk, dat weet je toch?' Marc zette zich rechter en zo dat hij Marlies goed kon zien. 'Wat is er?'

'Ik zit in de knoop met mijn gevoelens.'

Marc leunde achterover tegen de leuning en stak zijn beide handen uit naar Marlies zodat ze zichtegen hem aan kon nestelenen hij zijn handen rond haar hield. 'Ik luister.'

'Je moet me beloven dat je het tegen niemand verder verteld, zelfs niet tegen Tinne.'

'Ik beloof het op het graf van mijn zus.'

Met dit haalde ze diep adem en begon zenuwachtig met Marc zijn hand te spelen. 'Ik heb het gevoel dat dit van mijn hart moet en jij bent de enige die ik kan vertrouwen. Weet je, Marc, ik ben al een tijdje verliefd op iemand en tot voor kort was ik ook zeker van zijn gevoelens. Maar de laatste tijd vermijdt hij me steeds en ik geloof dat hij verder wil dan ik.'

'Wie is die gast!' sprong Marc recht. 'Wie waagt het om je ergens voor te dwingen!'

'Marc, rustig,' duwde Marlies hem weer terug op zijn plaats. 'Hij heeft me nergens voor gedwongen en als het een troost kan zijn, er is nog nooit iets gebeurd.'

Gekalmeerd leunde hij weer achterover. 'Ik wist niet eens dat je een vriendje had.'

'Het is in feite een geheim. Niemand mag het weten.'

'Is het een leerkracht ofzo?' lachte Marc. 'Ik zou niet weten waarom het anders geheim zou moeten zijn.'

'Harry Potter,' fluisterde Marlies zo stilletjes dat Marc zich moest voorover buigen en het een tijdje duurde tot het tot hem doordrong.

'Wat!' schreeuwde hij het uiteindelijk uit. 'Bedoel je dé professor Potter?' Toen hij Marlies zag knikken ging hij razend verder. 'Ben je helemaal op je kop gevallen, Marlies? Dat is verboden. Wat ga je doen als het ontdekt wordt? Zeggen dat het een ongeluk was, dat jullie verliefd zijn? Marlies, je bent gek,' eindigde hij uiteindelijk zijn roepende preek.

'Je help niet echt, hè!' antwoordde Marlies beledigd en sprong recht van de zetel. Ze wou niet dat hij haar tranen zou ontdekken. Snel rende ze de trap op richting haar kamer, maar Marc was haar voor. Hij nam haar bij de pols vast en trok haar dicht tegenzich aan.

'Ik wou je niet van streek maken, maar je moet begrijpen Marlies, dit is niet echt iets zoals ik ga een ijsje kopen moet jij ook iets hebben? Dit is veel erger, en meer verantwoordelijk.'

'Ik weet het wel,' snikte ze gesmoord. 'Daarom heb ik ook je hulp nodig. Ik kan met mijn eigen niet meer…ik ben in de war, ik weet niet meer wat te doen.'

'Waarover ben je in de war? Is het omdat je niet meer weet hoe hij over je denkt?' vroeg hij bezorgd.

'Nee, dat is het niet en ja. Ik weet het niet meer.' Marlies keek hem smekend aan. 'Help me.'

'Ik weet niet hoe. Ik kan niet voor je zeggen hoe je je moet voelen.'

Marlies stapte richting de zetel en ging er weer inzitten. 'Wat moet ik doen?'

'Leg alles eens goed uit, Marlies. Hoelang zijn jullie al samen?'

'Weet ik veel. Na de dood van mijn ouders zijn we naar elkaar toegegroeid en voor ik het wist had ik mijn eerste kus van hem.'

Marc keek bedenkelijk. 'Wanneer was dat ergens?'

'Verleden jaar ergens, in het begin van het schooljaar.' Ze haalde haar schouders op ten teken dat het haar niet echt kon schelen hoe lang geleden het was. 'Ik had een hele zomer met hem door gebracht, zoals je weet blijf ik hier tijdens de vakantie.'

Marc knikte. 'Weten er nog meer van jullie affaire?'

Marlies schudde haar hoofd. 'Niet dat ik weet.' Opeens drong er iets tot haar door. "Die avond dat ik bij professor Potter was…Ik wou u een belangrijk geheim vertellen."

'O, verdomme,' kreunde ze. 'Sneep, ik heb het hem verteld.'

'Ja, die stelling is bewezen.' Haalde Marc zijn armen naar omhoog, alsof hij tegen God bezig was. 'Ze is gek, ze is op haar kop gevallen.'

'Ik kan hem vertrouwen.' Nog voor Marc iets kon zeggen was ze hem al voor. 'En nee, ik geef je geen uitleg, voorlopig nog niet.' Ze wou dat ze hem uitleg kon geven maar de waarheid was dat ze het in feite zelf nog niet wist waarom ze professor Sneep plotseling vertrouwde.

'Wat ga je doen?' vroeg hij en keek naar Marlies of ze krankzinnig was geworden.

'Ja, ik geloof dat dit me wakker houdt.' Marlies zuchtte en legde alles uit over haar droom, wat professor Perkamentus en Tinne had gezegd, ze hield geen detail verborgen. Deze keer gebruikte ze de namen van Harry en professor Sneep en wachtte ongeduldig af wat Marc ervan dacht. Ze wist dat Marc verschrikkelijk slim was, misschien zelfs nog slimmer dan zij en Tinne bij elkaar, vandaar dat Marlies altijd het gevoel had dat Marc haar kon helpen, naar haar luisterde, zijn echte mening gaf, of hij nu mensen kwetste of niet, hij was steeds iemand die objectief stond en je de juiste raad kon geven.

'Ik zou naar professor Potter gaan,' zei hij tenslotte. 'Ik zou hem vragen hoe het nu werkelijk zit. Praat met hem, Marlies en zeg dat je twijfels hebt over de relatie. Als hij werkelijk van je houdt dan zal hij willen luisteren. Marlies je bent niet meer kwetsbaar.'

'Hoe bedoel je?' vroeg ze.

'Wel, in het begin, na de dood van je ouders, was je kwetsbaar. Het zou kunnen dat je op dat moment je hebt laten meeslepen met je emotionele toestand. Harry was de enige die het begreep hoe het voelde om geen ouders te hebben. Uit een onschuldige vriendschap is er meer gegroeid, Marlies. Nu, twee jaar later, is het onmogelijk om nog kwetsbaar te zijn. Nu je met hem bent, is het jouw verantwoordelijkheid. Ik zou met hem praten en heel goed nadenken watje van de relatie verwacht. Verwacht je dat het een geheim zal blijven, dat je met Harry verder in het leven ga, of zal hij je nog eens dwingen, ben je werkelijk verliefd op hem, of is het eerder nog iets dat is overgebleven vanuit jouw kwetsbare momenten?' Marc ademde eventjes zwaar door zijn neusgaten. 'Dat zijn vragen die je jezelf moet stellen. Kruip nu in je bed en denk er over na. Ga morgen dan eens met hem praten en kijk dan vandaar verder.' Marc stond recht en omhelsde Marlies stevig: 'Je bent me er eentje Marlies. Je maakt het jezelf moeilijk en je bent zo gek als een dolgedraaide psychopaat, maar ondanks dit alles, blijf ik je helpen, Marlies. Ik kan je maar één raad geven, denk over alles heel goed na. Je impulsieve woorden en daden hebben later gevolgen, misschien wel ernstige en als dit lekt, wees er dan maar zeker van dat het ernstig zal zijn.'

Hiermee draaide Marc zich om en verliet de leerlingenkamer.

Nee, Marc, dacht Marlies, je hebt me meer dan één raad gegeven. Jeetje, wat zou ik zonder je doen?

Even later lag Marlies weer in bed, terug starend naar het plafond. Ze probeerde antwoorden te vinden op de vragen die Marc haar had gegeven. Verwachtte ik werkelijk dat het voor altijd geheim zou blijven, onze affaire? Verwachtte ik er meer van? Wou ik te koop lopen, zoals iedereen zou willen doen, of wil ik het liever voor ons zelf houden? Als ik met hem verder ga, zal de kans dan groot zijn dat hij mij weer iets zal dwingen waar ik in feite nog niet klaar voor ben? Zal er weer iemand moeten zijn die ons zou moeten storen voor ik besef waarmee ik bezig ben? Hou ik in feite van Harry? Ben ik zelfs verliefd op hem?

Marlies had twee stemmen in haar hoofd die ervoor zorgden dat ze nog meer twijfelde.

'Natuurlijk verwacht ik meer van de relatie,' zei de ene stem. 'Niet meer alleen een geheimhouding, maar ronduit tegen iedereen kunnen zeggen wat onze gevoelens zijn.'

'Je vergeet dat hij je professor is en jij zijn leerlinge,' zei de tweede stem. 'Het is verboden, dat weet je toch ook? Als het eenmaal uitkomt dat jullie samen zijn, wordt hij waarschijnlijk ontslagen, of jij van school gestuurd. Is dat wat je wilt?'

'Nee, natuurlijk niet!' protesteerde de eerste stem weer. 'Maar is er geen oplossing?'

De tweede stem zweeg.

'En dat dwingen, dat was toch enkel de gelegenheid, hij zal het heus niet nog eens doen,' smeekte de eerste stem zachtjes.

'Word wakker, Schone Slaapster, je zit niet in een sprookje. Hij heeft het één keer gedaan, waarom dan ook geen tweede keer?' zei de andere stem weer.

'Misschien ben ik er wel al klaar voor, ik bedoel ik ben toch al zestien, binnen drie weken zelfs zeventien!'

'En dan? Leeftijd speelt geen rol,' bekritiseerde de tweede stem. 'Trouwens hou je van hem?'

'Ik weet het nietn' zei de eerste stem zachtjes. 'Hij is lief en knap en hij heeft respect!'

'Respect?' schreeuwde de tweede stem terug. 'Iemand die niet voor je opkomt in moeilijkheden en maar aan één ding denkt: aan zijn avontuurtjes zodat hij aan zijn behoeften komt!'

'Niet waar!' schreeuwde de eerste stem, maar verzwakt. 'Hij ziet me graag.'

'Heeft hij je dat ooit verteld?'

Toen werd het stil in haar gedachten. Marlies kreeg tranen, nee, hij had nog nooit tegen haar gezegd dat hij haar graag zag. Marlies stond recht, het kon haar niet schelen hoe laat het was of hij nu al sliep of niet, maar ze zou het uit Harry zijn mond halen hoe hij over haar voelde, de waarheid.

Marlies stapte de treden af en kwam op de verdieping terecht waar ze moest zijn. Met de toverstok voor zich keek ze in het rond of ze nergens Vilder zag lopen of Mevr. Norks. Toen ze zag dat de kust veilig was stapte ze verder, maar er was iets dat haar plotseling deed stoppen. Een zacht geritsel kwam van achter haar. Ze draaide zich om en maakte een sprongetje toen er iemand achter haar stond.

'Meneer Creivalp!' kwam er bibberig uit haar stem. 'Ik bedoel, minister, wat doet u hier?'

'Ben je klaar om die deur binnen te gaan?' wees de minister naar de deur dat leidde naar het kantoor van Harry.

'Natuurlijk, waarom niet?' fronste Marlies haar wenkbrauwen.

De minister steunde eventjes op zijn rechtervoet en dan weer op zijn linkervoet. 'Och, ik weet niet. Ik kan je enkel waarschuwen. Het is aan jou wat je met de waarschuwing doet.'

'Sorry, minister maar spreekt u wartaal? Bent u iets verloren?' Marlies tikte met een vinger op de zijkant van haar voorhoofd. 'Ik ken professor Potter en ik wil hem spreken, ik zou niet weten waarom ik niet naar binnen zou gaan.'

'Dus je gaat naar binnen?' vroeg hij met een glinsterende blik in zijn ogen. Marlies knikte. 'Mooi, ik had niets anders verwacht van een Griffoendor.'

Marlies keek twijfelend naar de deur en net wanneer ze hem wou vragen waarom hij haar had gewaarschuwd, was de minister nergens meer te bekennen. Ze klopte voorzichtig en deed de deur op een kier open. 'Professor? Ik ben het, Marlies.' Marlies deed de deur helemaal open en zag dat hijalleszins niet in zijn kantoor zat. Ze stapte naar de deur van zijn privé-vertrekken. Ze voelde haar hart kloppen in haar keel, haar ademhaling versnelde en plotseling stopte haar hart met slaan. Marlies hoorde in de kamer ertegen een vrouw lachen. Met een brok in haar keel legde ze haar oor tegen de deur en probeerde te luisteren.

'Oh, Harry,' zei de vrouwenstem. 'Ik wou dat ik eeuwig hier in je armen kon blijven liggen.'

'Hm, ik ook,' zuchtte Harry. 'Maar het wordt weldra licht en ik wil niet dat we betrapt worden.'

'Och, Harry, wanneer maak je het uit met die trut? Ze is nog niet eens meerderjarig, een groentje. Harry, ik ben nu al zeker zeven maand gewoon een speeltje. Ik wil meer,' hoorde Marlies de vrouw pruilen.

Op dat moment zakte Marlies door haar benen. Woede nam van haar meester en ze besloot om gewoon die deur open te gooien en Harry met de harde feiten te confronteren, of was het eerder dat ze zichzelf moest overtuigen? Ze zwaaide de deur open en zag Harry een andere vrouw zoenen. Hij draaide zich verschrikt om en staarde haar aan. Marlies kon het niet geloven, het was waar wat ze had gehoord. Ze krijste het uit en sloeg hem vlak in zijn gezicht.

'Jij!' gilde ze. 'Jij! Smeerlap!'

Harry krabbelde recht en nam haar vast aan haar arm. 'Marlies, wacht. Ik kan het uitleggen!'

Ze rukte zich los. 'Als je mij nog één keer aanraakt, dan zweer ik bij al wat me lief is dat ik je vermoord met mijn bloedeigen handen!'

Ze draaide zich om en liep snel het kantoor uit. Het kon haar niet schelen waarheen. Koude tranen stroomden over haar wangen en Marlies kwam voor de poort terecht. Ze duwde hem open en stapte de frisse buitenlucht in. Snikkend stapte ze naar het meer en zette zich neer aan de boom waar ze altijd zat. In elkaar gedoken, met haar handen voor haar gezicht, zat ze daar. Ze vervloekte zichzelf dat ze niet had geluisterd naar haar twijfels. Ze wist dat ze kon vertrouwen op haar instinct. Het was te laat. Er was geen weg meer terug, ze had hem betrapt met een ander meisje, dit maakte duidelijk dat hij niet van haar hield.

'Zeven maanden,'snotterde ze luidop. 'Waar zat ik die zeven maanden, dat het me niet is opgevallen? Was ik dood of leefde ik in een droom?'

Marlies bleef voor zich staren en legde zich neer op de grond. Met tranen in haar ogen zat ze de sterren te tellen. Rond haar heen hoorde ze de nachtdieren aan het werk. Toen het naar de ochtend liep was ze nog steeds wakker, ze huilde niet meer, maar bleef strak voor zich kijken. Het begon lichtjes te regenen, kringen vormden zich op het meer wanneer er een druppel viel. De lucht veranderde van zwart naar donkergrijs. Marlies hief haar gezicht op naar de lucht en sloot haar ogen. De druppels vielen op haar gezicht en zocht banen om naar beneden te rollen. Hier en daar kwam een leerling uit het kasteel en stapte haastig naar een schuilplaats. Hoe meer de ochtend verstreek werd alles wakker. Het geluid in het kasteel werd luider, gelach, geroep, de ene afdeling die de andere groet of schichtige blikken stuurden. Marlies kon het niet begrijpen hoe het kwam dat iedereen zo opgewekt kon zijn, zagen ze de verrader niet?

'Marlies!' werd er opeens geroepen en toen ze zich omdraaide zag ze Tinne en Marc naderen, niet eens merkend dat het nu heel hard aan het regenen was. Marc was sneller dan Tinne en kwam eerst bij haar aan. 'Wat ben je van plan? Je laten ziek regenen?' Vlug deed hij zijn mantel uit en legde het over haar schouders.

'Marlies, in godsnaam! Wat doe jij hier in dit rot weer?' vroeg Tinne bezorgd. 'Kom mee naar binnen.'

Opeens was er een flits en kort daarna het helse lawaai van de donder. Tinne gilde het uit en Marc keek bezorgd naar de lucht en schudde toen zijn hoofd. 'Kom, Marlies.'

Marlies weigerde om zich mee te laten nemen. Ze kon niet naar binnen waar ze de kans had om hem tegen te komen. Ze kon Harry nu niet onder ogen komen uit angst dat ze in elkaar zou zakken. Ze schudde haar hoofd. Nog een flits en een luide donder.

'Toe nou, Marlies. Ik ben bang!' schreeuwde Tinne het uit boven het lawaai van de kletsende regen, wind en donder. Marc zette zich naast haar neer en keek Marlies doordringend aan.

'Straks word je ziek. Wat doe je hier trouwens? We hebben zeker een uur naar je gezocht!' riep Marc om boven het lawaai uit te komen. Hij stond recht en trok Marlies met hem mee. Hij nam haar hand vast en nam haar mee richting het kasteel. 'Je bent gek, weet je dat, Marlies?'

'Marc, laat me gaan!' trok Marlies zich los. 'Ik wil niet!'

'Marlies, het is gekke weer! Het is gevaarlijk om hier nog te zitten.' Hij keek haar aan. 'Je bent kletsnat, straks vat je kou!'

'Marc, hij heeft me bedrogen!' riep ze uit. De regen stroomde over haar gezicht en haar haar lag in pieken. 'Verplicht me niet om binnen te gaan!'

Ze draaide zich om en liep snel weg, richting het Verboden Bos. Marc riep naar Tinne dat ze alvast naar binnen moest gaan en liep daarna achter Marlies aan.

'Marlies,' hield hij haar tegen door haar hand vast te nemen. 'het is goed.'

Marlies zette zich neer in het natte gras en boog haar hoofd. 'Ik ben er nu voor je.' zei Marc. 'Maar laten we naar binnen en naar de leerlingenkamer gaan.'

'Nee.'zei ze dof. 'Marc, ik voel me alleen.'

'Je bent niet alleen, Marlies. Je zult nooit alleen zijn.' En hij omhelsde haar stevig.

A/N: Wel dat was hoofdstuk 8. Ik ga maar eens beginnen voor school te werken. Mijn nicht is morgen jarig en aangezien ze in het ziekenhuis ligt en ik binnenkort weinig tijd zal hebben, post ik vandaag dit hoofdstukje. Zoals in dit hoofdstuk is bij mijn nicht ook haar wereld in elkaar gestort. Ik wens iedereen nog een prettige woensdagnamiddag.

Volgend hoofdstuk: Marlies wordt closer met Sneep en nieuwe herinneringen. Wat zal morgen brengen?

Stay cool,

PadfootLotte

Review!