Dit is ons eerste verhaal, dus please review!

Hoofdstuk 2 Zenuwtorren en onthullingen

"O sorry Rita, wilde je wat vragen," antwoordde Loena.

"Ja graag," antwoordde een vrouw met blonde krullen en een grote bril. Terwijl haar fantaciteer-veer al een heel verhaal op papier had staan. "Ik snap natuurlijk dat jullie over je bruiloft willen praten en dat jullie het druk hadden de afgelopen dagen, maar we zijn hier wel met een .."

"Fijn dat je het begrijpt Rita," onderbrak Loena Rita in haar zin. "Heb jij trouwens wat champagne, er moet echt wat aan die zenuwtorren gedaan worden. Kijk Marcel nu zitten, alweer voor zich uit te staren. Pas wel op onder de maretak, die zit vol nurgels, die moet je eigenlijk bestrijden met flubberwormen. Die heb je zeker niet bij je. Nou ja, alvast bedankt." Terwijl Rita opstond om aan Loena's verzoek te voldoen, staarde Loena Marcel bezorgd aan.

Marcel keek op en zag Loena's bezorgde blik, hij gaf haar een flauwe glimlach en zei: "Het gaat echt wel, hoor. Ik had niet verwacht dat herinneringen over ons leven en onze geslaagde missie, zoveel emoties los zouden maken bij me. Het haalt alle oude wonden weer open."

Loena knikte begrijpend, hoewel het niet aan haar te zien was, had ze er ook moeite mee om over het verlies van zo'n goede vriend te komen en bracht dit interview herinneringen met zich mee, die ze liever wilde vergeten. Gelukkig, bedacht ze, had ze Ginny om goede herinneringen mee op te halen, die de pijn wat verzachtte.

"Loena?" hoorde ze Marcel bezorgd vragen, "gaat het wel, je bent helemaal wit."

Loena schrok op uit haar gedachten, "ja hoor, ik zat net te denken aan alle vrienden, die we door Voldemort verloren hebben. Het leven kan zo oneerlijk zijn."

Dat laatste kon Marcel niet ontkennen, het was niet makkelijk geweest om de waarheid te horen in zijn laatste jaar op Zweinstein en daarna beslissingen te moeten nemen, die eigenlijk veel te zwaar waren voor iemand om te nemen. Hij besefte heel goed dat het allemaal anders had kunnen lopen, maar ja, daar was nu weinig aan te veranderen.

Rita kwam teruglopen met een geïrriteerde blik. "Hier heb je de champagne Loena, kan ik nu dan eindelijk verder gaan. Het lijkt me dat we wel genoeg tijd verspild hebben."

"Bedankt Rita, kan ik eindelijk die zenuwtorren aanpakken." Loena keerde de fles om boven op Rita's geschreven verhaal.

"Oh, mijn verhaal"

"Wacht even, zometeen komen de zenuwtorren op de champagne af." Loena richtte zich tot Marcel, "Volgens mij heeft Malfidus ook zenuwtorren, hij is altijd zo in gedachten."

"Vind je het raar" antwoordde Marcel, " hoofd van Zweinstein is een zeer belangrijke functie. Die jongen heeft me echt verrast, ik dacht altijd dat hij door en door slecht was."

"Dat is wel te begrijpen," zei Loena begripvol, "hij deed nooit echt aardig tegen je."

"Ja, maar achteraf was hij toch een aardige jongen. Hij heeft ons echt geholpen, door al die dooddoeners uit te schakelen. Ik heb echt vertrouwen in hem als schoolhoofd. Hij heeft ons ook echt geholpen met het vijfde …"

"Sorry, hier ben ik weer, ik moest even een nieuw perkament halen. Zullen we dan nu weer verder gaan."