Sorry dat we zolang niet hebben geschreven. We hadden het erg druk met school en zo. Please R&R

Hoofdstuk 5 Het kleine vierkante kamertje

Rita besloot dat het tijd was het onderwerp aan te snijden, dat ze tot dusver vermeden hadden. "Marcel", begon ze haar vraag met twijfel in de stem, "zou je ons misschien willen vertellen wat er precies met Harry gebeurd is?"

Marcel besloot dat dit het beste was, dit was eigenlijk de reden dat hij had toegestemd met het hele plan om dit interview te geven. De geruchten, die de ronde deden, dat hij Harry vermoord zou hebben of dat Harry gewoon weggelopen zou zijn, moesten bij deze voor eens en altijd stoppen. Marcel slikte moeilijk en begon zijn verhaal: "Misschien kan ik het beste bij het begin beginnen. Nadat Ginny alles had verteld, besloten Loena en ik Harry met deze waarheid te confronteren. Hij bevestigde het hele verhaal en vertelden ons alles wat we nog niet wisten, zoals over de Gruzielementen."

"Ja", vulde Loena aan, "de hele nacht hebben we over het probleem gesproken, maar we beseften allemaal dat er geen simpele oplossing was. Ron en Hermelien waren er trouwens ook en met z'n vijfen hebben we ons eerste gruzielement verslagen, de beker van Huffelpuf."

"Maar waar was Ginny dan?" onderbrak Rita haar.

Loena dacht even na voor ze antwoord gaf. "Eigenlijk had ze dolgraag mee gewild, maar Harry besloot dat het te gevaarlijk was voor haar. We mochten na lang zeuren eindelijk mee, maar voor Ginny was het anders. Harry was vastbesloten om geen dierbaren meer te verliezen aan Voldemort, maar eigenlijk raakte hij Ginny toch voor een deel kwijt, omdat hij haar niet haar eigen beslissingen liet nemen. Weet je, Ginny is niet zo snel bang en heeft het Harry nooit helemaal vergeven dat hij haar toen niet mee liet gaan."

"De beker van Huffelpuf lag verborgen in de kelder van het weeshuis. Ik moet zeggen dat Voldemort," probeerde Marcel de vaart erin te houden.

"Hij-die-niet-genoemd-mag-worden," onderbrak Rita hem.

"Ja die, mag ik verder gaan, fijn. De beker lag dus in het weeshuis, magisch beschermd. We moesten een paar moeilijke testen doorstaan, ik begrijp waarom Harry Ginny niet mee wou nemen."

"Maar het blijft toch oneerlijk, jij hield mij toch ook niet tegen," Marcel werd weer onderbroken, deze keer door Loena. Marcel wierp haar een geergerde blik. "Wat het is toch zo."

Marcel schudde zijn hoofd en besloot verder te gaan. "De eerste test was niet zo'n lastige voor Ron, Harry en Hermelien. Het waren vragen over Voldemorts leven, kleine detailtjes die eigenlijk niemand weet. Weet u hoe de huiself van Orchidea Smid heet. Nou ja, zij dus wel, ik dacht echt dat we weer naar huis konden. We liepen door de deur." Rita keek Marcel vragend aan.

"Het waren een soort muren oneindig veel, we liepen door de deur en stuitte op de volgende muur. Alleen bij deze muur was geen doorgang, we liepen erlangs en langs. Harry probeerde iets te voelen, ik probeerde te vragen wat hij zocht. Hij gaf geen antwoord, dus bleef ik stil. Uiteindelijk bleef hij stil staan en stak zijn hand door de muur, maar trok hem net zo snel weer terug."

Rita beet op haar lip van de zenuwen. Hier had ze zo lang op gewacht, eindelijk zou ze meer te weten komen over Harry.

Marcel vervolgde zijn verhaal. "Wij staarden hem allemaal geschrokken aan, maar hij keek alleen naar Hermelien en knikte. Op dat moment wilde ik liever dat we nooit gegaan waren, want Hermelien trok wit weg en deed hetzelfde als Harry. Ook zij trok haar hand snel weg en keek Harry strak aan, terwijl ze dichter bij Ron ging staan. Het leek wel een soort geheimtaal."

"En toen, wat was daar in de muur", onderbrak Rita hem, want ze hield het bijna niet meer uit van de zenuwen.

"Nou", vervolgde Marcel, "het bleek dat daar een doorgang was, maar Harry en Hermelien wisten niet precies hoe we er door konden komen. De doorgang bleek een groot vuur te zijn, waar zowel Harry als Hermelien hun hand aan verbrand hadden. We hebben daar wel twee uur gestaan, terwijl Harry, Ron en Hermelien probeerde te bepalen wat ze het vuur moesten geven om hen door te laten."

"Uiteindelijk probeerde we gewoon wat verschillende dingen uit," vervolgde Loena Marcel, omdat ze zag dat hij wel even een pauze kon gebruiken. "Harry begon met wat bloed, maar nu kwamen de vlammen de muur uit en werden we teruggedrongen tegen een muur aan. Hermelien probeerde het vuur te blussen met verschillende spreuken. Toen hoorden we voetstappen aan komen en raakten we in paniek. Uiteindelijk nam Harry een radicale beslissing, deed de ketting met het symbool van Zwadderich en stapte door de vlammen."

Rita slaakte een gilletje. Dit was het laatste wat ze verwacht had. "Is dat, is dat", stotterde ze, "hoe Ha Harry aan zijn einde kwam."

Loena keek verbaasd op. "Nee, natuurlijk niet, de ketting van Zwadderich beschermde hem tegen de vlammen, alleen konden wij niet mee en bleven we achter. De voetstappen kwamen steeds dichterbij en voelden we opeens een kilte. Daarna herinner ik me niets meer tot de volgende ochtend, toen we wakker werden in de ziektezaal van Zweinstein en Harry ons vertelde wat er gebeurd was nadat hij door de vlammen gegaan was."

"Ja, wat is er gebeurd," Rita hield het bijna niet meer van spanning.

"Nou, het is een tijd geleden sinds Harry het ons heeft verteld, dus sommige delen weet ik niet meer zo goed."

"Last van je geheugen," Loena keek Marcel aandachtig aan. "Ik weet nog precies wat Harry ons toen vertelde.

"Vertel jij het dan," zei Marcel.

Loena ging er even goed voor zitten. "Harry was dus door het vuur gegaan met de ketting van Zwadderich. Hij kwam toen in een klein vierkant kamertje, nou eigenlijk een leeg klein vierkant kamertje, of nog beter een op het eerste gezicht een leeg klein vierkant kamertje. Harry heeft minuten staan zoeken naar de deur todat hij naar het plafond keek, daar was een grote spiegel. De spiegel besloeg het hele plafond en was ontzettend groot voor zo'n klein vierkant kamertje. Natuurlijk wist Harry niet wat hij met de spiegel aan moest, hij was op de grond gaan liggen en staarde naar de spiegel en staarde en staarde en ..

"Ja, hij staarde, wat gebeurde er verder," vroeg Rita ongeduldig.

"Nou, zoals ik al zei staarde hij naar de spiegel, maar toen gaf de spiegel een beeld weer."

"Wat zag Harry, was het zo schokkend dat hij er aan is overleden?" Rita zei dit met een bezorgde ondertoon in haar stem.