Disclaimer: Nope, ik ben geen JK, I know...

Thanks allemaal, voor jullie lieve reacties! XD Love you all! Nadat ik gisteren jullie reacties heb gelezen, had ik opeens veel meer zin om verder te schrijven, dus veel plezier met hoofdstuk 1 :)

Hoofdstuk 1: Wraak op de arrogantste

Half op de grond hangend, keek ik ondersteboven de wereld in en staarde scheel naar Linsey, die geamuseerd terugstaarde. Uiteindelijk barstte ze in lachen uit en ik ging tevreden weer op de stoel zitten.
'Zeven - nul!'
'De volgende keer win ik!' riep ze lachend uit.
'Ja hoor,' antwoordde ik pesterig. 'Dat zei je de volgende zes keer ook!'
We probeerden wat aan ons huiswerk te gaan, maar we schoten constant weer in de lach en lagen dan met ond hoofd op de tafel, terwijl de hele leerlingenkamer naar ons leek te kijken, om te ontdekken wat er nou zo grappig was en dat zorgde dat wij alleen nog harder gingen lachen. Een aantal kinderen ging hoofdschuddend weer aan het werk, anderen staarden ons nog even aan en gingen toen naar buiten om te gaan zwemmen en de rest bleef naar ons staren, alsof we een aantal apen in een dierentuin waren.
'Maaike en Linsey!' schreeuwde een stem door de leerlingenkamer heen. 'Wat is er zo grappig en waarom staart iedereen jullie aan?'
Het was Tara, die chagrijnig aan kwam stampen. Dat had ze echter niet moeten zeggen; de leerlingenkamer richtte zijn blik nu op haar en ze stond even met haar mond vol tanden, voor dat ze chagrijnig uitriep dat ze niet interessant was en dat iedereen gewoon door moest werken.
'Taraha,' grijnsde ik en viel bijna weer van mijn stoel af en het duurde een tijdje voor ik weer over de lachstuip heen was. Toen dat gebeurd was, keek ik Tara aan, die gepikeerd terugstaarde.
'Wat heb je gedaan?' vroeg ik grijnzend.
Ze trok het gezicht van een oorwurm en stampte op de grond, alsof die haar wat had aangedaan en ze wraak moest nemen. Of nog beter, alsof Potter onder haar voeten lag.
'Wat heb ik gedaan? Wat heb ik gedaan?' zei ze snauwerig. 'Ik heb niets gedaan, het is allemaal de schuld van die Potter! Hij liet zíjn toverdrank over míj heen ontploffen!'
Goed, ik had dus gelijk. Het was Potter geweest. Dood aan Potter. Arrogant joch. De-jongen-die-bleef-leven, puh, het mocht wat. De-jongen-die-veel-te-lang-bleef-leven, bedoelden ze.
'Wat was het voor een toverdrank?' informeerde ik liefjes.
'Een zweldrank! Mijn tenen, vingers en hoofd zijn gegroeid tot die van een reus!' overdreef Tara.
'Ik zie er niets van,' observeerde Linsey.
'Neej, duh! Ik ben naar madame Plijster gegaan!' zei ze met een stem alsof ze het tegen een domme kleuter had. 'En allemaal door die Potter!'
'Arrogant stuk vreten,' snoof ik en we bogen ons over een plan om wraak te nemen.

'POTTER!' galmde er door de bieb. Het was Linseys stem, maar ze was geweldig met stemmen nadoen en nu deed ze Sneeps stem.
Slenterend liep ik langs het tafeltje, waar Potter in zijn eentje zat.
'Oei, Potter,' zei ik spottend. 'Ik denk dat je een probleem hebt? Sneep is naar je op zoek, jochie.'
Hij vloekte zacht en mijn lippen krulen tot een arrogante glimlach.
'Tien punten aftrek voor vloeken in gezelschap van een dame en klassenoudste,' zei ik en mijn glimlach werd nog groter toen ik hem zijn mond open en weer dicht zag doen.
'Je imitatie van een vis is werkelijk uitmuntend, maar helaas vind ik je gezelschap toch niet zo fijn, Potter. Dus, ik ben hier weg. En als ik jou was zou ik maar snel wegwezen, voor de Grote Boze Sneep je kunt halen.'
Hij balde zijn vuisten, schoof zijn boeken bij elkaar en liep hooghartig langs me.
'En nog eens 5 punten aftrek wegens hooghartig en arrogant doen!' riep ik hem na en grijnsde breed. Nu draaide hij zich om en keek me woest aan.
'Als je iemand al punten af gaat trekken vanwege arrogant zijn – laat dat hem dan zijn,' snauwde hij, met een klein knikje naar iemand achter me en stormde verder.
'Linsey!' riep ik naar het begin van de bieb en draaide me toen om, om te kijken wie Potter had bedoeld.
Malfidus.
Hij staarde me met open mond aan en zei geen woord.
'Oh, dus jíj bent het vriendje van Potter?' zei ik spottend. 'Ach ja, soort zoekt soort en vis zoekt vis, toch?'
'McPhilip, dat was...' stamelde hij verbaasd.
'Beledigend?' suggereerde ik, maar hij negeerde me.
'Geweldig! Weet je zeker dat je niet in Zwadderich thuis hoort?' zei hij verbaasd.
Ik keek hem verbaasd aan.
'Wait a minute. Jij vindt het geweldig dat ik je het vriendje van Potter noemt?'
Hij leek uit een droom terug te keren, knipperde met zijn ogen en kreeg zijn lijzige, arrogante stem terug.
'Een Modderbloedje zeker?' grijnsde hij. 'Je bent dan wel een Ravenklauwer, je bent niet echt bepaald slim.'
'Vijf punten aftrek voor Zwadderich wegens het beledigen van een klassenoudste.' Wiej, wat was Klassenoudste zijn toch fijn.
'Vijf punten aftrek voor Ravenklauw, wegens het punten aftrekken van een Klassenoudste.'
'MAAIKE!' schreeuwde de hypere stem van Linsey achter me, maar ik negeerde haar.
'Doe dan ook maar gelijk tien puten aftrek van Griffoendor, omdat er van die arrogante mensen als Potter inzitten en ze denken dat ze goed zijn.'
Ondanks onze ruzie, grijnsden Malfidus en ik toch even naar elkaar, voordat er een persoon om mijn nek viel.
'Je bent trouwens inderdaad arrogant, al kun je niet tippen aan Potter, qua arrogantie,' zei ik toen smalend.
'Maaike! Het is gelukt!' schreeuwde Linsey in mijn oor. 'Heb je Potters gezicht gezien toen hij langskwam!'
'McPhilip!' zei Malfidus' lijzige stem. 'Dat was dus wat ik bedoelde! Dat was geweldig! Je hebt hem zo vol te pakken gehad! Hij wist gewoon niet wat te zeggen. En dat gezicht van hem! Te gek, echt waar! Ik mag je niet altijd even erg -' Hij kuchtte even, 'maar dit was gewoon de beste actie die ik ooit had gezien. Je mag hem echt niet, zeker?'
'Ik vond het ook wel een goed idee,' knikte ik. 'En nee, ik mag hem niet. Hij is arrogant en hij heeft zwelsap over Tara heengegooid. Daarom hebben we besloten dat we wraak moesten nemen. Oh, en die Sneep, dat was dus geen Sneep.'
Ik zweeg even en vervolgde toen: 'Vijf punten aftrek van Griffoendor.'
'Zaten jou ouders soms in Zwadderich?' grijnsde Malfidus. Ik keek hem twee seconden verbouwereerd aan, waarna ik hard 'MALFIDUS!' schreeuwde en eraan toevoegde, met een zachte stem: 'Dat deed je gewoon om me te kwetsen.'
Hij sloeg even zijn hand voor zijn mond, alsof hij zich ervoor schaamde dat hij dat had gezegd.
Even staarden we elkaar aan, alsof we een staarwedstrijd hielden. Toen voelde ik dat Linsey naar me keek en ik keek haar schuin, met natte ogen aan. Ruw veegde ik de tranen weg. Ik kende mijn ouders helemaal niet, waarom moest ik er nou zo emotioneel over doen?
'Dat deed pijn, toch?' herstelde hij zich toen ijzig, voordat mevrouw Romella kwam kijken wie er nou de hele tijd aan het gillen was, waarna ze ons eruit stuurde.