Disclaimer: Jippie! Nog steeds geen personen gejat! YAY! Alles is nog van mij! Whuhaha! Review please!

Op een of andere manier lukte het uploaden gisteravond niet, dus nu pas next chap... ik ga hier natuurlijk ook ff reclame maken voor mijn andere verhaal, Autumn, ook al zou ik dat andersom moeten doen. Doe ik ook wel, bij het volgende hoofdstuk van Autumn... wat ik dus nog moet schrijven. Precies ja, ik ging eerst hiermee verder...

De titel die het verhaal nu heeft is ff tijdelijk, want ik wist geen betere. Alle suggesties zijn welkom! En ook ideeën voor het verdere verloop van dit verhaal zijn erg welkom..! Dus, review ff met je ideeën, en je mening over het verhaal natuurlijk...! Grr, waarom wil deze tekst niet vetgedrukt blijven als ik het verhaal heb geupload? Ik houd niet van deze site, qua verhalen uploaden enzo... .

Hoofdstuk 2: Ontsnapt

'Marain! Naar binnen, Nu!' klonk een boze stem van achter de halfopenstaande deur.

Marain draaide zich half om, zag Meneer Rodriguez staan en draaide weer terug. Langzaam stond ze op en liep de nog openstaande deur door. Ze deed de deur achter zich dicht en wou zich weer omdraaien, maar voelde toen een stevige hand op haar schouder. Hij kneep hard en het deed pijn, maar Marain zei niks.

'Je weet best dat je binnen moet blijven.' Siste Meneer Rodriguez. Marain hield nog steeds haar mond dicht. Ze zei nooit iets, ze wist toch al wat er ging komen.

'Jij gaat zonder eten naar bed vanavond. En nu kom je met mij mee.' Zei hij, nog steeds sissend. De greep op Marain's schouder verslapte en gehoorzaam liep ze mee naar het kantoor. Er hing een bordje op de deur waar met sierlijke letters op stond:

'Mr. Rodriguez,

Leider St. Adro's Instituut voor Probleemkinderen en Wezen'

Marain vroeg zich af hoeveel dat gekost had, zoveel letters. Maar de deur was al open gedaan en ze werd naar binnen geduwd. Ze struikelde en viel neer op haar knieën.

'Shirt uit!' werd er geroepen. Marain trok langzaam haar shirt uit. Het was in Het Huis niet toegestaan om beha's te dragen en ze sloeg dan ook beschermend haar armen voor haar borst. Achter zich hoorde ze hoe Rodriguez zijn riem uit zijn broek haalde, en even later voelde ze de eerste klap. Het deed zeer, verschrikkelijk zeer. Maar ze gaf geen kik. Na ongeveer een kwartier was hij klaar. Marain trok haar shirt weer aan en stond moeizaam op. Met haar hoofd hoog opgeheven liep ze het kantoor uit. Hij zou haar niet breken, en dat zou ze hem ook duidelijk maken ook!

Ze liep regelrecht naar de slaapzalen, waar ze Irian huilend aantrof. Ze liep naar het ventje toe en ging naast hem op zijn bed zitten.

'Wat is er, jochie?'

'I-ik moet z-z-zonder eten n-naar bed!' stotterde hij, al snikkend.

'Maar lieverd toch, wat heb je dan gedaan?'

'N-niks!' riep Irian uit

'Sst, rustig maar. Morgen gaan we hier weg.' fluisterde ze in Irian's oor.

'J-ja? Echtwaar?'

'Ja, echtwaar. Nu kunnen we mooi alvast wat spullen inpakken voor morgen, want nu zit iedereen toch te eten.'

Irian was nu al zijn leed alweer vergeten en begon enthousiast zijn rugtasje onder zijn bed uit te trekken. Toen hij die had, en weer rechtovereind stond, keek Marain eens naar hem. Hij keek beteuterd. 'Wat is er, lieverd?'

'Wat moet ik meenemen?' vroeg hij, nog steeds beteuterd kijken.

Marain liep naar hem toe en knuffelde hem.

'Zullen we eens samen kijken dan, wat je mee moet nemen?' Het jongetje begon te stralen.

'JA!' riep hij uit.

'Sst, ze mogen ons niet zien.' Waarschuwde Marain, en ze hield een vinger tegen zijn lippen.

'Sst!' herhaalde Irian en deed toen zijn vinger tegen Marain's lippen. Marain moest even lachen. Ze dook onder Irian's bed en kwam even later terug met een teddybeer, die ze in de rugzak stopte.

Alles wat ze mee wouden nemen lag onder hun bedden, omdat ze het daar moesten verstoppen. De meeste dingen waren niet toegestaan in Het Huis. In Irian's rugzakje werd zijn teddybeer, lucifers en een paar kaarsen met wat ruimte over voor voedsel. In Marain's rugzak pakten ze nog wat andere nuttige dingen. Een klein olielampje, een touw, een mes goed in een doek gewikkeld, maar ook haar oogpotlood, lippenstift en een foto van haar vader. Toen legden ze de rugzakken onder Marain's bed.

'Vannacht kom ik je halen, goed, Irian?' Dat zou een van de moeilijkste dingen zijn. Zorgen dat ze Irian meekreeg zonder anderen wakker te maken. Maar het ging lukken.

Die nacht, toen iedereen diep in slaap was, stond Marain voorzichtig op. Ze haalde heel zachtjes de rugzakken onder haar bed vandaan, en liep zachtjes naar Irian's bed. Tot zover ging alles nog goed. Zachtjes tikte ze het jongetje op zijn schouder. Hij bleek al wakker te zijn, en hij stond stilletjes op. Heel zacht gingen ze de slaapzaal uit, de trap af. Ook Meneer en Mevrouw Rodriguez waren nu al diep in slaap. Toen ze in de hal aangekomen waren, moest Marain zelf nog wat doen.

'Jij blijft hier wachten, goed? Ik kom snel terug.' Fluisterde ze in Irian's oor.

Hij knikte ten teken dat hij het begreep.

Zachtjes legde Marain de rugzakken naast Irian neer en liep de keuken in. Even later kwam ze terug met 3 broden, 5 lege wijnflessen met water, een paar appels en bananen en een paar van de vullende koeken die mevrouw Rodriguez altijd bakte van de kliekjes van het avondeten. Zachtjes opende ze de rugzakken en propte alles erin. Nu kwam het moeilijkste gedeelte.

Marain haalde een speldje uit haar haar, en vervormde dat een beetje. Ze liep naar het kantoor van Meneer Rodriguez en stak het speldje in het sleutelgat. Na even prutsen hoorde ze een zachte klik en de deur kon open. Ze haalde de speld weer uit de deur en zachtjes liep ze het kantoor in, naar het reusachtige bureau van Meneer. Ze opende de bovenste lade. Shit, niks. De onderste dan maar. Die bleek niet op en te kunnen. Hebbes, hier bewaarde hij het vast. Ze stak het speldje in het slot van de la en na een paar tellen hoorde ze de vertrouwde klik weer. Ze schoof de la naar zich toe en zag daar een grote zak liggen. Ze pakte de zak er voorzichtig uit en keek erin. Hebbes, dit was wat ze moest hebben. Een grote zak geld. Ze deed de la weer dicht, liep het kantoor uit en sloot zacht de deur. Ze liep weer naar Irian en de rugzakken toe.

Ze pakte haar rugzak op, en gebaarde Irian dat hij hetzelfde moest doen. Vol verwachting keek het jongetje naar Marain op. Hij vond het spannend. Zachtjes liepen ze naar de voordeur, die wonder boven wonder vanavond een keer niet op slot zat. Dat scheelde heel wat peuterwerk, dacht Marain terwijl ze de deur voorzichtig opende. Ze stapte naar buiten, de donkere nacht in. Irian kwam vlak achter haar aan, en ze sloot de deur achter hem. Ze gebaarde dat Irian moest volgen, en liep naar het steegje naast Het Huis. Ze had een geweldig plan nog, voordat ze definitief wegging...

Ze liep door het dorpje heen, totdat ze aan de rand ervan kwam. Irian volgde haar op de voet.

Toen ze eenmaal buiten het dorpje waren, in een bos, stopte ze. Irian keek haar vragend aan. Maar Marain was al in een boom geklommen, en kwam even later terug met wat vruchten. Ze stopte de vruchten in Irian's rugzak erbij en begon toen weer verder te lopen. Na nog een kwartier lopen werd Irian moe. Maar hier had Marain rekening mee gehouden. Ze had van veel overblijfselen van de naailessen, stokken uit de tuin waar ze op zondag in mocht, en wat touwen een soort van draagding gemaakt. Het was niet van de allerbeste kwaliteit, maar het was wel stevig. Daar had ze wel voor gezorgd. Ze haalde haar rugzak van haar rug, viste het ding (A/N. Ja, het was opvouwbaar!) eruit en vouwde het uit. Ze liet Irian in het ding stappne, en ging toen met een plof op het strand zitten. Ze bond het draagding vast, terwijl Irian nu nog gewoon stond. Toen ze zeker wist dat het vast zat, stond ze voorzichtig op. Irian kraaide het uit van plezier. Hij vond het geweldig, dat hij nu zo hoog zat, en dat hij niet zelf hoefde te lopen. Gelukkig was Irian 5 jaar oud en helemaal niet zwaar.

Marain pakte haar rugzak op, knoopte die onder aan het draagding vast en begon te lopen. Stevig stapte ze door het rulle zand heen, en af en toe keek ze naar de zee naast haar. Na nog een kwartiertje voelde ze dat Irian in slaap was gevallen op haar rug. Dit draagding was toch wel een erg goed idee geweest.

Het begon al iets lichter te worden. Marain was doodop. Ze had de hele nacht gelopen, en ook al was Irain zeker niet zwaar, na 5 uur lopen woog het toch steeds zwaarder mee. Maar dapper stapte ze nog door. Toen bleef ze even staan, en keek achterom. Ze had toch zeker 20 kilometer gelopen deze nacht, en ze had nog even. Pas om 7 uur zouden ze opstaan in Het Huis, en het was nu ongeveer 5 uur, schatte ze. Ze draaide zich weer om en begon verder te lopen.

Na 2 uur was het helemaal licht geworden. Nu zouden ze in Het Huis erachter komen dat ze weg was, samen met Irian. En wat zou Marain graag de gezichten zien van het echtpaar Rodriguez, als ze erachter kwamen wat voor stunt ze had uitgehaald...

Tsja, wat heeft ze uitgehaald? Wat heeft ze gedaan voordat ze echt wegliep? En blijft ze op vrije voeten? Lees het next chap! Reviews, please... make me happy, give me a reason to write for! Nouja, ik schrijf zowiezo wel, maar toch...