Ja ,hier issie dan, chappie 3. Applaus voor de oplettende lezer BonnieLassie, want in chapter 1 stond er dat Marain's vader meevocht in de oorlog, en later staat er dat Marain één van de weinige kinderen was die vóór de oorlog al in Het Huis zaten. Dat klopte dus niet. Ik heb het nu veranderd. Tanx, BonnieLassie! Cookies voor jou! P

Jippie! Ik heb nu in totaal 24 reviews! Op naar de 25... P Ow en ff een note: alles schuingedrukt is een flashback, behalve de eerste regels, dat is ff een herhaling van de laatste regels van het vorige hoofdstuk.

Kan iemand me misschien uitleggen waarom stukken die ik hier wel vetgedrukt heb niet meer vetgedrukt zijn na het uploaden? Ik snap er geen zak van. Edit: Ha, ik begin er een zak van te snappen! Joepie! Reviews please!

(...) zijn noten van mij.

Disclaimer: Whuhaha! Nog steeds lekker niet!

Read, enjoy & review!

-Hoofdstuk 3: Mijn Redding: De Kist-

Na 2 uur was het helemaal licht geworden. Nu zouden ze in Het Huis erachter komen dat ze weg was, samen met Irian. En wat zou Marain graag de gezichten zien van het echtpaar Rodriguez, als ze erachter kwamen wat voor stunt ze had uitgehaald...

Met een glimlach op haar gezicht dacht Marain terug aan wat ze had gedaan.

Ze stapte naar buiten, de donkere nacht in. Irian kwam vlak achter haar aan, en ze sloot de deur achter hem. Ze gebaarde dat Irian moest volgen, en liep naar het steegje naast Het Huis. Ze had een geweldig plan nog, voordat ze definitief wegging...

In het steegje begon ze gelijk Irian uit te kleden. Zijn verplichte uniformpje lag nu op een hoop achter haar. Ze trok wat kleren uit de rugtas. Ze had weggegooide kleren van Meneer en Mevrouw weten te bemachtigen, en met wat naaivaardigheid had ze er wat van weten te maken. Ze hees Irian in de kleren. Het jongetje vond het allemaal wel best, en viel bijna om van de slaap. Toen ze klaar was, deed Marain een stap naar achteren en bewonderde haar werk. Irian had nu een soort van pofbroek tot net over zijn knieën aan, met daaronder gewoon zijn witte schoenen. Alleen waren ze nu zwart. De witte schoenen zouden teveel opvallen, en dus had Marain ze even in de modder die in het steegje lag gelegd. Irian had ook een wijd t-shirt met afgeknipte mouwen aan, een grijze. Irian was klaar. Ze pakte het jongetje op en zette hem op de grond tegen de muur aan. Bijna gelijk viel hij in slaap.

Toen was ze zelf aan de beurt. Ze trok in recordtempo haar uniform uit en haar nieuwe kleren aan. Nu zou ze niet meer zo opvallen. Marain droeg nu een broek die rond haar enkels nauw sloot, en haar voeten staken in leren laarsjes, die ze bij toeval ooit een keer in de vuilnisbak had gevonden. De broek was groen, een soort legerbroek, maar hij was nu alleen iets vuiler en dus ietsje grijzer. Ze had een zwart spaghetti-topje aan, maar als ze dat zo liet zouden haar schouders verbranden, en dus had ze een soort bolero in elkaar geflanst en dat aan het spaghettitopje vastgenaaid. (Voor degenen die niet weten wat dat is: dat is zo'n minivestje waar je eigenlijk alleen je armen in steekt. Ga naar google, afbeeldingen, type 'bolero' in en voila, de bolero.)

Om haar heupen had ze een rode sjaal geknoopt en ze had een rode, erg brede haarband in die ongeveer van haar voorhoofd tot het midden van haar hoofd liep. (Jack look-a-like!) Haar zwarte haren liet ze er los onder vandaan hangen. Tevreden keek ze naar beneden, en vond dat ze er goed uitzag. Na een blik op Irian te hebben geworpen, er zeker van zijnd (is dat een woord?) dat hij sliep, liep Marain met de grote hoop uniform naar de voorkant van Het Huis. Ze begon de kleren in reepjes te scheuren. Toen ze alle kleren in reepjes had gescheurd pakte ze de tube lijm die ze had gestolen en begon het eerste strookje in te smeren. Ze klom met gelijmd strookje op één van de muurtjes die aan weerszijden van het trappetje stonden, en plakte de strook in de vorm van een letter na 'wezen'. Zo ging ze verder, en na een klein kwartiertje klom ze weer van het muurtje af en bewonderde haar werk. Goed gelukt, vond ze. Ze veegde wat lijm af aan haar broek (die nu dus nog grijzer werd) en liep terug naar Irian, die nog vredig lag te slapen. Ze schudde het ventje voorzichtig door elkaar, en hij werd wakker.

'Kom, ventje, we moeten gaan.' Zei ze tegen hem. Moeizaam stond Irian op en liep achter Marain aan, die ondertussen alweer voor Het Huis stond en een laatste blik op haar stunt wierp. Irian zette grote ogen op toen hij het zag. Hij had net leren lezen van Marain, en de grote rode letters boven de ingang waren één van de eerste dingen die hij had leren lezen. Nu stond er nog wat achter:

'St. Ardo's Instituut voor Probleemkinderen en Wezen. Mishandeling gegarandeerd.'

Ook al wist Irian niet precies wat mishandeling betekende, hij wist dat het iets ergs was. Hij keek om en zag dat Marain al een stukje verderop liep. Snel rende hij naar haar toe en toen hij bij haar kwam, keek ze hem even aan. Toen keek ze weer recht voor zich.

'Het word een lange, lange nacht, Irian.'

Nu stond Marain, met Irian op haar rug, nog eens naar Llarys te kijken. Toen zag ze iets... een stofwolk. En hij kwam deze kant op. Shit, ze had er geen rekening mee gehouden dat de Navy natuurlijk paarden had! Snel begon ze het woud aan haar linkerhand in te lopen. Het woud was haar enige kans. Maar ver kwam ze niet, want terwijl ze het woud in rende, knalde ze bijna tegen een muur aan. Een muur? Dacht Marain. Ze keek op en zag dat het niet alleen een muur was. Er stond een heel huis. Een kleine boerderij. Midden in het woud.

Marain stond raar te kijken, maar veel tijd had ze niet. Ze kon de paarden nu al horen. Snel liep ze naar de deur en klopte erop.

'Hallo? Iemand? Help!' riep ze, terwijl ze steeds harder op de deur begon te bonken. Er kwam geen antwoord. Ze gaf één harde stoot tegen de deur, en tot haar verbazing ging de deur een stukje open. Ze duwde tegen de deur, en langzaam, half klemmend, ging de deur open. Toen ze binnen stond deed ze de deur weer achter zich dicht. Ze keek rond in de ruimte waar ze nu stond. De ruimte was niet heel erg breed, maar wel aardig lang. Achterin de kamer stond een bank tegen de achterwand, met tegen de linkerwand nog een luie stoel. Aan de rechterkant van de bank stond een groot blok hout. Je zou er wel 3 mensen in kunnen stoppen. Wat zou zo'n gigantsich groot blok hout daar doen? Toen zag ze iets. Het leek alsof het blok hout een luik had... het was dus een kist! Snel wou Marain er heen lopen. Dat was haar redding! Als ze daar in zou kunnen zitten, werd ze misschien niet ontdekt!

Maar toen kwam er opeens uit een gat in de rechtermuur een vrouw gelopen. Ze had een zilveren blad met een pot thee en 2 kopjes bij zich en liet die bijna uit haar handen vallen toen ze Marain zag. Marain schrok net zo hard als de vrouw en sprong bijna 3 meter de lucht in.

'Wat doe je hier, meisje?'

'Ehm... Nou, dat wil ik best uitleggen, maar eigenlijk ben ik een beetje op de vlucht en heb ik een schuilplaats nodig.' En op het moment dat ze dat zei, was het hoefgetrappel al duidelijk te horen.

De vrouw handelde snel.

'Tuurlijk. Kom, snel hierheen' zei ze. Ze zette haar blad op het kleine salontafeltje voor de bank en liep naar de grote kist toe. Ze gaf een harde ruk aan de ring en trok het luik open. Marain liep naar de kist toe, en pakte eerst voorzichtig de ondertussen wakkere Irian van haar rug. Ze zette hem als eerste in de kist, en stapte er toen zelf bij. Ze zag hoe er steeds minder licht in de kist was, totdat het luik weer dicht zat. Ze hoorde wat gerommel boven zich. Er werden wat spullen bovenop gezet, waarschijnlijk om de kist te verbergen. Marain zocht naar een gemakkelijke houding, en zat uiteindelijk met haar benen langs Irian heen, die recht tegenover haar zat. De kist was ongeveer 2 meter lang, een halve meter breed. Irian was nu klaarwakker.

'Wat gebeurt er?' vroeg hij.

'Sst... de Navy is gekomen, we mogen van de aardige mevrouw in deze kist schuilen. Maar je moet heel stil zijn, anders brengen ze ons terug naar Het Huis!' dat had effect. Bij de naam 'Het Huis' verscheen er een geschrokken uitdrukking op zijn gezichtje. Hij deed zijn vinger tegen zijn lippen, en Marain maakte hetzelfde gebaar. Stil zaten ze zo een paar minuten, en Marain begon al een beetje kramp in haar benen te krijgen, maar ze durfde zich niet te bewegen.

Toen werd er op de deur gebeukt.

'In de naam van de Llarys Navy, doe open die deur!' werd er geschreeuwd. Marain herkende de stem niet. Ze hoorde hoe er nog harder gebonkt werd, totdat de deur openschoof, net zoals het bij Marain gebeurde. Ze hoorde de vrouw en de soldaat met elkaar praten.

'Er zijn 2 kinderen weggelopen! Waar zijn ze!' schreeuwde de soldaat.

'Rustig, rustig. Waarom denkt u dat ik 2 kinderen hier zou hebben? Ik heb ze voorbij zien lopen, ja, door het woud heen. Maar verbergen? Nee, dat zou ik nooit. Ik ben altijd een trouwe burger geweest, ik heb de Navy nog nooit tegengezeten' zei de vrouw kalm. De soldaat leek iets te bedaren.

'Het woud in?' Toen hoorde ze even niks. Ze wist instinctief dat de vrouw knikte.

'Ja, het woud in. Ze renden als gekken tussen de bomen door. Dat was ongeveer 2 uur geleden. Ze zullen al wel aardig ver zijn.' Bijna moest Marain grinniken, maar ze kon zich inhouden. De soldaten zouden tot 20 kilometer door het woud gaan zoeken, terwijl ze hier gewoon zaten...

'Toch moet ik uw huis doorzoeken, mevrouw.' Zei de soldaat.

Oei, spanning en sensatie! Worden ze ontdekt of niet? Wat gaan ze daarna doen? In de gevangenis zitten, terug naar Het Huis, verder lopen langs het strand, naar de vrijheid?

Reviews please!