Cookies voor alle reviewers! #geeft koekjes door# O, lust je geen chocolade koekjes? O, maakt niks uit hoor! #pakt snel de koekjes weer terug en begint ze zelf in haar mond te stoppen# he, wat? Oja. De reviewers...

Sue-AnneSparrow: Tanx! Weet niet wat ik verder moet zeggen... Tanx, en keep reading & revieuwing! Oja, wacht ff, jouw verhalen zijn ook ge-wel-dig! (Yay! Een geweldige schrijfster vind mijn verhaal leuk!)

BonnieLassie: Jup, er zit een hoofdstuk achteraan! En ik hou juist wel van cliffies... dan blijven jullie lezen! Whuhaha! (evil laugh)

Rebekka: Tanx :)

Renske: Ook Tanx :)

This chapter is for you guys! Keep reviewing! BonnieLassie, ik kan niet tegen puppy-eyes! Ow, en ik wil nog steeds een nieuwe naam voor dit verhaal! Ideas, anyone?

Disclaimer: Whuhaha, ik ben wel goed, nog steeds niet! Marain & Irian are mine!

'Toch moet ik uw huis doorzoeken, mevrouw.' Zei de soldaat.

Marain hield haar adem in. Zou dit goed gaan? Ze hield haar vinger tegen haar lippen om Irian duidelijk te maken dat hij stil moest zijn, maar het jongetje sliep alweer. Marain hoorde de soldaat ondertussen rondlopen, ze hoorde dingen omvallen, en de vrouw die af en toe riep:

'Hé, een beetje respect voor mijn spullen, ja?'

De geluiden kwamen steeds dichterbij. Hij was begonnen in de verste hoek van waar Marain en Irian zaten, en nu was hij al achter de banken aan het zoeken. Marain vreesde het ergste. Ze zouden worden ontdekt, terug gebracht naar Het Huis en flink gestraft. Het zou vreselijk worden, en al helemaal voor Irian. Maar toen gebeurde er iets onverwachts...

'Zo. En wat hebben we hier?' vroeg de soldaat, terwijl hij het kleedje van de grote kist aftrok, waarbij hij de vaas bloemen en een fotolijst die op het kleedje stonden, meetrok. Marain hield haar adem in. Nu zou het komen. Hij zou de grote ring zien, eraan trekken en dan zou hij...

'Ah, gewoon een blok hout zie ik. Nou, dan denk ik dat ik klaar ben hier, mevrouw. Bedankt voor uw informatie.' zei de soldaat weer en Marain hoorde zijn voetstappen wegsterven. Hoe kon dat nou? Er zat toch duidelijk een grote ring op de kist, anders kon hij toch nooit open gaan? Hoe kon hij dat niet hebben gezien? Hoe kon dit!

Ondertussen was Irian wakker geworden van de geluiden boven hem, en hij keek vragend naar Marain. Deze keek geruststellend terug, en Irian wilde weer gaan slapen. Maar toen werd het luik boven hun opengetrokken.

'Kom er maar weer uit, hoor.' zei de vriendelijke vrouw. (he... dat klinkt coowl, vriendelijk, vrouw, vrijdag, vraag, vraten, vroem... oh, sorry, ik draaide ff door.) 'Het is nu wel veilig.'

Marain stapte uit de kist, en voelde nu pas hoe verkrampt ze eigenlijk had gezeten. Kreunend tilde ze ook Irian uit de kist en zette hem op de bank ernaast, waar hij weer gelijk in slaap viel. Het was Irian blijkbaar allemaal teveel geweest, die hele ontsnapping en 's nachts doorlopen. Marain zelf was ook moe, maar wilde er niet aan toegeven. De vrouw zag het echt er wel.

'Je bent moe. Kom maar mee naar boven, dan kun je slapen. Die soldaten komen hier niet terug. Ik neem het jongetje wel mee naar boven. Hoe heethij eigenlijk?'

'Ja, nog even over dat, hoe kon het dat ze de ring niet zagen? Hij zit er toch echt duidelijk! Zijn ze blind ofzo?' riep Marain, en ondertussen keek ze naar de kist.

'O. Waar is de ring gebleven?' vroeg ze toen verbluft, want er was geen ring meer te zien. Het leek inderdaad gewoon een blok hout.

'Dat leg ik later wel uit, als jullie ook je verhaal hebben verteld. Maar nu moet je eerst slapen. Kom.' Zei de vrouw gebiedend, en ze pakte Irian op. Ze liep langzaam naar de kamer naast de kamer waar ze zich nu in bevonden, en even later hoorde Marain voetstappen op een trap. Ze liep naar de kist toe, en streek licht met haar hand over het hout heen. Ze voelde duidelijk de ring. Ze pakte het vast, wat heel raar was, omdat het onzichtbaar was, en trok zo het luik open. Het was dus niet verdwenen, het was gewoon onzichtbaar geworden!

Toen bedacht ze zich dat ze nu eigenlijk moest gaan slapen en liep de vrouw achterna. Ze liep de trap op en kwam op een kleine overloop, waar 3 deuren aan grensden. Eén deur stond open en Marain zag hoe de vrouw Irian in een bed legde. Er stond nog een bed in de kamer, en verder stond er niks. De muren waren wit, de vloer was van hout, en er zat één raam in de kamer. De vrouw hoorde Marain komen, en zei nog voordat Marain een stap in de kamer had kunnen zetten:

'Kom maar binnen, het andere bed is voor jou. Een nachthemd heb ik ook al voor je klaarliggen.'

Marain liep naar het bed toe en plofte erop neer. Ondertussen had de vrouw Irian ingestopt en hij sliep als een roos.

'Goede nacht.' Zei ze, voordat ze de kamer uitliep en de deur dichtdeed. Marain trok het vage top-geval-ding uit, kwam er toen klem in te zitten en begon eraan te trekken. Ze trok het bolero-achtige ding van het topje af. Nouja, dat zou ze morgen wel verder zien. Ze trok haar broek en laarsjes uit en het nachthemd aan. Het was een lang, wit nachthemd. Het zat lekker. Marain ging liggen en viel bijna direct in slaap.

De volgende morgen werd Marain wakker. Irian was weg, en zat waarschijnlijk al beneden ergens aan het ontbijt. Langzaam rekte Marain zich uit en stapte uit bed. Ze zag haar geruïneerde bolero-geval en slaakte een diepe zucht. Toen zag ze dat de vrouw kleren op het bed van Irian had neergelegd. Een witte bloes. Opgelucht slaakte Marain nog een zucht. Ze trok haar broek, laarsjes en top weer aan, nu met de witte bloes eroverheen. Ze knoopte de twee rode sjaaltjes om haar heup en in haar haar en bekeek zichzelf even. Dit zag er toch beter uit. Marain begon de knoopjes van de bloes dicht te knopen. Nee, toch niet. Open hangen staat leuker, dacht ze, en knoopte de knoopjes weer los. (yay, onzinnige zin!). Ze kamde haar haar nog even met haar vingers en ging toen naar beneden. Daar zaten inderdaad Irian en de vrouw al aan tafel te ontbijten.

'Kom erbij, meisje! Eet wat en vertel je verhaal, want van dit ventje hier word ik ook niet zoveel wijzer!' zei de vrouw vrolijk. Marain ging zitten en pakte wat van het eten aan dat de vrouw haar aanreikte. Ze at even in stilte, en begon toen te vertellen. Over het weeshuis, de mishandeling, het ontsnappingsplan, hoe ze ontsnapt waren, en wat ze van plan was te gaan doen.

'En wil je deze kleine jongen meenemen?' vroeg de vrouw, na eerst Marain haar volledige verhaal verteld te laten hebben.

'Hij heet Irian. Maar ja, dat is inderdaad een probleem. Ik weet niet of ik hem mee kan nemen. Het kan gevaarlijk worden, en ik kan hem niet altijd blijven zeulen. Het zou me kapot maken elke dag.' zei Marain peinzend. Ze hield van Irian als van haar eigen zoon, ook al was ze nog zo jong, maar het zou niet verstandig zijn om hem mee te nemen.

'Je kunt hem hier laten, als je wilt.' zei de vrouw zacht. 'En trouwens, mijn naam is Erda.'

'Marain.' zei Marain, zonder haar gedachten van het onderwerp af te laten dwalen. Zou ze Irian hier achterlaten? De vrouw leek aardig, Irian zou in goede handen zijn.

Irian had het gesprek gevolgd, maar snapte niet alles. Wel begreep hij dat het over hem ging.

'Wat is er?' vroeg hij met zijn heldere stemmetje.

'Ik weet het nog niet, lieverd.' zei Marain, nog steeds erg afwezig. Ze stond op en liep naar buiten. Daar liep ze even rond, ervoor zorgend dat ze niet teveel geluid maakte. Toen liep ze weer naar binnen. Irian en de vrouw zaten nog steeds aan de tafel.

'Ik heb mijn beslissing gemaakt.'

Woei, cliffie! Yay! Keep reading & reviewing, please!