En... YES! New chappy! Yeah, peeps... ik ben weer in de race again! Ahum, nouja, goed, je bedoelt wat ik begrijp. Hoop ik. Niet. Whatever. Boeiend. Duh... goed, lees maar gewoon.

Bij de weg.. ik kom er weer eens achter dat ik van een aardig serieus begin al vervallen ben in wat.. ehm.. minder serieuze hoofdstukken. Hoe doe ik dat toch elke keer? Vinden jullie het erg? Nouja, als je op de laatste vraag 'ja' hebt kunnen antwoorden, klik dan op het mooie rode kruisje rechtsbovenin. Click..

-Hoofdstuk 8: Freedom... of toch niet.-

Het laatste wat ze voelde, was een harde frontale klap van iets zwaars. Toen werd alles zwart.

Langzaam opende Marain haar ogen weer, maar zien deed ze nog steeds niet. Alles was zwart.

'What the fuck?' zei ze zacht. Toch werd het gehoord door iemand.

'Yer awake again?'

'Waar lijkt het op? Waar zijn we? Waar is iedereen?' vroeg Marain nu 'iets' harder.

Gelijk steeg er uit de gehele ruimte geroezemoes op, waardoor ook bleek dat de ruimte best groot was.

'Goed, daar is iedereen dus. Maar waar zijn we?'

'Luv... the Pearl has been... commandeered.'

'What? No!'

'Yes, luv... ze hebben de Pearl. Wij zitten nu ergens... op een ander schip. Volgens mij van de-'

'Royal Navy here! Laat iemand naar boven komen! De Captain!' Ik hoorde mensen mompelen, maar niemand ging ernaar toe. Toen werd er opeens een man gepakt, die toevallig het dichtst bij de deur zat, en er werd een pistool op hem gericht.

'De Captain, hier, of anders gaat hij eraan!'

'Alright, alright... easy, man. Ik kom al.' zei Jack terwijl hij moeizaam opstond. Hij liep naar de Royal Navy-dude toe, terwijl Marain in stilte wenste dat hij niet was gegaan. Blijkbaar gaf hij toch wel om zijn bemanning, op een of andere manier. Jack werd vastgegrepen terwijl de andere man weer weg werd geduwd. De deur ging achter de Royal Navy-dude dicht.

Geroezemoes steeg gelijk weer op. Voorzichtig stond Marain op en wankelde door de ruimte heen, op zoek naar Ana Maria. Ze keek alleen niet zo goed, struikelde over een tonnetje wat er stond en flikkerde vol op haar bek.

'Auww...'

'Gees, Marain... kijk dan ook eens uit!' klonk de stem van Ana Maria ergens uit het donker.

'Mmmhhppff.' was Marains antwoord.

'Come over here.' zei Ana Maria, terwijl ze aan Marains arm begon te trekken. Moeizaam stond Marain weer op en plofte tegen de wand naast Ana Maria aan.

'Waarom doet Jack dat?'

'Jack verraad zijn bemanning niet.' zei Ana Maria met een strak gezicht. Marain dacht even na, besloot toen dat er teveel werd nagedacht en zakte ineen tegen de muur. Ana Maria keek gealarmeerd haar kant op, maar zag toen dat er niet zoveel mis was.

Het was een hele lange poos stil in het ruim. Er klonk wel wat geroezemoes, maar erg veel lawaai was er niet. Ook van boven, buiten, whatever, kwamen er geen geluiden. Toen opeens werd de 'stilte' verbroken door een luide bonk van iets dat op het dek neerviel. Marain schrok op en keen Ana Maria verschrikt aan.

'Ze zouden toch niet...'

'Ik weet zeker dat alles in orde is m-' weer klonk er een luide bonk. Maar er werd niet geschreeuwd, en zo konden Marain en Ana Maria nooit weten of er wel of niets gebeurde met Jack. Toen klonk er nog een bonk, maar deze was van Marain die opgesprongen was en haar hoofd had gestoten.

'Auw, sjjjjjjjjjit.'

'What the hell do you think you're doing?'

'Ik heb een plan, man!'

'Ik ben nog altijd een vrouw, man.'

'Ik ook, man, vrouw.'

'Yeah... right. Maar wat is je plan dan?'

'We gaan Jack bevrijden, de rest van de bemanning halen, en de Pearl terugkrijgen.'

'A-haaaaaaa. En hoe denk je dat te gaan doen?'

'Dat vertel ik later wel. Kun je voor nu zorgen dat je een stuk touw, harde tomaten, een kistje, een wit laken, een koekenpan en... wat cacao krijgt?'

'Sure... cacao?'

'Uhu! Dat leg ik je later wel uit. Ik moet nu eerst mijn plan uit gaan denken.'

'Hier is je kistje, cacao, witte laken, en een zooi harde tomaten.' Kwam even later Ana Maria melden, en ze dumpte al het spul voor Marain. Marain keek er peinzend naar en knikte toen.

'Goed, dank je.'

'Wat ga je nu doen dan?'

'Volg mij. zei Marain. Ze pakte het kistje op, liep naar achter in het ruim, zette het kistje tegen de wand aan en ging erop staan. Nu kon ze bij het raam. Achter Marain sloeg Ana Maria zichzelf voor het hoofd.

'Man, wa-'

'Vrouw.' Onderbrak Marain haar.

'Vrouw, ook goed.. Why the hell had ik daar nou niet aan gedacht? Damn, we konden al die tijd gewoon bij het raampje!'

'Tja.. je hebt nou eenmaal 3 soorten mensen. Zij die slim zijn en zij die niet slim zijn.' zei Marain zelfvoldaan en ze maakte het raampje open. Buiten was het net zo donker als binnen in het ruim.

'O, goed uitgekiend. Het is precies nacht.' zei Marain, nog steeds met een zelfvoldane grijns. Ze werkte zichzelf omhoog en half door het raampje heen, maar bleef toen vastzitten.

'Fuck, Ana... kun je me even een zetje geven?' fluisterde Marain net hard genoeg dat Ana Maria het kon horen. En inderdaad voelde ze even later dat er geduwd werd. Zo kwam ze net die ene centimeter verder die nodig was om door het raampje te komen. Maar ze lette niet zo goed op en viel toen bijna in het water achter de boot. Ze greep zich nog net op tijd vast aan een touw wat daar hing en ze klom weer omhoog. Langs het raampje, waar ze even meldde dat Ana Maria ook mee moest komen, en waar ze het laken met een paar tomaten en de koekenpan erin geknoopt aangereikt kreeg . Hoger en hoger klom ze, totdat ze bij het dek aankwam. Ze keek voorzichtig over het randje en zag een heleboel wachten lopen. Ze draaide zich zo goed en kwaad als het ging om en legde het plan aan Ana Maria uit. Die knikte bij bijna elk woord wat Marain zei en pakte toen haar tomaten.

Marain klom dat laatste beetje nog omhoog, maakte een of andere spectaculaire zwaai die ze zich zelf later ook niet meer herinnerde en kwam op het dek terecht. Ana Maria volgde minder spectaculair, maar toen stonden ze naast elkaar op het dek. 1 wacht zag hen en wou alarm slaan, maar precies op het moment dat de woorden uit zijn mond zouden komen kreeg hij er een tomaat in. Meerdere wachten zagen het toen en kwamen aanlopen, om vervolgend één voor een halfblind te worden gegooid door tomaten. Het rode sap liep langs hun wangen naar beneden, en al snel was het één grote rode baggerzooi. Toen de 5 wachten (ja, Marain had ze geteld) stuk voor stuk geen hand voor ogen meer konden zien door het tomatensap, pakten Marain en Ana Maria ieder een punt van het witte laken en ze stormden naar voren. Ongelukkig genoeg voor de wachten stonden ze met zijn allen bij elkaar, voor een paal, en ze werden dus allemaal in het witte laken om de paal gewikkeld terwijl Ana Maria en Marain voorbij renden en het doek achter hen dichtknoopten. De wachten begonnen te schreeuwen en probeerden los te komen, maar ondertussen had Ana Maria het touw om hen heengeknoopt en hoopte ze maar dat de wachten er allemaal strak genoeg inzaten. Voldaan keken Ana Maria en Marain naar hun werk, voordat ze de koekenpan pakten en de wachten één voor één knock-out sloegen.

'Waar zou Jack zitten?' vroeg Marain zich af terwijl ze het dek over slopen. Er was nog niemand op het lawaai afgekomen en Marain kreeg steeds meer vertrouwen in hun reddingsmissie. Deel 1 was in ieder geval al geslaagd. Nu deel 2 en 3 nog.

'Waarschijnlijk ergens... in een hutje, ofzo?' beantwoordde Ana Maria de vraag. Marain keek haar even aan voordat naar het eerste het beste hutje dat ze zag toe te lopen. Er zat een raampje in en ze keek naar binnen... om vervolgens een hand voor haar mond te slaan om niet te gaan gillen. Daarna leek ze erg veel moeite te hebben om haar lachen in te houden terwijl ze nog steeds door het raampje keek. Ana Maria keek haar bevreemd aan.

'Wat?' mimede ze. Ze moesten tenslotte zil zijn. Marain kon niks zeggen, maar wees naar het raampje. Ana Maria kwam aanlopen en keek ook door het raampje, om vervolgens wél in lachen uit te barsten. Ze kreeg gelijk een klap voor haar hoofd van Marain, maar het was al te laat. De deur van het hutje naast degene waar ze naar binnen hadden gekeken werd opengetrapt en er kwam een of andere hoge piet uit, gekleed in een belachelijke roze streepjes-pyjama en zonder pruik. Bij dat aanzicht kon ook Marain haar lachen niet meer inhouden en ze proestten het uit. Gelukkig hadden ze nog wel het besef dat ze iets moesten doen, en Marain kreeg een ingenieuze inval...

Mensen.. dit valt niet echt meer een serieus verhaal te noemen. Sorry, sorry, sorry! I guess I'm just not that good at writing serious stories. Maakt het uit? Is het heel erg? Een wereldramp? Breekt nu WO III uit? Gewd... dat was het weer. Reviews worden erg gewaardeerd!