Yeah, weer een nieuw chappy... ja, ik weet het, ik moet ook Autumn gaan updaten... maar ik vind dit verhaal nu gewoon ff leuker om aan te schrijven. Waarom weet ik ook niet. Autumn komt ooit wel weer. Nu verder met... het ingenieuze plan van Marain!

-Hoofdstuk 9: Explain -

Gelukkig hadden ze nog wel het besef dat ze iets moesten doen, en Marain kreeg een ingenieuze inval...

Ze pakte de koekenpan die ze nog steeds in haar hand had en sloeg Ana Maria ermee. Ana Maria had eventjes een verbaasde uitdrukking in haar ogen voordat ze knock out op de grond viel. Toen moest Marain iets moeilijks doen... Ze slikte, en sloeg ook zichzelf voor haar voorhoofd. Het was niet hard genoeg en Marain voelde alleen erg veel pijn.

Shit, dat gaat een bult worden, dacht ze bij zichzelf. Toen sloeg ze zichzelf nog een keer, dit keer wel hard genoeg. Ook Marain viel nu bewusteloos neer, terwijl de man met de roze pyjama net de hoek omkwam. Hij keek verbaasd naar de twee bewusteloze meisjes, waarvan er een met een koekenpan in haar hand lag.

Langzaam deed Ana Maria haar ogen open. Ze wilde zich oprichten maar voelde gelijk een hevige hoofdpijn en ging weer liggen.

'Take it easy, luv.' hoorde ze toen. Gelijk zat ze rechtop.

'Jack?'

'The one and only, though I prefer Captain Jack.' Ana Maria vloog Jack om de hals en vergat haar hoofdpijn. Toen ze Jack losliet keek ze het kleine kamertje rond. Er stonden 2 bedden en ertussen stond een klein nachtkastje. Op het ene bed lag Marain, nog bewusteloos. Het andere was leeg, maar Ana Maria besefte dat zij erop had gelegen. Ze ging er gelijk maar weer opliggen, hopend dat de hoofdpijn weg zou trekken. Jack boog zich over haar heen.

'Ye're alright, luv?'

'Nee, waar lijkt het op! Ik heb een barstende koppijn.'

Precies op dat moment deed Marain haar ogen open. Ze moest even wennen aan het licht, dat er eigenlijk niet was, en keek toen de kamer rond. Ze zag Jack voorovergebogen over een bed staan, en ze zag een sliert zwart haar op dat bed liggen. Ana Maria. Wat zouden ze aan het doen zijn? Marain voelde zich op een vreemde manier bedrogen. Stilletjes wou ze zich omdraaien, maar ze had het niet helemaal goed berekend en ze rolde zo van het bed af. De bonk deed Jack opschrikken en hij keek achterom naar het bed, dat leeg was. Eventjes was hij in paniek, maar toen zag hij ook gelijk Marain op de grond liggen. Marain kreunde.

'Waarom moet mij altijd zoiets gebeuren? Damnit!'

'Tja... misschien ben je blond ofzo.'

'Kijk dan! ZWART!' riep Marain terwijl ze een pluk van haar haar omhooghield.

'Ja... vanbinnen.'

'Hmpff... en bedankt hoor, Jack. Fijn dat mijn reddingspoging ook weer gewaardeerd wordt.'

'Reddingspoging?'

'JA! IK HAD TOEVALLIG WEL EEN GOED PLAN, JA!'

'Sssshht! Zometeen horen ze het nog, luv.'

'En noem me geen luv.'

'Jongens.. kan het wat zachter?' onderbrak Ana Maria de verhitte conversatie van Jack en Marain, 'Ik heb barstende koppijn.'

'Ja, wat denk je van mij? En Jack bezorgt me nog meer koppijn.' Marain was nu behoorlijk chagerijnig, terwijl Jack ook niet zo vrolijk meer was.

'Sorry hoor. Ik heb het natuurlijk weer gedaan.' zei hij boos.

'Ja, tuurlijk.' was Marain's antwoord terwijl ze weer op het bed klom.

'En lamenuslapen, ok? Dat reddingsplan wordt toch niet gewaardeerd.'

'Hmpf... alsof het hier zo gezellig is.'

'Blijkbaar wil je niet gered worden.'

'Niet door een of andere blonde chago.'

'En bedankt. Fine. Dan geen reddingsplan. En nu kop dicht.' Marain was al onder de dekens gekropen en draaide nu demonstratief Jack haar rug toe. Jack draaide zich ook erg demonstratief om, maar kwam er toen achter dat alletwee de bedden bezet waren.

'Hé, waar the hell moet ik dan slapen?'

'Niet.' klonk het vanonder Marain's dekbed.

'Hmpff.' zei Jack en hij liet zich op de grond zakken, met Marain's bed als rugleuning. Zijn hoed(geval-achtig-iets) viel over zijn gezicht heen, maar hij liet hem zo staan. Toen werd het helemaal stil in het kamertje.

Midden in de nacht werd Marain wakker en zag iets groots en bruins voor zich. Even kon ze het niet plaatsen, toen zag ze dat het Jack was, slapend. Jack lag naast haar op het bed, maar boven de dekens. Marain speelde met het idee om hem wakker te schreeuwen, of van het bed af te duwen, maar Jack zag er zo lief uit dat ze het maar liet. Zachtjes draaide ze zich weer om en al snel viel ze in slaap.

Ana Maria werd wakker en het eerste wat ze zag was Jack, op Marain's bed. Zachtjes stond ze op en keek over hem heen, om daar Marain te ontdekken. Jack lag een beetje opgekruld en Marain's lichaam leek daar precies op aan te sluiten. Ze lagen allebei nog te slapen. Ana Maria ging maar weer zitten op haar bed en wachtte tot er iemand wakker zou worden.

'G'morning, captain. Lekker geslapen?' was het eerste wat Jack hoorde toen hij zijn ogen opendeed. Hij ontdekte de positie waarin hij lag en vroeg zich af hoe hij hierin beland was. Toen herinnerde hij zich dat hij de vorige avond niet had kunnen slapen op de harde vloer en dus maar in het bed was gaan liggen. Voorzichtig maakte hij zich los van Marain en wou naar achteren schuiven, maar hij viel van het bed af, met een luide bonk op de grond. Hierdoor werd ook Marain wakker en die keek verdwaasd om zich heen, om Jack op de grond en Ana Maria op het bed tegenover haar te ontdekken. Ze rekte zich uit en stond op, om vervolgens als eerste het beetje eten te zien wat voor de deur lag. Uitgehongerd alsof ze al in geen jaren hadden gegeten vielen ze op het beetje scheepsbeshuit en een glaasje water aan.

De deur ging open en Jack, Marain en Ana Maria knipperden tegen het licht. Een Royal Navy-dude verscheen in de deuropening.

'You, over here.' zei hij, terwijl hij Marain aanwees.

'Wie, ik?'

'Yes, you. Hierheen komen.' En hij hield nu zijn geweer op Marain gericht. 'Nu'. Marain keek even angstig naar Jack en Ana Maria, die terugkeken met een blik van ik-weet-ook-niet-wat-er-gaat-gebeuren. Toen stond ze op en liep naar de dude toe. Hij pakte haar bovenarm vast en trok haar mee de deur door, die hij daarna hard dichttrapte. Jack en Ana Maria bleven verbaasd achter.

Marain werd meegetrokken naar een ander hutje. De Royal Navy-dude trok de deur open, duwde Marain naar binnen zodat ze bijna struikelde, en deed de deur achter haar dicht. Marain keek om zich heen en zag een wat dikkere man zitten. Nouja, wat dikker... zo rond als een tonnetje. De man bekeek haar onbeschaamd van top tot teen, en zijn blik bleef wat langer hangen bij haar borsten en heupen. Marain keek de man boos aan, en toen zijn ogen de hare kruisten, leek hij even te schrikken van de vurige blik in haar ogen. Toen herstelde hij zich weer.

'Zo. Explain.'

'Wat?' vroeg Marain brutaal.

'What ye're doing here. Wie yer vriendjes zijn.'

'Why me? You could've asked Jack.'

'Explain.' zei de man alleen simpel. Marain bleef koppig zwijgen. De man keek haar geïnteresseerd aan, wachtend tot ze iets zou gaan zeggen. Wat ze dus niet deed.

'Goed, dan moeten er maatregelen getroffen worden...'

Yeah! Reviews, please? #ongelofelijke puppy-eyes die je ongeveer duizendvierhonderdtweeëndertig uur, vijfendertig minuten, zevenentwintig seconden en achtenveertig nanoseconden aanstaren zodat je erg duizelig wordt en vooral erg snel naar de muis grijpt om op het mooie blauwe knopje te drukken waar 'go' op staat, zodat die puppy-eyes maar ophouden met staren en je niet meer zo mateloos irriteren als dat ze nu doen#