NIEUW CHAPPOS MENSEN! READ & REVIEW PLEASE?

'Goed, dan moeten er maatregelen getroffen worden...'

Marain bleef koppig zwijgen, al werd ze nu wel een beetje bang. De man knipte in zijn vingers en de Royal Navy-dude kwam weer aangelopen. Hij greep Marain's bovenarm vast en sleurde haar weer het hutje uit. Marain trapte en sloeg en probeerde uit alle macht los te komen maar de dude was gewoon te sterk. Toen bedacht ze een nieuw plan: gillen. Ze begon te krijsen maar gelijk sloeg de dude een hand voor haar mond. Ze beet erin en verschrikt liet Dude haar los. Marain rook haar kans en sprintte weg, terwijl Dude achter haar aankwam. Marain kwam er al snel achter dat het schip niet geweldig groot was, maar ze moest doorrennen. Uiteindelijk besloot ze om maar gewoon rondjes te gaan rennen om de hutten van de kapitein en andere belangrijke mensen. Ze was halverwege een rondje toen ze erachter kwam dat Dude niet meer achter haar aanrende. Marain was ook weer niet zo dom en ze stond stil. Waarschijnlijk bleef Dude nu ergens wachten totdat zij weer aan kwam rennen. Peinzend keek Marain naar de plek waar ze nu stond, wat de boeg bleek te zijn. Ze kreeg weer eens een idee... en klom stilletjes over de reling.

Drie uur later hoorde ze Dude nog steeds zoeken, maar hier zou hij haar toch nooit vinden. Marain zat opgekruld tussen het boegbeeld en het schip. Erg comfortabel was het niet maar zo kon ze misschien wel ontsnappen...

Jack en Ana Maria zaten ondertussen ongerust allerlei theoriën te bedenken. Zou ze vermoord zijn, gekielhaald, vastgebonden aan het boegbeeld (wat nog niet eens zo ver van de waarheid zat), of misschien wel gewoon overboord gegooid? Ana Maria was rondjes aan het ijsberen terwijl Jack peinzend aan zijn sikje draaide. Tenslotte sprong Jack op, waardoor Ana Maria bijna een hartaanval kreeg, en legde zijn (eureka!) plan uit aan Ana Maria. Het plan hield eigenlijk niet veel meer in dan het raampje inslaan en ontsnappen, maar het mocht een plan genoemd worden.

"Ok, probleem 1," Fluisterde Ana Maria, "Waar gaan we het raampje mee inslaan?" Jack en Ana keken allebei peinzend om zich heen. Uiteindelijk kwamen ze er allebei achter dat je met een bed en een nachtkastje geen raam in kon slaan, aangezien die op een schip aan de vloer vastzaten en het lostrekken ervan te veel geluid zou maken. Jack besloot zich op te offeren en voegde gelijk daad bij woord: hij sloeg met zijn rechtervuist het raampje in.

"Probleem 2," fluisterde Ana Maria, en vlak daarna volgde een diepe zucht van Jack, "Het raampje is ingeslagen, maar de deur zit aan de andere kant."

Jack keek verslagen van het raampje naar de deur.

"Hm…" zei hij, en zijn hersens werkten als een razende om een oplossing te bedenken. Hij keek de kamer weer eens rond en kwam er voor de tweede keer achter dat je met een bed en een nachtkastje niks verder kwam. Hij liet zijn blik langs Ana Maria naar het raam glijden, en toen met een ruk weer naar Ana Maria.

"Jij bent slank, Ana…. Als ik nou eens-"

"No fucking way!" onderbrak Ana Maria hem, maar Jack was al bezig met alle glasscherven die nog vastzaten verwijderen. Ana trok aan zijn schouder om hem nog eens te vertellen dat ze dat niet zou doen, maar Jack had ondertussen alle scherven verwijderd en tilde Ana met het grootste gemak op. Hij begon een hard tegenstribbelende Ana door het raam te duwen, wat verassend makkelijk ging voor een ontsnappingspoging (die in films altijd mislukken), en uiteindelijk hoorde hij aan de andere kant een plof en een paar vloeken waarvan zelfs hij met schaamte terug dacht aan zijn moeder.

"Ok, Ana, maak de deur open!" commandeerde Jack met zijn gezicht op stand imponerend. Ana stak zijn tong naar hem uit.

"Je denkt toch niet dat ik je nu nog ga helpen Jacky-boy? Ik ga eerst Marain zoeken!" zei ze en demonstratief draaide ze zich om. Ze keek nog even over haar schouder naar een verbaasd boze Jack. "Tata!"

Marain hoorde weer voetstappen op het dek, maar dit keer andere. Zachte sluipende voetstappen leken het wel, en er werd iets gefluisterd…

"Marain!" Kut, dat was Ana! Moeizaam kwam Marain omhoog uit haar positie en ze keek voorzichtig over de rand van het schip. Ze zag inderdaad Ana en ze riep haar. Ana hurkte gelijk neer voor haar en hielp haar over de rand. Samen liepen ze zachtjes terug naar Jack en zo goed en kwaad als het ging broken ze de deur open.

Wonderbaarlijk genoeg kwamen er dit keer geen mensen af op het geluid en met zijn drieën liepen ze naar het reddingsbootje. Ze probeerden het eerst voorzichtig naar beneden te laten maar het bootje begon als een gek te piepen. Jack besloot dat het dan maar hardhandig moest en hij ging in het bootje staan. Hij gebaarde Ana en Marain om het ook te doen, en ze gehoorzaamden hem voor deze keer. Toen ze alle drie in het bootje stonden gebaarde Jack naar Ana dat ze de andere katrol los moest maken. Geluidloos telde hij af en tegelijkertijd lieten Jack en Ana de katrollen los, waardoor het bootje met een rotgang naar beneden viel. Wonder boven wonder kwam het bootje goed neer en Ana en Marain pakten gelijk twee roeispanen en begonnen als een gek te roeien. Aan dek van de boot waarop ze hadden gezeten verschenen een paar mannen, die als een gek begonnen te schreeuwen toen ze zagen wat er gebeurd was. Maar het grote schip kon niks uithalen tegen het kleine behendige bootje van de drie en kanonnen had het schip ook niet.

De mannen op het grote schip uitjouwend roeide het kleine bootje met daarin Ana Maria, Jack en Marain weg. Toen het grote schip uit zicht was hielden ze even een pauze.

"Zo… en wat nu?" vroeg Marain. Het was even stil.

"We roeien gewoon naar het eerste het beste land wat we tegenkomen." Doorbrak Ana de stilte. Maar daarna viel het gelijk weer stil..

"En wat als we nu geen land tegenkomen?" vroeg Marain, een beetje angstig.

"Dan hebben we pech." Zei Ana droog.

3 uur later...

"Jack? Neem het eens even over?" vermoeid stond Marain op en plofte naast een luierende Jack neer.

"JACK! IK VROEG JE WAT JA!" tetterde ze in zijn oor toen hij niet reageerde.

"WHA!" Jack schrok wakker, hij had blijkbaar geslapen. Hij keek verschrikt rond en overzag snel de situatie.

"Wat is er? De boot is toch niet lek he?"

"Nee, jij moet even roeien."

"Ja dag."

"Doei!" zwaaide Marain vrolijk terug.

"Ik heb al drie uur geroeid ja, nu mag jij. Ik moet heel even rusten en dan wissel ik Ana af, ja?" ging ze serieus verder. Jack knikte toen instemmend. "Ok."

Weer een paar uur later...

"DAAR! LAND!" Marain sprong op met een nieuwe stoot energie en wees naar een zwart stipje in de verte dat blijkbaar alleen zij kon zien. Jack draaide zich abrupt om en tuurde de horizon af.

"Ik zie niks." Zei hij en geïrriteerd keerde hij terug naar zijn roeispanen. Ana keek ook even maar ook zij zag niks.

"Ik vertrouw op de zeemansogen van Jack, Marain." Zei ze en ze plofte weer neer op het bankje. Nors werd er doorgeroeid, totdat na een poosje Ana opsprong.

"LAND IN ZICHT!" schreeuwde ze. Jack draaide zich om, zag het ook en begon vreugdekreten te slaken. Marain zat er met een zuur gezicht bij.

"Ik zei het toch." Zei ze zachtjes. Toch hoorde Jack het en hij keek met een medelijdend gezicht naar Marain.

"Sorry dat we je niet gelofoden." Zei hij met een grote grijns op zijn gezicht.

"Als je het niet meent, zeg het dan ook niet." Mompelde Marain. Jack plofte neer bij de roeispanen en begon in een tempo te roeien dat Ana maar moeizaam bij kon houden. Al snel werd het zwarte stipje groter en groter en het groeide uit tot een eiland met wit zandstrand, palmbomen, even verderop een groot groen woud en nog verder grijze bergen met witte toppen. Het ideale vakantie-eiland, zou je denken. Zou je denken ja...

DOES! EINDELIJK NIEUW CHAPPOS! YAY! Ik weet, het heeft lang geduurd... ik had nogal last van een writer's block. Maar I'm back, and better then ever!... ehm, mag ik hopen. Does, reviews please? #puppy-eyes# Oh en bij de weg... nog 1 week en ik heb VAKANTIE! LANG LEVE HET 9 WEKEN LANG SCHRIJVEN! YAY!