/Mariku/
Maar Malik was niet de enige die druk bezig was in het paleis.
Mariku, de hoofdbankier had het ook druk. Het fortuin van de farao moest berekend worden omwille van de bruidsschat en de giften voor zijn verjaardag. Alles moest geregistreerd worden.
"Zevenduizend driehonderd achtentwintig" kling!
Hij schoof een blokje op zijn telraam de andere kant op.
"Zevenduizend driehonderd negenentwintig" kling!
Nog een blokje werd verschoven.
Iemand klopte op de deur.
"Binnen." Riep Mariku.
En meisje rond zijn leeftijd kwam binnen lopen, minjurkje aan en make-up op.
"Zevenduizend driehonderd dertig." Kling!
Blokje werd verschoven.
"Mariku mag ik je was vragen?" vroeg het meisje verleiderlijk.
"Wat?" mompelde Mariku, niet opkijkend van zijn werk.
"Zevenduizend driehonderd eenendertig." Kling!
Blokje werd verschoven.
" Kom jij ook naar de farao's verjaardag?"
"Zevenduizend driehonderd tweeendertig." Kling!
Nog een blokje werd verschoven.
Mens zie je niet dat ik aan het werk ben. Dacht Mariku geïrriteerd.
" Laat me er over denken." Antwoordde hij. " Ik denk niet dat ik weg kan blijven op Yami's 16e verjaardag, de farao blijft tenslotte familie."
"Zevenduizend driehonderd drieendertig." Kling! Het meisje kwam dichterbij hem staan en wreef over zijn schouders. Mariku rook haar parfum, dat ze waarschijnlijk speciaal voor deze gelegenheid op had gedaan.
Nog een blokje werd verschoven op het telraam.
" Oh.." het meisje scheen even na te denken. " wil jij met mij naar het feest?" Ze wreef met haar handen over Mariku's nek.
"Zevenduizend driehonderd vier en---------MENS BLIJF MET JE VUILE HANDEN VAN ME AF! IK WIL NIET NAAR DAT FEEST, EN ZEKER NIET MET JOU! LAAT ME MET RUST, ZIE JE NIET DAT IK PROBEER TE WERKEN! Geïrriteerd sloeg hij haar handen van zijn lijf.
" Oh," zie het meisje, tranen over haar wangen, "NOU BEKIJK HET MAAR! IK KRIJG WEL EEN ANDER VOOR HET FEEST, WACHT MAAR AF, VANAVOND ZOEN IK DE FARAO! HAHAHAHAHAHAHA!"
Mariku stond op van zijn stoel duwde het meisje naar buiten en deed de deur op slot.
De bitch schreeuwde tegen de deur, gezicht rood van woede, stoom blies uit haar oren. 'Hoe kon hij! Hou durfde hij haar te weigeren!'
Mariku besteedde er niet zo veel aandacht aan en ging terug aan zijn werkbank zitten. Niets scheen hem af te kunnen lijden van zijn taak.
" Zevenduizend driehonderd vierendertig." Kling!
Weer werd er een blok je verschoven.
' Waarom gedroeg hij zich zo tegen dat meisje.'
" Zevenduizend driehonderd vijfendertig." Kling!
Een blokje werd weer verschoven.
' Waarom voelde hij zich zo afstandelijk sinds vanochtend.'
" Zevenduizend driehonderd vijfendertig." Kling!
En blokje op het telraam werd verschoven.
Mariku keek naar het raam vol verlangen naar buiten te mogen, maar hij had eerst dit af te handelen. Tegen de avond moest al dit werk gedaan zijn. ' Hij had nog steeds niemand voor het feest. Alleen is ook zomaar alleen, hij had niet veel vrienden. Er waren genoeg meisjes die voor hem op hun knieën zouden gaan om met hem naar het feest te mogen. Hij zag niets in hen. Eigenlijk had hij nooit iets in meisjes gezien.'
"Zevenduizend driehonderd zesendertig." Kling!
Blokje werd weer verschoven.
' Waarom was dat schrijvertje zo damn cute.'
"Zevenduizend driehonderd zevenendertig." Kling!
' Waarom denk je eigenlijk zo over hem, met zijn lange blonde haren zijn donkere huid en zijn betoverende lavendel kleurige ogen. Zo mooi zo…' zucht/
Er werd weer op de deur geklopt.
"Binnen." Zuchtte Mariku nog steeds dromend over zijn schrijvertje.
" Meneer u gewaad is klaar voor vanavond."
" Is goed, leg het maar op die stoel."
" Mariku ben je er wel helemaal bij, hoor je niet druk aan het tellen te zijn? Ik wil me er niet mee bemoeien maar." De wasvrouw liep snel de kamer uit toen ze de paniek op Mariku's gezicht zag.
Mariku zuchtte en keek op zijn telraam, en toen naar de muntje die hij naast het volgende stapeltje had gestrooid.
'o shit' dacht hij. Toen hij zag dat zijn telraam een hartjes patroon had. Hij zou weer helemaal overnieuw moeten beginnen.
"Een" kling! Blokje verschuiven.
"Twee" kling! Blokje verschuiven.
Er werd weer op de deur geklopt.
'Ik moet echt een deurklopper kopen ' dacht Mariku.
"Binnen"
"Mariku ik heb van jou geen bevestiging terug gekregen, maar ik neem aan dat je toch komt." Vroeg het schrijvertje.
Mariku keek Malik aan. 'Wat een schoonheid.'
Malik stond te trillen op zijn benen. 'Waarom was hij opeens zo nerveus. En zo warm.' Dacht hij toen hij zijn voorhoofd voelde gloeien. ' Was het die spreuk?' Hij struikelde over zijn eigen voeten, Mariku ving hem voor hij de vloer raakte, hielt hem vast en fluisterde in zijn oor. " Zie ik je op het feest vanavond?"
Malik bloosde en knikte. " Ja, en je mag me nu wel weer loslaten hoor." fluisterde hij in Mariku's oor.
" Zie je vanavond."
" Tot vanavond, dan."
Iedereen was in volle voorbereiding voor het feest. Jurken werden gewassen gepast, cadeaus werden nog op het laatste moment ingepakt. De hele hoofdstad bruiste van activiteit, er werden goede zaken gedaan. In het paleis werden de laatste voorbereidingen getroffen voor het bal.
Op de markt plaats was het drukker dan normaal. Drukker dan het ooit geweest was. Er waren kostuummakers vanuit het hele land en daarbuiten gekomen om zo snel mogelijk kostuums in elkaar te zetten voor het bal.
En daar tussen de bedelaars, koopmannen, dieven en kopers probeerde een jongen zich door de massa heen te wringen. Terwijl hij een hele boel tassen op zijn arm probeerde te balanceren.
"Meesteres wacht op mij."
" SCHIET TOCH EENS OP WE HEBBEN NIET DE HELE DAG DE TIJD!" snauwde Teanna.
"Ja meesteres." Fluisterde Ryou.
"ZEI JE IETS SLAAF?"
Slaaf, was dat alles wat hij was? Niets meer dan een slaaf een winkelwagentje? Waarom was iedereen zo onaardig tegen hem, hij had niemand wat misdaan. Niets kapot gemaakt, niemand pijn gedaan. Hij voelde zich onderdrukt, hoe konden ze. Maar ja hij was niet meer dan een slaaf, een dienaar, een ding om te gebruiken en als het stuk was weg te plurren, zonder er maar 1 minuut over na te denken. Het deed pijn om waardeloos te zijn en om je waardigheid te geven. Woede van onmacht maakte zich in hem los.
"IK VROEG OF IK OOK NOG IETS AANKRIJG VANAVOND" schreeuwde Ryou. Hij had er meteen spijt van, het was zijn plaats niet om te schreeuwen. De woorden klonken zo raar uit zijn mond.
Iedereen bleef staan en werd stil. Verbaasde blikken, vragend waarom zo'n brave slaaf zou schreeuwen.
"Oké ik koop je wel een kostuum voor vanavond, zo kun je zeker niet mee." Zei Teanna op een fluister toon, in verlegenheid gebracht door alle aandacht. Waarschijnlijk vervloekte ze hem nu mentaal en zou hij zijn echte les leren als ze thuis kwamen. O wat had hij daar een zin in. Sarcastisch hoe bedoel je.
"WAT STAAN JULLIE DAAR NOG, GA VERDER MET WAT JE OOK AAN HET DOEN WAS!" schreeuwde Teanna. De menigte haalde de schouders op en ging weer verder met wat ze dan ook aan het doen waren.
"Laten we gaan Ryou!" commandeerde Teanna. De slaaf liet zijn hoofd hangen en volgde zijn meesteres. Zijn armen nog steeds vol met tassen. Het leven was zwaar en er viel niet veel aan te veranderen. Toch voelde het goed een keer terug te praten, een keer te commanderen in plaats van gecommandeerd te worden en alles te moeten pikken wat een ander zegt. Hij zuchtte, wat thuis op hem wachtte was waarschijnlijk niet zo best.
En voor straf zou hij waarschijnlijk in een clowns kostuum moeten lopen de hele avond.
Eenmaal thuis was de sfeer gelukkig wat lichter. Het scheen zijn meesteres te kalmeren dat ze in een veilige omgeving waren. Ze was minder prikkelbaar dan anders en leek zelfs heel aardig, toen ze hem hielp een kostuum te vinden. Ze wilde niet voor schut staan met en maf geklede slaaf. Zij en de andere rijken uit de buurt hadden een wedstrijd verzonnen. Wie zijn slaaf het mooist en liefst kan laten zijn op het feest verdient wint een prijs. Het hoogste aanzien van de hele straat met de mooiste fontein voor in de tuin. Ze wilde natuurlijk winnen voor de fontein, misschien zou die sexy bloemenexpert nog eens lang komen. Dan had ze nog iets om mee te showen. Ze glimlachte toen ze terug dacht aan de roos op haar salon tafel die avond.
"Meesteres, was mag ik dragen?" vroeg Ryou op een lieve toon die haar uit haar gedachten hielp.
"o ja. Ik heb de perfecte outfit voor je Ryou."
Ryou bereide zich voor op het ergste. Kneep zijn vingers bijna tot moes, toen Teanna het kostuum van hem uit de kast haalde. Hij keek. O mijn GOD. Dacht hij. De kamer spinde rond en rond. Dat kan ik toch niet draag fluisterde hij, terwijl hij naar het afzichtelijke kostuum keek. Wit leren bandjes en bond, daar leek het helemaal uit te bestaan en konijnen oortjes. "O god nee" zei hij en alles werd zwart voor zijn ogen.
"Ryou ik maakte alleen maar een grapje." Klonk het uit de verte.
AN: nee ik vertel nog niets over de werkelijke kostuums>Deze chapter was extra lang, ik hoop dat jullie het leuk vonden, de volgende gaat over het feest zelf. Even vooruit blikken: Bakura breekt in in het paleis. De farao is undercover, en liefde speelt ineens een grote rol.