HET GROTE FEEST VAN DE FARAO! 1
Het liep tegen de avond. De zon zakte langzaam weg achter de horizon, de mensen trokken naar het paleis. Het feest was groots voor het gewone volk. Iedereen was vrolijk en blij, voor zo'n feest. Iedereen droeg zijn beste kleding. Niemand mocht je herkennen voor de klok 12 uur sloeg. De vreemdste maskers kwamen te voorschijn. Kleine prinsesjes, konijnen, veel priesters, jagers, katten, woestijn vossen, jakhalzen, leeuwen, piraten, vogels. De meeste kostuums waren dieren. Maar de hooggeplaatste personen van het paleis waren engelen of witte draken. De troon was leeg, de farao zelf was ook incognito. Gehuld in een witte jurk met vleugels erop maakte hij zijn weg door de massa hij moest iemand op halen voor zijn feest. Hij bleef staan voor de deur. De deur ging op en een blue ice kwam naar buiten.
" Je had niet op me hoeven wachten, neef." Zei Seto ijzig.
"Maar jij riep me hier, zeg me niet dat ik voor niets heb staan wachten."
"Ik heb je geroepen omdat ik je een cadeau wil geven."
"Kan dat niet na 12uur."
"Nee, het is een spreuk en die gaat zo: eraeautru wetet amuzeptun erasuzu nepmenre ut iomde." sprak de priester voorzichtig. Blauwe vonken kwamen uit zijn klauwen en omringden de Farao.
"Wat heb je gedaan?" Fluisterde Yami trillend op zijn benen.
"O een spreuk dat je vandaag eindelijk iemand zult vinden om mee te trouwen." Seto grijnsde.
"Maar," Yami was sprakeloos, zou je door een spreuk de ware kunnen vinden… hij betwijfelde het.
"Ik heb hem al uit geprobeerd, de spreuk is veilig. Waarom ben jij eigenlijk gekomen, normaal kom je nooit, als ik je bij me roep."
"Ik wilde zeker weten dat jij ook naar het feest zou komen. En ik wilde weten hoe jij er uitzag voor het geval dat." Het gevoel van de spreuk was al verdwenen.
"Voor het geval wat, farao?" vroeg Seto nieuwsgierig.
"Voor het geval er ongelukken gebeuren." antwoordde Yami.
"Wat kan er misgaan? Iedereen heeft een uitnodiging ontvangen, en alleen de mensen met een uitnodiging mogen binnen."
"Dat is waar. Ik maak me alleen maar zorgen om niets." zuchtte Yami. "En noem me Yami, ik wil niet dat iemand me herkent.
"Jup!" Zei Seto.
Yami trok een wenkbrauw op.
"Ik wil ook niet dat iemand mij herkent." fluisterde Seto hij liep naar de grote zaal. Yami voegde zich bij de massa en probeerde geen aandacht te trekken. Hij had een van zijn slaven gevraagd de opening te doen.
Daar liep hij al het podium op.
"Goedenavond, dames en heren. Ik ben jullie gastheer voor vanavond. Ook al ben ik niet meer dan de minste op een normale dag. Vanavond mag ik de farao vervangen. Hij zelf bevind zich onherkenbaar onder jullie, vanavond als deze klok op 12 staat zijn we hier weer bij elkaar, om de maskers af te zetten. Voor die tijd verlaat niemand dit gebouw. Ik wens jullie allemaal een prettige avond. Vier feest!" De 'farao' boog en ging van het podium af en sloot zich aan bij de menigte. De muziek begon en iedereen danste met elkaar.
Yami had ook al snel iemand gevonden. En engel met pure witte vleugels. Prachtige betoverende paarse ogen op hem gericht. Hun handen beefden even voor ze elkaar aan raakten. Met kleine voorzichtige pasjes begonnen ze te dansen. Yami raakte al snel betoverd onder die paarse ogen, verdrinkend iedere keer als hun blikken elkaar raakten. Langzaam, en gracieus dansten ze in elkaars armen.
Maar Yami was niet de enige die in een trance gebracht was. Mariku en Marik dansten ook de hele avond in elkaars armen zonder het van elkaar te weten. Mariku's paarse cape wierp schaduwen over zijn gezicht. Maar Marik die gekleed was in een danseres kostuum vond het helemaal niet erg. Hij voelde zich veilig bij de vreemdeling. Zijn handen op Mariku's schouders. Zo dichtbij elkaar.
Volgende chapter: De dief sluipt binnen. Dun dun dun… (heb ik al geschreven, was te lang om ik 1 chapter te plakken, update gepland voor volgende week)