Autumn; aha, dat blonde verklaard een hoop (A). Dit hoofdstukje is misschien een beetje depri, maar het volgende hoofdstuk zal wat grappiger zijn ;)
Writertje; Harry was denk ik toch nog een beetje te geschrokken van het nieuws om hier heel erg op in te gaan. Of hij wist gewoon dat hij het nooit van Draco zou winnen :p Hier is het nieuwe hoofdstukje.
RockxLion; :p Draco zal misschien weer een beetje z'n best moeten gaan doen om Harry te overtuigen dat ze bij elkaar horen.
Enelaya; Je moet jezelf niet te hard slaan hoor :O anders ben je straks niet meer in staat om reviews te geven en dan gaat het toch ook niet goed :p (A). De 'stille' hint is begrepen, hier is een nieuw stukje :)
Hoofdstuk 7. Ziekenhuis en Bedpartners
Harry negeerde Draco's opmerking en keek hem met een serieus gezicht aan.
"Draco je hebt een ongeluk gehad."
De glimlach van Draco's gezicht verdween en hij keek Harry met een verontruste blik aan.
"Wat?"
Harry zuchtte terwijl hij het verhaal begon te vertellen dat hij zojuist van David had gehoord. Na het zien van Draco's geschrokken gezicht besloot hij nog maar even niet te vertellen dat David eind deze week de stekker bij hem eruit wil gaan trekken.
"Ik lig dus in een coma?"
Harry knikte bevestigend.
"Kunnen we er langs gaan? Ik zou het graag zelf willen zien."
"Ik was van plan om er morgen even langs te gaan maar…." Harry staarde naar Draco. "Bedoel je dat je ook buiten dit appartement kunt komen?"
Draco haalde z'n schouders op.
"Ik heb het nog niet echt veel geprobeerd maar meestal lukt het me wel ja."
Harry staarde een tijdje nietszeggend naar Draco.
"Je bedoelt dat je mij alleen naar David liet gaan terwijl je zelf ook mee had gekund."
Draco haalde z'n schouders op.
"Ik wist niet dat je zo bang was van David dat je er niet alleen naar toe durfde", antwoordde Draco.
"Ik moest een hele ondervragingssessie ondergaan voordat ik wat informatie over jou kreeg. Nu we het daar toch over hebben, wat heb je David allemaal over mij verteld?"
Draco grijnsde maar zei niets. Harry was blij dat Draco in ieder geval nog een beetje in staat was om te lachen na het nieuws wat hij hem deze avond had gebracht. Al frustreerde het hem ook om te weten dat er over hem gepraat werd en niet precies te weten wat er gezegd was.
"Ik ga naar bed. Welterusten", zei Harry terwijl hij naar de slaapkamer liep. Hij voelde zich een beetje schuldig tegenover Draco omdat hij hem niet het hele verhaal verteld had, maar hij kon hem gewoon niet zeggen dat aan het eind van de week alles voorbij zou zijn.
&&
Harry rekte zich uit en opende z'n ogen. Hij schrok een beetje toen hij twee grijsblauwe ogen terug zag staren.
"Jemig Malfidus", zei Harry terwijl hij snel tot het uiterste randje van het bed rolde. Draco keek slechts geamuseerd toe. Hij was naast Harry geen liggen op het bed, wachtend tot hij eindelijk een keer wakker zou worden.
"Ik dacht dat we elkaar tegenwoordig bij de voornaam noemde Harry", zei Draco terwijl hij Harry lachend aankeek.
"Wat doe jij hier", zei Harry die zich inmiddels klaarwakker voelde en een beetje warrig naar Draco keek.
"Nou dit is nog altijd mijn bed en ik lig hier. Maak je geen zorgen ik ben braaf aan deze kant van het bed gebleven", zei Draco grijnzend.
"Dit kun je toch niet zomaar doen!", zei Harry een beetje boos.
"Volgens mij heb ik dat zojuist al gedaan en het ging prima", antwoordde Draco met een tevreden lach.
"Maar onze afspraak dan", zei Harry.
"Vraag je me nu uit Harry?", zei Draco uitdagend.
Harry wreef in z'n ogen. Het was nog veel te vroeg voor dit soort onzin.
"Ik bedoel de afspraak dat ik jou zou helpen in ruil voor onder andere normaal gedrag en een beetje privacy."
"Ow die", zei Draco schouderophalend. "Ik gedraag me op m'n best volgens mij. Ik ben zelfs zo aardig dat ik je naast mij wakker laat worden, niet veel mannen maken dat mee", zei Draco knipogend.
Harry schudde z'n hoofd en stond op uit bed om wat kleding te pakken. Hij keek nog even om naar Draco en zag hoe die onbewust z'n lippen aan het likken was. Harry rende naar de badkamer waar hij snel de deur sloot. Draco's lach kon door de badkamerdeur gehoord worden.
Harry was blij dat Draco hem in ieder geval in de badkamer met rust liet. Hij was echter niet voorbereid op de Draco die hij na het douchen zou tegenkomen.
"Gaan we nu naar het ziekenhuis", zei Draco zodra hij Harry de kamer in zag komen. Harry keek verbaasd naar Draco die nu ijsberend de kamer aan het rondlopen was. Het was moeilijk voor te stelen dat dit dezelfde jongen was die net nog zo vrolijk en bijdehand was.
"Ik zal even mijn koffie drinken en dan kunnen we gaan."
Draco knikte en ging weer verder met ijsberen terwijl Harry z'n koffie zette. Het gedrag van Draco begon hem een beetje op z'n zenuwen te werken en Harry was blij toen hij Draco op de bank zag gaan zitten. Hij schonk z'n koffie in en nam plaats aan de keukentafel waar vandaan hij de kamer kon zien. Als het vorige gedrag van Draco al op z'n zenuwen werkte was het huidige zo mogelijk nog erger. Draco zat nu als een soort zombie op de bank voor zich uit te staren. Harry besloot om z'n koffie snel op te drinken zodat ze naar het ziekenhuis konden gaan. Hij was blij dat hij Draco nog niet over de plannen van David had verteld aangezien hij nu al zoveel moeite had om dit te verwerken. Harry keek nog even naar Draco voor hij opstond en z'n stoel aanschoof.
"Kom laten we gaan."
Z'n koffiemok zat nog half vol maar hij kon het niet langer aanzien. Op een moment als dit was een auto wel handig geweest, dacht Harry terwijl hij z'n jas aantrok. Hij had nooit de moeite genomen om z'n rijbewijs te halen omdat hij maar zelden de dreuzelstad inging. Vaak was het donker genoeg zodat hij kon verdwijnselen en anders gebruikte hij gewoon een taxi of het openbaar vervoer. Hij besloot om heen met de bus te gaan, wetend dat deze vlakbij het ziekenhuis stopte.
Harry was blij dat de bus niet al te druk was zodat hij rustig kon zitten. Het was net na de ochtendspits en Harry ging achterin naast het raam zitten. Draco volgde hem zwijgzaam en hoe dichter ze bij het ziekenhuis kwamen, hoe onrustiger hij werd. Harry was blij dat Draco stil was, zodat hij niet verleid kon worden om te antwoorden en zo nogal raar aangekeken te worden. Harry drukte op het stopknopje van de bus en stapte bij de juiste halte uit. Draco volgde stilletjes. Harry keek op naar het ziekenhuis en haalde een keer diep adem. Hier stond hij dan. Hij liep naar de receptie en vroeg op welke kamer Draco Malfidus lag. Ergens hoopte hij dat de dame van de receptie hem zou vertellen dat hij hier helemaal niet was. Dat dit alles één groot misverstand was en dat er helemaal geen Draco Malfidus in het ziekenhuis lag. Dit gebeurde echter niet. De vrouw keek Harry met medelijden aan toen ze had opgezocht in welke kamer hij lag, ongetwijfeld wetend over zijn coma.
"Hij ligt op de vierde verdieping op kamer 412. Als u met de lift aankomt is het de tweede kamer aan uw linkerhand."
Harry bedankte de vrouw en liep richting de lift. Hij keek even achterom om te kijken of Draco hem nog steeds volgde en zag hoe hij steeds langzamer achter hem aanliep. Hij moest waarschijnlijk twijfels krijgen of hij dit wel wilde zien. Harry wilde een geruststellende glimlach geven, maar had niet echt het idee dat het werkte. Hij wachtte tot de lift hen eindelijk naar de vierde verdieping bracht en liep richting de deur waar Draco achter zou liggen. Hij haalde een keer diep adem en opende de deur. Daar op het witte ziekenhuis bed lag het lichaam van Draco. Verschillende apparaten waren aan hem vastgemaakt die hem ongetwijfeld in leven hielden. Het zachte gepiep van één van de apparaten was het enige geluid dat in de kamer gehoord werd. Harry liep er een beetje onzeker naar toe. Het was vreemd om hem hier nu zo te zien liggen. Zo hulpeloos. Hij draaide zich weer om en zag hoe de geest van Draco als versteend in de deuropening naar het bed stond te staren.
Tergend langzaam en met grote ogen liep Draco naar het bed.
"Dit kan niet", zei Draco terwijl hij naar zijn lichaam staarde.
Harry bleef stil niet goed wetend wat hij moest zeggen.
Draco kreeg een vastberaden blik in zijn ogen en klom op het bed. Het kostte hem altijd veel moeite om op dingen te gaan zitten en ook dit keer was geen uitzondering. Voorzichtig ging hij liggen terwijl hij ervoor zorgde dat zijn geest precies in zijn lichaam kwam te liggen.
Harry keek verbaasd toe naar de twee Draco's en zag hoe Draco's geest in zijn lichaam verdween. Hij keek even sprakeloos toe naar de nu nog maar één Draco.
"Is het gelukt?", zei Harry die zijn stem weer gevonden had en nieuwsgierig toekeek.
Draco bleef nog even stil voor hij zijn arm probeerde op te tillen. Harry keek toe hoe er nu drie armen zichtbaar werden.
Draco zag het ook en kwam boos en verdrietig overeind. Hij keek naar zijn stilliggende lichaam en voelde tranen opkomen. Hij stond op terwijl hij driftig in zijn ogen wreef, vastbesloten om hier niet te gaan huilen.
"Het is hopeloos. Ik ga!", zei Draco boos en voordat Harry kon antwoorden was Draco de deur al uitgelopen.
Harry keek een beetje geschrokken naar Draco's vertrekkende gedaante en draaide zich toen weer naar het bed.
"Wat is er toch al die tijd met je gebeurt", mompelde Harry terwijl hij naar Draco's lichaam keek. De drang om hem aan te raken was groot. Hij vertelde zichzelf dat dit kwam omdat hij zich ervan wilde verzekeren dat dit echt Draco's lichaam was en niet de geest van Draco. De reden was in ieder geval absoluut niet dat hij hem gewoon aan wilde raken. Hij veegde een pluk haar uit Draco's gezicht en staarde hem aan. Hij werd opgeschrikt uit zijn gedachten toen de deur geopend werd.
Zijn eerste gedacht was dat het Draco zou zijn, bijna onmiddellijk gevolgd door de wetenschap dat dit onmogelijk was. Draco had al moeite om ergens op te zitten, laat staan dat hij in staat was om een deur open te doen. Een mannelijke arts van middelbare leeftijd liep richting Harry en stopte naast hem.
"Ik begrijp dat u een goede vriend van de heer Malfidus was."
Harry knikte. Hij wist dat het onmogelijk was om binnen te komen als hij zou hebben gezegd dat hij en Draco juist alleen maar ruzie maakte. Het hielp ook dat David al met het ziekenhuis had gesproken en gezegd had dat hij langs zou komen.
"Zoals u waarschijnlijk al gehoord heeft ligt hij nu al een aantal maanden in coma."
Harry knikte opnieuw en staarde weer naar het bed. Hij had het idee alsof Draco ieder moment zijn ogen open kon doen en op zou staan, maar zijn ogen bleven dicht en er gebeurde niets.
"Wij zijn niet langer in staat om nog iets voor hem te doen en na overleg met David, de persoon aan wie Draco gevraagd had zulke beslissingen voor hem te maken mocht het nodig zijn, is besloten om zijn leven te beëindigen."
Harry draaide zich naar de arts. Dit was wat David hem ook al in grote lijnen verteld had. Toch voelde het definitiever nu deze arts het hem vertelde.
"Vrijdag om 14 uur zullen we de stekkers eruit trekken. Als u wilt kunt u erbij zijn."
Harry slikte. Vrijdag was al over twee dagen. Hij zag de vragende blik van de dokter en keek naar het bed voor hij antwoordde. "Ik zal er zijn."
De dokter knikte. "Ik zal het papierwerk voor vrijdag in orde maken." Hij knikte een keer richting Harry voordat hij de kamer verliet.
Harry staarde naar Draco's lichaam en voelde tranen in zich opkomen. Hij had het gevoel dat hij Draco verraden had, dat hij hem in de steek had gelaten. Hij wist dat hij dit nieuws in ieder geval aan Draco's geest moest vertellen maar kon het gewoon niet. Hij moest wat doen om dit alles te voorkomen, maar wat? Hij pakte de hand van Draco die niet aangesloten was aan de verschillende apparaten en voelde de warmte die daarvan afkwam. Wat moest hij doen?