Autumn; Draco is gewoon irritant. Maar toch blijf je van hem houden (A).

Writertje; stuurt snel iemand om mond op mond beademing te geven Niet dood lachen hoor :O :p

Enelaya; typt gewoon in rustig tempo verder Ik laat me niet opjagen hoor (A). Het hoofdstukje hierna zal ik wel iets eerder posten.

TMLM; Je hebt wel veel medelijden met Harry zeg. Eens kijken of dit hoofdstukje misschien voor wat meer begrip voor Draco kan zorgen (A)

Rockxlion; (A)

GentleRaven; Klinkt niet zo belachelijk hoor :. Het was de bedoeling dat het grappig was dus dat is dan gelukt.

Hoofdstuk 9. Falende helden

Woedend gooide Harry de deur van z'n penthouse open. Zijn hele avond was verknald. Zijn date met Ginny was één grote ramp geworden dankzij de geest die hem maar niet met rust kon laten. Draco was tot halverwege het dessert gebleven voor hij hen eindelijk alleen liet. Er was toen echter geen redden meer aan. Harry had zich tijdens het eten zo voor gek gezet dat hij nog blij mocht zijn dat Ginny tot het einde was gebleven en niet halverwege gillend was weggerend. Een nieuwe date zat er voorlopig vast niet in.

"Jij!", zei Harry kwaad terwijl hij boos naar de bank liep waar hij Draco op zag liggen.

Draco keek met een tevreden gijns op naar Harry die woedend op hem kwam afgelopen.

"Ik?", zei Draco op onschuldige toon.

"Dankzij jou is mijn hele date met Ginny één grote ramp geworden!"

"Ik ben blij dat ik je van dienst kon zijn", zei Draco terwijl hij met een glimlach vanaf de bank omhoog in Harry's boze gezicht keek.

"Mij van dienst zijn!", gilde Harry boos. "De kans die ik en Ginny hadden op een relatie is nu voorgoed verkeken. Hoe kon je! Hoe haalde je het in je hoofd om zoiets te doen! Ik zal je!", zei Harry terwijl hij met grote stappen de tussenliggende afstand naar de bank overbrugde.

"Wat! Wat Potter! Wat wou je doen!", zei Draco nu ook boos terwijl hij opstond en Harry in z'n ogen keek. "Wilde je me soms twee keer vermoorden!"

Deze woorden kwamen als een klap aan bij Harry. Schok leek Harry's lichaam verlamd te hebben en met grote ogen keek hij naar Draco. Zijn woede had plaatsgemaakt voor ongeloof en schok. Hij kon toch niet weten wat David ging doen?

"Ow ja Potter, ik weet er alles van", zei Draco terwijl alsof hij Harry's gedachten kon lezen. "Vrijdag wordt de stekker er bij mij uitgehaald."

"Hoe", zei Harry. Het was het enige woord dat hij nu in staat was om te vormen.

"Hoe ik dit weet Potter. Nou in ieder geval niet omdat jij het me verteld hebt", zei Draco terwijl de boze grijze ogen zich weer op Harry's groene ogen richtte. "Ik was zodra jij naar je date was nog even naar het ziekenhuis gegaan om naar mijn lichaam te gaan kijken. David was er en hoewel mijn eerste reactie was om weer weg te gaan besloot ik om toch nog even te blijven. En daar hoorde ik toch dit vreemde verhaal. Ik hoorde dat ze vrijdag de stekkers bij mij eruit gaan halen. Niet alleen dat, maar ook dat een zekere Harry Potter ook aanwezig zou zijn bij deze gebeurtenis. Dus vertel me eens Harry", zei Draco terwijl hij de naam van Harry zowat uitspuugde. "Wanneer was je me van plan te vertellen over mijn aanstaande dood? Of was je soms helemaal niet van plan het te vertellen. Het was misschien wel makkelijk voor je niet waar? Nog twee daagjes en dan zou je vanzelf van je probleem verlost worden?"

Harry stond nog steeds stil en keek Draco geschrokken en ook een beetje schuldig aan.

"Dat beantwoordt mijn vraag dus wel", zei Draco terwijl hij boos opstond. "Ik was zo dom. Even dacht ik net als al die andere mensen in de toverwereld. Even dacht ik ook dat jij misschien wel mijn held kon worden. Nee, ik had het nooit toegegeven, maar mijn hoop had zich toch op jou gevestigd. Ik had beter moeten weten. Jij bent inderdaad geen held, je bent gewoon één grote lafbek. Ik heb het altijd al geweten, maar even dacht ik dat al die mensen die je zo idoleren in de toverwereld misschien toch gelijk konden hebben. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn. Ik dacht dat onze 'wapenstilstand' misschien echt iets voor je betekende en dat je me zou helpen, maar ik heb me duidelijk vergist. Heb een goed leven verder Harry Evers, over twee dagen zul je voorgoed van me af zijn", zonder verder nog iets te zeggen of Harry de kans te geven om te antwoorden liep Draco al het penthouse uit.

Harry stond er een beetje geschokt bij. Was dit zojuist echt gebeurd? Hij ging langzaam op de bank zitten terwijl de woorden van Draco nog nagalmde in z'n hoofd. Hij had Draco echt in de steek gelaten. Heb een goed leven verder Harry Evers. De pijn waarmee Draco deze woorden had uitgesproken was duidelijk voelbaar. Voor het eerst na z'n naamsverandering voelde Harry een beetje afkeer voor de naam.

Als een robot liep hij naar de drankkast en haalde er een grote fles whisky uit. Hij deed geen moeite om een glas te vinden en met de fles whisky in z'n hand plofte hij weer op de bank neer. Hij opende de fles en nam een grote slok. De drank brandde in z'n keel en hij voelde hoe opnieuw tranen in z'n ogen begonnen te vormen. Draco had gelijk. Hij was geen held, hij was nog niet eens in staat om hem te redden. Opnieuw nam hij een slok uit de fles, hopend dat de drank de pijn een beetje kon verzachten.

Hij had het gevoel dat hij vrijdagmiddag iets zou zijn wat hij juist niet wilde zijn: een moordenaar. Hoewel hij waarschijnlijk niet degene zou zijn die de stekkers er uithaalt deed hij nu ook niets om het tegen te houden. Er moest toch nog iets zijn dat hem kon redden. Hij moest in ieder geval nog één poging wagen om Draco te redden. Alleen wat? Hij nam nog een grote slok drank voor hij de fles op de grond zette, de tafel stond te ver weg. Hij ging op de bank liggen vastbesloten om een reddingsplan voor Draco te bedenken.

Het eerste wat hij merkte toen hij weer wakker werd was dat hij niet in z'n bed sliep. Z'n rug deed pijn en z'n spieren protesteerden hevig. Hij had het idee alsof hij de nacht op de grond had doorgebracht. Z'n spieren en rug waren echter niet het enige wat pijn deed, zijn hoofd leek ook wel op ontploffen te staan. Z'n mond voelde aan alsof hij een paar sokken had opgegeten. Harry kreunde, hij had dus weer eens teveel gedronken. Waarom deed hij zichzelf toch dit soort dingen aan. Het grootste deel van de afgelopen avond was nog één grote waas voor hem, maar denken aan wat er gebeurt is kon zijn hoofd op dit moment nog even niet aan.

Langzaam deed hij z'n ogen een klein stukje open, snel sloot hij ze echter ook weer. Het felle licht dat hem groette deed er niets aan om z'n hoofdpijn te verzachten. Hij kon zien dat hij op de bank lag. Dat verklaarde dus zijn spierpijn. Hij wist dat hij toch op moest staan en voorzichtig kwam hij overeind. Hij was oud aan het worden, dat was de enige logische verklaring voor die spierpijn die hij op dit moment had. Met z'n ogen slechts tot kleine spleetjes geopend liep hij naar de keuken.

Hij was hier in het huis van een tovenaar. Een tovenaar die al heel lang niet meer gezien is in de toverwereld, maar toch, een tovenaar. Hij moest toch zeker nog wel ergens iets als een anti-kater drank hebben. Hij rommelde door de verschillende kastjes maar kwam er al snel achter dat er niets te vinden was. De kastjes waren immers leeg geweest voor hij z'n spullen erin gezet had. Hij kreunde. Dat betekende voorlopig nog geen anti-kater drank. Hij zuchtte voor hij zich de dreuzeltabletten herinnerde die hij zijn oom altijd in zag nemen als die weer teveel gedronken had. Hij liep naar de badkamer en rommelde wat in z'n toilettas om vervolgens triomfantelijk met een paar tabletten weer tevoorschijn te komen. Snel nam hij er een paar in en ging even in z'n bed liggen. Nu was het slechts wachtten totdat de tabletten gingen werken.

Na ongeveer een half uurtje voelde Harry hoe het geklop in z'n hoofd wat verminderd was en z'n gedachten gingen naar wat er gisteravond gebeurt was. Hij herinnerde zich de date met Ginny. Daar had hij inderdaad wel wat wijn op, maar niet zoveel dat voor dit soort grote katers kon zorgen. Hij herinnerde zich hoe hij zo boos was op Draco voor het storen van zijn date. Dat was toen de woorden van Draco van de vorige avond weer door z'n hoofd klonken. Draco wist dat er morgenmiddag een einde aan z'n leven zou worden gemaakt. Harry kreunde. Hij was gisteravond van plan geweest om iets te verzinnen om hem te redden, maar was in slaap gevallen. Hij klom uit bed en liep naar de keuken om wat koffie te gaan zetten.

Met een warme kop koffie in z'n hand ging hij aan de keukentafel zitten. Hij moest Draco op tijd uit het ziekenhuis weg krijgen, maar wat dan? Hij lag aan allerlei apparatuur en de kans was groot dat zodra Draco van de apparatuur verlost zou worden hij zou sterven. Hij besloot om wat onderzoek te gaan doen en Hermelien om advies te vragen. De kans bestond dat zij zou denken dat hij opnieuw gek geworden was, maar zonder haar hulp kreeg hij Draco daar vast nooit weg.

Het was avond en Harry was net terug van zijn bezoek aan Hermelien. Hoewel hij z'n best had gedaan om haar te overtuigen om hem te helpen was het hem niet gelukt. Hij mocht nog blij zijn dat Ron haar een beetje had weten te kalmeren anders had hij nu misschien wel in st. Holisto gezeten. Hij had z'n best gedaan voor Draco maar kon hem gewoon niet helpen. Hij besloot om even voor de tv te gaan zitten in de hoop z'n hoofd leeg te maken. Hij bleef maar denken aan Draco en wat er morgen zou gaan gebeuren. Nu was een hersenpan wel handig geweest, maar een tv werkte soms net zo goed.

Hij was een beetje aan het zappen, niet in staat om iets interessants te vinden toen hij het gevoel had bekeken te worden. Toen hij omkeek zag hij Draco naast zich zitten. Hij deed z'n mond open, klaar om iets te zeggen maar Draco versloeg hem daarin.

"Kunnen we misschien gewoon praten en het niet hebben over wat er morgen gaat gebeuren?"

Harry zag Draco's droevige gezicht en wist dat hij niet in staat zou zijn om hem dit te ontzeggen. Hij knikte en zette de tv uit. Toen de tv uitstond merkten ze pas echt hoe stil het eigenlijk was in het appartement.