TMLM; Whaha, jij vind Harry wel snel een alcoholist zeg :p Draco is inderdaad wel zielig hè (A) Ik ga wel een happy ending schrijven (denk ik (6))

Iluna; Misschien wel, misschien niet. #doet geheimzinnig#

Bedankt voor de reacties :), Hier is weer een lekker lang hoofdstuk, voor de mensen die lang genoeg uit de zon kunnen blijven om dit te lezen ;)

Hoofdstuk 10. Kussende helden

"Ik heb je eigenlijk nooit gehaten."

Verrast door deze opmerking van Draco keek Harry op. Zo te horen had Draco besloten om te gaan biechten ofzo.

"Kijk maar niet zo verbaasd Potter. Ik denk ik vooral jaloers op je was. Iedereen had het altijd maar over jou, terwijl ze je tot je twaalfde eigenlijk nog nooit gezien hadden. Mijn vader was ook geobsedeerd door je en het eerste wat ik thuis leerde is wat een rotjoch die Harry Potter was. Hoe verwend je wel niet was en hoe jij dacht iedereen te kunnen verslaan. Hoe dom geluk ervoor gezorgd heeft dat je door iedereen als held werd gezien."

Harry leek klaar te staan om te reageren, maar besloot Draco toch door te laten praten.

"Natuurlijk zag ik later op school ook wel dat de meeste van deze beschuldigingen onterecht waren. Je moet alleen weten dat dit altijd tegen mij werd gezegd en dat er van mij verwacht werd je te haten. Terug in het eerste jaar bood ik je m'n hand aan. Ik zag je ook gewoon als een andere jongen en zag dat je helemaal niet zo deed als mij altijd verteld werd. Jij sloeg mijn hand echter af."

Harry was niet in staat om nog langer stil te luisteren en moest hier wat van zeggen.

"Nadat je m'n vrienden beledigd had wel ja."

"Je vrienden? Je kon ze toen net een paar uur! Maar goed, het feit dat je mijn hand en dus mijn vriendschap weigerde maakte me bitter en ik had mezelf vanaf dat moment als doel gesteld om jou leven zo rot mogelijk te maken."

"Dat is je dan aardig gelukt."

Draco keek Harry verbaast aan. "Ach, kom op Potter, die kleine pesterijen stelde niets voor. Soms denk ik weleens hoe mijn leven er uit zou hebben gezien als jij mijn hand toen die dag niet had geweigerd."

Harry bleef stil. Denkend hoe dingen inderdaad anders hadden kunnen zijn.

"Ik denk dat wij best goede vrienden hadden kunnen zijn en misschien wel meer", zei Draco met een kleine glimlach.

"Wat?", vroeg Harry die zich vooral op het 'misschien wel meer' deel richtte. Draco deed echter net of hij hem niet begreep en begon het eerste gedeelte uit te leggen.

"Ik had misschien zelfs wel je beste vriend kunnen zijn. Want zeg nou zelf, die Hermelien is vast wel aardig enzo, maar wordt je dat betweterige gedoe nou nooit zat. Heb je nou nooit eens gehad dat je liever had dat ze eens een keer niet met haar neus in de boeken zat? En dan die Wemel. Hij is misschien leuk om een half uurtje mee te praten, maar daarna is jullie gespreksstof vast ook op. Veel meer dan zwerkbal en de Wezel weet niet wat hij moet zeggen. Tja, hij is nu eenmaal niet één van de allerslimste."

Hoewel achter Draco's opmerkingen geen venijn schuilging en hij gewoon feiten leek te vertellen keek Harry hem toch boos aan. Het waren toch zijn vrienden die hij nu aan het beledigen was. Het erge was echter dat hij niet helemaal in staat was om het te ontkennen. Hij had inderdaad vaak genoeg gewild dat Hermelien haar boeken nou eens even met rust liet. En feit was dat Ron vooral over zwerkbal sprak en verder eigenlijk niet.

"Oké, stel dat je gelijk hebt", zei Harry.

"Ik heb gelijk", zei Draco rustig. Harry negeerde Draco's opmerking en ging verder.

"Stel dat wat je over Hermelien en Ron zegt klopt, hoe kom je er dan bij dat jij een goede vriend van mij zou kunnen zijn?"

"Ach kom op Potter, zo onnozel kan zelfs jij toch niet zijn? Elk gevecht dat we hadden, elke wedstrijd zwerkbal die we speelden, elke woordenwisseling, de vlammen vlogen er altijd vanaf. Ja, we zijn elkaars tegenpolen, maar dat zijn jij en Blaise ook. En zeg nou zelf, tussen jullie was nooit hetzelfde vuur als tussen ons Wij zijn elkaars gelijke."

Harry overdacht Draco's woorden en wist dat er misschien wel een kern van waarheid inzat.

"Misschien heb je wel gelijk", zei Harry langzaam. Hij zag hoe Draco z'n mond opende, ongetwijfeld van plan om hem te laten weten hoe hij altijd gelijk had dus Harry ging snel verder. "Het is alleen niet zo dat we elkaars gelijke zijn. Want zeg nou zelf, ik wil niet opscheppen, maar ik ben toch de betere van ons twee."

"De betere Potter?", zei Draco met ongeloof in z'n stem.

"De betere ja. Ik ben beter in duelleren en hoe vaak had ik je ook alweer met zwerkbal verslagen?"

"In een eerlijke wedstrijd had ik je echt verslagen. Doordat jij een vuurflits had had ik al geen kans", zei Draco verdedigend.

"Wie was ook alweer degene die in z'n tweede jaar z'n plaats in het zwerkbalteam kocht? Als ik het me goed herinner was jij toen toch degene met een betere bezem."

"Dan herinner je het je misschien toch niet zo heel goed", zei Draco een beetje mokkend. Hij wist dat Harry gelijk had maar wilde zich niet zomaar gewonnen geven.

Harry moest lachen om de gezichtsuitdrukking die Draco had en het feit dat Draco hem geen gelijk wilde geven. Harry's gelach werkte aanstekelijk want ook Draco was niet langer in staat om z'n gezicht neutraal te houden en lachte uiteindelijk met hem mee.

Draco stopte echter al snel met lachen toen z'n aanstaande dood weer in z'n gedachten kwam. Harry zag de plotselinge humeurverandering van Draco en wist dat hij hem snel weer moest afleiden.

"Ik vergeet nooit meer hoe Dwaaloog jou in ons vierde jaar in een fret veranderde."

Boos keek Draco weer op naar Harry. Harry slikte. Dit had er dan wel voor gezorgd dat Draco in ieder geval voor nu even niet aan morgen dacht, maar of Draco's boosheid zoveel beter was? Hij was op dit moment even blij dat Draco slechts een geest was en dus niet in staat was om echte schade aan te richten bij hem.

"Vond je dat grappig Potter?", zei Draco in een kwade stem.

Harry keek een beetje onzeker op naar Draco, niet goed in staat om z'n gezichtsuitdrukking te lezen en te weten wat Draco dacht.

"Nou", begon Harry voorzichtig. "Je had het misschien wel verdiend en…", Harry slikte. De blik die Draco hem gaf gaf hem kippenvel. "Jij had het ook grappig gevonden als het bij mij gebeurt zou zijn."

Op dit moment barstte Draco in lachen uit. Harry keek verbaasd op, van alle reacties die Draco kon hebben had Harry deze wel het minst verwacht. Hij vroeg zich af wat er zo grappig was en keek Draco vragend aan.

"Ow die blik van jou Potter", zei Draco als verklaring voor z'n gedrag. "Alsof je je alvast wilde verstoppen voor het geval ik je aan wilde vallen."

Harry keek een beetje schaapachtig op. Misschien was hij inderdaad een beetje aan het overdrijven.

De rest van de avond praatte de twee mannen gezellig met elkaar. Harry was verrast om erachter te komen dat hij Draco inderdaad wel fijn gezelschap vond. Ze konden fijn met elkaar praten en er leek wel een soort chemie tussen beide te zitten. Pas toen het al erg laat begon te worden ontstond er een ongemakkelijke stilte. Beide moesten ongetwijfeld denken aan Draco's naderende dood.

"Bedankt", zei Draco uiteindelijk.

"Huh?", zei Harry niet goed begrijpend.

"Bedankt voor deze avond. Ik vond het gezellig."

"Ik ook", zei Harry die nog steeds een beetje warrig keek.

Draco glimlachte zwakjes.

"Het had echt wat tussen ons kunnen worden Harry", zei Draco terwijl hij opstond. Harry stond klaar om te protesteren maar Draco hield z'n vinger voor Harry's mond en Harry bleef stil.

"Ik weet het. Je bent met Ginny en je voelt niets voor me. Blijf jezelf die leugens maar vertellen, ik weet wel beter."

Draco ging vlak voor Harry staan, hem nog net niet aanrakend. Harry slikte en keek Draco strak aan.

"Vaarwel Harry", zei Draco terwijl hij langzaam naar voren leunde zodat hun lippen elkaar zouden raken. Harry voelde hoe hij ook zelf naar voren leunde en hoewel zijn verstand nee liep te gillen zei zijn hart andere dingen. Hun lippen raakten elkaar en hoewel Draco slechts een geest was had Harry toch het idee dat hij warme lippen op de zijne voelde. Veel te snel naar zijn zin zag hij Draco alweer weg leunen.

Draco liep naar de deur en keek daar nog één keer om naar Harry.

"Vaarwel", fluisterde hij opnieuw voor hij door de deur verdween.

#-#

Harry zat nu alleen op de bank. Een eenzame traan rolde over zijn wang heen. Misschien had Draco inderdaad wel gelijk, maar het was nu te laat. Morgen zou alles veranderen.

Harry kon niet slapen. Hoewel hij moe was van alle gebeurtenissen deze dag en wist dat hij morgen fit moest zijn kon hij de slaap maar niet vatten. Hij bleef maar aan Draco denken en de bijna zoen de samen hadden. Aan Draco die morgen voorgoed verdwenen zou zijn. Boos sloeg hij de dekens van zich af en stond op. Dit kon hij gewoon niet laten gebeuren. Hij kleedde zich snel aan en zorgde ervoor dat hij presenteerbaar werd. Hij overdacht nog even snel wat hij ging doen voor hij z'n huissleutel en toverstok pakte en de deur uitliep.

#-#

Draco was in het ziekenhuis. Hij zat in een stoel naast het bed waar zijn lichaam in lag. Hij hoopte op een wonder, dat zijn geest zich plotseling weer in z'n lichaam zou bevinden en zo z'n dood zou worden voorkomen. Hij moet er de hele avond hebben gezeten want hij zag hoe de eerste zonnestralen al weer door het raampje naar binnenkwamen. De eerste zonnestralen van de dag, maar de laatste die hij waarschijnlijk ooit zou zien.

De deur van de kamer werd geopend en een zuster kwam binnen. Ze keek wat naar de verschillende apparaten en maakte wat aantekeningen. Alsof ze wilde controleren of hij wel gezond genoeg was om te sterven, dacht Draco bitter. Zo snel als ze kwam verdween ze ook weer en Draco was opnieuw alleen met z'n lichaam.

Hij was in staat geweest sterk te blijven de afgelopen dagen. Maar nu, een paar uur voor zijn aanstaande dood kon hij dat niet langer. De wetenschap dat hij over een paar uur niet meer zou bestaan en nooit meer zoiets als de lucht zou kunnen zien zorgde ervoor dat er tranen in z'n ogen kwamen. Kijkend naar z'n hulpeloze lichaam brak hij en begon te huilen.

#-#

Harry liep vastbesloten het ziekenhuis in. Het was nog vroeg, net kwart voor 11. Hoewel het geen bezoekuur was werd hij wonder boven wonder niet tegengehouden door één van de doktoren. Hij opende de deur van Draco's kamer en z'n hart brak toen hij de gebroken Draco naast het bed zag zitten. Hij wist nu zeker dat hij met z'n plan door moest gaan. De kans was groot dat het niet goed zou gaan, maar als hij Draco's lichaam hier zou laten liggen zou het in ieder geval verkeerd aflopen.

"Potter wat doe jij hier", zei Draco die boos wilde klinken omdat z'n rust verstoord werd, door zijn huidige toestand klonk het echter vooral gebroken.

"Ik kom je redden", zei Harry simpel.

Draco keek verrast en een beetje onzeker op. Hij voelde hoopvol, maar wist dat het bijna onmogelijk was om hem nog te redden.

Harry keek naar Draco's lichaam en de verschillende machines die hem in leven hielden. Snel deed hij de deur van de ziekenhuiskamer op slot met een simpele slot-spreuk. Het was belangrijk dat hij niet gestoord zou worden. Hij keek op de klok die in de kamer hing en zag dat het vijf voor 11 was.

Op hoop van zegen, dacht Harry terwijl hij de eerste machine van Draco los begon te maken. Draco keek met grote ogen toe naar wat Harry deed.

"Wat ben je aan het doen Harry", zei Draco een beetje paniekerig terwijl Harry opnieuw een machine loskoppelde.

"Jou redden", zei Harry kort.

De machine waar Draco nu nog aanlag begon te piepen en Harry hoopte alleen maar dat alles nog goed ging met hem. Op de gang hoorde ze al zusters aankomen rennen maar de spreuk op de deur moet voldoende zijn om ze buiten te houden. Snel maakte hij ook de laatste machine los van Draco en nam hem in z'n armen. Na een laatste blik op de klok zag hij dat het elf uur was. Terwijl hij Draco's lichaam stevig vast had, hield hij met z'n andere hand z'n toverstok vast. Voordat de doktoren de kamer konden binnendringen verdwijnselde Harry al samen met Draco.