In de reacties was dit keer mishandeling en moorddreigingen :o Nooit geweten dat schrijven zo gevaarlijk kon zijn :p (A). Het volgende stukje plaats ik waarschijnlijk zondag of maandag.

Autumn; Nou die puppy-eyes hielpen wel, dus je bent vergeven ;) Alleen krijg ik wel zere lippen van je zeg. Ach, past een big mac er misschien wat makkelijker in (A).

Fantasyn; yeah, nog iemand die mijn verhaal leuk vind: ) #springt hyper op en neer# En wat de verschillende reacties betreft… #probeert lippen stijf op elkaar te houden ondanks het uitrekken van Autumn.#

RockxLion; Thanks, het moest natuurlijk een beetje dramatisch over komen, want tja, het moment was gewoon dramatisch. Hier is opnieuw een vrij zielig stukje…

Writertje; Ik maak de cliffhangers niet expres hoor, nou ja, een beetje misschien (6). Maar moorddreigingen :o #belt snel politie terwijl ze volgende stuk post#

GentleRaven; Je moet niet vergeten te slapen hoor, anders schiet je schoolwerk ook niet op (A). Fijn dat je mijn hoofdstukjes weer leuk vond :D

Hoofdstuk 11. Vaarwel en Inpakken

Harry en Draco verschenen weer een paar meter voor het toverziekenhuis st. Holisto. Door veiligheidsmaatregelen was het onmogelijk om gelijk in het gebouw te verschijnselen. Snel liep Harry met Draco nog in z'n armen het ziekenhuis binnen. Zodra hij het gebouw inliep stonden verschillende artsen met een ziekenhuisbed al klaar. Voorzichtig legde Harry Draco op het ziekenhuisbed. Harry had geregeld dat de artsen klaar zouden staan zodra hij binnen zou komen. Hij kon nu alleen maar hopen dat hij nog op tijd was. Met bange ogen keek hij toe.

"Het is te laat."

Verschrikt draaide Harry zich om en zag dat Draco's geest deze hatelijke woorden zei.

"Nee", zei Harry vastbesloten.

"Ik voel mezelf vervagen Harry."

Harry keek Draco goed aan en zag dat hij inderdaad steeds lichter begon te worden.

"Nee", zei Harry opnieuw.

"Vaarwel", zei Draco voordat z'n geest in het niets oploste.

"Nee!", zei Harry boos terwijl hij met grote stappen naar het bed toeliep waar Draco's lichaam op lag. Voordat hij het echter bereikte werd hij tegengehouden door verschillende artsen.

"Sorry meneer maar u mag nog niet bij hem", zei één van de artsen.

"Maar maar", stamelde Harry.

"Wij doen wat we kunnen meneer, zodra we meer weten zullen we het u vertellen. Waarom wacht u nu niet even rustig in de wachtruimte?"

Harry zag hoe Draco's bed weggerold werd en hoe verschillende artsen bezig waren met ingewikkelde spreuken en drankjes. De doktoren bij Harry zorgde ervoor dat hij er niet langs kon zodat er voor hem niets anders opzat dan naar de wachtkamer te gaan.

Hij ging in de wachtruimte op één van de stoelen zitten en staarde leeg voor zich uit. Na ongeveer vijf minuten werd hij echter al rusteloos. Toen er na tien minuten een zuster de wachtkamer inkwam sprong hij gelijk op en liep op haar af. "Mevrouw weet u misschien hoe het nu met Draco Malfidus gaat?"

"Sorry meneer, maar daar heb ik geen informatie over. Er komt straks vast iemand die u daar iets over kunt vertellen", ze glimlachte naar Harry en liep naar een echtpaar dat verderop in de wachtkamer zat.

Gefrustreerd door de weinige informatie ging hij weer op z'n stoel zitten. Hij begon met z'n voet een beetje irritant tegen het stoelgedeelte te tikken, een soort zenuwtik van hem.

Naar wat een eeuwigheid leek te duren, maar slechts twintig minuten was kwam er eindelijk een arts naar Harry toegelopen. Hij had een sombere uitdrukking op z'n gezicht en Harry trok meteen z'n conclusies. Draco moest het dus niet gehaald hebben. Hij stond op en keek naar de dokter, wachtend tot z'n vermoedens bevestigd zouden worden.

"Meneer Potter?"

Harry knikte.

"Hoewel meneer Malfidus's toestand kritiek was kan ik u meedelen dat we in staat waren om hem te helpen. Hij moet waarschijnlijk nog één weekje hier blijven om te revalideren, maar daarna kan hij weer naar huis."

Harry keek erg opgelucht na het horen van dit nieuws. Zijn plan was dus geslaagd.

"Wel willen we u erop wijzen dat iemand met zulke verwondingen beter gelijk naar st. Holisto kan worden gebracht. Hij heeft nu geluk gehad want een overplaatsing van een dreuzel- naar een toverziekenhuis gaat niet altijd goed. Als u wilt kunt u wel even bij hem."

"Graag", antwoordde Harry opgelucht terwijl hij opstond en achter de dokter aanliep.

Ze bereikten de kamer waar Draco in lag en Harry stopte voor de deur.

"Ik laat jullie wel even alleen", zei de dokter terwijl hij verder liep. Langzaam liep Harry de kamer in naar het bed waar Draco in lag. Niet langer waren er piepende machines op hem aangesloten, er stonden slechts een paar drankjes op het nachtkastje van het bed. Harry ging op de stoel naast het bed zitten en keek Draco aan. Draco leek in een diepe slaap en Harry wist niet wat hij moest doen. Moest hij hem wakker maken of?

Hij hoefde niet langer over deze vraag na te denken toen Draco's ogen voorzichtig opengingen. Hij zag Harry naast z'n bed zitten en z'n ogen werden groot.

"Potter wat doe jij hier?"

"Een bedankje zou aardig zijn", zei Harry terwijl hij Draco aanstaarde. "Hoe gaat het met je?"

"Een bedankje?", zei Draco niet begrijpend.

"Ja, dat is wel zo aardig als iemand net je leven heeft gered."

Draco keek naar Harry alsof hij een extra hoofd had gekregen. "Waar heb je het over Potter? En waar ben ik?"

"Je bent in st. Holisto", zei Harry die niet meteen uit het veld geslagen was door Draco's vragen. Hij moest waarschijnlijk nog bijkomen van de plotselinge verplaatsing hierheen.

"Het toverziekenhuis?", zei Draco terwijl hij overeind probeerde te gaan zitten. Hij had het gevoel alsof hij jaren op bed had gelegen.

"Inderdaad", antwoordde Harry.

Draco fronste z'n wenkbrauwen. "Hoe ben ik hier terechtgekomen?"

"Ik heb je hierheen gebracht", zei Harry.

Draco schudde z'n hoofd. Dit sloeg helemaal nergens op. Het laatste wat hij wist was dat hij de toverwereld achter zich had gelaten en tussen de dreuzels leefde. Hoe was hij dan in st. Holisto terechtgekomen.

"Je herinnert het je niet hè?", zei Harry met een beetje trieste uitdrukking terwijl hij naar Draco's verwarde gezicht keek.

Draco keek naar Harry en overwoog om te liegen. Hij wist inderdaad niet hoe hij hier terechtgekomen was, maar als hij dat zou toegeven maakte dat hem kwetsbaar. De enige manier om echter wat antwoorden te krijgen was als hij het aan Harry zou vragen. Uiteindelijk schudde hij z'n hoofd.

Harry keek even weg terwijl hij z'n emoties onder controle probeerde te houden. Hij had er geen rekening mee gehouden dat Draco niets meer zou weten van zijn tijd als geest, maar het was eigenlijk wel begrijpelijk. Wat hij niet kon begrijpen was zijn reactie hierop. Hij zou juist blij moeten zijn dat hij niet langer last van hem zou hebben. In plaats daarvan voelde hij alleen verdriet. Hij draaide zich weer naar Draco en slikte voor hij begon met vertellen.

"Wat ik je nu ga vertellen klinkt misschien een beetje raar, maar je moet me geloven. Ik huurde een huis in een dreuzelbuurt, jouw huis", begon Harry.

"En we kregen ruzie en nu lig ik hier. Is dat het?", zei Draco boos.

"Nee", zei Harry snel. "Ik wist eerst niet eens dat het jouw huis was. Ik kwam daar achter toen ik jouw geest tegenkwam."

"Mijn geest Potter?", zei Draco terwijl hij Harry spottend aankeek.

"Je geest ja. Je had een zwaar ongeluk gehad en lag in coma in een dreuzelziekenhuis. Op de één of andere manier was ik de enige die jouw geest kon zien. Ze wilde deze vrijdag de stekker eruit trekken bij je en ik wist dat ik iets moest doen. Dus ben ik samen met jouw lichaam verdwijnseld naar st. Holisto", vatte Harry kort samen.

"Wat? Geen prins die me wakker kuste?", zei Draco sarcastisch. "Houdt je sprookjes voor je Potter, ik wil graag de waarheid."

De woorden van Draco deden pijn en Harry keek bedroefd naar Draco.

"Het is de waarheid", zei Harry zacht.

"Dat is onzin Potter", zei Draco fel. "Als je me voor de gek wilde houden had je toch iets beter je best moeten doen."

Harry was boos en verdrietig dat Draco hem niet wilde geloven.

"Je moet me geloven", zei Harry. "Vraag het David, hij kan het bevestigen."

Draco keek verbaast op naar Harry toen hij David's naam hoorde. Verrast dat Harry zelfs zo ver was gegaan om z'n vriendenkring te onderzoeken.

"Ik vraag helemaal niets omdat ik weet dat je liegt", zei Draco kort. "Ik wil dat je me alleen laat want het is duidelijk dat ik geen antwoorden van jou zal krijgen."

Harry keek bedroefd naar Draco en even leek het erop dat hij zou gaan huilen. Hij slikte de tranen echter weg en liep richting de deur.

"Het is de waarheid", zei hij zacht toen hij bij de deur stond en nog eenmaal naar Draco keek. "Vaarwel." Snel opende hij de deur en liep weg, wetend dat als hij nog langer in de kamer zou blijven hij zou gaan huilen. Hij had het moeten weten. Natuurlijk zou Draco zich hier niets meer van herinneren.

Zonder nog achterom te kijken liep hij met grote passen het ziekenhuis uit en verschijnselde in de buurt van zijn, nee Draco's appartement. Hij liep naar het gebouw waar het penthouse was en ging met de lift naar de bovenste etage waar het penthouse zich bevond. Daar aangekomen haalde hij z'n tassen tevoorschijn en begon daar snel zijn spullen in te duwen. Hij kon hier niet langer blijven. Hij liep naar de kast en haalde een stapeltje kleding tevoorschijn dat hij in z'n tas duwde. Toen hij opnieuw een stapeltje op wilde pakken stopte hij ineens. Hij moest weer terugdenken aan de keer dat Draco voor hem z'n kleding had uitgezocht. Hoe Draco half in de kast verdween om dat strakke groene overhemd aan te wijzen. Boos schudde hij z'n hoofd. Hij moest deze gedachten niet langer hebben. Draco was weg en wilde Harry waarschijnlijk nooit meer zien. Snel liep hij naar de badkamer, daar zou Draco vast uit z'n gedachten kunnen blijven.

Zijn plan werkte echter niet. Nog voor hij iets had opgepakt gingen z'n gedachten alweer uit naar de eerste keer dat hij Draco hier in deze badkamer had gezien. Alsof hij terug in de tijd was zag hij de scène voor zich uitspelen. Opnieuw schudde hij z'n hoofd en pakte snel z'n spullen uit de badkamer.

Nogmaals bedankt voor alle reacties :)