Με το αεροπλάνο σε σταθερή πορεία για το Νιου Φόρεστ, η ομάδα στρώθηκαν στη δουλειά. Στο έδαφος, η ύπαιθρος σιγά σιγά είχε αρχίσει να φαίνεται έρημη και άγονη, εξαιτίας της ραδιενέργειας των βομβαρδισμών. Καθώς πλησίασαν την άκρη της απαγορευμένης ζώνης, η καταστροφή όλο και χειροτέρευε. Σύντομα, πετούσαν πάνω από ένα άγονο τοπίο, χωρίς ίχνος ζωής, είτε ζωική ή φυτική. Αυτή ήταν η Απαγορευμένη Ζώνη, το πρώην Εθνικό Πάρκο του Νιου Φόρεστ, τώρα ραδιενεργό και μη προσβάσιμο για ανθρώπους για τα επόμενα 10,000 χρόνια.
Με το σημειωματάριο του ανοιχτό στα γόνατα του, ο Άλαν κρατούσε σημειώσεις, κοιτάζοντας τα σημεία που είχαν χτυπήσει οι πύραυλοι, ορατά σε μορφή κρατήρων, με τα κιάλια του, μαζεύοντας όλα τα δεδομένα που χρειαζόταν για την έκθεσή του. Στο πίσω κάθισμα, ο Ντέρεκ, που βοηθούσε τον Ρόμπινς να ετοιμάσει τις κάμερες, χαμογέλασε, βλέποντας τον φίλο του να αρχίζει επιτέλους να βγαίνει από το καβούκι του. Ο Χούλιο καθόταν ξέγνοιαστος, παρακολουθώντας την πορεία του αεροπλάνου που πετούσε τώρα με αυτόματο πιλότο, μασώντας τσίχλα.
Ξαφνικά, ένα έκτακτο δελτίο καιρού ακούστηκε από τον πύργο ελέγχου της αερολέσχης, «232-G, ο τοπικός μετεωρολογικός σταθμός προειδοποιεί για καταιγίδα να εισέρχεται στην πορεία πτήσης σας. Δυνατός ανατολικός άνεμος, με χαλάζι και χαμηλή ορατότητα κινείται βόρεια στην περιοχή του Νιου Φόρεστ στα 8.000 πόδια.»
«Θα περάσουμε μέσα από αυτό το μπουρίνι, Βάση Ελέγχου. Όβερ,» απάντησε ο Χούλιο, αυξάνοντας την ώθηση και ρυθμίζοντας τους σταθεροποιητές, προετοιμάζοντας για τον πλευρικό άνεμο της καταιγίδας που τους πλησίαζε. Ο Έλεγχος Εναέριας Κυκλοφορίας, όμως, είχε άλλες οδηγίες.
«Αρνητικό. Το ραντάρ αναφέρει επικίνδυνο άνεμο στα 12 Μποφόρ και χειροτερεύει. Σας συνιστούμε να αλλάξετε πορεία στις 270 μοίρες και να κάνετε κύκλο. Δέκα μίλια προς ταδυτικά και θα μπορείτε να την προσπεράσετε.»
«Ελήφθη, Βάση Ελέγχου. Αλλάζουμε πορεία προς 270.»
Ο Χούλιο απενεργοποίησε τον αυτόματο πιλότο και επανέφερε τον χειροκίνητο έλεγχο, αλλάζοντας την πορεία. Το αεροπλάνο έφυγε από την αρχική του πορεία, πηγαίνοντας δυτικά σε έναν κύκλο γύρω από το μέτωπο της καταιγίδας. Κανένας τους δεν συνειδητοποίησε όμως ότι αυτή η απρόσμενη αλλαγή πορείας τους έστελνε κατ 'ευθείαν μέσα σε μια άλλη θύελλα... μια αόρατη στο γυμνό μάτι, καθώς και σε κάθε όργανο παρακολούθησης καιρικών συνθηκών, και πολύ διαφορετική από οτιδήποτε είχε συναντήσει κανένας πιλότος ποτέ πριν. Ο Ρόμπινς δεν ήταν ευχαριστημένος.
«Με συγχωρείς, αλλά έχουμε ακόμη τη δουλειά μας να κάνουμε,» είπε στον Χούλιο, δυσαρεστημένος ότι έκαναν εκτροπή από την αρχική πορεία πτήσης τους, συνειδητοποιώντας ότι το σχέδιό του δεν πήγαινε πια σαν ρολόι. Οι εντολές του ήταν σαφείς: Να περιμένει μέχρι να βρεθούν εντός της απαγορευμένης ζώνης, έξω από την εμβέλεια των ραντάρ, προτού κάνει την κίνησή του. «Σίγουρα αυτό το σαράβαλο δεν μπορεί να αντέξει μια μικρή χαλαζοθύελλα;»
«Αμφιβάλλω ότι θα μπορείτε να δείτε πολλά μέσα σε τόσο χαμηλή ορατότητα», απάντησε ο Χούλιο, δείχνοντας του τα μαύρα σύννεφα της καταιγίδας στον ορίζοντα, «Επίσης, φοβάμαι οι κανονισμοί πτήσης δεν το επιτρέπουν. Λυπάμαι, σενόρ, αλλά δεν μπορώ να διακινδυνεύσω την άδεια μου για παράνομο πιλοτάρισμα – το ψωμί μου εξαρτάται από αυτό. Μην σας πω ότι το αφεντικό θα μου βάλει τις φωνές, ή και να με απολύσει, αν το αεροπλάνο πάθει ζημιά, όταν του έχουμε μόλις κάνει σέρβις...» Ο Ρόμπινς ήταν έξαλλος.
«Σου υπενθυμίζω ότι έχουμε συμβόλαιο, μικρέ! Απαιτώ να κάνεις αυτό που σε πληρώνω να...!» έλεγε, αλλά τελικά έπεσε σιωπηλός, συνειδητοποιώντας ότι απλώς έπρεπε να…επιταχύνει λίγο τα πράγματα. Αφού βεβαιωθείτε ότι κανείς δεν τον κοιτούσε, αθόρυβα άνοιξε στην τσάντα του, έτοιμος να τραβήξει τα κρυμμένα όπλα του, όταν συνέβη το αναπάντεχο...
Ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, μια βίαιη δόνηση ταρακούνησε το αεροπλάνο, πιάνοντας τους όλους έκπληκτους. Πώς γινόταν να υπάρχουν αναταράξεις, αφού είχαν μόλις εκτραπεί δέκα μίλια μακριά από την πορεία της θύελλας; Ο Χούλιο, συγχυσμένος, έριξε μια ματιά στην οθόνη του GPS για να ελέγξει τις καιρικές συνθήκες μέσω δορυφόρου, αλλά δεν υπήρχε τίποτα εκτός από έναν καθαρό ορίζοντα μπροστά τους. Την επόμενη στιγμή, ένα βραχυκύκλωμα έσβησε την οθόνη.
«Τι στο διάβολο συμβαίνει;»
Ξαφνικά, ολόκληρο το ηλεκτρικό σύστημα του αεροπλάνου είχε τρελαθεί, με τα όργανα να χορεύουν μέσα στις υποδοχές τους. Ακόμα και η μαγνητική πυξίδα πάνω από το παρμπρίζ γύριζε σαν σβούρα μέσα στη γυάλινη σφαίρα της, σαν από κάποια ισχυρή μαγνητική παρεμβολή. Στη στιγμή, πετούσαν στα τυφλά.
«Σήμα κινδύνου! Σήμα κινδύνου!» φώναξε ο Χούλιο μέσα στο μικρόφωνο των ακουστικών του, «Εδώ πτήση 232-G προς Εναέριο Έλεγχο SAM. Δηλώνω κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Χάσαμε τον προσανατολισμό μας εξαιτίας ηλεκτρικής βλάβης. Ζητώ οδηγίες καθοδήγησης. Με λαμβάνετε, όβερ;» Άκουσαν απελπισμένα καθώς η τελευταία σπιθαμή παρασίτων χάθηκε και στη συνέχεια ο ασύρματος είχε νεκρωθεί, όπως και τα υπόλοιπα όργανα. Αλλά η βόλτα τους στην κόλαση είχε μόλις αρχίσει.
Προτού μπορέσουν να πουν κύμινο, το αεροπλάνο βρέθηκε στον στρόβιλο μιας παράξενης δίνης φωτός, σαν οριζόντιος ανεμοστρόβιλος, η οποία είχε εμφανιστεί από το πουθενά. Άσχετα με το τι έκαναν, τίποτα δεν φαινόταν ικανό να σπάσει τη λαβή που είχε η δίνη πάνω τους, καθώς τους κατάπιε στα βάθη της με απίστευτη ταχύτητα, πέρα από τις δυνατότητες πτήσης του αεροπλάνου. Καθώς αγωνίζονταν να κρατήσουν το αεροπλάνο υπό έλεγχο, περιμένοντας οι αναταραχές της δίνης να τους κάνουν κομμάτια, οι τέσσερις σύντροφοι δεν μπορούσαν να μην προσέξουν τον κόσμο εκτός αεροπλάνου που είχε αρχίσει να αλλάζει μπροστά στα μάτια τους.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να κινείται, κάνοντας την στροφή του στον ουρανό με απίστευτη ταχύτητα, πηγαίνοντας όλο και πιο γρήγορα, μέχρι που έγινε ένα κινούμενο χρυσό τόξο φωτός που έσκιζε τον ουρανό. Το φως της ημέρας έγινε ένα λυκόφως που τρεμόσβηνε, σαν μια σειρά από επαναλαμβανόμενες λάμψεις κάμερας. Το λυκόφως ξαφνικά χάθηκε και ο ουρανός έγινε ένα σκούρο κόκκινο, σαν το αίμα, μειώνοντας την ορατότητα στο μηδέν. Τότε ακολούθησε άλλο ένα βίαιο κύμα αναταράξεων, καθώς η δίνη έφτυσε το ζορισμένο, αλλά, ευτυχώς άθικτο αεροπλάνο έξω από την απέραντη άκρη της. Προτού το καταλάβουν, ο εφιάλτης είχε τελειώσει όσο γρήγορα όσο είχε αρχίσει… και τώρα ξεκινούσε ένας νέος εφιάλτης.
Τα φώτα της καμπίνας επανήλθαν τρεμοσβήνοντας πίσω στη ζωή, αποκαλύπτοντας τους τέσσερις κατατρομαγμένους και ιδρωμένους ανθρώπους, χλωμούς σαν το μάρμαρο, τα μάτια τους ορθάνοικτα σαν πιατάκια τσαγιού από σοκ, αλλά, κατά τα άλλα, σώοι και αβλαβείς. Τότε ο Άλαν συνειδητοποίησε ότι το αεροπλάνο είχε πάρει απότομη κάθετη κλήση, κάνοντας βουτιά προς το έδαφος. Αρπάζοντας το χειριστήριο του συγκυβερνήτη, κατάφερε μόλις και μετά βίας να τους ισιώσει στα 5.000 πόδια.
«Χούλιο, τράβα προς τα πάνω, ρε γαμώ το! Μα τι κάνεις εκεί; Χούλιο!» Κοιτάζοντας προς τα αριστερά του, είδε τον πιλότο να γέρνει προς τα μπρος, το βάρος του να πιέζει το χειριστήριο, στέλνοντας το αεροπλάνο σε βουτιά. Ο Ντέρεκ, στο κάθισμα ακριβώς από πίσω του, τον τράβηξε πίσω από τον γιακά, ελευθερώνοντας το χειριστήριο. Όλοι πάγωσαν καθώς είδαν τον Χούλιο να κρατάει το στήθος του από τον πόνο, το στόμα του να αφρίζει. Είχε πάθει καρδιακό επεισόδιο.
«Χριστέ μου…»
Ο Άλαν, ο οποίος είχε μάθει πρώτες βοήθειες στο Βρετανικό Ερυθρό Σταυρό, ήξερε ότι κάποιος που πάθαινε καρδιακή προσβολή έπρεπε αμέσως να τεθεί σε ξαπλωτή στάση ανάνηψης και να του χορηγηθεί οξυγόνο. Δυστυχώς, μέσα στη στενή καμπίνα του αεροπλάνου ήταν αδύνατο, και, με το αεροσκάφος τώρα να πετάει χωρίς πιλότο, ως το μοναδικό άτομο με εμπειρία πιλοταρίσματος, είχε μια πολύ μεγαλύτερη ευθύνη: να προσγειώσει με ασφάλεια το αεροπλάνο. Χωρίς να πάρει τα χέρια του από το χειριστήριο, φώναξε πάνω από τον ώμο του στον Ντέρεκ, «Εσύ και ο Ρόμπινς, γείρετε το κεφάλι του πίσω και κρατήστε το στόμα του ανοιχτό για να αναπνέει. Αυτό το ... ό,τι ήταν αυτό που μας χτύπησε μάλλον πείραξε τον βηματοδότη του.»
Εν στο μεταξύ, είχαν αρχίσει να συνειδητοποιούν μια τρομακτική και εντελώς ανεξήγητη αλλαγή: δεν ήταν πλέον μέρα έξω, αλλά νύχτα, το φεγγάρι ορατό ψηλά στον ουρανό. Ήταν λες και ο χρόνος είχε ξαφνικά μετατοπιστεί καμιά δωδεκαριά ώρες. Σαν να μην τους έφτανε αυτό, μια αμυδρή φωτεινή ζώνη είχε εμφανιστεί στον ουρανό, μεταξύ Γης και σελήνης. Μια ζώνη αστεροειδών, υλοποιημένη από το πουθενά, είχε σχηματίσει ένα δακτύλιο σε τροχιά γύρω από τη Γη, σαν τους δακτυλίους του Κρόνου. Όμως αυτή την στιγμή είχαν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα να τους απασχολεί αυτό.
«Λοιπόν, τι στο διάολο κάνουμε τώρα;» ρώτησε ο Ρόμπινς, ο φόβος ορατός στην συνήθως αυταρχική φωνή του. Η κατάσταση είχε αρχίσει να τον τρομάζει, «Είσαι πιλότος, καθηγητά; Και αν βγούμε από αυτό ζωντανοί, θα τσακίσω αυτόν τον ηλίθιο τον Σέλτον, να μας δίνει έναν πιλότο με καρδιακή νόσο...»
«Έκανα μερικά μαθήματα όταν ήμουν φοιτητής, αλλά ποτέ δεν πέταξα σόλο. Έχω δέκα χρόνια να πιλοτάρω αεροσκάφος,» είπε ο Άλαν, χωρίς να δίνει σημασία στην γκρίνια τον Ρόμπινς, το μυαλό του να τρέχει με χίλια, προσπαθώντας να θυμηθεί ότι λίγο ήξερε από την παλιά εκπαίδευσή του.
Ο Ντέρεκ, που κρατούσε το κεφάλι του ετοιμοθάνατου Χούλιο προς τα πλάγια, μην πνιγεί με το ίδιο του τον εμετό, κοίταξε έξω από το παράθυρο στο απέραντο σκοτάδι που κάλυπτε το έδαφος από κάτω τους, «Άλαν, δοκίμασε αυτόν τον αναθεματισμένο ασύρματο πάλι. Να μάθουμε τι στο διάολο συμβαίνει εκεί κάτω.» Προσεκτικά να μην πειράξει τις ρυθμίσεις που είχε βάλει ο Χούλιο, ο Άλαν μίλησε στο μικρόφωνο των ακουστικών του.
«Βάση ελέγχου, εδώ πτήση 232-G, επικοινωνούμε στα τυφλά. Ο πιλότος είναι αναίσθητος. Χρειάζομαι οδηγίες για να πιλοτάρω το αεροπλάνο. Με ακούει κανείς, όβερ;» Καμία απάντηση. Βρίσκοντας τον αναμεταδότη στον πίνακα ελέγχου, τον ρύθμισε στην συχνότητα 7777 – το σήμα SOS – για να ειδοποιήσει κάθε σταθμό ραντάρ στην περιοχή για την κατάστασή τους, «Επαναλαμβάνω, δεν έχουμε πιλότο. Χρειαζόμαστε άμεση βοήθεια!» Αλλά, και πάλι, δεν υπήρχε καμία απάντηση, εκτός από κάποια ατμοσφαιρικά παράσιτα.
«Δεν πιάνω τίποτα. Χρειαζόμαστε μια άλλη συχνότητα.» Γύρισε απελπισμένα προς τον Χούλιο, ο οποίος είχε αρχίσει να μελανιάζει ολόκληρος, σαν το πτώμα το οποίο θα γινόταν σύντομα. Ήταν έτοιμος να πάρει την τελευταία του πνοή οποιοδήποτε λεπτό τώρα.
«Χούλιο, χρειάζομαι τη βοήθειά σου εδώ, φίλε. Ποια είναι η συχνότητα για τη μπάντα έκτακτης ανάγκης;» Από πίσω του, ο Ντέρεκ χαστούκισε τον άνθρωπο ελαφρά στα μάγουλα, προσπαθώντας να τον συνεφέρει, αλλά μάταια. Παίρνοντας τη μικρή φιάλη οξυγόνου έκτακτης ανάγκης που είχε βρει κάτω από το κάθισμα, του φόρεσε τη μάσκα, δίνοντας του εισπνοές. Τα μάτια του πιλότου ανοιγόκλεισαν λίγο, αλλά δεν φαινόταν να τους ακούει. Ο Άλαν ήταν έτοιμος να δοκιμάσει τις συχνότητες μόνος του, όταν ο Χούλιο, έχοντας συνέλθει κάπως από την εισπνοή καθαρού οξυγόνου, του απάντησε με μια φωνή τόσο αδύναμη που μόλις ακουγόταν.
«Συχνότητα δώδεκα… πέντε χιλιάδες…»
Αυτό αρκούσε. Χωρίς δισταγμό, ο Άλαν γύρισε το κουμπί ρύθμισης στο 125,000 και δοκίμασε πάλι να στείλει σήμα κινδύνου. Τίποτα. Τελικά, δοκίμασε την μπάντα του τοπικού Αρχηγείου της Βασιλικής Αεροπορίας. Μπορεί να απαγορεύεται, αλλά τουλάχιστον, οι στρατιωτικές επικοινωνίες δεν έβγαιναν ποτέ εκτός αέρα. Δυστυχώς, αντί να ακούσει τη φωνή κάποιου έξαλλου στρατιωτικού ελεγκτή πτήσεων να απειλεί να τον καταγγείλει για χρήση απαγορευμένων συχνοτήτων, που δεν προορίζονταν για πολιτική χρήση, άκουσε μόνο την ίδια νεκρική σιωπή, να διακόπτεται κάθε τόσο από ατμοσφαιρικά παράσιτα.
«Τίποτα. Δεν πιάνω το παραμικρό πουθενά. Ακόμη και το σήμα των ραδιοφάρων και το GPS έχουν βγει εκτός λειτουργίας,» είπε, κοιτάζοντας την σκοτεινή οθόνη πλοήγησης. Ήταν λες και ολόκληρη η χώρα είχε ξαφνικά πάψει να υπάρχει.
«Μα, πώς είναι δυνατόν;» μουρμούρισε ο Ντέρεκ, προσπαθώντας να βρει κάποια λογική από αυτή τη τρέλα, «Οι μπάντες έκτακτης ανάγκης δεν είναι ποτέ εκτός αέρος... Περίμενε μισό λεπτό..."
Έβγαλε το κινητό του, ο Ρόμπινς ακολουθώντας το παράδειγμά του. Δοκίμασαν και οι δυο τα τηλέφωνά τους, αλλά ανακάλυψαν ότι και τα τηλεφωνικά δίκτυα έκαναν απεργία. Ακόμα και το ασύρματο μόντεμ του υπολογιστή, κατασκευασμένο ειδικά για χρήση σε πτήση, έβρισκε αδιέξοδα σε κάθε σέρβερ, η ένδειξη σήματος δικτύου στο μηδέν. Απολύτως όλοι οι εξωτερικοί σταθμοί επικοινωνίας - στο έδαφος και στον αέρα – είχαν σταματήσει. Τους απέμενε μόνο ο πομπός εντοπισμού χαμηλής συχνότητας, ενσωματωμένο στην ουρά του αεροπλάνου για χρήση σε περίπτωση αναγκαστικής προσγείωσης, αλλά δεν λειτουργούσε στον αέρα. Ήταν παγιδευμένοι.
«Λοιπόν, πρέπει να δεχτούμε την πραγματικότητα,» είπε ο Άλαν με μια εκπληκτικά ήρεμη φωνή, «Είμαστε εντελώς μόνοι μας, και έτσι δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να βασιστούμε στους εαυτούς μας για να σωθούμε.» Τα σοφά λόγια του πρώην διοικητή του από την εμπόλεμη θητεία του στους Πεζοναύτες, του ήρθαν στο μυαλό: Σε απελπιστική κατάσταση, ο πανικός είναι ο χειρότερος εχθρόςσου.Ποτέ μην αφήνεις το φόβονασου αποσπάσει την προσοχή εάνθέλειςνα επιβιώσεις. Ήδη, μπορούσε να διαισθανθεί μια επικίνδυνη ένταση να επιδεινώνεται στο πίσω κάθισμα. Το νευρικό μουρμουρητό των δύο φοβισμένων συντρόφων του, του είπε μια κατάσταση πανικού ήταν επικείμενη.
«Κοιτάξτε αυτή την μαυρίλα!» ξεφώνισε ο Ντέρεκ, «Γιατί δεν υπάρχει κίνηση στο έδαφος, τα αυτοκίνητα στην εθνική οδό; Τι συνέβη εκεί κάτω; Πυρηνική επίθεση...;» Ξαφνικά, έμεινε με το στόμα ανοιχτό, καθώς και οι τρεις τους κατέληξαν στο ίδιο φοβερό συμπέρασμα: ότι εκείνη η αόρατη δίνη ήταν το ωστικό κύμα από πτώση βόμβας, η οποία είχε ισοπεδώσει τα πάντα στο έδαφος. Ωστόσο, ακόμη και το σενάριο πυρηνικού ολέθρου δεν εξηγούσε πως η μέρα είχε ξαφνικά γίνει νύχτα... Και εν στο μεταξύ, τα προβλήματα τους χειροτέρευαν.
«Κοιτάξτε, κύριοι, δεν ξέρω τι συμβαίνει εκεί κάτω, αλλά ξέρω αυτό: το αεροπλάνο δεν μπορεί να μείνει εδώ πάνω για πάντα,» είπε ο Άλαν, κοιτάζοντας τις ενδείξεις στους δείκτες καυσίμων, οι οποίες σιγά-σιγά πήγαιναν κάτω, «Έχουμε καύσιμα μόνο για άλλη μία ώρα το πολύ. Πρέπει να βρούμε ένα ευνοϊκό σημείο σύντομα, και να προσπαθήσουμε να προσγειωθούμε ...» Οι σύντροφοί του φυσικά δεν πίστευαν πως αυτό ήταν εφικτό.
«Και πώς στο καλό θα το κάνουμε αυτό; Δεν μπορούμε να δούμε την τύφλα μας εκεί κάτω και δεν έχουμε καθοδήγηση μέσω ασυρμάτου!» φώναξε ο Ρόμπινς, δείχνοντας έξω από το παράθυρο το απέραντο σκοτάδι, «Αν πάμε να προσγειωθούμε έτσι στα τυφλά, είμαστε καταδικασμένοι...!» Διαισθάνοντας έναν επικείμενο πανικό, ο Άλαν γύρισε, κοιτάζοντας στα μάτια τους δύο φοβισμένους συντρόφους του.
«Εντάξει, αρκετά, ηρεμήστε. Είπα, ηρεμήστε!» μούγκρισε, «Τώρα, ακούστε με και ακούσετε καλά. Θα ξεκαθαρίσω κάτι τώρα: ο πανικός δεν επιτρέπεται. Θέλω να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας, ώστε να μπορέσουμε να βρούμε μια λύση. Λοιπόν, βγάλτε το σκασμό, και οι δύο σας!» Ικανοποιημένος, βλέποντας τους δύο άνδρες να ηρεμούν για να τον ακούσουν, συνέχισε.
«Εντάξει. Λοιπόν, πρώτον, πρέπει να βγούμε από την απαγορευμένη ζώνη και να βρούμε το δρόμο μας πίσω στην αερολέσχη.» Ρίχνοντας μια ματιά στον πυξίδα πάνω στο παρμπρίζ, είδε ότι πετούσαν δυτικά. Κρατώντας το χειριστήριο σταθερά με τα δύο του χέρια, ένιωσε τα πετάλια κάτω από τα πόδια του, τα οποία έλεγχαν το πτερύγιο του πηδαλίου, πατώντας απαλά το δεξί, «Ετοιμαστείτε, παιδιά! Αρχίζουμε...»
Το αεροπλάνο άρχισε να στρίβει σιγά-σιγά προς τα δεξιά, σε μια βορειοανατολική πορεία, ακολουθώντας την αρχική του πορεία προς τα πίσω. Ο Άλαν παρακολούθησε προσεκτικά την πυξίδα, κάνοντας προσεκτικά τη στροφή, όσο το δυνατόν πιο αργά, ανησυχώντας μήπως προκαλέσει απώλεια στήριξης του αεροπλάνου, την οποία δεν θα προλάβαινε να διορθώσει έγκαιρα με την ελάχιστη εμπειρία πτήσης του. Παρόλο ότι είχαν έναν ετοιμοθάνατο μέσα στο αεροπλάνο, ο οποίος έπρεπε να μεταφερθεί σε νοσοκομείο αμέσως, δεν θα τους ωφελούσε καθόλου εάν έκανε κάποιο μοιραίο σφάλμα παίζοντας άσκοπα με τα χειριστήρια.
Σύντομα, το αεροπλάνο είχε πάρει το δρόμο της επιστροφής, αφήνοντας πίσω του το Νιου Φόρεστ. Με το GPS και τον ασύρματο ακόμα εκτός λειτουργίας, ο Άλαν συνέχισε να παρακολουθεί το δείκτη ταχύτητας, υπολογίζοντας της απόσταση που είχαν καλύψει μετρώντας τα λεπτά με το ρολόι του. Υπολόγιζε ότι η απόσταση μεταξύ του Σάντλφορντ και του Νιου Φόρεστ ήταν περίπου 25-30 μίλια. Εάν οι υπολογισμοί του ήταν σωστοί, έστω και δέκα ή είκοσι τοις εκατό λάθος, θα έπρεπε να έχουν οπτική επαφή με την αερολέσχη σύντομα.
Αλλά, κοιτάζοντας, δεν μπορούσαν να δουν τίποτα, παρά το ίδιο μαύρο σαν πίσσα σκοτάδι που απλωνόταν και στα τέσσερα σημεία τον ορίζοντα. Φαινόταν πως το κύμα της έκρηξης της βόμβας – ή ότι και να ήταν – είχε εξαπλωθεί μακριά και ευρέως, ισοπεδώνοντας τα πάντα στο έδαφος και προκαλώντας μπλάκ-αουτ. Θα μπορούσαν να έχουν το διάδρομο προσγείωσης ακριβώς από κάτω τους, αλλά βρίσκονταν παγιδευμένοι εδώ πάνω, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσαν να το δουν για να προσγειωθούν!
«Δεν μπορούμε να αντέξουμε μέχρι τα ξημερώματα, όταν θα μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει;» πρότεινε ο Ντέρεκ, καθόλου πρόθυμος να προσπαθήσουν να προσγειωθούν στα τυφλά. Αλλά ο Άλαν, παρά την ολόψυχη επιθυμία του να συμφωνήσει μαζί του, βλέποντας τους δείκτες καυσίμων να συνεχίζουν να πέφτουν, κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.
«Όχι, δεν έχουμε αρκετά καύσιμα για να πετάμε σε κύκλους μέχρι το ξημερώματα – όποτε και αν είναι,» είπε, κοντεύοντας να τρελαθεί από τη σκέψη πώς η μέρα είχε ξαφνικά γίνει νύχτα, «Θα πρέπει να το διακινδυνεύσουμε και να ελπίσουμε να μας χαμογελάσει η τύχη.» Χωρίς καμία άλλη επιλογή, τελικά αποφάσισαν να προχωρήσει με το σχέδιο του Άλαν και να επιχειρήσουν το αδύνατο.
«Καλώς, ας το κάνουμε και ο Θεός βοηθός,» είπε ο Ρόμπινς, «Λοιπόν, ποιο είναι το επόμενο βήμα, κ. καθηγητά;»
«Λοιπόν...» συλλογίστηκε ο Άλαν, αισθάνοντας λίγο αβέβαιος. Αν και μπορούσε να κρατήσει το αεροπλάνο υπό έλεγχο και να αλλάζει την πορεία, δεν είχε πολύ πείρα στις προσγειώσεις, «Αφού δεν έχουμε καμία επικοινωνία ή όργανα πλοήγησης, η προσγείωση θα πρέπει να γίνει εντελώς οπτικά. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα φώτα προσγείωσης για να εντοπίσουμε τυχόν εμπόδια στο έδαφος, αλλά μόνο σε κοντινή απόσταση. Μέσα σε αυτό το σκοτάδι, είναι απίθανο ότι θα μπορέσουμε να βρούμε το διάδρομο. Ευτυχώς, η περιοχή τριγύρω είναι ανοικτές εκτάσεις, με επίπεδο έδαφος, πράγμα το οποίο σημαίνει πως έχουμε μια ελπίδα... θεωρητικά.» Γνώριζαν καλά πως οι πιθανότητες ήταν εναντίον τους΄ όμως, δυστυχώς, δεν υπήρχε χρόνος για εναλλακτικό σχέδιο.
Κάνοντας στροφή, ο Άλαν τους ευθυγράμμισε για την τελική προσέγγιση, εκεί περίπου όπου πίστευε ότι βρισκόταν ο διάδρομος προσγείωσης της αερολέσχης. Στη συνέχεια, ήρθε το δύσκολο κομμάτι, «Εντάξει, Ντέρεκ, ψάξε στην τσέπη του καθίσματος μπροστά σου. Πρέπει να υπάρχει ένα εγχειρίδιο πτήσης του πιλότου εκεί μέσα.» Ο Ντέρεκ βρήκε το εγχειρίδιο και το άνοιξε στα γόνατα του.
«Εντάξει, Άλ, τι πρέπει να κοιτάξω;"
«Ψάξε για κάτι που λέει 'κανονικές διαδικασίες προσέγγισης', κάτι τέτοιο. Χρειάζομαι τις ταχύτητες προσέγγισης και τις κλήσεις των πτερυγίων.» Ο Ντέρεκ ξεφύλλισε μέσα από το εγχειρίδιο και διάβασε δυνατά, «"Ταχύτητα αέρος για προσέγγιση: 70 κόμβοι. Κλήση πτερυγίων: 30 μοίρες"».
«Εντάξει, 70 κόμβους και 30 μοίρες τα πτερύγια. Μειώνω την ισχύ, και βάζω τη μύτη σε κάθετη κλήση...» Πιέζοντας το χειριστήριο απαλά προς τα εμπρός, άρχισε την κάθοδο με χαμηλή ώθηση, παρακολουθώντας συνεχώς προσεκτικά τη κλήση του αεροπλάνου. Καθώς πέρασε κάτω από τα 300 πόδια, το αεροπλάνο ξαφνικά τυλίχθηκε σε μια παράξενη λευκή ομίχλη, η οποία φαινόταν να καλύπτει ολόκληρο το έδαφος. O Άλαν χλόμιασε. Μπας και ήταν ένα στρώμα τοξικών αερίων ή πυρηνικό νέφος, και κατέληγαν παγιδευμένοι μέσα στο αεροπλάνο όταν προσγειώνονταν;
Τέλια, αυτό μας έλειπε τώρα...
Αλλά δεν υπήρχαν και πολλά που μπορούσαν να κάνουν τώρα πια. Η κατάσταση ήταν ξεκάθαρη: η θα προσγειώνονταν ή θα πέθαιναν. Με μόνο περίπου εκατό πόδια μέχρι το έδαφος, τα αναμμένα φώτα προσγείωσης ξαφνικά, προς μεγάλη τους τρομάρα, αποκάλυψαν μια ατελείωτη κουβέρτα πυκνού δάσους ακριβώς από κάτω τους. Δεν υπήρχε η παραμικρή σπιθαμή καθαρού εδάφους που χρειάζονταν για ασφαλή προσγείωση, πόσο μάλλον ο ανύπαρκτος διάδρομος προσγείωσης της αερολέσχης.
«Γαμώτο, το έδαφος είναι ανώμαλο! Άλ, ανέβασε μας πάλι πάνω!» τσίριξε ο Ντέρεκ. Αλλά ο Άλαν, βλέποντας ότι η ταχύτητα τους είχε πέσει κάτω από το ελάχιστο όριο πτήσης, συνειδητοποίησε ότι ήταν αδύνατο να διακόψουν την προσγείωση πια χωρίς να διακινδυνεύσουν μια καταστροφική συντριβή.
«Είναι πολύ αργά. Σκύψτε και ακουμπήστε το κεφάλι σας στα γόνατά σας, με τα χέρια πάνω από τα κεφάλια σας!» φώναξε, χωρίς να τολμήσει να πάρει τα χέρια του από τα χειριστήρια, τα μάτια του καρφωμένα στο παρμπρίζ, προσπαθώντας να μην χάσει τη ψυχραιμία του από τη λευκή ομίχλη που παρεμπόδιζε τη θέα του, η οποία φαινόταν να πυκνώνει καθώς πλησίαζαν το έδαφος, λες και ανακοίνωνε την παρουσία του Χάρου που μάλλον τους περίμενε εκεί κάτω. Οι σύντροφοι του έσκυψαν σε στάση ασφάλειας, έτοιμοι για πρόσκρουση.
Κοιτώντας απελπισμένα μπροστά, ο Άλαν είδε ξαφνικά τα δέντρα να αραιώνουν καθώς πλησίαζαν ένα ξέφωτο ακριβώς μπροστά. Αυτή ήταν η ευκαιρία τους! Ακριβώς τη στιγμή που πέρασαν την άκρη του δάσους, άφησε τους τροχούς να ακουμπήσουν το έδαφος. Το αεροπλάνο χτύπησε απότομα το έδαφος, οργώνοντας το δρόμο του μέσα από την πυκνή βλάστηση, ο έλικας να διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του. Ο Άλαν γρήγορα γύρισε το διακόπτη διακοπής καυσίμων και τράβηξε το μοχλό των φρένων. Ξαφνικά, το αεροπλάνο δέχτηκε ένα βίαιο τράνταγμα, καθώς το σύστημα προσγείωσης χτύπησε κάποιο εμπόδιο και σταμάτησε ακίνητο. Οι τέσσερις επιβαίνοντες έπεσαν απότομα προς τα εμπρός, χτυπώντας δυνατά τα μπροστινά καθίσματα και το παρμπρίζ. Ο έλικας έκανε λίγες ακόμη στροφές προτού σταματήσει για τα καλά και ο κινητήρας έσβησε. Στο πίσω μέρος, ο φάρος κινδύνου ήρθε αυτόματα στη ζωή, στέλνοντας σήμα SOS.
Ο Άλαν κούνησε ζαλισμένα το κεφάλι του, προσπαθώντας να καθαρίσει τα αστεράκια από την όραση του. Το στόμα του είχε γεύση αίματος και τα πάντα γύριζαν γύρω του, κάνοντας τον να αισθάνεται έτοιμος να κάνει εμετό. Γυρίζοντας, είδε τον Ντέρεκ με ματωμένη μύτη και τον Ρόμπινς με ένα μαυρισμένο μάτι, αλλά, ευτυχώς, κανένας του δεν είχε υποστεί κανένα σοβαρό τραυματισμό. Τα είχαν καταφέρει παρά τρίχα. Δεν ήταν ακριβώς το είδος προσγείωσης με το οποίο θα κέρδιζε μετάλλιο, αλλά τουλάχιστον τους είχε κατεβάσει ζωντανούς. Κλείνοντας βιαστικά το γενικό διακόπτη για να κόψει την ισχύ σε περίπτωση διαρροής καυσίμων, γύρισε στους συντρόφους του, οι οποίοι ήδη έβραζαν τις ζώνες ασφαλείας τους, ανυπόμονοι να βγούνε από το αεροπλάνο.
«Περιμένετε, μην κουνηθεί κανείς από τη θέση του ακόμη! Όχι μέχρι να ελέγξουμε τον αέρα εκεί έξω. Μπορεί να είναι μολυσμένος.» Παρόλο που δεν είχε και πολύ σημασία πια, αφού δεν μπορούσαν να απογειωθούν ξανά, και το αεροπλάνο δεν είχε καν αεροστεγή καμπίνα για να τους προστατέψει από το τοξικό νέφος μέχρι να φτάσει βοήθεια, έπρεπε να είναι προσεκτικοί. Βάζοντας τον Ντέρεκ και τον Ρόμπινς να φορέσουν τις μπουκάλες οξυγόνου και να κρατήσουν τα τζάκετ τους τεντωμένα μπροστά από τα πρόσωπά τους σαν προληπτικό μέτρο, ο Άλαν έπιασε τη λαβή απασφάλησης της πόρτας, διστάζοντας. Ίσως σήμαινε θάνατος να την ανοίξει; Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, φώναξε, «Κλείστε τα μάτια σας και να κρατήστε τις μάσκες σας πιεσμένες πάνω από το στόμα και τη μύτη σας! Για να δούμε...»
Κλείνοντας τα μάτια του, προετοιμάζοντας για ένα πιθανό κύμα καυτού νέφους να γεμίσει την καμπίνα, άνοιξε προσεκτικά την πόρτα και πήρε μια γρήγορη εισπνοή. Η καυτερή αίσθηση δηλητηριώδους αερίου στο λαιμό και τα μάτια του δεν ήρθε ποτέ. Ο νυχτερινός αέρας ήταν πεντακάθαρος, χωρίς το παραμικρό ίχνος κάποιας μόλυνσης. Προφανώς, η 'βόμβα' που είχαν δει να πέφτει από τον ουρανό δεν ήταν παρά κάποια οφθαλμαπάτη της δίνης, ενώ η ομίχλη του 'νέφους' ήταν απλώς άκακοι υδρατμοί υγρασίας από τα τριγύρω έλη.
«Είναι εντάξει, μπορώ να αναπνεύσω. Βγάλτε τις μάσκες!» Ο Ντέρεκ και ο Ρόμπινς, παίρνοντας μια ανάσα ανακούφισης, έβγαλαν τις μάσκες τους, ζητωκραυγόντας. Ξαφνικά, μια νέα, ανησυχητική οσμή έφτασε στη μύτη τους: αναθυμιάσεις από καύσιμα.
«Πρέπει να φύγουμε από εδώ! Το αεροπλάνο θα εκραγεί! Έλα, Ντικ, βοήθησε με να τον μετακινήσουμε...» Όλοι στράφηκαν προς τον Χούλιο, μόνο που τον βρήκαν ακίνητο στο κάθισμα του, τα μάτια του ανοικτά και άψυχα. Ο Άλαν έβαλε το χέρι του στο λαιμό του πιλότου, ψάχνοντας για σφυγμό. Το σώμα του ήταν κρύο σαν τον πάγο. Είχε υποκύψει στην καρδιακή προσβολή του. Ο Άλαν και ο Ντέρεκ τον κοίταξαν με βαριές καρδιές.
«Ξεχάστε τον, ανόητοι, είναι νεκρός!» φώναξε ο Ρόμπινς, φέρνοντας τους πίσω στην πραγματικότητα, «Πρέπει να φύγουμε από εδώ μέσα τώρα, ή θα βρεθούμε να του κάνουμε παρέα, όταν αυτό το αεροπλάνο τυλιχτεί στις φλόγες! Κουνηθείτε!»
Αρπάζοντας τους δύο φακούς έκτακτης ανάγκης για να μπορέσουν να δουν μέσα στο σκοτάδι, πήδηξαν έξω, πέφτοντας μέσα σε βαθύ, μέχρι τον αστράγαλο, λασπόνερα. Είχαν προσγειωθεί μέσα σε ένα έλος. Περπατώντας μέσα από στη λάσπη, σε στεγνότερο έδαφος, έτρεξαν μακριά από το αεροπλάνο, περιμένοντας το να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Αλλά η έκρηξη δεν έγινε. Οι καρδιές τους να χτυπάνε σαν τρελές, σταμάτησαν για να πάρουν ανάσα. Το χειρότερο είχε τελειώσει. Χάρη στον Άλαν, τρεις από τους τέσσερις επιβάτες της πτήσης 232-G βρίσκονταν με ασφάλεια πίσω στο έδαφος, σώοι και αβλαβείς.
«Ο φουκαράς...» μουρμούρισε λυπημένα ο Άλαν, σκεφτόντας τον Χούλιο. Παρόλο που ο νεαρός πιλότος πετούσε με δικό του ρίσκο, με την καρδιά του, και παρά το γεγονός ότι τους είχε σχεδόν σκοτώσει με την απροσεξία του, είχε οικογένεια. Δυστυχώς, δεν υπήρχαν και πολλά που θα μπορούσαν να είχαν κάνει για να τον βοηθήσουν εκεί πάνω. Τη στιγμή που είχε δει τον πιλότο να καταρρέει σε κρίση, ο Άλαν ήξερε ότι ήταν καταδικασμένος, άσχετα αν κατάφερναν να προσγειώσουν το αεροπλάνο με ασφάλεια ή όχι.
Αφού είχαν ηρεμήσει λίγο, η ανακούφισή τους σύντομα μετατράπηκε σε απόλυτη αμηχανία, καθώς κοίταξαν το άγνωστο, αλλαγμένο περιβάλλον τριγύρω. Ήταν ξεκάθαρο τώρα πια ότι πολλά περισσότερα είχαν συμβεί εδώ κάτω από μια απλή διακοπή ρεύματος σε ολόκληρη τη χώρα. Με τους φακούς τους έβλεπαν ένα πυκνό δάσος ολόγυρα, γεμάτο με τους ήχους των ζώων μέσα στη νύχτα. Αλλά κάτι ήταν διαφορετικό.
Ο Ντέρεκ σκούπισε μια στάλα ιδρώτα από το μέτωπό του, «Τι στο καλό, κάνει τόση ζέστη...,» είπε, βγάζοντας το χειμερινό σακάκι του, οι άλλοι ακολουθώντας το παράδειγμά του, συνειδητοποιώντας τι είχε αλλάξει: αντί για ένα χιονισμένο, χειμερινό περιβάλλον, ο καιρός ήταν τώρα ζεστός, η θερμοκρασία έχοντας ανέβει τουλάχιστον είκοσι βαθμούς. Όλα τα ίχνη του χιονιού και του πάγου είχε εξαφανιστεί και ο αέρας ήταν γεμάτος με τη μυρωδιά της γύρης, μεταξύ άλλων ανοιξιάτικων μυρωδιών, οι οποίες ποτέ δεν υπήρχαν στη μέση του χειμώνα. Ο Άλαν είχε μείνει με το στόμα ανοικτό.
Όχι πολύ μακριά τους, ο Ρόμπινς, με γυρισμένη την πλάτη του, απενεργοποιούσε τον κοριό στο κινητό του, ο οποίος δεν του χρειαζόταν πια. Ό, τι και να τους είχε συμβεί, ήξερε ότι τώρα χρειαζόταν τους δύο συντρόφους του – ή, πιο ακριβέστερα, τα εσκεμμένα θύματα του –, μέχρι να μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς ήταν όλο αυτό το μυστήριο. Προς το παρόν, η αποστολή του θα έπρεπε να περιμένει. Ο Άλαν και ο Ντέρεκ, έκπληκτοι από τον αλλαγμένο κόσμο, δεν πρόσεξαν τίποτα, η προσοχή τους αλλού.
«Πώς γίνεται να άλλαξαν οι ζώνες ώρας;»
«Δεν έχω ιδέα, Ντικ, όπως και δεν έχω για το πώς γίνεται η χλωρίδα να ανθίζει στη μέση του χειμώνα!» απάντησε ο Άλαν, δείχνοντας με το φακό του την πυκνή βλάστηση τριγύρω τους, η οποία ήταν όντως τώρα, εντελώς ανεξήγητα, ανθισμένη. Η κατάσταση δεν μπορούσε να γίνει πιο τρελή. Κοίταξε γύρω στο σκοτεινό δάσος.
«Δεν θα φτάσουμε πολύ μακριά σε αυτό το σκοτάδι,» είπε, «Καλύτερα να μείνουμε εδώ μέχρι την αυγή, για να μπορούμε να ρίξουμε μια καλύτερη ματιά στα περιτρίγυρα μας.»
Απλώνοντας τα άχρηστα πια θερμοσακάκια τους κάτω από μερικούς θάμνους για να τα χρησιμοποιήσουν σαν υπνόσακους, οι τρεις επιζώντες της πτήσης 232-G ξάπλωσαν να κοιμηθούν. Πάνω από τα κεφάλια τους, ο νυχτερινός ουρανός συνέχισε να φωτίζει έντονα από το μυστηριώδες Σέλλας που τους είχε μόλις φέρει σε αυτό το παράξενο νέο κόσμο...
Εν στο μεταξύ, πίσω στην αερολέσχη, ο Τομ Σέλτον καθόταν μόνος στο γραφείο του, τσιμπολογώντας ένα ντόνατ, παρακολουθώντας την πορεία πτήσης του Τσέσνα στην οθόνη του ραντάρ, ενώ ο Χάλλοους έκανε διάλλειμα. Όλα πήγαιναν ρολόι. Οποιαδήποτε στιγμή τώρα, το αναπόφευκτο θα συνέβαινε...
Ξαφνικά, είδε το μέτωπο της καταιγίδας στο νότο να μετατοπίζεται βόρεια, εισάγοντας στην πορεία πτήσης του αεροπλάνου. Παρόλο που δεν είχε σημασία, καθώς αυτοί στο αεροπλάνο δεν θα έπρεπε να γυρίσουν πίσω ούτως ή άλλως, είχε αυστηρές οδηγίες να μην κάνει τίποτα ύποπτο. Γυρίζοντας στον ασύρματο, ενημέρωσε για το νέο δελτίο καιρού, όπως θα έκανε κανονικά.
«Θα περάσουμε μέσα από αυτό το μπουρίνι, Βάση Ελέγχου. Όβερ,» απάντησε ο πιλότος.
Παρά το γεγονός ότι τον πλήρωναν για να φροντίσει ώστε αυτό το αεροπλάνο δεν επέστρεφε ποτέ, ο Σέλτον ήξερε ότι όλοι οι σταθμοί επικοινωνιών στην περιοχή παρακολουθούσαν της πορείας πτήσης του Τσέσνα στο ραντάρ, πέρα από το ότι μπορούσαν να ακούσουν τη συνομιλία τους στον ασύρματο, το οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει υποψίες εάν δεν ενεργούσε αναλόγως. Με λίγη τύχη, ο συνεργάτης του μέσα στο αεροπλάνο θα το τακτοποιούσε το πρόβλημα.
«Αρνητικό. Το ραντάρ αναφέρει επικίνδυνο άνεμο στα 12 Μποφόρ και χειροτερεύει. Σας συνιστώ να αλλάξετε πορεία στις 270 μοίρες και να κάνετε κύκλο. Δέκα μίλια προς τα δυτικά και θα μπορείτε να την προσπεράσετε.»
Αλλά, με το που είδε το αεροπλάνο να αλλάζει πορεία, να προσπεράσει την καταιγίδα, ο Σέλτον ξαφνικά έλαβε ένα νέο σήμα: ένα εξασθενημένο, παραμορφωμένο σήμα κινδύνου, που προερχόταν από το Τσέσνα! Στη στιγμή, το σήμα του αναμεταδότη του σκάφους χάθηκε από την οθόνη. Είχε συμβεί! Ο Σέλτον πήδηξε από την καρέκλα του.
«Πτήση 232-G, μ 'ακούτε, όβερ; Επαναλαμβάνω, πτήση 232, απαντήστε!»
Μετά από πολλές μάταιες προσπάθειες να αποκαταστήσει επαφή μέσω ασυρμάτου, ο Σέλτον σήκωσε το τηλέφωνο, αλλά όχι για να ειδοποιήσει την αστυνομία.
«Εγώ είμαι, αφεντικό. Νομίζω ότι η δουλειά έγινε. Να σημάνω συναγερμό ακόμη;» Μια γνωστή φωνή με μια βαθιά ρωσική προφορά – το ίδιο πρόσωπο που είχε μιλήσει στον Ρόμπινς το προηγούμενο βράδυ – του απάντησε.
«Περίμενε λίγα λεπτά για να σιγουρευτούμε ότι όλα πήγαν ρολόι, και μετά ειδοποίησε τις αρχές, όπως θα έκανες κανονικά. Εμείς θα το αναλάβουμε από κει και εμπρός.»
Σημείωση από τον συγγραφέα: Εάν έχετε ήδη διαβάσει αυτή την έκδοση, έχω πάει πίσω και διορθώνω τα ορθογραφικά και εκφραστικά λάθη, προτού συνεχίσω την μετάφραση. Παρακαλώ αφήστε και κανένα σχόλιο.
