Foutmelding: In het vorige chapter stond (quote) " (Ja-ha, want in mijn FanFic zijn ze allebei dood!) " (/quote) Dit doelt op Takao's ouders. Het is de bedoeling dat dat alleen zijn Moeder is. Dit stond daar zo omdat deze FanFic is gebaseerd op vroegere gedachtes van mij. En dan nog wat: De indeling is ietsje verandert ten opzichten van t vorige hoofdstuk nu ik meer door heb van deze ff-site. De alinea's zijn anders ingedeeld (nu dus zichtbaar) en de aanhalingstekens zijn omgekeerd.

Beyblade is niet van mij :(

De personages van de serie zijn aangepast door: Mangaka Online:) Hey, that's me!

Enkele personages uit dit verhaal zijn door mij verzonnen.

Sommige van de plaatsen zijn ook mijn werk.

'Tussen Deze tekens staan dingen die gezegd worden.'

/En dit zijn de gedachtes van de personen./

:.Telepathische gedachten met Bidbeasten (of honden XD).:

"Moeilijke namen:"

Takao/Tyson

Max/Max

Rei/Ray

Kyouju/Kenny

Hitoshi/Hiro

Kai/Kai

Ryuunosuke/Ojiisan Kinomiya/Opa Kinomiya/Opa Granger

Daichi/Daichi

Aki/Mangaka Online:)

Tusako/Hond

Na twee weken wachten heeft Takao zijn hondje nog steeds niet. Hij begint te geloven dat ze het niet aan hem willen geven!

Boos is hij richting het vliegveld gegaan en heeft hij gevraagd waar zijn hondje was. Ze hebben hem doorverwezen naar het asiel en met veel bombarie heeft Takao zijn hondje daar soort van "weggejat". Aangekomen op de kostschool (eenen woord om over te struikelen, daarom ook kotsschool genoemd by Takao, en overigens een betere benaming voor dezen school), werd hij gestraft omdat hij ertussenuit gesneacked was. 'Onredelijk.' Glimlacht Niels Verstoren, directeur/rector van de School Voor Moeilijk Opvoedbare En Anti-lerende Beybladers. Hij vind zichzelf geweldig. Met de harde hand weet hij die domme beybladertjes zo op te voeden dat ze geen verschil meer zien. Ze doen alles hetzelfde. Zelfs geen verschil meer tussen mannen en vrouwen.

Takao mokt eindeloos. Hij haat dit donkere hokje. Het is tegen de lunch en het gevoel in zijn maag dat hij al tijden probeert te onderdrukken, stijgt weer op. Het doet pijn (Noot: dat is de pijn die ik altijd voel als ik honger heb heh heh). Takao bonkt tegen de deur. Hij merkt dat de deur van een zachte soort hout is. Takao begint tegen de deur te trappen. Hij trapt keihard en zo veel mogelijk. Na een kwartier pas geeft de deur mee. 'Toch nog effe oefenen op dat gebied!' glimlacht Takao. Hij gaat de boel eens flink overhoop halen.

Het begon met een taart in James' gezicht. Er werd zelden taart gegeten op de School Voor Moeilijk Opvoedbare En Anti-lerende Beybladers, en zeker werd er nooit een in je gezicht gesmeten. James was vroeger een type dat overdadig snel woedend werd en dan meteen agressief handelde. Hij had bruin haar en bruine ogen, en had een beetje overgewicht. Sinds iedereen hem als gelijke behandelde op deze school, had hij geen alibi om mensen te rammen. Maar wie, in godsnaam, smeet die taart in zijn gezicht? Hij spiedde de eetzaal rond. /Hà! Het mòèt dat kleine schriele irritante jochie zijn/ James dacht aan een klein, schriel jongetje met paars haar, met de naam Hans. Hij gooide snel zijn bord naar het hoofd van het paarsharige jongetje. BENG! 'AAAUW!' gilde het jongetje. Dikke tranen liepen over zijn wangen. Hij pakte een stuk vlees van zijn bord en gooide het richting James. James dook snel weg. Het stukje vlees kwam terecht op het uniform van Joker, een perfectionist die gekort moest worden in zijn perfectionistaliteit (wat een woord-ik hoop dat je me begrijpt. Nood: het woord bestaat niet.). Joker werd woest. Hij smeet zijn beker sinaasappelsap door de zaal... Niet erg slim van hem. Een grote groep mensen zat nu onder het sap. Waaronder James. Hij kon het altijd erg goed vinden met Joker, maar nu... In één klap: weg vriendschap. James begint op Joker in te hakken. 'Maar James! Zo bedoelde ik het niet, ik...' Maar James was niet te stoppen. Inmiddels is de hele zaal in gevecht geraakt. En vlak achter Hans staat een jongensfiguur met blauw haar en een zelfvoldane grijns.

'Kom hier bluette!' Takao staart meneer Verstoren dom aan. 'Je weet best waar dit over gaat. We hebben geen harde bewijzen, maar gisteren heb jij de eetzaal in een puinhoop veranderd. Een paar zieltjes kwamen huilend bij mij rapporteren dat hun uniformen onder het eten zaten. Ik heb ze moeten straffen; het is verboden te huilen.' 'Is da ook al verboden?' vraag Takao sarcastisch. 'JA! Domme bluette!' Takao staart meneer Verstoren nu boos aan. 'K BEN GEEN MEISJE, ZEG! MOE'K NOU ECH STEEDS BLUETTE GENOEMD WORDE!' meneer verstoren kijkt verbaasd naar Takao. 'Ben je geen meisje dan?' Takao sweatdropt (cmon, u know what that is!). 'Kun je da nie zien dan?' vraagt Takao. 'Ik heet voor jullie toch Tyson? Ik zie nog nie zo snel een meisje met die naam rondbaggeren.' Meneer Verstoren zucht. 'Wanneer leer jij eens ABN spreken en mij aan te spreken met U en Verstoren!' Takao haalt zijn schouders op. 'So praatte Aki ook!' meneer Verstoren fronst zijn voorhoofd. 'Wie is Aki?' Takao glimlacht. 'Da's Lieselotte (Letterlijk zegt-ie iets van "Rlieserlotte" Ja hij doet z'n best om Nederlands te spreken!). Se noemt zichzelf Aki- is makkuluker dan Lieselotte.' meneer Verstoren denkt even na. 'We gaan extra aandacht besteden aan je Nederlandse Taal. Dit is niet om aan te horen. Ik heb het gelukkig wel erger plat gehoord, maar dat vreselijke Japanse accent! Brrr!' /Dat dat me niet eerder is opgevallen.../ denkt Verstoren. Hij gaat achter zijn computer zitten. Takao wacht een paar uur, terwijl Verstoren gegevens intikt op zijn computer, en internetspelletjes speelt (Oeps! Dat had Takao niet mogen weten!). 'Tyson, ik denk dat je maar naar bed moet gaan. Het is al laat.' Het klinkt als een bevel. Takao knikt en gaat naar de slaapzaal.

Midden in de nacht wordt de blauwharige jongen wakker. Zijn donkerblauwe ogen schrikken van de in het donker zichtbare silhouetten van bedden en slapende personen. 'Waar ben ik?' fluistert de jongen. Hij gaat rechtop zitten. Hij weet dat hij op een kostschool zit nu en hij weet waar alles hier te vinden is, hij kent de kortgeleden ontstane herinneringen van deze plaats, maar... Hij is hier nog nooit eerder geweest! Zachtjes stapt hij uit bed. Hij moet hier weg! Hij pakt zijn Beyblade- hij weet precies waar zijn Beyblade ligt. Hij pakt ook zijn ripcord, launcher en dat schoevendraaier-achtige ding (review if u know wat de naam is of dat ding). Zijn Blade-spulletjes zitten al in een mapje, die hoeft hij alleen maar om zijn middel vast te maken. Stilletjes sluipt hij naar de deur van de zaal. Hij hoort iemand bewegen en schrikt. Hij kijkt om. De omdraaier is begonnen met snurken. Takao zucht. Hij doet de deur open en glipt naar buiten. Op de gang ontmoet hij Tusako, zijn hondje. Tusako begint te blaffen. 'Ssst! Ik ben het maar!' Tusako stopt met blaffen en Takao luistert gespannen. Geen reactie. Iets ontspannen loopt Takao met zijn hondje richting het einde van de gang. Daar is een trap die hij af moet. Plotseling hoort Takao een donderslag. 'Shit! Het regent natuurlijk buiten!' /Maar ik moet hier weg/ Dus sluipt Takao maar verder. De trap af. De trap kraakt. '罰当たり (Hier staat iets als Hachiatarya en dat is een scheldwoord)' roept Takao uit. Snel doet hij zijn hand voor zijn mond en kijkt hij om zich heen. Behalve geroffel van regen en donder is er niets te horen. Ja, het gesnurk van de omdraaier uit de slaapzaal, maar dat tellen we even niet mee. Onder aan de trap gekomen sluipt Takao richting het einde van de nu verschenen gang. '罰当たり (Hachiatarya) die gangen toch,' fluistert Takao zenuwachtig. Als Takao zijn hand op de deurkruk van de buitendeur legt, hoort hij gestommel. 'O nee, Tusako, kom snel! Ze hebben me door!' Tusako komt kwispelend aanrennen als hij hoort dat zijn baasje hem bij de naam noemt en Takao doet snel de deur open. 'Hé, waar gat dat heen? Roept de "butler" (kennen we 'm nog?). Takao gaat snel naar buiten en zijn hondje volgt hem. De "butler" zet de pas richting Takao in en belt tegelijkertijd naar Verstoren. Takao begint te rennen en Tusako rent gezellig mee. De "butler", een goede beller maar geen atleet, rent een stuk minder hard dan de jonge, getrainde Takao (voor Beyblade moet je ook trainen) en zijn kleine, speelse hondje. Bovendien werkt het weer niet mee. De "butler" is buiten adem en stopt. Takao rent door alsof zijn leven er vanaf hangt, en Tusako denkt dat het een spelletje is en rent maar vast vooruit. Takao merkt na een paar straten dat hij niet meer achtervolgd wordt en gaat buiten adem zitten. De regen stroomt met bakken uit de lucht. Het is midden in de nacht. Waar moet Takao heen? Wie kent hij in Nederland?

DING DONG! (Of hoe onze bel ook klinkt --U) Aki's moeder doet open. Aki's vader is in Portugal voor zaken. Aki's moeder, Mirianne, kijkt de blauwharige jongen voor de deur raar aan. 'Wie ben jij?' vraagt ze. 'Ik ben Takao, Mirianne-sama!' Mirianne kijkt naar haar om de hoek spiedende dochter. 'Aki, dat vriendje van je is blijkbaar helemaal uit Japan gekomen om je te zien! O ja, toen je daar was, heb je toen iets gezien van de mode? Is dat echt rondlopen in je pyjama?' Takao schaamt zich rot. Aki glimlacht. 'Nee mam, dat is daar niet de mode. Hij is gewoon uit een gekkenhuis ontsnapt. Hoe heette het ook al weer? De School Voor Moeilijk Opvoedbare En Anti-lerende Beybladers?' Takao kruipt van schaamte dieper in zijn pyjama. Maar hij kruipt er snel weer uit, want het is helemaal doorweekt. Alles is doorweekt, merkt hij in eens! Komt door de regen. Maar... /Waarom kijkt Aki alleen met haar hoofd? Waar is de rest van Aki/ denkt Takao. 'Aki, waarom sta je zo? Doet het geen pijn?' Aki giechelt. 'Nou Takao, lijkt me duidelijk! Je komt hier midden in de nacht en we waren aan het slapen. Ik heb een mooi nachthemd, hoor, maaruh... Ik wil niet dat sukkels 'm zien.' /Oei, die was hard/ denkt onze mammie Mirianne. Takao kijkt Aki verdrietig aan. 'Ik ben geen sukkel.' Mirianne legt troostend een hand op de verdrietige Takao. 'Tako, waarom bel je midden in de nacht aan? Is er iets? Problemen thuis?' Takao kijkt Mirianne maf aan. 'TAKO? Waar slaat dat op! Ik heet Takao.' Mirianne blijft lief. 'Sorry Takao, maar waarom bel je midden in de nacht aan bij ons huis?' Takao zucht. 'Waar moet ik anders heen? Ik kan niet naar huis, ik kan geen vliegticket kopen naar Japan, ik ken hier geen andere mensen en ik moet wegblijven van die enge kotsschool!' Mirianne lacht. 'Kom maar binnen, Takao, je mag hier wel even blijven. In ieder geval vannacht. Het regent pijpenstelen, typisch Nederlands weer. Je kunt nu niet buiten blijven staan en... Oh, je bent helemaal natgeregend!' 'Maar mam...' protesteert Aki. Mirianne kijkt naar Aki. 'Wat is er, Aki?' Aki wijst naar Takao. 'Je kunt HEM toch niet zomaar binnen laten komen? Het is in zekere zin een vreemd-' 'AKI! Je hebt bij hem gelogeerd en we mogen best iets terug doen. Bovendien kun je de deur niet dichtslaan in de neus van die arme jongen! Moet-ie soms buiten in de regen blijven staan en ziek worden? En als hij niet naar een dokter kan, of rusten om beter te worden, niet aan voedsel kan komen... Dat wil je toch niet op je geweten hebben?' Aki schudt haar hoofd en... Valt om. Haar "Breakfast at Janet's"-nachthemd wordt zichtbaar. Takao glimlacht. 'Ben je echt bang om die leuke nachthemd aan te hebben! Ik loopt toch ook in mijn idiote groene pyjama!' Aki wordt rood van schaamte. Mirianne doet de deur achter Takao dicht, die nu binnen in de gang staat. 'T wordt wel een beetje vol hier! Aki, wijs jij de weg naar de slaapkamer? Nu er een gast is kunnen we beter gewoon op de slaapkamers slapen in plaats van het woonkamerslaapfeestje.' Takao kijkt vrolijk. 'Is er een feestje?' Aki schudt haar hoofd. 'Mijn idee om een keertje in de woonkamer te gaan slapen.' /Is verprutst./

Tja dat was het voor deze keer! Wel meer dan de vorige keer- een halve bladzijde meer in Word (jeweetwel dat schrijfprogramma van Windows/ Office). Wat zal er verder gebeuren?