Dis episode 1 xd Ik hoop dat het bevalt:

Episode 01 'Koud verlaten'

'Help!' Was de kreet die over de Bergen galmde. Verschrikt keek Juna op van haar teken kunst. Opnieuw was de al eerder bekende kreet te horen, maar nu banger, vol met angst. Juna twijfelde geen moment, rende naar buiten de donkere nacht in. Haar ogen streken langs het gebergte, om te kijken wie om hulp vroeg, maar geen enkel spoor vertoonde zich. Een schot klok luid, Juna viel van schrik om. Het was vlak bij, geen twijfel mogelijk. Stil was er gekreun te horen, Juna liep langzaam de richting uit, een klein heuveltje op met een gigantisch bos. Een stem mompelde iets, kwam dichter bij. Juna hield haar adem in maar liep met twijfel in het hart. Ze knielde, zodat ze minder kans had gezien te worden. Langzaam stak ze haar hoofd boven de heuvel uit en zag een donker figuur met een lange jas staan. Alleen zijn rode ogen die erg opvielen, keken haar verschrikt aan. Snel keerde de gedaante zich de rug, en nam een sprint. Juna sprong op en gebruikte haar gave, die ze geleerd had van haar vrienden om het pad van de gedaante te kruisen. Een hoge muur kwam de grond uitgestampt.

Juna's oog viel op het slachtoffer die op de grond verslagen lag. Die persoon kwam haar bekend voor. Met een schok herkende ze de persoon, haar oudere zus, Kashahara, haar enige familie. De tranen begonnen over haar gezicht te stromen, waar de gedaante gebruik van maakte en rende weg. Juna had geen oog meer voor hem, haar wereld stond op instorten. Nooit had ze zich bedacht wat ze zou doen als haar zus er niet meer was. Juna hoopte dat dit al een droom was, bedrog. Dat ze wakker schrok in haar bed. Maar het was echt, waar ze geen besef van kon krijgen.

Het begon te regenen. Koude regendruppels die zich uit de donkere nacht lucht lieten vallen, tikte tegen obstakels. Verslagen knielden Juna naast Kashahara neer. 'Wat moet ik nou beginne...' Fluisterde Juna met een zachte stem. Een enorm schuldgevoel kwam in Juna op; als ze sneller had gereageerd, was dit allemaal nooit gebeurd. Lang had ze naast haar zus gezeten, huilend. Maar na een tijd dat wel uren leek te duren, keek ze op door voetstappen die ze hoorde naderen in het sopige gras door de regen. 'Het was voorspeld,' Zei een gedaante, 'Treur niet, ze zal altijd bij je zijn, net als de rest van je familie.'

Dit was dan ep 1. Als tips of kritiek heb, of zomaar wat wilt melden, ga je gang.