Heeft wat lang geduurd, maar hier is het dan
Enjoy o

Episode 04, 'Afscheid van het verleden'

'Dat is een lang verhaal Juna... Maar toch ligt het zo simpel. Tijd zal je antwoord zijn, in ieder geval is het niet het moment voor vragen,' mompelde Roy.

Juna keek hem met een wazige blik aan, zo ging het altijd, dacht ze, altijd word er wel iets voor je achter gehouden. 'We gaan nu naar The Military,' had Roy nog kortaf gezegd en liep verder, met de verwachtingen dat Juna haar zal volgen. Ze twijfelde. Maar uiteindelijk was ze achter hem aan gelopen, niemand zou nu nog op haar wachten...

Na een korte reis van gemiddeld een uur, kwamen ze aan in een klein dorpje. Niemand begaf zich op de staat, dat vrij logies was omdat het nog midden in de nacht was. 'Wat doen we hier?'wou Juna weten. 'We worden hier opgehaald,' was Roy's antwoord. 'Midden in de nacht?' riep Juna uit. 'Ja,' zei Roy wat droogjes en keek haar aan alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Na enige tijd was er een auto in de verte zicht baar, 'Dat werd tijd,' zei Roy en trok Juna mee naar de weg. Plotseling voelde Juna zich schuldig, stel dat het een val is en dat ze mij ook willen vermoorden? Dacht ze. En waarom heb...ik me zus in de steek gelaten, in de kou, de regen... Ik moest blijven, haar mijn eer betonen, dacht ze en had de nijging om terug te rennen, naar haar zus.

Ze hield halt. 'Ik kan niet...' zei Juna zachtjes. 'Wat zei je?' vroeg Roy omdat hij het niet verstond. 'Ik kan niet weg!' riep ze uit.

De auto kwam tot stilstand en opende zijn deur. Maar Juna was al weg, ze rende terug, met tranen die haar ogen vulde. 'Juna! Kom terug!' riep Roy haar na en zette een achtervolging in.

Tranen stoomde over haar rode wangen, van verdriet dat ze haar enige familie domweg had verlaten, haar verleden achter zich liet. Ze kon het niet, en bleef maar rennen. Haar adem stokte toen ze weer het enorme bos in rende. Steek in haar zij maakte van haar een meester, het dwong haar om haar pas te versnellen, ook al was het tempo al onmenselijk.

Roy was achter geraken, zijn lenigheid was in de jaren verloren gegaan. Maar hij bleef haar volgen op geluid gericht. Hij zag haar, ze struikelde over haar eigen voeten.

Hijgend bleef ze liggen, tranen bleven stromen en teven beefde haar gehele lichaam. 'Juna…' zei Roy wat ongemakkelijk terwijl hij op zijn knieen leunde, 'Juna je weet dat je niets meet bij je vestiging kan beginnen, beging op nieuw…'

'Nee!' zei ze eigenwijs, en tilde haar hoofd vanuit de modder op, 'wie ben ik… Om met je mee te gaan, hoe kan ik weten of ik je wel kan vertrouwen…?'

Roy keek haar aan, haar groene ogen zagen rood van de tranen. 'Je kan me altijd vertrouwen.'

Roy stak zijn hand uit naar haar, 'in deze hand druk zit mijn vertrouwen, en als jij hem pakt toon je jouw'n vertrouwen…' sprak Roy op een dramatische mannier.

Juna twijfelde.

Uiteindelijk, na een lange stilte, pakte ze zijn hand met een enorm schuldgevoel.

'Het verleden zal ik nooit vergeten…'