De kidnapping
In het paleis…
En vermoeide zucht klonk door de gangen, gevolgd door een zachte plof. Ryou lag languit op haar bed. Wat was ze moe, het was ook zo'n lange dag geweest. S'morgens 5 uur op dan 3 uur kruiden plukken. Naar de markt om andere ingrediënten te verzamelen. En daarna zonder pauze 5 uur achter elkaar in de ziekenboeg. Het was uitputtend werk. Er leek geen eind te komen aan de stroom van zieken en gewonden. Ze had natuurlijk haar helpers, zoals iedere heler, maar als je de gave niet bezat, kon je weinig werk van haar uit handen nemen. En Ryou was de enige, zover zij wist, die de gave bezat. Dus niemand kon de druk verminderen. Alleen op de werkvrije dagen was het minder druk, minder werkongevallen. Dan sliep ze dan ook vaak de hele dag, of zocht ze ingrediënten, niet iedereen kon tenslotte geholpen worden met haar gave. Dan zou ze te veel van haar energie kwijtraken aan helen en haast niets meer overhebben om te leven. Alleen de kritieke patiënten kregen blauwe vonken, de rest behandelde ze met zalf van helende kruiden.
Gelukkig kon ze iedereen helpen en waren er geen mensen die te laat binnen stapten. Ze hadden geen sterfgeval gehad in weken. Ryou's hoofd zakte langzaam dieper in de kussens. Tien minuutjes pauze dacht ze blij.
Wat is het toch fijn om even rust te hebben in dit drukke bestaan, dacht Ryoiu.
Op dat moment werd de stilte verbroken.
Versnelde voetstappen waren te horen op de gang.
Een dienstmeisje kwam de kamer in gevlogen, schrik op haar gezicht. Dat bijna net zo rood was als haar hoofddoek, van het rennen.
"Ryou , noodgeval in de ziekenboeg. Kom snel!"
Met die woorden rende ze terug naar de ziekenboeg, Ryou volgde haar snel.
Hopelijk zou er niemand in haar handen sterven vandaag. Ze zou alles doen om dat te kunnen voorkomen.
Ze gooide de deuren van de ziekenboeg open. Een jongen was over de andere gebogen, hij leek in paniek.
"Wat is er gebeurd?", vroeg ze met een commanderende stem."
"Ik vond hem zo, hij moet in elkaar geslagen zijn door een van de straatbendes?", antwoordde de blonde joongen. Ze duwde hem opzij zodat ze de wond kon inspecteren. Een heel lange diepe snee liep over zijn borst en arm. Hij had moeite met ademhalen en zijn witte haar bedekte zijn nu veel te witte gezicht.
Deze jongen, die rond haar leeftijd was, had al veel bloed verloren. Ryou wist gelukkig het enige middel dat hem kon redden. Haar gave… Meteen legde ze haar handen op de wond.
Blauwe vonken sprongen over en de wond sloot zich in een blauwe gloed. Kleur kwam weer op zijn wangen en zijn ademhaling was weer gelijkmatig. Het had niet veel gescheeld dacht Ryou. Gelukkig…
Duisternis begon zich te vormen aan de randen van haar zicht. De hele wereld draaide en werd wazig. De jongen werd wakker. Maar Ryou moest zich daarentegen vasthouden aan het bed om niet letterlijk op hem te vallen. De andere jongen met het lange blonde haar ving haar op. Toen was alles zwart.
A/n: Dit is echt vers van de pers, (als er fouten in staan mail me). Mijn computer is gecrasht en nu moet ik dit verhaal weer helemaal opnieuw gaan zitten schrijven. (Ik weet al hoe het af gaat lopen.)