In het ochtendgloren
In het paleis was alles nog rustig, voor de zon op kwam. De gong ging en alle mensen werden wakker. Het paleis bruiste van bezigheid. In de keuken werd het ontbijt bereidt, in de slaapkamers kleren aangetrokken. En in de koninklijke slaapvertrekken werden de farao en zijn toekomstige koningin wakker in een bed.
"Prinses Yugi ik dacht dat jij in je eigen kamer hoort te slapen, we zijn tenslotte nog niet getrouwd." Zei Yami terwijl hij haar een kusje op de neus gaf.
"Sorry Yami, ik had een nachtmerrie en kon Ryou nergens vinden." Zei ze met grote ogen.
Wat een onschuld dacht Yami hij kroop dichter tegen haar aan.
"Mij hoor je nog niet klagen." Fluisterde hij glimlachend.
343434343434343434343434343434343
De zon kwam op. De ezel voor de wagen had de hele nacht gelopen door de woestijn. Hij had dorst, was moe, maar wist dat hij er bijna was. Hij kende deze wegen al op zijn duimpje. Dat krijg je met een heel leven op en af rijden van stad naar oase van oase naar stad. Voorop de wagen zat Bakura, de teugels los in zijn handen. In zijn armen lag Ryou en ergens in de nacht was ook Bakura in slaap gevallen leunend tegen de planken van de wagen. Achterin lagen Mariku en Marik in een soort gelijke positie. De ezel sjokte voort, hij wist de weg zo goed. Nog even en dan zouden er vonder die onopvallende rotsen groene struiken op doen.
De eerste die uit zijn dromen ontsnapte was Mariku. Zachtjes streelde hij het haar van Marik die in zijn armen lag. "Goedemorgen zonnestraal." Fluisterde hij in Mariks oor. Marik rekte zich uit. "Goed geslapen, Mariku?" vroeg hij terwijl hij zijn ogen opendeed.
"Beter dan ooit, als ik maar bij jou ben."
"Is het niet een beetje te vroeg om nu al zo te beginnen." zei Marik terwijl hij op stond.
"Beter te vroeg dan te laat." Antwoordde Mariku terwijl hij zich uitrekte.
Maar Marik schonk hem geen aandacht meer. Hij riep naar de voorkant van de wagen. "Bakura, zijn we er al bijna?"
Wanneer hij geen antwoord kreeg stak hij zijn hoofd om het doek dat de voorkant met de achterkant gescheiden hielt. "O jeese." Fluisterde hij. Nog nooit had hij Bakura zo zien slapen, hij zag er zo, schattig uit. Mariku keek ook, natuurlijk had hij Bakura wel eens zen slapen maar zo, rustig en kalm...
Marik dacht dat ze hem maar wakker moesten maken, het was niet verstandig dat een slapende de teugels van het voertuig vast had. Hij schudde Bakura's schouder. "Bakura, wakker worden."
De dievenkoning mompelde iets en kroop dichter tegen Ryou aan. Marik zuchtte." Bakura!."
Geen reactie, je zou verwachten dat een dievenkoning altijd op wacht zat, maar deze nu toevallig niet. "Mariku, help eens even." Mariku zuchtte. "Laat hem toch, gister was al zo'n vermoeiende dag." Marik zuchtte en haalde voorzichtig de teugels uit Bakura's handen. Mariku pakte het stelletje op en dumpte ze op een hoop oude dekens achterin. Bakura gaf geen krimp en Ryou kroop dichterbij hem ook nog slapend.
Marik keek naar de weg. " Goed werk ezeltje, we zijn er bijna, ken je het hier zo goed of werd je geleid door de hersengolven van een slapende dievenkoning?" Hij gniffelde, de dievenkoning kennende zou hij pas tegen het middaguur wakker worden.
67676767667676767676767676767
In het dievendorp
In een 'verlaten' oase, onder de bron lagen geheime gangen. Hier woonde de dievenkoning, zelfs zijn medeplichtigen wisten hier niets van af. Het was een veilige schuilplaats. Dit was zijn Zahire, zijn plaats, hij deelde het zelfs niet met Mariku en Malik. Hier zou hij haar heen brengen, veilig tussen muur en water. Onvindbaar en toch daar.
Bakura kwam aan in het dievendorp, begroet door zijn mede dieven. Ryou had de schrik van haar leven gekregen toen ze die middag wakker was geworden in de armen van de dievenkoning. Maar al snel werd ze kalmer toen ze hoorde dat ze haar niet gingen vermoorden. Ze was wel even boos geworden op Bakura toen ze hoorde dat de hele kidnapping zijn plan was geweest, maar kon niet meer boos op hem zijn toen ze zag hoe hij zijn schouder greep terwijl hij uit de wagen sprong. Ze had geen tijd om er naar te vragen, ze waren op de plaats van bestemming aangekomen.
Die avond was er een groot feest. Midden op een eiland in het midden van een meer hadden ze een groot vuur gemaakt. Dat de zitplaatsen om het meertje huldigde in een gele gloed.
"Alimali mo halimaliea hirie. Maribosam trienbosam aiailie." De muziek en zangers zongen een lied en de troms waren tot in de verte te horen. Maar werden niet door de buitenwereld gezien of gehoord. De muren rond de valei beschermden het tegen indringers en ontdekking.
"Wil je dansen"
Die vraag kam toch wat onverwacht. Vond Ryou. Zo snel moet ik hem accepteren hij heeft me hier tegen mijn wil heen gehaald en nu verwacht hij dat ik nog met hem ga dansen ook.
"Hallooooo" Hij zwaaide een hand voor haar ogen. " Alles goed genezeressetje?"
Ze duwde zijn hand weg. "Noem me niet zo, en nee ik wil niet met je dansen."
Bakura keek een beetje sip. "Hoe moet ik je dan noemen genezeressetje?"
"Ik heb ook een naam weetje, ik heet Ryou, RYOU, en iedereen die me anders noemt mag voortaan zijn eigen wonden likken." ze draaide haar hoofd weg.
"Ryouuuu, wil je met me dansen, alstjeblieffft." Hij keek haar aan. "Anders roep ik Malik en dan zal hij je de hele avond over de vloer slepen."
"Dat meen je niet." Zei Ryou maar ze stond toch op, met tegenzin gaf ze hem een hand en ze liepen naar het vuur. Ze wist dat Malik alles zou doen wat Bakura maar vraagde, ook al was het een meisje de hele avond over de vloer slepen.
Nou als het toch moest van Bakura kon ze er maar beter van genieten. Wat moest ze anders ontsnappen was onmogelijk, ze was midden in de woestijn. Met een nieuwe vast beraden blik wierp ze Bakura een blik. Handen vast draaiden hun voeten in het zand, De trommels leiden hun de stemmen maakten een ritme. Gevangen in de dans en toch zo ontzettend vrij voelden ze zich. Terwijl hun voeten armen los en vast raakten van elkaar. Het ritme ging steeds sneller de grote finale, ze waren de enige naast het vuur de anderen waren gaan zitten om mee te zingen en het paar te bewonderen. Ryou liet zich vallen, Bakura ving haar op. Het ritme ging zo sterk door. Ze vielen in elkaars armen. Het was doodstil een fluit begon te spelen en het feest ging door.
Bakura en Ryou gingen naar de kant van het vuur, hard ademend en moe.
"He is lang geleden dat ik zo'n plezier in dansen heb gehad." Zei Ryou terwijl ze zich in het zand liet vallen. Bakura plofte naast haar neer.
"Jij bent anders ook geen slechte danseres." Hij keek haar bewonderend aan. Ogen op elkaar gericht. Toen weken ze snel hun blikken van elkaar. Ryou bloosde, "Jij bent anders ook geen slechte danser." Ze keek weer op. Zo mooi dacht Bakura toen hij de blos op haar wangen zag.
Zo stoer dacht Ryou , haar situatie was wel eens slechter geweest. Ze zat hier met een stoere man naast het kampvuur zijn aandacht was gericht op haar. Ze hadden net samen gedanst. Niet slecht, helemaal niet slecht. Dacht ze terwijl ze naar boven naar de hemel keek. Het vuur spatte vonkjes naar de hemel.
3345635656q145726758
A/N: Zo dat was het weer, het is een lange tijd geleden dat ik geupdate heb, dus heb ik maar een extra lange chapter getypt, hoop dat jullie het leuk vinden. Read and Review